WAWRYK WŁODZIMIERZ, profesor Politechniki Gdańskiej
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File:Włodzimierz_Wawryk.jpg|thumb|Włodzimierz Wawryk]] | [[File:Włodzimierz_Wawryk.jpg|thumb|Włodzimierz Wawryk]] | ||
| − | '''WŁODZIMIERZ WAWRYK''' (14 XI 1902 Doliny, województwo podkarpackie – 5 I 1963 Gdańsk) | + | '''WŁODZIMIERZ WAWRYK''' (14 XI 1902 Doliny, województwo podkarpackie – 5 I 1963 Gdańsk), profesor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG), specjalista z dziedziny mineralogii i petrografii. Syn urzędnika pocztowego Dionizego (zm. 1940) i urzędniczki pocztowej Eugenii z domu Mogielnickiej (zm. 1943), brat Romana (ur. 10 I 1898 Złoczów), oficera Wojska Polskiego. Szkołę powszechną ukończył w 1913 w Załoźcach koło Zborowa, naukę w gimnazjum rozpoczął w Trembowli, gdzie ukończył pierwszą klasę i przeniósł się do Sambora, gdzie w 1921 uzyskał maturę. W latach 1921–1944 mieszkał we Lwowie. Od 1921 do 1923 studiował medycynę na Uniwersytecie Jana Kazimierza (UJK) we Lwowie, od 1926 chemię na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym, w 1930 uzyskał tytuł magistra filozofii w zakresie chemii.<br/><br/> |
W latach 1928–1941 pracował na UJK i Politechnice Lwowskiej, gdzie prowadził badania nad fosforytami, fosforami, piaskowcami i wodami mineralnymi w okolicy Grodna i Sandomierza, połączone ze stażami badawczymi w placówkach naukowych prowadzących badania nad surowcami mineralnymi w Algierii, Tunezji, Maroku, Francji, Włoszech, Niemczech i Austrii. Od 1932 doktor na Wydziale Chemicznym UJK z zakresu mineralogii i petrografii, w 1940 został mianowany docentem. Od października 1941 do lipca 1944 był nauczycielem w szkole zawodowej o profilu chemicznym. Od stycznia 1942 do lipca 1943 pracował w Izbie Przemysłowo-Handlowej. Od sierpnia 1944 przebywał we Tuchowie pod Tarnowem. <br/><br/> | W latach 1928–1941 pracował na UJK i Politechnice Lwowskiej, gdzie prowadził badania nad fosforytami, fosforami, piaskowcami i wodami mineralnymi w okolicy Grodna i Sandomierza, połączone ze stażami badawczymi w placówkach naukowych prowadzących badania nad surowcami mineralnymi w Algierii, Tunezji, Maroku, Francji, Włoszech, Niemczech i Austrii. Od 1932 doktor na Wydziale Chemicznym UJK z zakresu mineralogii i petrografii, w 1940 został mianowany docentem. Od października 1941 do lipca 1944 był nauczycielem w szkole zawodowej o profilu chemicznym. Od stycznia 1942 do lipca 1943 pracował w Izbie Przemysłowo-Handlowej. Od sierpnia 1944 przebywał we Tuchowie pod Tarnowem. <br/><br/> | ||
Do Gdańska przybył 13 IV 1945 w Grupie Operacyjnej Ministerstwa Oświaty do spraw zabezpieczenia i organizacji PG. Jeden z organizatorów PG, na której pracował do 1963. Od 15 I 1946 profesor nadzwyczajny. Dziekan Wydziału Chemicznego w latach 1945–1948, 1948–1950 prodziekan, 1946–1963 kierownik Katedry Mineralogii i Petrografii, 1952–1963 kierownik laboratorium, 1952–1962 kierownik Katedry i Zakładu Ceramiki, 1962–1963 kierownik Katedry i Zakładu Ceramiki Budowlanej. W 1952 zainicjował nową specjalizację na Wydziale Chemicznym: ceramikę budowlaną. Skompletował okazy minerałów oraz modele krystalograficzne, będące zalążkiem muzeum mineralogiczno-petrograficznego, zapoczątkował też gromadzenie książek do biblioteki Wydziału Chemicznego (filii [[BIBLIOTEKA GŁÓWNA POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Biblioteki Głównej PG]]), uruchomionej w 1955. W latach 1959–1962 był redaktorem [[ZESZYTY NAUKOWE POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | „Zeszytów Naukowych PG”]] (seria poświęcona chemii). <br/><br/> | Do Gdańska przybył 13 IV 1945 w Grupie Operacyjnej Ministerstwa Oświaty do spraw zabezpieczenia i organizacji PG. Jeden z organizatorów PG, na której pracował do 1963. Od 15 I 1946 profesor nadzwyczajny. Dziekan Wydziału Chemicznego w latach 1945–1948, 1948–1950 prodziekan, 1946–1963 kierownik Katedry Mineralogii i Petrografii, 1952–1963 kierownik laboratorium, 1952–1962 kierownik Katedry i Zakładu Ceramiki, 1962–1963 kierownik Katedry i Zakładu Ceramiki Budowlanej. W 1952 zainicjował nową specjalizację na Wydziale Chemicznym: ceramikę budowlaną. Skompletował okazy minerałów oraz modele krystalograficzne, będące zalążkiem muzeum mineralogiczno-petrograficznego, zapoczątkował też gromadzenie książek do biblioteki Wydziału Chemicznego (filii [[BIBLIOTEKA GŁÓWNA POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Biblioteki Głównej PG]]), uruchomionej w 1955. W latach 1959–1962 był redaktorem [[ZESZYTY NAUKOWE POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | „Zeszytów Naukowych PG”]] (seria poświęcona chemii). <br/><br/> | ||
| Linia 8: | Linia 8: | ||
Był autorem i współautorem 40 ekspertyz, orzeczeń, artykułów dotyczących ceramiki, minerałów ilastych. Po 1945 w badaniach zajmował się surowcami mineralnymi w województwie gdańskim i badaniami petrograficznymi skał osadowych w Polsce. Był konsultantem wielu fabryk ceramiki w Polsce, między innymi Zakładów Ceramiki Budowlanej w Tolkmicku. <br/><br/> | Był autorem i współautorem 40 ekspertyz, orzeczeń, artykułów dotyczących ceramiki, minerałów ilastych. Po 1945 w badaniach zajmował się surowcami mineralnymi w województwie gdańskim i badaniami petrograficznymi skał osadowych w Polsce. Był konsultantem wielu fabryk ceramiki w Polsce, między innymi Zakładów Ceramiki Budowlanej w Tolkmicku. <br/><br/> | ||
Członek [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]], Polskiego Towarzystwa Chemicznego (jeden z organizatorów oddziału gdańskiego w 1948), Polskiego Towarzystwa Geologicznego, Polskiego Związku Zachodniego (1945–1950). Odznaczony m.in. Medalem za Odrę, Nysę, Bałtyk (1946), Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1955), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1958). <br/><br/> | Członek [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]], Polskiego Towarzystwa Chemicznego (jeden z organizatorów oddziału gdańskiego w 1948), Polskiego Towarzystwa Geologicznego, Polskiego Związku Zachodniego (1945–1950). Odznaczony m.in. Medalem za Odrę, Nysę, Bałtyk (1946), Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1955), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1958). <br/><br/> | ||
| − | + | Od 1934 był żonaty z Marią Magdaleną z domu Rohozińską (22 VII 1914 Kijów – 15 III 2000 Gdańsk), właścicielką majątku Karolinka na | |
| − | Wołyniu, ojciec Marii (12 VIII 1935 Lwów – 13 XI 2008 Gdańsk) i Barbary (28 IV 1938 Lwów – 28 IV 2020 Gdańsk), zamężnej Lecheckiej, absolwentek Wydziału Budownictwa Wodnego PG, oraz Andrzeja (ur. 1944 Piotrkowice koło Tarnowa), absolwenta Wydziału Transportu Morskiego Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Sopocie. Pochowany w grobie rodzinnym na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | Wołyniu, ojciec Marii (12 VIII 1935 Lwów – 13 XI 2008 Gdańsk) i Barbary (28 IV 1938 Lwów – 28 IV 2020 Gdańsk), zamężnej Lecheckiej, absolwentek Wydziału Budownictwa Wodnego PG, oraz Andrzeja Wacława (ur. 25 VIII 1944 Piotrkowice koło Tarnowa), absolwenta Wydziału Transportu Morskiego Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Sopocie. Pochowany w grobie rodzinnym na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 10:11, 2 lip 2024
WŁODZIMIERZ WAWRYK (14 XI 1902 Doliny, województwo podkarpackie – 5 I 1963 Gdańsk), profesor Politechniki Gdańskiej (PG), specjalista z dziedziny mineralogii i petrografii. Syn urzędnika pocztowego Dionizego (zm. 1940) i urzędniczki pocztowej Eugenii z domu Mogielnickiej (zm. 1943), brat Romana (ur. 10 I 1898 Złoczów), oficera Wojska Polskiego. Szkołę powszechną ukończył w 1913 w Załoźcach koło Zborowa, naukę w gimnazjum rozpoczął w Trembowli, gdzie ukończył pierwszą klasę i przeniósł się do Sambora, gdzie w 1921 uzyskał maturę. W latach 1921–1944 mieszkał we Lwowie. Od 1921 do 1923 studiował medycynę na Uniwersytecie Jana Kazimierza (UJK) we Lwowie, od 1926 chemię na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym, w 1930 uzyskał tytuł magistra filozofii w zakresie chemii.
W latach 1928–1941 pracował na UJK i Politechnice Lwowskiej, gdzie prowadził badania nad fosforytami, fosforami, piaskowcami i wodami mineralnymi w okolicy Grodna i Sandomierza, połączone ze stażami badawczymi w placówkach naukowych prowadzących badania nad surowcami mineralnymi w Algierii, Tunezji, Maroku, Francji, Włoszech, Niemczech i Austrii. Od 1932 doktor na Wydziale Chemicznym UJK z zakresu mineralogii i petrografii, w 1940 został mianowany docentem. Od października 1941 do lipca 1944 był nauczycielem w szkole zawodowej o profilu chemicznym. Od stycznia 1942 do lipca 1943 pracował w Izbie Przemysłowo-Handlowej. Od sierpnia 1944 przebywał we Tuchowie pod Tarnowem.
Do Gdańska przybył 13 IV 1945 w Grupie Operacyjnej Ministerstwa Oświaty do spraw zabezpieczenia i organizacji PG. Jeden z organizatorów PG, na której pracował do 1963. Od 15 I 1946 profesor nadzwyczajny. Dziekan Wydziału Chemicznego w latach 1945–1948, 1948–1950 prodziekan, 1946–1963 kierownik Katedry Mineralogii i Petrografii, 1952–1963 kierownik laboratorium, 1952–1962 kierownik Katedry i Zakładu Ceramiki, 1962–1963 kierownik Katedry i Zakładu Ceramiki Budowlanej. W 1952 zainicjował nową specjalizację na Wydziale Chemicznym: ceramikę budowlaną. Skompletował okazy minerałów oraz modele krystalograficzne, będące zalążkiem muzeum mineralogiczno-petrograficznego, zapoczątkował też gromadzenie książek do biblioteki Wydziału Chemicznego (filii Biblioteki Głównej PG), uruchomionej w 1955. W latach 1959–1962 był redaktorem „Zeszytów Naukowych PG” (seria poświęcona chemii).
Jednocześnie w latach 1948–1949 pracował jako nauczyciel akademicki w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej (WSI), 1949–1950 w Szkole Inżynierskiej Naczelnej Organizacji Technicznej, w 1951 w ponownie w WSI w Gdańsku. W latach 1947–1950 docent na Wydziale Farmacji Akademii Lekarskiej w Gdańsku ( Gdański Uniwersytet Medyczny), od 1 IX 1948 do 31 VIII 1949 profesor kontraktowy w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Gdańsku.
Był autorem i współautorem 40 ekspertyz, orzeczeń, artykułów dotyczących ceramiki, minerałów ilastych. Po 1945 w badaniach zajmował się surowcami mineralnymi w województwie gdańskim i badaniami petrograficznymi skał osadowych w Polsce. Był konsultantem wielu fabryk ceramiki w Polsce, między innymi Zakładów Ceramiki Budowlanej w Tolkmicku.
Członek Gdańskiego Towarzystwa Naukowego, Polskiego Towarzystwa Chemicznego (jeden z organizatorów oddziału gdańskiego w 1948), Polskiego Towarzystwa Geologicznego, Polskiego Związku Zachodniego (1945–1950). Odznaczony m.in. Medalem za Odrę, Nysę, Bałtyk (1946), Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1955), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1958).
Od 1934 był żonaty z Marią Magdaleną z domu Rohozińską (22 VII 1914 Kijów – 15 III 2000 Gdańsk), właścicielką majątku Karolinka na
Wołyniu, ojciec Marii (12 VIII 1935 Lwów – 13 XI 2008 Gdańsk) i Barbary (28 IV 1938 Lwów – 28 IV 2020 Gdańsk), zamężnej Lecheckiej, absolwentek Wydziału Budownictwa Wodnego PG, oraz Andrzeja Wacława (ur. 25 VIII 1944 Piotrkowice koło Tarnowa), absolwenta Wydziału Transportu Morskiego Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Sopocie. Pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu Srebrzysko.
