NAWROCKI KAROL TADEUSZ, prezes Instytutu Pamięci Narodowej

Aktualna wersja na dzień 10:00, 15 paź 2024

Karol Nawrocki

Hasło powstało dzięki Miastu Gdańsk

Partner redakcji

KAROL TADEUSZ NAWROCKI (ur. 3 III 1983 Gdańsk), historyk, działacz społeczno-samorządowy. Syn Ryszarda (1949–2008), tokarza, i Elżbiety (ur. 1959), introligatorki. W 1988 ukończył Szkołę Podstawową nr 58 w Gdańsku, w latach 1988–2002 uczył się w IV Liceum Ogólnokształcącym, 2002–2003 w Policealnym Studium Biznesu i Administracji, gdzie uzyskał tytuł specjalisty ds. zarządzania personelem. W latach 2003–2008 studiował w Instytucie Historii Uniwersytetu Gdańskiego (IH UG). Od 2009 był uczestnikiem Studium Doktoranckiego w IH UG, które ukończył w październiku 2013, uzyskując stopień doktora nauk humanistycznych. W 2023 absolwent studiów podyplomowych International MBA in Strategy, Programme and Project Management na Politechnice Gdańskiej.

W latach 2007–2008 uczestniczył w programie naukowym INDEX Pamięci Polaków Zamordowanych i Represjonowanych przez Hitlerowców za Pomoc Żydom (Instytut Studiów Strategicznych w Krakowie). Od stycznia 2009 był inspektorem w Biurze Edukacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej (IPN) w Gdańsku, 11 XII 2013 został powołany na stanowisko p.o. naczelnika Oddziałowego Biura Edukacji Publicznej IPN w Gdańsku, 11 VI 2014 na stanowisko naczelnika, koordynował prace naukowo-edukacyjne na terenie gdańskiego oddziału IPN. Od 6 IV 2017 p.o. dyrektora Muzeum II Wojny Światowej, od 19 X 2017 dyrektor. 28 V 2021 wybrany przez Sejm RP na prezesa IPN, 1 VI 2021 objął stanowisko wiceprezesa IPN (łącząc je nadal z dyrektorowaniem gdańskiego muzeum), 23 VII 2021 wybór na prezesa IPN zatwierdził Senat RP, tego dnia na ręce Ministra Kultury, Dziedzictwa Narodowego i Sportu złożył rezygnację z funkcji dyrektora Muzeum II Wojny Światowej.

Specjalista z zakresu badań nad opozycją antykomunistyczną (w szczególności w latach 1970–1989), przestępczością zorganizowaną w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (PRL) i korelacją życia sportowego i politycznego w PRL. Autor artykułów naukowych poświęconych okresowi Solidarności na Pomorzu Gdańskim, monografii naukowych i wydawnictw źródłowych: Zarys historii NSZZ „Solidarność” Regionu Elbląskiego (1980–1989) (2010), Wokół elbląskiej „Solidarności”. Dokumenty (2011), „Sprawa kwidzyńska” 1982. Internowanie, pobicie, proces (2012, we współpracy z Karolem Lisieckim), Studium przypadku. Opór społeczny wobec władzy komunistycznej w województwie elbląskim (1976–1989) (2014), Lechia – Juventus. Więcej niż mecz (2013 i 2014, we współpracy z Mariuszem Kordkiem), Szkice z dziejów pomorskiej piłki nożnej (1903–2015) (2015, we współpracy z Piotrem Chomickim i Wiesławem Wiką). Pod jego redakcją ukazała się praca Mapa terroru. Śladami zbrodni komunistycznych w województwie gdańskim (2016); był współredaktorem (z Jarosławem Wąsowiczem) książki Wielka Lechia moich marzeń (2015). W latach 2008–2011 autor artykułów popularnonaukowych w portalu historycznym histmag.org.

Jeden z regionalnych autorów i koordynatorów Encyklopedii „Solidarności” (t. 1–3), współautor wystawy stałej Europejskiego Centrum Solidarności i autor około 300 towarzyszących jej haseł. Współtwórca filmu dokumentalnego Od „Solidarności” do samorządności. Sierpień ’80 oczami mieszkańców dzielnicy gdańskich Siedlec (reż. Anna M. Mydlarska, Karol Nawrocki, Europejskie Centrum Solidarności 2012). W latach 2016–2017 ekspert programu historycznego TVP Gdańsk W świetle prawdy.

W 2013 znalazł się w gronie osób i instytucji, które doprowadziły do nadania części Trasy Słowackiego imienia al. Żołnierzy Wyklętych, w 2015 inicjator nadania imienia ks. Jerzego Popiełuszki nowo zbudowanej ulicy (wcześniej tzw. Nowa Wałowa) na Młodym Mieście; był też członkiem Komitetu Budowy Pomnika „Inki”, Danuty Siedzikówny.

W latach 1997–2000 był piłkarzem w zespole Gedanii, 2000–2004 uprawiał boks w GKS Stoczniowiec (w 2004 zajął I miejsce w Strefowym Turnieju o Puchar Polski juniorów w wadze 91 kg). Od 2002 zawodnik (pomocnik, napastnik) i kapitan drużyny piłkarskiej Stowarzyszenia Kultury Fizycznej „EX Siedlce” Gdańsk (A i B klasa), w 2012 założyciel tamtejszej sekcji sportów walki.

W latach 2011–2017 był przewodniczącym Rady Dzielnicy Gdańsk-Siedlce (m.in. doprowadził do stworzenia miejsca rekreacji w Parku Bema, wpłynął na kształt przebudowy ronda przy ulicach Zakopiańskiej i Wyczółkowskiego, współorganizator Biegowego Grand Prix Dzielnicy). Członek Fundacji „Świat Wrażliwy” (od 2012), Stowarzyszenia dla Siedlec (od 2014), założyciel (2016) i przewodniczący Koalicji na Rzecz Pamięci Żołnierzy Wyklętych w Gdańsku.

Odznaczony Brązowym (2017) i Srebrnym (2021) Krzyżem Zasługi oraz medalami: „Zasłużony dla Miasta Elbląga” (2015), „Zło Dobrem Zwyciężaj” (sierpień 2016), „Pamiętaj Polsko o Tych Synach Swoich” Stowarzyszenia Rodzina Katyńska (grudzień 2016), honorową odznaką Federacji Młodzieży Walczącej, „Pierścieniem Inki” (luty 2016, przez arcybiskupa Leszka Sławoja Głódzia za postawę patriotyczną i krzewienie pamięci o żołnierzach wyklętych), medalem „Pro Patria” „za szczególne zasługi w kultywowaniu pamięci o walce o niepodległość Rzeczypospolitej Polskiej” (2018), medalem 100-lecia Odzyskania Niepodległości (2019), medalem Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej "Za zasługi dla Armii Krajowej" (2018), medalem "Za zasługi dla Polaków w Kazachstanie" (2018), medalem 100-lecia „Cudu nad Wisłą” (2020), medalem „Pro Bono Poloniae” (2023), Złotym Medalem „Zasłużony dla Nauki Polskiej Sapientia et Veritas” (2023), Srebrnym Medalem „Labor Omnia Vincit” Towarzystwa im. Hipolita Cegielskiego (2023). W 2016 otrzymał nagrodę Prezydenta Miasta Elbląga w dziedzinie kultury i sztuki. W plebiscycie „Dziennika Bałtyckiego” uznany za osobowość 2016 roku w kategorii działalność charytatywna i społeczna, w 2017 w kategorii kultura. Radiowa Osobowość Roku 2019 Radia Gdańsk, w 2023 otrzymał „Nagrodę widzów” TV Republika.

Żonaty z Martą z domu Smoleń, ojciec Daniela (ur. 2003) i Antoniego (ur. 2010). BŚ