SZAWŁOWSKI KAZIMIERZ, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku

Wersja z 18:52, 6 sty 2020

Kazimierz Szawłowski

KAZIMIERZ SZAWŁOWSKI (8 I 1924, Podgórze, powiat Brodnica – 31 V 1999, Gdańsk), lekarz ze specjalizacją z dermatologii i wenerologii, I i II stopnia z pediatrii, I i II stopnia z rehabilitacji, profesor gdańskiej Akademii Medycznej (AMG). Syn Bolesława Szawłowskiego i Feliksy. Pochodził z rodziny chłopskiej, był jednym z siódemki rodzeństwa.

Od 1930 uczęszczał do Szkoły Powszechnej w Brodnicy. W 1936 rozpoczął naukę w tamtejszym Gimnazjum Ogólnokształcącym. W chwili wybuchu II wojny światowej uczeń III klasy, wraz z rodziną został osadzony w obozie przesiedleńczym w Potulicach. W 1941 wysłany został na roboty przymusowe w gospodarstwie rolnym. W 1945, po wkroczeniu Armii Czerwonej, ukrył się w Borach Tucholskich, schwytany przez NKWD, zbiegł z transportu w głąb ZSRR.

W 1946 zdał egzamin dojrzałości w Liceum Ogólnokształcącym w Brodnicy i podjął studia na Wydziale Lekarskim Akademii Lekarskiej w Gdańsku. Na szóstym roku studiów został zatrudniony w Oddziale Promieniolecznictwa Kliniki Dermatologii AMG na stanowisku technika fizjoterapii. W 1952 ukończył studia lekarskie i otrzymał dyplom lekarza. W tym samym roku został też asystentem w Klinice Dermatologii AMG.

Po otrzymaniu nakazu pracy był lekarzem brygady Służby Polsce w Stoczni Gdańskiej. W latach 1954–1957 pracował też na stanowisku asystenta w Poradni Usprawniania Leczniczego przy Szpitalu Wojewódzkim imienia Mikołaja Kopernika w Gdańsku. W 1954 otrzymał stanowisko ordynatora w Zakładzie Leczniczo-Wychowawczym dla Dzieci chorujących na chorobę Heinego-Medina (późniejsze Sanatorium Usprawniania Leczniczego dla Dzieci po chorobie Heinego-Medina), które piastował przez kolejne 24 lata, do grudnia 1978.

W latach 1957–1966 był kierownikiem Poradni Wad Postawy i Poradni Kardiologicznej w Wojewódzkiej Przychodni Higieny w Gdańsku, a w 1958–1960 pełnił funkcję konsultanta do spraw rehabilitacji dzieci po chorobie Heinego-Medina w szpitalach wojewódzkich w Gdańsku, Toruniu, Olsztynie, Słupsku i Szczecinie, prowadząc równolegle kursy doszkalające dla lekarzy oddziałów zakaźnych w zakresie rehabilitacji. W 1958 pracował na stanowisku wykładowcy w nowo powstałym Technikum Fizjoterapii w Gdańsku. W latach 1959–1960 był konsultantem do spraw rehabilitacji w Koszalinie, Olsztynie i Szczecinie. Od 1965 do 1971 wykładał rehabilitację na Wydziale Fizjoterapii Medycznego Studium Zawodowego nr 2 w Gdańsku.W latach 1968-1982 był koordynatorem placówek rehabilitacyjnych w Gdańsku.

Od 1964 doktor nauk medycznych. Od 1969 był konsultantem do spraw rehabilitacji w Przychodni Specjalistycznej Państwowego Szpitala Klinicznego nr 1 w Gdańsku. Od grudnia 1971 doktor habilitowany nauk medycznych. W tym samym roku utworzył Zakład Rehabilitacji w Instytucie Chorób Układu Nerwowego i Narządów Zmysłu w AMG. W 1973 uzyskał stopień docenta i objął posadę kierownika Zakładu Rehabilitacji AMG. Od września 1979 profesor nadzwyczajny (tytularny). W latach 1980–1982 był przewodniczącym Komisji do spraw Osób Niepełnosprawnych, a od 1982 członkiem Krajowego Zespołu Specjalistów do spraw Rehabilitacji Ministerstwa Zdrowia i Opieki Społecznej pełniąc nadzór nad sześcioma województwami: bydgoskim, elbląskim, gdańskim, słupskim, koszalińskim i szczecińskim. W latach 1984–1987 był przewodniczącym Rady Programowej Wojewódzkiego Ośrodka Doskonalenia Kadr Medycznych w Gdańsku. Był też koordynatorem licznych programów kształcenia podyplomowego dla rehabilitantów i lekarzy wielu specjalności. Od grudnia 1989 profesor zwyczajny AMG. Od 1994 na emeryturze.

Był członkiem komisji rektorskich do spraw nauki i dyscypliny AMG, w latach 1971–1981 pełnił funkcję sekretarza Senackiej Komisji do spraw kształcenia podyplomowego i był redaktorem „Informatora Kształcenia Podyplomowego Akademii Medycznej w Gdańsku”. Autor między innymi: Rehabilitacja lecznicza, zawodowa i społeczna (Gdańsk 1976), Podstawy rehabilitacji klinicznej (Gdańsk 1983), Ekspertyza o stanie inwalidztwa i rehabilitacji w Polsce (1978), Rehabilitacja: podstawy diagnostyki funkcjonalnej, usprawniania leczniczego i reintegracji społecznej (Gdańsk 1998), Rehabilitacja w Gdańsku (Gdańsk 1993). Zajmował się przede wszystkim dermatologią, rehabilitacją dzieci po chorobie Heinego-Medina i z dziecięcym porażeniem mózgowym oraz po operacyjnym usunięciu wad serca, jak również rehabilitacją osób dorosłych z uszkodzeniem ośrodkowego i obwodowego układu nerwowego, narządu ruchu, układu oddechowego i układu krążenia. Badał zespoły bólowe kręgosłupa, ze szczególnym uwzględnieniem odcinka szyjnego kręgosłupa i skoliozy. Współpracował z ośrodkami naukowymi rehabilitacji między innymi z Czechosłowacji, Jugosławii i USA. Uznawany za twórcę gdańskiej szkoły rehabilitacyjnej.

W czasie studiów w AL w Gdańsku był członkiem Związku Młodzieży Polskiej. Członek Komisji Rehabilitacji i Readaptacji Człowieka Komitetu Terapii PAN, Komisji do spraw Rehabilitacji PAN (od 1978) i Międzynarodowego Towarzystwa Medycyny Rehabilitacyjnej w Szwajcarii. Od 1954 był też członkiem Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, od 1964 Polskiego Towarzystwa Walki z Kalectwem. W latach 1960–1982 był członkiem Zarządu Głównego Sekcji Lekarskiej w Oddziale Wojewódzkim w Gdańsku, od1966 do 1969 jego przewodniczącym. Od 1976 należał do Gdańskiego Towarzystwa Naukowego. Od 1986 był członkiem Rady Redakcyjnej czasopisma „Postęp Rehabilitacyjny”.

Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1972), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1983). Medalem 60-lecia Polski Ludowej (1986), Medalem Zasłużonemu Akademii Medycznej w Gdańsku (1993), Złotą Odznaką Polskiego Towarzystwa Walki z Kalectwem (1972), odznaką Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia (1976), odznaką „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1977), odznaką Zasłużonego Działacza Frontu Jedności Narodu (1981), Złotą Odznaką Towarzystwa Przyjaciół Dzieci (1981). W tym samym czasie został czterokrotnie wyróżniony przez Komisję do spraw Wynalazczości Urzędu Wojewódzkiego w Gdańsku, w 1994 Polskie Towarzystwo Rehabilitacji nadało mu tytuł Członka Honorowego.

Był żonaty z Gabrielą, z domu Chojnacką, profesorem psychologii Uniwersytetu Gdańskiego. Ojciec dwóch córek. Pochowany na cmentarzu Srebrzysko. SeKo PP