WAWRYK WŁODZIMIERZ, profesor Politechniki Gdańskiej

Wersja z 11:44, 28 wrz 2021

Włodzimierz Wawryk

WŁODZIMIERZ WAWRYK (14 XI 1902 Doliny, województwo podkarpackie – 5 I 1963 Gdańsk), naukowiec, profesor Politechniki Gdańskiej (PG), specjalista z dziedziny mineralogii i petrografii. Syn Dionizego i Eugenii z domu Mogielnickiej. W 1921 roku absolwent gimnazjum w Samborze. W latach 1921–1944 mieszkał we Lwowie. Od 1921 do 1923 studiował medycynę na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, od 1926 roku chemię na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym, w 1930 uzyskał tytuł magistra filozofii w zakresie chemii.

W latach 1928–1941 pracował na Uniwersytecie Jana Kazimierza i Politechnice Lwowskiej, gdzie prowadził badania nad fosforytami, fosforami, piaskowcami i wodami mineralnymi w okolicy Grodna i Sandomierza, połączone ze stażami badawczymi w placówkach naukowych prowadzących badania nad surowcami mineralnymi w Algierii, Tunezji, Maroko, Francji, Włoszech, Niemczech i Austrii. Od 1932 roku doktor na Wydziale Chemicznym Uniwersytetu Jana Kazimierza z zakresu mineralogii i petrografii, w 1940 został mianowany docentem. Od października 1941 do lipca 1944 roku był nauczycielem w szkole zawodowej o profilu chemicznym. Od stycznia 1942 do lipca 1943 pracował w Izbie Przemysłowo-Handlowej. Od sierpnia 1944 przebywał we Tuchowie pod Tarnowem.

Do Gdańska przybył 13 IV 1945 roku w Grupie Operacyjnej Ministerstwa Oświaty do spraw zabezpieczenia i organizacji PG. Jeden z organizatorów PG, na której pracował do 1963 roku. Od 15 I 1946 roku profesor nadzwyczajny. Dziekan Wydziału Chemicznego w latach 1945–1948, 1948–1950 prodziekan, 1946–1963 kierownik Katedry Mineralogii i Petrografii, 1952–1963 kierownik laboratorium, 1952–1962 kierownik Katedry i Zakładu Ceramiki, 1962–1963 kierownik Katedry i Zakładu Ceramiki Budowlanej. W 1952 roku zainicjował nową specjalizację na Wydziale Chemicznym: ceramikę budowlaną. Skompletował okazy minerałów oraz modele krystalograficzne, będące zalążkiem muzeum mineralogiczno-petrograficznego, zapoczątkował też gromadzenie książek do biblioteki Wydziału Chemicznego (filii Biblioteki Głównej PG), uruchomionej w 1955 roku. W latach 1959–1962 był redaktorem „Zeszytów Naukowych PG” (seria poświęcona chemii).

Jednocześnie w latach 1948–1949 pracował jako nauczyciel akademicki w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej, 1949–1950 w Szkole Inżynierskiej Naczelnej Organizacji Technicznej, w 1951 w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej w Gdańsku. W latach 1947–1950 docent na Wydziale Farmacji Akademii Lekarskiej w Gdańsku ( Gdański Uniwersytet Medyczny), od 1 IX 1948 do 31 VIII 1949 roku profesor kontraktowy w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Gdańsku.

Był autorem i współautorem 40 ekspertyz, orzeczeń, artykułów dotyczących ceramiki, ilastych minerałów. Po 1945 roku w badaniach zajmował się surowcami mineralnymi w województwie gdańskim i badaniami petrograficznymi skał osadowych w Polsce. Był konsultantem wielu fabryk ceramiki w Polsce, między innymi Zakładów Ceramiki Budowlanej w Tolkmicku.

Członek Gdańskiego Towarzystwa Naukowego, Polskiego Towarzystwa Chemicznego (jeden z organizatorów oddziału gdańskiego w 1948), Polskiego Towarzystwa Geologicznego, Polskiego Związku Zachodniego (1945–1950). Odznaczony między innymi Medalem za Odrę, Nysę, Bałtyk (1946), Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1955), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1958).

Był żonaty z Marią Magdaleną z domu Rohozińską (22 VII 1914 Kijów – 15 III 2000 Gdańsk), właścicielką majątku Karolinka na Wołyniu, ojciec Marii i Barbary, absolwentek Wydziału Budownictwa Wodnego PG, oraz Andrzeja (ur. 1944 Piotrkowice koło Tarnowa), absolwenta Wydziału Transportu Morskiego Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Sopocie. Został pochowany na cmentarzu Srebrzysko. WP