KANKEL JOHANN, nauczyciel, poeta, drukarz
m (Blazejsliwinski przeniósł stronę KANKEL JOHANN na KANKEL JOHANN, nauczyciel, poeta, drukarz) |
|||
| (Nie pokazano 6 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | '''JOHANN KANKEL''' (21 XI 1614 Wolgast (Meklemburgia) – 1 VI 1687 Visingsö (Szwecja)), nauczyciel, poeta. Syn Petera Kankela, budowniczego i Elisabeth z domu Timme. Nic nie wiadomo o jego edukacji, także drukarskiej, natomiast z mistrzostwem publikowane przez niego w drugiej, szwedzkiej części kariery tzw. druki labiryntowe mogą świadczyć o jego niemieckim wykształceniu zawodowym, gdyż w takiej specjalizacji w owym czasie kształcono tylko w Niemczech. <br/><br/> | + | '''JOHANN KANKEL''' (21 XI 1614 Wolgast (Meklemburgia) – 1 VI 1687 Visingsö (Szwecja)), nauczyciel, poeta, drukarz. Syn Petera Kankela, budowniczego i Elisabeth z domu Timme. Nic nie wiadomo o jego edukacji, także drukarskiej, natomiast z mistrzostwem publikowane przez niego w drugiej, szwedzkiej części kariery tzw. druki labiryntowe mogą świadczyć o jego niemieckim wykształceniu zawodowym, gdyż w takiej specjalizacji w owym czasie kształcono tylko w Niemczech. <br/><br/> |
| − | Odnotowany w Gdańsku w 1639 jako autor wiersza napisanego z okazji ślubu drukarza Eliasa Müllera. W okresie późniejszym dał się poznać jako twórca poezji okolicznościowej, | + | Odnotowany w Gdańsku w 1639 jako autor wiersza napisanego z okazji ślubu drukarza Eliasa Müllera. W okresie późniejszym dał się poznać jako twórca poezji okolicznościowej, w 1640 wierszem gratulował zawarcia związku małżeńskiego [[EHLER FRIEDRICH, burmistrz Gdańska | Friedrichowi Ehlerowi]], w 1641 z podobnej okazji Gottfriedo Bollnerowi i Benjaminowi Engelcke (stryjowi późniejszego burmistrza [[ENGELCKE FRIEDRICH GOTTLIEB, burmistrz Gdańska | Friedricha Gottlieba Engelckego]]), wiersz zaczynajacy się od słów ''Pax et bellum'' dedykował w 1645 burmistrzowi [[FALCKE DANIEL, burmistrz Gdańska | Danielowi Falckemu]], w 1647 żegnał wierszem żałobnym Davida Braugera. Kilkanaście jego druków zachowało się w zbiorach [[POLSKA AKADEMIA NAUK BIBLIOTEKA GDAŃSKA | Polskiej Akademii Nauk Biblioteki Gdańskiej]]. Nie mogąc znaleźć w Gdańsku pracy w drukarstwie, od 1644 pracował jako bakałarz w [[SZKOŁA ŚW. KATARZYNY | szkole św. Katarzyny]], 1 V 1648 został dzwonnikiem tego kościoła. <br/><br/> |
Nie uzyskawszy zgody [[RADA MIEJSKA | Rady Miejskiej]] na prowadzenie własnego zakładu typograficznego, z rekomendacjami szwedzkiego kanclerza koronnego Magnusa Gabriela de la Gardie w 1664 wyjechał do Sztokholmu, prowadził niemiecką szkołę pisania i arytmetyki w Norrmalm (obecnie część Sztokholmu), założył szkołę drukarską na wyspie Visingsö (jezioro Wetter), na jego brzegu naprzeciwko w Röttle koło Gränny zbudował papiernię, od 8 VIII 1666 kierował drukarnią Pe(h)ra Brahe Młodszego (1602–1680), zyskując jako drukarz duże uznanie.<br/><br/> | Nie uzyskawszy zgody [[RADA MIEJSKA | Rady Miejskiej]] na prowadzenie własnego zakładu typograficznego, z rekomendacjami szwedzkiego kanclerza koronnego Magnusa Gabriela de la Gardie w 1664 wyjechał do Sztokholmu, prowadził niemiecką szkołę pisania i arytmetyki w Norrmalm (obecnie część Sztokholmu), założył szkołę drukarską na wyspie Visingsö (jezioro Wetter), na jego brzegu naprzeciwko w Röttle koło Gränny zbudował papiernię, od 8 VIII 1666 kierował drukarnią Pe(h)ra Brahe Młodszego (1602–1680), zyskując jako drukarz duże uznanie.<br/><br/> | ||
Pierwszą jego szwedzką publikacją (20 VII 1667) było unikalne pismo w toczącej się przez lata (bez powodzenia) sprawie rozwodowej z drugą żoną. Drukował dzieła wspierające dążenia Brahe do zapewnienia niepodległości jego hrabstwa, a jednocześnie świadczące o jego zainteresowaniach kulturalnych (np. Kronikę ''Norlandza'' (1670), ''Historię Aleksandra Wielkiego'' (''Alexandri Magni historia'', 1672) czy ''Ekonomię'' (''Oeconomia'') samego Pera Brahe (1677)), oraz wiele druków mniejszego formatu, wśród których było wiele wcześniejszych jego własnych pism okolicznościowych, wierszy itp., których nie zdążył wydrukować w czasach gdańskich. Kierował drukarnią po śmierci swego patrona, ostatni znany druk jego autorstwa pochodzi z 1685. Ze względu na podeszły wiek w 1686 odrzucił propozycję Akademii w Uppsali prowadzenia drukarni królewskiej.<br/><br/> | Pierwszą jego szwedzką publikacją (20 VII 1667) było unikalne pismo w toczącej się przez lata (bez powodzenia) sprawie rozwodowej z drugą żoną. Drukował dzieła wspierające dążenia Brahe do zapewnienia niepodległości jego hrabstwa, a jednocześnie świadczące o jego zainteresowaniach kulturalnych (np. Kronikę ''Norlandza'' (1670), ''Historię Aleksandra Wielkiego'' (''Alexandri Magni historia'', 1672) czy ''Ekonomię'' (''Oeconomia'') samego Pera Brahe (1677)), oraz wiele druków mniejszego formatu, wśród których było wiele wcześniejszych jego własnych pism okolicznościowych, wierszy itp., których nie zdążył wydrukować w czasach gdańskich. Kierował drukarnią po śmierci swego patrona, ostatni znany druk jego autorstwa pochodzi z 1685. Ze względu na podeszły wiek w 1686 odrzucił propozycję Akademii w Uppsali prowadzenia drukarni królewskiej.<br/><br/> | ||
Aktualna wersja na dzień 09:29, 16 kwi 2024
JOHANN KANKEL (21 XI 1614 Wolgast (Meklemburgia) – 1 VI 1687 Visingsö (Szwecja)), nauczyciel, poeta, drukarz. Syn Petera Kankela, budowniczego i Elisabeth z domu Timme. Nic nie wiadomo o jego edukacji, także drukarskiej, natomiast z mistrzostwem publikowane przez niego w drugiej, szwedzkiej części kariery tzw. druki labiryntowe mogą świadczyć o jego niemieckim wykształceniu zawodowym, gdyż w takiej specjalizacji w owym czasie kształcono tylko w Niemczech.
Odnotowany w Gdańsku w 1639 jako autor wiersza napisanego z okazji ślubu drukarza Eliasa Müllera. W okresie późniejszym dał się poznać jako twórca poezji okolicznościowej, w 1640 wierszem gratulował zawarcia związku małżeńskiego Friedrichowi Ehlerowi, w 1641 z podobnej okazji Gottfriedo Bollnerowi i Benjaminowi Engelcke (stryjowi późniejszego burmistrza Friedricha Gottlieba Engelckego), wiersz zaczynajacy się od słów Pax et bellum dedykował w 1645 burmistrzowi Danielowi Falckemu, w 1647 żegnał wierszem żałobnym Davida Braugera. Kilkanaście jego druków zachowało się w zbiorach Polskiej Akademii Nauk Biblioteki Gdańskiej. Nie mogąc znaleźć w Gdańsku pracy w drukarstwie, od 1644 pracował jako bakałarz w szkole św. Katarzyny, 1 V 1648 został dzwonnikiem tego kościoła.
Nie uzyskawszy zgody Rady Miejskiej na prowadzenie własnego zakładu typograficznego, z rekomendacjami szwedzkiego kanclerza koronnego Magnusa Gabriela de la Gardie w 1664 wyjechał do Sztokholmu, prowadził niemiecką szkołę pisania i arytmetyki w Norrmalm (obecnie część Sztokholmu), założył szkołę drukarską na wyspie Visingsö (jezioro Wetter), na jego brzegu naprzeciwko w Röttle koło Gränny zbudował papiernię, od 8 VIII 1666 kierował drukarnią Pe(h)ra Brahe Młodszego (1602–1680), zyskując jako drukarz duże uznanie.
Pierwszą jego szwedzką publikacją (20 VII 1667) było unikalne pismo w toczącej się przez lata (bez powodzenia) sprawie rozwodowej z drugą żoną. Drukował dzieła wspierające dążenia Brahe do zapewnienia niepodległości jego hrabstwa, a jednocześnie świadczące o jego zainteresowaniach kulturalnych (np. Kronikę Norlandza (1670), Historię Aleksandra Wielkiego (Alexandri Magni historia, 1672) czy Ekonomię (Oeconomia) samego Pera Brahe (1677)), oraz wiele druków mniejszego formatu, wśród których było wiele wcześniejszych jego własnych pism okolicznościowych, wierszy itp., których nie zdążył wydrukować w czasach gdańskich. Kierował drukarnią po śmierci swego patrona, ostatni znany druk jego autorstwa pochodzi z 1685. Ze względu na podeszły wiek w 1686 odrzucił propozycję Akademii w Uppsali prowadzenia drukarni królewskiej.
Był dwukrotnie żonaty: od 11 XI 1641 z Marią (zm. 24 VIII 1653 Gdańsk), córką rajcy koszalińskiego Daniela Selle, od 3 III 1654 z Rebeccą, córką komornika śląskiego Mattheusa Effenbarta. Miał syna, pastora w Väckelsång (koło Växjö), gdzie został pochowany 28 I 1688.
Bibliografia:
Almqvist Sven, Johann Kankel, sok.riksarkivet.se/sbl/Presentation.aspx?id=12345.
Günther Otto, Johann Kankel, ein Danziger Glöckner und schwedischer Buchdrucker, „Zeitschrift des Westpreussischen Geschiichstvereins”, H. 64, 1923, s. 79-82.
Zientarski Włodzimierz, Kankel Jan, Słownik Biograficzny Pomorza Nadwiślańskiego, t. 2, Gdańsk 1994, s. 343.
