KSIĘGI GRUNTOWE
m |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
[[File:Najstarsza księga gruntowa Gdańska, 1354–1443.JPG|thumb|Najstarsza księga gruntowa Gdańska, 1354–1443]][[File:Tabliczki woskowe z zakazami czynszowymi z ulic Elbląskiej i Szopy, 1410.JPG|thumb|Tabliczki woskowe z zakazami czynszowymi z ulic Elbląskiej i Szopy, 1410]] | [[File:Najstarsza księga gruntowa Gdańska, 1354–1443.JPG|thumb|Najstarsza księga gruntowa Gdańska, 1354–1443]][[File:Tabliczki woskowe z zakazami czynszowymi z ulic Elbląskiej i Szopy, 1410.JPG|thumb|Tabliczki woskowe z zakazami czynszowymi z ulic Elbląskiej i Szopy, 1410]] | ||
| − | '''KSIĘGI GRUNTOWE.''' Najstarsza seria ksiąg miejskich gdańskiej [[KANCELARIA MIEJSKA | kancelarii]]. Zawierały spisy właścicieli parceli, w późniejszych notowano także wysokość płaconego czynszu. Główne Miasto i przedmieścia: najstarsza zachowana księga gruntowa powstała w 1357 roku, jest częściowo przepisana ze starszej, niezachowanej, z około lat 1330–1331. Zawiera dodatkowe roczne wykazy przyjętych do prawa miejskiego w latach 1364–1434, wpisy dotyczą kupna, sprzedaży rent i czynszów z posesji znajdujących się na Głównym Mieście (1331–1359), także spichrzów i ogrodów na [[STARE PRZEDMIEŚCIE | Przedmieściu]] (1361–1405). Wykaz właścicieli działek ułożono według podziału na ulice. Każdorazowa zmiana właściciela wiązała się ze starciem nazwiska i wpisaniem następnego posiadacza. Nieczytelność kolejnych wpisów powodowała konieczność tworzenia następnych ksiąg w 1382 i 1633, z podobnym układem wpisów. W roku 1359 założono księgę ''Liber hereditarium bonorum divisionum'', zawierającą wpisy dotyczące różnego rodzaju transakcji nieruchomościami, obciążeń hipotecznych, fundacji i testamentów, prowadzoną do 1439. Do ustalenia dawnych właścicieli służyły tzw. ''libri memorandorum'' (zachowane od roku 1579), w których zapisywano czynności prawne dotyczące parcel. Prowadzono osobne księgi gruntowe dla spichrzów i posiadłości na przedmieściach Głównego Miasta (najstarsza | + | '''KSIĘGI GRUNTOWE.''' Najstarsza seria ksiąg miejskich gdańskiej [[KANCELARIA MIEJSKA | kancelarii]]. Zawierały spisy właścicieli parceli, w późniejszych notowano także wysokość płaconego czynszu. <BR><BR>[[GŁÓWNE MIASTO | '''Główne Miasto''']] i przedmieścia: najstarsza zachowana księga gruntowa powstała w 1357 roku, jest częściowo przepisana ze starszej, niezachowanej, z około lat 1330–1331. Zawiera dodatkowe roczne wykazy przyjętych do prawa miejskiego w latach 1364–1434, wpisy dotyczą kupna, sprzedaży rent i czynszów z posesji znajdujących się na Głównym Mieście (1331–1359), także spichrzów i ogrodów na [[STARE PRZEDMIEŚCIE | Przedmieściu]] (1361–1405). Wykaz właścicieli działek ułożono według podziału na ulice. Każdorazowa zmiana właściciela wiązała się ze starciem nazwiska i wpisaniem następnego posiadacza. Nieczytelność kolejnych wpisów powodowała konieczność tworzenia następnych ksiąg w 1382 i 1633, z podobnym układem wpisów. W roku 1359 założono księgę ''Liber hereditarium bonorum divisionum'', zawierającą wpisy dotyczące różnego rodzaju transakcji nieruchomościami, obciążeń hipotecznych, fundacji i testamentów, prowadzoną do 1439. Do ustalenia dawnych właścicieli służyły tzw. ''libri memorandorum'' (zachowane od roku 1579), w których zapisywano czynności prawne dotyczące parcel. Prowadzono osobne księgi gruntowe dla spichrzów i posiadłości na przedmieściach Głównego Miasta (najstarsza założona w 1385). Od XVII wieku zakładano osobne księgi gruntowe dla innych dzielnic ([[DOLNE MIASTO | Dolne Miasto]], [[SIEDLCE | Siedlce]], [[BISKUPIA GÓRKA | Biskupia Górka]]) oraz miejscowości należących do obszaru patrymonialnego Gdańska. Od 1420 użytkowana była osobna księga gruntowa dla jatek Głównego Miasta i Starego Przedmieścia. Księgi gruntowe stanowiły dla [[TABLICZKI WOSKOWE | tabliczek woskowych]] wykaz czynszów gruntowych, które z poszczególnych posiadłości zobowiązana była pobierać [[KAMLARIA | Kamlaria]]. <BR><BR>[[STARE MIASTO | '''Stare Miasto''']]: księgi gruntowe zakładano już w latach 1400 i 1500, zachowały się dopiero od 1581. Osobne księgi gruntowe, zakładane w XVI–XVII wieku, miały [[OSIEK | Osiek]], [[ZAMCZYSKO | Zamczysko]] i [[WIADROWNIA | Wiadrownia]] nad Radunią. Od roku 1616 prowadzono księgi gruntowe dla jatek Starego Miasta, od 1744 [[STARE SZKOTY | Starych Szkotów]]. {{author: MG}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]] |
Wersja z 12:12, 20 gru 2015
KSIĘGI GRUNTOWE. Najstarsza seria ksiąg miejskich gdańskiej kancelarii. Zawierały spisy właścicieli parceli, w późniejszych notowano także wysokość płaconego czynszu.
Główne Miasto i przedmieścia: najstarsza zachowana księga gruntowa powstała w 1357 roku, jest częściowo przepisana ze starszej, niezachowanej, z około lat 1330–1331. Zawiera dodatkowe roczne wykazy przyjętych do prawa miejskiego w latach 1364–1434, wpisy dotyczą kupna, sprzedaży rent i czynszów z posesji znajdujących się na Głównym Mieście (1331–1359), także spichrzów i ogrodów na Przedmieściu (1361–1405). Wykaz właścicieli działek ułożono według podziału na ulice. Każdorazowa zmiana właściciela wiązała się ze starciem nazwiska i wpisaniem następnego posiadacza. Nieczytelność kolejnych wpisów powodowała konieczność tworzenia następnych ksiąg w 1382 i 1633, z podobnym układem wpisów. W roku 1359 założono księgę Liber hereditarium bonorum divisionum, zawierającą wpisy dotyczące różnego rodzaju transakcji nieruchomościami, obciążeń hipotecznych, fundacji i testamentów, prowadzoną do 1439. Do ustalenia dawnych właścicieli służyły tzw. libri memorandorum (zachowane od roku 1579), w których zapisywano czynności prawne dotyczące parcel. Prowadzono osobne księgi gruntowe dla spichrzów i posiadłości na przedmieściach Głównego Miasta (najstarsza założona w 1385). Od XVII wieku zakładano osobne księgi gruntowe dla innych dzielnic ( Dolne Miasto, Siedlce, Biskupia Górka) oraz miejscowości należących do obszaru patrymonialnego Gdańska. Od 1420 użytkowana była osobna księga gruntowa dla jatek Głównego Miasta i Starego Przedmieścia. Księgi gruntowe stanowiły dla tabliczek woskowych wykaz czynszów gruntowych, które z poszczególnych posiadłości zobowiązana była pobierać Kamlaria.
Stare Miasto: księgi gruntowe zakładano już w latach 1400 i 1500, zachowały się dopiero od 1581. Osobne księgi gruntowe, zakładane w XVI–XVII wieku, miały Osiek, Zamczysko i Wiadrownia nad Radunią. Od roku 1616 prowadzono księgi gruntowe dla jatek Starego Miasta, od 1744 Starych Szkotów.
