BOROMEUSZKI
m |
|||
| (Nie pokazano 10 wersji utworzonych przez 2 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''BOROMEUSZKI''', Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia św. Karola Boromeusza, zakonne, o tzw. ślubach prostych, założone w Lotaryngii (Francja) w | + | [[File:Boromeuszki.jpg|thumb|Xaveria Höfer, pośmiertnie, 1857]] |
| + | '''BOROMEUSZKI''', Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia św. Karola Boromeusza, zakonne, o tzw. ślubach prostych, założone w Lotaryngii (Francja) w 1652, zatwierdzone przez lokalnego biskupa w 1663, oparte na regule św. Augustyna. Głównym zajęciem jest opieka nad ubogimi chorymi.<br/><br/> | ||
| + | W XIX wieku utworzyły autonomiczną kongregację niemiecką. 13 XI 1852 trzy siostry: Alexis Wilhelma z Trewiru (Trier), Raphaela Noel z Paderborn i wybrana na gdańską przełożoną Xaveria Höfer (29 XI 1824 Koblencja – 26 IV 1857 Gdańsk, pochowana w [[KOŚCIÓŁ ŚW. MIKOŁAJA| kościele św. Mikołaja]]), w towarzystwie przełożonej prowincjonalnej z Trewiru, Xaverii Rudler i jej asystentki Angeliki Eschweiler z Berlina, przybyły z Trewiru do Gdańska, gdzie | ||
| + | powitane przez księżnę [[HOHENZOLLERN-HECHINGEN MARIA | Marię Hohenzollern-Hechingen]], z inicjatywy działającego od 1848 gdańskiego oddziału ogólnoniemieckiego katolickiego Towarzystwa św. Piusa ([[ROSOŁKIEWICZ STANISŁAW KOSTKA, ksiądz, honorowy obywatel Gdańska | Stanisław Kostka Rosołkiewicz]], [[REDNER LEO, proboszcz Kaplicy Królewskiej | Leo Redner]]) otrzymały nabyty przez gdańskiego kupca Johanna Gottfrieda Kuhna (ojca [[KUHN RUDOLF THEODOR ROBERT, fotografik | Rudolfa Theodora Roberta Kuhna]]) [[DWÓR UPHAGENA (Dolne Miasto) | dwór Uphagenów przy Schleusengasse]] 9/10 (ul. Śluza, obecnie odcinek tej ulicy nosi nazwę ul. Kieturakisa), róg Weidengasse (ul. Łąkowa), adaptując ją na otwarty w 1853 [[SZPITAL NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY | szpital Najświętszej Marii Panny]], z kaplicą na parterze.<br/><br/> | ||
| + | Po rozbudowie szpitala, w latach 1857–1860 wybudowano (przy obecnej ul. Łąkowej 34) małą kaplicę Niepokalanego Serca Marii (8 × 18 m, dla 50 osób), z ołtarzem i organami, poświęconą 4 II 1862. W 1894 rozbudowana przez firmę Johanna Emila Herzoga (1848–1923) dla 500 osób, obok sióstr i pacjentów także mieszkańców [[DOLNE MIASTO | Dolnego Miasta]]. Konsekrowana 20 XII 1894 przez biskupa chełmińskiego Leo Rednera. <br/><br/> | ||
| + | Obecnie pełni funkcję parafialnego [[KOŚCIÓŁ NIEPOKALANEGO POCZĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY | kościoła Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny]]. Kapelanami domu zakonnego, szpitala oraz kaplicy byli gdańscy kapłani, przeważnie wikariusze jednego z miejscowych kościołów. Przy szpitalu umieszczono sierociniec dla dziewcząt ([[DOM DZIECKA / KATOLICKI SIEROCINIEC DLA DZIEWCZĄT | dom dziecka / katolicki sierociniec dla dziewcząt]]), szkołę pielęgniarską, w 1905 powstała w ogrodzie grota z figurą Matki Boskiej, wzorowana na grocie z Lourdes. Klasztor mieścił się na piętrze łącznika pomiędzy dawnym dworem Uphagenów a kaplicą. Podczas rozbudowy szpitala w 1911 powstał zastrzeżony dla zakonnej klauzury dziedziniec wewnętrzny. Szpital stanowił również bazę dla miejscowego Caritasu. W szpitalu, sierocińcu i szkole pracowało 10, 12, później nawet 38 sióstr zakonnych. W latach 90. XIX wieku objęły opieką sierociniec dla chłopców na [[STARE SZKOTY | Starych Szkotach]] ([[DOM DZIECKA / KATOLICKI SIEROCINIEC DLA CHŁOPCÓW | dom dziecka / katolicki sierociniec dla chłopców]]). Po odebraniu im w 1945 szpitali i sierocińców boromeuszki powróciły do Niemiec. {{author: SK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]] | ||
Aktualna wersja na dzień 12:41, 30 gru 2022
BOROMEUSZKI, Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia św. Karola Boromeusza, zakonne, o tzw. ślubach prostych, założone w Lotaryngii (Francja) w 1652, zatwierdzone przez lokalnego biskupa w 1663, oparte na regule św. Augustyna. Głównym zajęciem jest opieka nad ubogimi chorymi.
W XIX wieku utworzyły autonomiczną kongregację niemiecką. 13 XI 1852 trzy siostry: Alexis Wilhelma z Trewiru (Trier), Raphaela Noel z Paderborn i wybrana na gdańską przełożoną Xaveria Höfer (29 XI 1824 Koblencja – 26 IV 1857 Gdańsk, pochowana w kościele św. Mikołaja), w towarzystwie przełożonej prowincjonalnej z Trewiru, Xaverii Rudler i jej asystentki Angeliki Eschweiler z Berlina, przybyły z Trewiru do Gdańska, gdzie
powitane przez księżnę Marię Hohenzollern-Hechingen, z inicjatywy działającego od 1848 gdańskiego oddziału ogólnoniemieckiego katolickiego Towarzystwa św. Piusa ( Stanisław Kostka Rosołkiewicz, Leo Redner) otrzymały nabyty przez gdańskiego kupca Johanna Gottfrieda Kuhna (ojca Rudolfa Theodora Roberta Kuhna) dwór Uphagenów przy Schleusengasse 9/10 (ul. Śluza, obecnie odcinek tej ulicy nosi nazwę ul. Kieturakisa), róg Weidengasse (ul. Łąkowa), adaptując ją na otwarty w 1853 szpital Najświętszej Marii Panny, z kaplicą na parterze.
Po rozbudowie szpitala, w latach 1857–1860 wybudowano (przy obecnej ul. Łąkowej 34) małą kaplicę Niepokalanego Serca Marii (8 × 18 m, dla 50 osób), z ołtarzem i organami, poświęconą 4 II 1862. W 1894 rozbudowana przez firmę Johanna Emila Herzoga (1848–1923) dla 500 osób, obok sióstr i pacjentów także mieszkańców Dolnego Miasta. Konsekrowana 20 XII 1894 przez biskupa chełmińskiego Leo Rednera.
Obecnie pełni funkcję parafialnego kościoła Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny. Kapelanami domu zakonnego, szpitala oraz kaplicy byli gdańscy kapłani, przeważnie wikariusze jednego z miejscowych kościołów. Przy szpitalu umieszczono sierociniec dla dziewcząt ( dom dziecka / katolicki sierociniec dla dziewcząt), szkołę pielęgniarską, w 1905 powstała w ogrodzie grota z figurą Matki Boskiej, wzorowana na grocie z Lourdes. Klasztor mieścił się na piętrze łącznika pomiędzy dawnym dworem Uphagenów a kaplicą. Podczas rozbudowy szpitala w 1911 powstał zastrzeżony dla zakonnej klauzury dziedziniec wewnętrzny. Szpital stanowił również bazę dla miejscowego Caritasu. W szpitalu, sierocińcu i szkole pracowało 10, 12, później nawet 38 sióstr zakonnych. W latach 90. XIX wieku objęły opieką sierociniec dla chłopców na Starych Szkotach ( dom dziecka / katolicki sierociniec dla chłopców). Po odebraniu im w 1945 szpitali i sierocińców boromeuszki powróciły do Niemiec.
