WAWRYK WŁODZIMIERZ, profesor Politechniki Gdańskiej
| (Nie pokazano 3 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File:Włodzimierz_Wawryk.jpg|thumb|Włodzimierz Wawryk]] | [[File:Włodzimierz_Wawryk.jpg|thumb|Włodzimierz Wawryk]] | ||
| − | '''WŁODZIMIERZ WAWRYK''' (14 XI 1902 Doliny, województwo podkarpackie – 5 I 1963 Gdańsk) | + | '''WŁODZIMIERZ WAWRYK''' (14 XI 1902 Doliny, województwo podkarpackie – 5 I 1963 Gdańsk), profesor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG), specjalista z dziedziny mineralogii i petrografii. Syn urzędnika pocztowego Dionizego (zm. 1940) i urzędniczki pocztowej Eugenii z domu Mogielnickiej (zm. 1943), brat Romana (ur. 10 I 1898 Złoczów), oficera Wojska Polskiego. Szkołę powszechną ukończył w 1913 w Załoźcach koło Zborowa, naukę w gimnazjum rozpoczął w Trembowli, gdzie ukończył pierwszą klasę i przeniósł się do Sambora, gdzie w 1921 uzyskał maturę. W latach 1921–1944 mieszkał we Lwowie. Od 1921 do 1923 studiował medycynę na Uniwersytecie Jana Kazimierza (UJK) we Lwowie, od 1926 chemię na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym, w 1930 uzyskał tytuł magistra filozofii w zakresie chemii.<br/><br/> |
| − | W latach 1928–1941 pracował na | + | W latach 1928–1941 pracował na UJK i Politechnice Lwowskiej, gdzie prowadził badania nad fosforytami, fosforami, piaskowcami i wodami mineralnymi w okolicy Grodna i Sandomierza, połączone ze stażami badawczymi w placówkach naukowych prowadzących badania nad surowcami mineralnymi w Algierii, Tunezji, Maroku, Francji, Włoszech, Niemczech i Austrii. Od 1932 doktor na Wydziale Chemicznym UJK z zakresu mineralogii i petrografii, w 1940 został mianowany docentem. Od października 1941 do lipca 1944 był nauczycielem w szkole zawodowej o profilu chemicznym. Od stycznia 1942 do lipca 1943 pracował w Izbie Przemysłowo-Handlowej. Od sierpnia 1944 przebywał we Tuchowie pod Tarnowem. <br/><br/> |
Do Gdańska przybył 13 IV 1945 w Grupie Operacyjnej Ministerstwa Oświaty do spraw zabezpieczenia i organizacji PG. Jeden z organizatorów PG, na której pracował do 1963. Od 15 I 1946 profesor nadzwyczajny. Dziekan Wydziału Chemicznego w latach 1945–1948, 1948–1950 prodziekan, 1946–1963 kierownik Katedry Mineralogii i Petrografii, 1952–1963 kierownik laboratorium, 1952–1962 kierownik Katedry i Zakładu Ceramiki, 1962–1963 kierownik Katedry i Zakładu Ceramiki Budowlanej. W 1952 zainicjował nową specjalizację na Wydziale Chemicznym: ceramikę budowlaną. Skompletował okazy minerałów oraz modele krystalograficzne, będące zalążkiem muzeum mineralogiczno-petrograficznego, zapoczątkował też gromadzenie książek do biblioteki Wydziału Chemicznego (filii [[BIBLIOTEKA GŁÓWNA POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Biblioteki Głównej PG]]), uruchomionej w 1955. W latach 1959–1962 był redaktorem [[ZESZYTY NAUKOWE POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | „Zeszytów Naukowych PG”]] (seria poświęcona chemii). <br/><br/> | Do Gdańska przybył 13 IV 1945 w Grupie Operacyjnej Ministerstwa Oświaty do spraw zabezpieczenia i organizacji PG. Jeden z organizatorów PG, na której pracował do 1963. Od 15 I 1946 profesor nadzwyczajny. Dziekan Wydziału Chemicznego w latach 1945–1948, 1948–1950 prodziekan, 1946–1963 kierownik Katedry Mineralogii i Petrografii, 1952–1963 kierownik laboratorium, 1952–1962 kierownik Katedry i Zakładu Ceramiki, 1962–1963 kierownik Katedry i Zakładu Ceramiki Budowlanej. W 1952 zainicjował nową specjalizację na Wydziale Chemicznym: ceramikę budowlaną. Skompletował okazy minerałów oraz modele krystalograficzne, będące zalążkiem muzeum mineralogiczno-petrograficznego, zapoczątkował też gromadzenie książek do biblioteki Wydziału Chemicznego (filii [[BIBLIOTEKA GŁÓWNA POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Biblioteki Głównej PG]]), uruchomionej w 1955. W latach 1959–1962 był redaktorem [[ZESZYTY NAUKOWE POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | „Zeszytów Naukowych PG”]] (seria poświęcona chemii). <br/><br/> | ||
| − | Jednocześnie w latach 1948–1949 pracował jako nauczyciel akademicki w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej, 1949–1950 w Szkole Inżynierskiej Naczelnej Organizacji Technicznej, w 1951 w | + | Jednocześnie w latach 1948–1949 pracował jako nauczyciel akademicki w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej (WSI), 1949–1950 w Szkole Inżynierskiej Naczelnej Organizacji Technicznej, w 1951 w ponownie w WSI w Gdańsku. W latach 1947–1950 docent na Wydziale Farmacji Akademii Lekarskiej w Gdańsku ([[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Gdański Uniwersytet Medyczny]]), od 1 IX 1948 do 31 VIII 1949 profesor kontraktowy w [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkole Pedagogicznej w Gdańsku]]. <br/><br/> |
| − | Był autorem i współautorem 40 ekspertyz, orzeczeń, artykułów dotyczących ceramiki, | + | Był autorem i współautorem 40 ekspertyz, orzeczeń, artykułów dotyczących ceramiki, minerałów ilastych. Po 1945 w badaniach zajmował się surowcami mineralnymi w województwie gdańskim i badaniami petrograficznymi skał osadowych w Polsce. Był konsultantem wielu fabryk ceramiki w Polsce, między innymi Zakładów Ceramiki Budowlanej w Tolkmicku. <br/><br/> |
| − | Członek [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]], Polskiego Towarzystwa Chemicznego (jeden z organizatorów oddziału gdańskiego w 1948), Polskiego Towarzystwa Geologicznego, Polskiego Związku Zachodniego (1945–1950). Odznaczony | + | Członek [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]], Polskiego Towarzystwa Chemicznego (jeden z organizatorów oddziału gdańskiego w 1948), Polskiego Towarzystwa Geologicznego, Polskiego Związku Zachodniego (1945–1950). Odznaczony m.in. Medalem za Odrę, Nysę, Bałtyk (1946), Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1955), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1958). <br/><br/> |
| − | + | Od 1934 był żonaty z Marią Magdaleną z domu Rohozińską (22 VII 1914 Kijów – 15 III 2000 Gdańsk), właścicielką majątku Karolinka na | |
| − | Wołyniu, ojciec Marii (12 VIII 1935 Lwów – 13 XI 2008 Gdańsk) i Barbary (28 IV 1938 Lwów – 28 IV 2020 Gdańsk), zamężnej Lecheckiej, absolwentek Wydziału Budownictwa Wodnego PG, oraz Andrzeja (ur. 1944 Piotrkowice koło Tarnowa), absolwenta Wydziału Transportu Morskiego Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Sopocie. Pochowany w grobie rodzinnym na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | Wołyniu, ojciec Marii (12 VIII 1935 Lwów – 13 XI 2008 Gdańsk) i Barbary (28 IV 1938 Lwów – 28 IV 2020 Gdańsk), zamężnej Lecheckiej, absolwentek Wydziału Budownictwa Wodnego PG, oraz Andrzeja Wacława (ur. 25 VIII 1944 Piotrkowice koło Tarnowa), absolwenta Wydziału Transportu Morskiego Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Sopocie. Pochowany w grobie rodzinnym na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> |
| + | '''Bibliografia''': <br/> | ||
| + | ''Politechnika Gdańska 1945–1970. Księga Pamiątkowa'', red. Barbara Mielcarzewicz, Gdańsk 1970, s. 230–231. <br/> | ||
| + | ''Pionierzy Politechniki Gdańskiej'', red. Zygmunt Paszota, Janusz Rachoń, Edmund Wittbrodt, Gdańsk 2005, s. 730.<br/> | ||
| + | ''Wydział Chemiczny PG 1945–2017'', red. Wojciech Chrzanowski, Gdańsk 2017, s. 147. | ||
Aktualna wersja na dzień 13:17, 2 lip 2024
WŁODZIMIERZ WAWRYK (14 XI 1902 Doliny, województwo podkarpackie – 5 I 1963 Gdańsk), profesor Politechniki Gdańskiej (PG), specjalista z dziedziny mineralogii i petrografii. Syn urzędnika pocztowego Dionizego (zm. 1940) i urzędniczki pocztowej Eugenii z domu Mogielnickiej (zm. 1943), brat Romana (ur. 10 I 1898 Złoczów), oficera Wojska Polskiego. Szkołę powszechną ukończył w 1913 w Załoźcach koło Zborowa, naukę w gimnazjum rozpoczął w Trembowli, gdzie ukończył pierwszą klasę i przeniósł się do Sambora, gdzie w 1921 uzyskał maturę. W latach 1921–1944 mieszkał we Lwowie. Od 1921 do 1923 studiował medycynę na Uniwersytecie Jana Kazimierza (UJK) we Lwowie, od 1926 chemię na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym, w 1930 uzyskał tytuł magistra filozofii w zakresie chemii.
W latach 1928–1941 pracował na UJK i Politechnice Lwowskiej, gdzie prowadził badania nad fosforytami, fosforami, piaskowcami i wodami mineralnymi w okolicy Grodna i Sandomierza, połączone ze stażami badawczymi w placówkach naukowych prowadzących badania nad surowcami mineralnymi w Algierii, Tunezji, Maroku, Francji, Włoszech, Niemczech i Austrii. Od 1932 doktor na Wydziale Chemicznym UJK z zakresu mineralogii i petrografii, w 1940 został mianowany docentem. Od października 1941 do lipca 1944 był nauczycielem w szkole zawodowej o profilu chemicznym. Od stycznia 1942 do lipca 1943 pracował w Izbie Przemysłowo-Handlowej. Od sierpnia 1944 przebywał we Tuchowie pod Tarnowem.
Do Gdańska przybył 13 IV 1945 w Grupie Operacyjnej Ministerstwa Oświaty do spraw zabezpieczenia i organizacji PG. Jeden z organizatorów PG, na której pracował do 1963. Od 15 I 1946 profesor nadzwyczajny. Dziekan Wydziału Chemicznego w latach 1945–1948, 1948–1950 prodziekan, 1946–1963 kierownik Katedry Mineralogii i Petrografii, 1952–1963 kierownik laboratorium, 1952–1962 kierownik Katedry i Zakładu Ceramiki, 1962–1963 kierownik Katedry i Zakładu Ceramiki Budowlanej. W 1952 zainicjował nową specjalizację na Wydziale Chemicznym: ceramikę budowlaną. Skompletował okazy minerałów oraz modele krystalograficzne, będące zalążkiem muzeum mineralogiczno-petrograficznego, zapoczątkował też gromadzenie książek do biblioteki Wydziału Chemicznego (filii Biblioteki Głównej PG), uruchomionej w 1955. W latach 1959–1962 był redaktorem „Zeszytów Naukowych PG” (seria poświęcona chemii).
Jednocześnie w latach 1948–1949 pracował jako nauczyciel akademicki w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej (WSI), 1949–1950 w Szkole Inżynierskiej Naczelnej Organizacji Technicznej, w 1951 w ponownie w WSI w Gdańsku. W latach 1947–1950 docent na Wydziale Farmacji Akademii Lekarskiej w Gdańsku ( Gdański Uniwersytet Medyczny), od 1 IX 1948 do 31 VIII 1949 profesor kontraktowy w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Gdańsku.
Był autorem i współautorem 40 ekspertyz, orzeczeń, artykułów dotyczących ceramiki, minerałów ilastych. Po 1945 w badaniach zajmował się surowcami mineralnymi w województwie gdańskim i badaniami petrograficznymi skał osadowych w Polsce. Był konsultantem wielu fabryk ceramiki w Polsce, między innymi Zakładów Ceramiki Budowlanej w Tolkmicku.
Członek Gdańskiego Towarzystwa Naukowego, Polskiego Towarzystwa Chemicznego (jeden z organizatorów oddziału gdańskiego w 1948), Polskiego Towarzystwa Geologicznego, Polskiego Związku Zachodniego (1945–1950). Odznaczony m.in. Medalem za Odrę, Nysę, Bałtyk (1946), Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1955), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1958).
Od 1934 był żonaty z Marią Magdaleną z domu Rohozińską (22 VII 1914 Kijów – 15 III 2000 Gdańsk), właścicielką majątku Karolinka na
Wołyniu, ojciec Marii (12 VIII 1935 Lwów – 13 XI 2008 Gdańsk) i Barbary (28 IV 1938 Lwów – 28 IV 2020 Gdańsk), zamężnej Lecheckiej, absolwentek Wydziału Budownictwa Wodnego PG, oraz Andrzeja Wacława (ur. 25 VIII 1944 Piotrkowice koło Tarnowa), absolwenta Wydziału Transportu Morskiego Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Sopocie. Pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu Srebrzysko.
Bibliografia:
Politechnika Gdańska 1945–1970. Księga Pamiątkowa, red. Barbara Mielcarzewicz, Gdańsk 1970, s. 230–231.
Pionierzy Politechniki Gdańskiej, red. Zygmunt Paszota, Janusz Rachoń, Edmund Wittbrodt, Gdańsk 2005, s. 730.
Wydział Chemiczny PG 1945–2017, red. Wojciech Chrzanowski, Gdańsk 2017, s. 147.
