WINTER LEOPOLD von, nadburmistrz Gdańska
D.Majewska (dyskusja | edycje) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | [[File:Leopold von | + | [[File: Winter Leopold von.JPG|thumb|Leopold von Winter]] |
| + | |||
'''LEOPOLD von WINTER''' (23 I 1823 Świecie – 10 VII 1893 Jeleniec koło Świecia), nadburmistrz Gdańska. Jedna z najwybitniejszych osobowości miasta w 2. połowie XIX wieku, dzięki której prowincjonalny wówczas Gdańsk przekształcony został w nowoczesne miasto. Ukończył gimnazjum w Bydgoszczy, studiował prawo handlowe i ekonomię w Berlinie. Pracował w administracji państwowej w Kwidzynie, Gdańsku i Malborku. Od 1850 roku landrat powiatu Lebus koło Frankfurtu nad Odrą, od roku 1859 radca w MSW w Berlinie i komisaryczny prezydent policji berlińskiej. 8 XII 1862, po wygraniu konkursu na nadburmistrza Gdańska, został pierwszym niegdańszczaninem na tym stanowisku ([[AFERA GDAŃSKA | afera gdańska]]). 6 I 1863 rozpoczął urzędowanie, w latach 1874 i 1886 przedłużano mu umowę na kolejne 12-letnie kadencje. Doprowadziły do wielkich przeobrażeń w Gdańsku: założono kanalizację i [[WODOCIĄGI | wodociągi]] z czystą wodą (1869–1872), położono kamienne chodniki i wybrukowano kamienną kostką najważniejsze w mieście ulice (1870–1879), uregulowano ciągi komunikacyjne, rozbierając wiele dawnych budowli (głównie [[BRAMY MIEJSKIE | bramy miejskie]]). Zreorganizowano szkolnictwo podstawowe i średnie, wybudowano prawie 20 nowych obiektów szkolnych (1865–1890, m.in. obecnie również używane w tym celu przy ulicach Kładki, Dolna Brama, Dmowskiego), w 1887 roku powstał [[SZPITAL MIEJSKI (Lazaret przy Sandgrube) | Szpital Miejski przy Sandgrube]] (ul. Rogaczewskiego), w 1872 utworzono [[MUZEUM MIEJSKIE | Muzeum Miejskie]] w dawnym klasztorze [[FRANCISZKANIE | franciszkanów]] przy Fleischergasse (ul. Rzeźnicka) i w 1880 [[MUZEUM PROWINCJI ZACHODNIOPRUSKIEJ | Muzeum Prowincji Zachodniopruskiej]] w Zielonej Bramie. Rozpoczęto budowę [[STOCZNIA SCHICHAUA | Stoczni Schichaua]] (1889), unowocześniono port, uruchomiono komunikację miejską – omnibusy (1864) i tramwaje konne (1873), przeprowadzono parcelację [[WRZESZCZ | Wrzeszcza]] pod budownictwo mieszkaniowe i usługowe. Na [[WESTERPLATTE | Westerplatte]] powstało kąpielisko miejskie i uzdrowisko o znaczeniu ponadregionalnym. Winter był inicjatorem budowy przez prywatne konsorcjum [[KOLEJ | kolei]] Malbork–Mława (1873–1879). Ostatnie lata spędził w swoim majątku Jeleniec, gdzie został pochowany. 10 VII 1890 Rada Miejska nadała mu [[HONOROWE OBYWATELSTWO MIASTA | honorowe obywatelstwo miasta Gdańska]], jego imieniem nazwano dawny i obecny [[TARG MAŚLANY | Targ Maślany]] (pl. Wintera), a popiersie dłuta berlińskiego rzeźbiarza Rudolfa Siemeringa ustawiono w Sali Wety Ratusza Głównego Miasta. W 1904 roku na fasadzie domu przy Große Gerbergasse 5 (ul. Garbary), gdzie mieszkał, wmurowano poświęconą mu tablicę. Jego wizerunek z roku 1905 znajduje się wśród 6 płaskorzeźb na budynku banku z 1905 przy obecnej ul. Okopowej. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] | '''LEOPOLD von WINTER''' (23 I 1823 Świecie – 10 VII 1893 Jeleniec koło Świecia), nadburmistrz Gdańska. Jedna z najwybitniejszych osobowości miasta w 2. połowie XIX wieku, dzięki której prowincjonalny wówczas Gdańsk przekształcony został w nowoczesne miasto. Ukończył gimnazjum w Bydgoszczy, studiował prawo handlowe i ekonomię w Berlinie. Pracował w administracji państwowej w Kwidzynie, Gdańsku i Malborku. Od 1850 roku landrat powiatu Lebus koło Frankfurtu nad Odrą, od roku 1859 radca w MSW w Berlinie i komisaryczny prezydent policji berlińskiej. 8 XII 1862, po wygraniu konkursu na nadburmistrza Gdańska, został pierwszym niegdańszczaninem na tym stanowisku ([[AFERA GDAŃSKA | afera gdańska]]). 6 I 1863 rozpoczął urzędowanie, w latach 1874 i 1886 przedłużano mu umowę na kolejne 12-letnie kadencje. Doprowadziły do wielkich przeobrażeń w Gdańsku: założono kanalizację i [[WODOCIĄGI | wodociągi]] z czystą wodą (1869–1872), położono kamienne chodniki i wybrukowano kamienną kostką najważniejsze w mieście ulice (1870–1879), uregulowano ciągi komunikacyjne, rozbierając wiele dawnych budowli (głównie [[BRAMY MIEJSKIE | bramy miejskie]]). Zreorganizowano szkolnictwo podstawowe i średnie, wybudowano prawie 20 nowych obiektów szkolnych (1865–1890, m.in. obecnie również używane w tym celu przy ulicach Kładki, Dolna Brama, Dmowskiego), w 1887 roku powstał [[SZPITAL MIEJSKI (Lazaret przy Sandgrube) | Szpital Miejski przy Sandgrube]] (ul. Rogaczewskiego), w 1872 utworzono [[MUZEUM MIEJSKIE | Muzeum Miejskie]] w dawnym klasztorze [[FRANCISZKANIE | franciszkanów]] przy Fleischergasse (ul. Rzeźnicka) i w 1880 [[MUZEUM PROWINCJI ZACHODNIOPRUSKIEJ | Muzeum Prowincji Zachodniopruskiej]] w Zielonej Bramie. Rozpoczęto budowę [[STOCZNIA SCHICHAUA | Stoczni Schichaua]] (1889), unowocześniono port, uruchomiono komunikację miejską – omnibusy (1864) i tramwaje konne (1873), przeprowadzono parcelację [[WRZESZCZ | Wrzeszcza]] pod budownictwo mieszkaniowe i usługowe. Na [[WESTERPLATTE | Westerplatte]] powstało kąpielisko miejskie i uzdrowisko o znaczeniu ponadregionalnym. Winter był inicjatorem budowy przez prywatne konsorcjum [[KOLEJ | kolei]] Malbork–Mława (1873–1879). Ostatnie lata spędził w swoim majątku Jeleniec, gdzie został pochowany. 10 VII 1890 Rada Miejska nadała mu [[HONOROWE OBYWATELSTWO MIASTA | honorowe obywatelstwo miasta Gdańska]], jego imieniem nazwano dawny i obecny [[TARG MAŚLANY | Targ Maślany]] (pl. Wintera), a popiersie dłuta berlińskiego rzeźbiarza Rudolfa Siemeringa ustawiono w Sali Wety Ratusza Głównego Miasta. W 1904 roku na fasadzie domu przy Große Gerbergasse 5 (ul. Garbary), gdzie mieszkał, wmurowano poświęconą mu tablicę. Jego wizerunek z roku 1905 znajduje się wśród 6 płaskorzeźb na budynku banku z 1905 przy obecnej ul. Okopowej. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] | ||
Wersja z 16:24, 25 cze 2014
LEOPOLD von WINTER (23 I 1823 Świecie – 10 VII 1893 Jeleniec koło Świecia), nadburmistrz Gdańska. Jedna z najwybitniejszych osobowości miasta w 2. połowie XIX wieku, dzięki której prowincjonalny wówczas Gdańsk przekształcony został w nowoczesne miasto. Ukończył gimnazjum w Bydgoszczy, studiował prawo handlowe i ekonomię w Berlinie. Pracował w administracji państwowej w Kwidzynie, Gdańsku i Malborku. Od 1850 roku landrat powiatu Lebus koło Frankfurtu nad Odrą, od roku 1859 radca w MSW w Berlinie i komisaryczny prezydent policji berlińskiej. 8 XII 1862, po wygraniu konkursu na nadburmistrza Gdańska, został pierwszym niegdańszczaninem na tym stanowisku ( afera gdańska). 6 I 1863 rozpoczął urzędowanie, w latach 1874 i 1886 przedłużano mu umowę na kolejne 12-letnie kadencje. Doprowadziły do wielkich przeobrażeń w Gdańsku: założono kanalizację i wodociągi z czystą wodą (1869–1872), położono kamienne chodniki i wybrukowano kamienną kostką najważniejsze w mieście ulice (1870–1879), uregulowano ciągi komunikacyjne, rozbierając wiele dawnych budowli (głównie bramy miejskie). Zreorganizowano szkolnictwo podstawowe i średnie, wybudowano prawie 20 nowych obiektów szkolnych (1865–1890, m.in. obecnie również używane w tym celu przy ulicach Kładki, Dolna Brama, Dmowskiego), w 1887 roku powstał Szpital Miejski przy Sandgrube (ul. Rogaczewskiego), w 1872 utworzono Muzeum Miejskie w dawnym klasztorze franciszkanów przy Fleischergasse (ul. Rzeźnicka) i w 1880 Muzeum Prowincji Zachodniopruskiej w Zielonej Bramie. Rozpoczęto budowę Stoczni Schichaua (1889), unowocześniono port, uruchomiono komunikację miejską – omnibusy (1864) i tramwaje konne (1873), przeprowadzono parcelację Wrzeszcza pod budownictwo mieszkaniowe i usługowe. Na Westerplatte powstało kąpielisko miejskie i uzdrowisko o znaczeniu ponadregionalnym. Winter był inicjatorem budowy przez prywatne konsorcjum kolei Malbork–Mława (1873–1879). Ostatnie lata spędził w swoim majątku Jeleniec, gdzie został pochowany. 10 VII 1890 Rada Miejska nadała mu honorowe obywatelstwo miasta Gdańska, jego imieniem nazwano dawny i obecny Targ Maślany (pl. Wintera), a popiersie dłuta berlińskiego rzeźbiarza Rudolfa Siemeringa ustawiono w Sali Wety Ratusza Głównego Miasta. W 1904 roku na fasadzie domu przy Große Gerbergasse 5 (ul. Garbary), gdzie mieszkał, wmurowano poświęconą mu tablicę. Jego wizerunek z roku 1905 znajduje się wśród 6 płaskorzeźb na budynku banku z 1905 przy obecnej ul. Okopowej.
