BERNARDYNI
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File:Kościół franciszkanów w Nowym Porcie.JPG|thumb|Kościół franciszkanów<br />w Nowym Porcie]] | [[File:Kościół franciszkanów w Nowym Porcie.JPG|thumb|Kościół franciszkanów<br />w Nowym Porcie]] | ||
'''BERNARDYNI''', zakon żebrzący, polska nazwa [[FRANCISZKANIE | franciszkanów]] ściślejszej reguły (obserwancji) zakonnej. Nurt ten zaistniał w Europie Zachodniej już w XIV wieku, po wyodrębnieniu w osobny zakon został zatwierdzony przez papieża Leona X w roku 1517. W Polsce pojawili się w 1453 (Kraków). W 1464, zgodnie z zaleceniem papieża, do ruchu obserwanckiego obligatoryjnie przystąpiły wszystkie klasztory franciszkańskie w Niemczech, w gronie tym znalazła się też prowincja saska z kustodią pruską, a z nią klasztor franciszkanów gdańskich na [[STARE PRZEDMIEŚCIE | Starym Przedmieściu]]. Ponieważ obserwanci niemieccy nie używali nazwy bernardyni, w tradycji i historiografii utrwaliła się dla nich nazwa klasztoru franciszkańskiego. Bernardyni z Polski próbowali rozciągnąć kuratelę nad gdańskim klasztorem już w latach 1459–1467, jednak nie zyskali przychylności papieża.<br/><br/> | '''BERNARDYNI''', zakon żebrzący, polska nazwa [[FRANCISZKANIE | franciszkanów]] ściślejszej reguły (obserwancji) zakonnej. Nurt ten zaistniał w Europie Zachodniej już w XIV wieku, po wyodrębnieniu w osobny zakon został zatwierdzony przez papieża Leona X w roku 1517. W Polsce pojawili się w 1453 (Kraków). W 1464, zgodnie z zaleceniem papieża, do ruchu obserwanckiego obligatoryjnie przystąpiły wszystkie klasztory franciszkańskie w Niemczech, w gronie tym znalazła się też prowincja saska z kustodią pruską, a z nią klasztor franciszkanów gdańskich na [[STARE PRZEDMIEŚCIE | Starym Przedmieściu]]. Ponieważ obserwanci niemieccy nie używali nazwy bernardyni, w tradycji i historiografii utrwaliła się dla nich nazwa klasztoru franciszkańskiego. Bernardyni z Polski próbowali rozciągnąć kuratelę nad gdańskim klasztorem już w latach 1459–1467, jednak nie zyskali przychylności papieża.<br/><br/> | ||
| − | Po likwidacji konwentu gdańskiego (1555) bernardyni w latach 1593–1596 upomnieli się o zamieniony w [[GIMNAZJUM AKADEMICKIE | Gimnazjum Akademickie]] klasztor, nawiązując do starań biskupa włocławskiego [[ROZRAŻEWSKI HIERONIM, biskup włocławski | Hieronima Rozrażewskiego]] o odzyskanie [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny]] i działając w ramach szerszej akcji: stopniowego przejmowania i reaktywowania klasztorów dawnej franciszkańskiej kustodii pruskiej, np. w Barczewie (Wartembork), Nowem, Świeciu. W 1602 papież Klemens VIII potwierdził ich prawa do utraconych klasztorów w Gdańsku, Elblągu i Toruniu (ten ostatni odzyskali po | + | Po likwidacji konwentu gdańskiego (1555) bernardyni w latach 1593–1596 upomnieli się o zamieniony w [[GIMNAZJUM AKADEMICKIE | Gimnazjum Akademickie]] klasztor, nawiązując do starań biskupa włocławskiego [[ROZRAŻEWSKI HIERONIM, biskup włocławski, patron ulicy | Hieronima Rozrażewskiego]] o odzyskanie [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny]] i działając w ramach szerszej akcji: stopniowego przejmowania i reaktywowania klasztorów dawnej franciszkańskiej kustodii pruskiej, np. w Barczewie (Wartembork), Nowem, Świeciu. W 1602 papież Klemens VIII potwierdził ich prawa do utraconych klasztorów w Gdańsku, Elblągu i Toruniu (ten ostatni odzyskali po 1724). W latach 1615–1623, niezależnie od starań podjętych przez franciszkanów konwentualnych, uzyskali od króla polskiego Zygmunta III Wazy potwierdzenie aktu fundacji z 1431. O zwrot klasztoru wystąpili także – podobnie jak franciszkanie konwentualni – w 1651, podczas sporu [[LUTERANIE | luteranów]] i [[KALWINI W GDAŃSKU | kalwinów]] o [[KOŚCIÓŁ I KLASZTOR FRANCISZKANÓW ŚW. TRÓJCY | kościół św. Trójcy]]. Wobec konsolidacji obu zwaśnionych wyznań protestanckich starania nie dały rezultatu. Upadła również inna koncepcja, popierana przez króla polskiego Jana Kazimierza: fundacji klasztoru w podgdańskim [[CHEŁM | Chełmie]] (1654–1665). Ostatecznie zainstalowali się tam [[REFORMACI | reformaci]].<br/><br/> |
W 1673 bernardyni polscy podjęli wspólną akcję rewindykacyjną pospołu z prowincją saską tego zakonu. Do Gdańska przybył Johann Schawenburg z prowincji saskiej, pełniący funkcję lektora teologii w prowincji wielkopolskiej. Towarzyszyło mu dwóch bernardynów z Polski. Wykorzystując klasztor [[BONIFRATRZY | bonifratrów]] w [[STARE SZKOTY | Starych Szkotach]], najbliższy Staremu Przedmieściu, zakonnicy rozpoczęli akcję misyjną w Gdańsku, głosząc kazania w języku polskim i niemieckim i pozyskując licznych konwertytów. W lutym 1674 ponowili wniosek o zwrot kościoła św. Trójcy. Działalność zakonników zaniepokoiła władze Gdańska i wzburzyła protestanckich duchownych. Doszło do otwartych polemik między innymi z [[STRAUCH AEGIDIUS, rektor Gimnazjum Akademickiego | Aegidiusem Strauchem]] i interwencji gdańszczan na dworze królewskim, pod którego naciskiem w 1676 Schawenburg opuścił Gdańsk. Wprawdzie w 1678 król polski Jan III Sobieski potwierdził bernardynom przywileje poprzedników, jednak nie uzyskał dla nich żadnego – nawet zastępczego – lokum w Gdańsku. Do starań o odzyskanie gdańskiego klasztoru bernardyni powrócili po 1724, do rozbiorów nie udało im się go odzyskać ani też powołać nowej placówki. Po unii z zakonem reformatów (1897) przyjęli wspólną nazwę franciszkanów-braci mniejszych, w dalszym ciągu podtrzymując jednak pewną autonomię i specyfikę duchowości w ramach poszczególnych prowincji zakonnych.<br/><br/> | W 1673 bernardyni polscy podjęli wspólną akcję rewindykacyjną pospołu z prowincją saską tego zakonu. Do Gdańska przybył Johann Schawenburg z prowincji saskiej, pełniący funkcję lektora teologii w prowincji wielkopolskiej. Towarzyszyło mu dwóch bernardynów z Polski. Wykorzystując klasztor [[BONIFRATRZY | bonifratrów]] w [[STARE SZKOTY | Starych Szkotach]], najbliższy Staremu Przedmieściu, zakonnicy rozpoczęli akcję misyjną w Gdańsku, głosząc kazania w języku polskim i niemieckim i pozyskując licznych konwertytów. W lutym 1674 ponowili wniosek o zwrot kościoła św. Trójcy. Działalność zakonników zaniepokoiła władze Gdańska i wzburzyła protestanckich duchownych. Doszło do otwartych polemik między innymi z [[STRAUCH AEGIDIUS, rektor Gimnazjum Akademickiego | Aegidiusem Strauchem]] i interwencji gdańszczan na dworze królewskim, pod którego naciskiem w 1676 Schawenburg opuścił Gdańsk. Wprawdzie w 1678 król polski Jan III Sobieski potwierdził bernardynom przywileje poprzedników, jednak nie uzyskał dla nich żadnego – nawet zastępczego – lokum w Gdańsku. Do starań o odzyskanie gdańskiego klasztoru bernardyni powrócili po 1724, do rozbiorów nie udało im się go odzyskać ani też powołać nowej placówki. Po unii z zakonem reformatów (1897) przyjęli wspólną nazwę franciszkanów-braci mniejszych, w dalszym ciągu podtrzymując jednak pewną autonomię i specyfikę duchowości w ramach poszczególnych prowincji zakonnych.<br/><br/> | ||
W 1945 bracia mniejsi reformaci objęli [[KOŚCIÓŁ NIEPOKALANEGO SERCA MARYI | kościół i parafię Niepokalanego Serca Maryi]] w [[NOWY PORT | Nowym Porcie]] przy ul. Oliwskiej 2. O objęciu tego lokum przez braci mniejszych (odwołujących się do tradycji bernardyńskiej) można mówić po dokonanej w 1991 zakonnej reorganizacji w podziale na prowincje. {{author: SK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]] | W 1945 bracia mniejsi reformaci objęli [[KOŚCIÓŁ NIEPOKALANEGO SERCA MARYI | kościół i parafię Niepokalanego Serca Maryi]] w [[NOWY PORT | Nowym Porcie]] przy ul. Oliwskiej 2. O objęciu tego lokum przez braci mniejszych (odwołujących się do tradycji bernardyńskiej) można mówić po dokonanej w 1991 zakonnej reorganizacji w podziale na prowincje. {{author: SK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]] | ||
Aktualna wersja na dzień 11:38, 30 gru 2022
w Nowym Porcie
BERNARDYNI, zakon żebrzący, polska nazwa franciszkanów ściślejszej reguły (obserwancji) zakonnej. Nurt ten zaistniał w Europie Zachodniej już w XIV wieku, po wyodrębnieniu w osobny zakon został zatwierdzony przez papieża Leona X w roku 1517. W Polsce pojawili się w 1453 (Kraków). W 1464, zgodnie z zaleceniem papieża, do ruchu obserwanckiego obligatoryjnie przystąpiły wszystkie klasztory franciszkańskie w Niemczech, w gronie tym znalazła się też prowincja saska z kustodią pruską, a z nią klasztor franciszkanów gdańskich na Starym Przedmieściu. Ponieważ obserwanci niemieccy nie używali nazwy bernardyni, w tradycji i historiografii utrwaliła się dla nich nazwa klasztoru franciszkańskiego. Bernardyni z Polski próbowali rozciągnąć kuratelę nad gdańskim klasztorem już w latach 1459–1467, jednak nie zyskali przychylności papieża.
Po likwidacji konwentu gdańskiego (1555) bernardyni w latach 1593–1596 upomnieli się o zamieniony w Gimnazjum Akademickie klasztor, nawiązując do starań biskupa włocławskiego Hieronima Rozrażewskiego o odzyskanie kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny i działając w ramach szerszej akcji: stopniowego przejmowania i reaktywowania klasztorów dawnej franciszkańskiej kustodii pruskiej, np. w Barczewie (Wartembork), Nowem, Świeciu. W 1602 papież Klemens VIII potwierdził ich prawa do utraconych klasztorów w Gdańsku, Elblągu i Toruniu (ten ostatni odzyskali po 1724). W latach 1615–1623, niezależnie od starań podjętych przez franciszkanów konwentualnych, uzyskali od króla polskiego Zygmunta III Wazy potwierdzenie aktu fundacji z 1431. O zwrot klasztoru wystąpili także – podobnie jak franciszkanie konwentualni – w 1651, podczas sporu luteranów i kalwinów o kościół św. Trójcy. Wobec konsolidacji obu zwaśnionych wyznań protestanckich starania nie dały rezultatu. Upadła również inna koncepcja, popierana przez króla polskiego Jana Kazimierza: fundacji klasztoru w podgdańskim Chełmie (1654–1665). Ostatecznie zainstalowali się tam reformaci.
W 1673 bernardyni polscy podjęli wspólną akcję rewindykacyjną pospołu z prowincją saską tego zakonu. Do Gdańska przybył Johann Schawenburg z prowincji saskiej, pełniący funkcję lektora teologii w prowincji wielkopolskiej. Towarzyszyło mu dwóch bernardynów z Polski. Wykorzystując klasztor bonifratrów w Starych Szkotach, najbliższy Staremu Przedmieściu, zakonnicy rozpoczęli akcję misyjną w Gdańsku, głosząc kazania w języku polskim i niemieckim i pozyskując licznych konwertytów. W lutym 1674 ponowili wniosek o zwrot kościoła św. Trójcy. Działalność zakonników zaniepokoiła władze Gdańska i wzburzyła protestanckich duchownych. Doszło do otwartych polemik między innymi z Aegidiusem Strauchem i interwencji gdańszczan na dworze królewskim, pod którego naciskiem w 1676 Schawenburg opuścił Gdańsk. Wprawdzie w 1678 król polski Jan III Sobieski potwierdził bernardynom przywileje poprzedników, jednak nie uzyskał dla nich żadnego – nawet zastępczego – lokum w Gdańsku. Do starań o odzyskanie gdańskiego klasztoru bernardyni powrócili po 1724, do rozbiorów nie udało im się go odzyskać ani też powołać nowej placówki. Po unii z zakonem reformatów (1897) przyjęli wspólną nazwę franciszkanów-braci mniejszych, w dalszym ciągu podtrzymując jednak pewną autonomię i specyfikę duchowości w ramach poszczególnych prowincji zakonnych.
W 1945 bracia mniejsi reformaci objęli kościół i parafię Niepokalanego Serca Maryi w Nowym Porcie przy ul. Oliwskiej 2. O objęciu tego lokum przez braci mniejszych (odwołujących się do tradycji bernardyńskiej) można mówić po dokonanej w 1991 zakonnej reorganizacji w podziale na prowincje.
