MICHALAK STEFAN JACEK, fizyk, inżynier, podróżnik
| (Nie pokazano 9 wersji utworzonych przez 3 użytkowników) | |||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File:Michalak Stefan Jacek.jpg|thumb|Stefan Jacek Michalak]] | [[File:Michalak Stefan Jacek.jpg|thumb|Stefan Jacek Michalak]] | ||
| − | '''STEFAN JACEK MICHALAK''' (ur. 25 IX 1943 Warszawa), fizyk, inżynier, podróżnik. | + | '''STEFAN JACEK MICHALAK''' (ur. 25 IX 1943 Warszawa), fizyk, inżynier, podróżnik. Syn [[MICHALAK STEFAN STANISŁAW, lekarz | Stefana Stanisława Michalaka]]. W kwietniu 1945 przyjechał z rodzicami do Gdańska. Po śmierci ojca, w 1950 władze zakazały jego matce i jemu mieszkania w strefie przygranicznej. Przeniósł się do Poznania, gdzie w 1961 w IX Liceum Ogólnokształcącym uzyskał maturę. Studiował elektronikę na [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechnice Gdańskiej]] (1961–1963) i Politechnice Warszawskiej (1963–1967). Dzięki dobrym wynikom na studiach zakwalifikował się na praktykę studencką w firmie Siemens w Brunszwiku w RFN (lipiec–wrzesień 1966). Po praktyce zaciągnął się do niemieckiej marynarki handlowej w Hamburgu jako marynarz mechanik (m/s „Gran Canaria”, wrzesień–październik 1966), potem asystent elektryk (m/s „Ilri” październik–grudzień 1966). W styczniu 1967 wrócił do Polski i rozpoczął pisanie pracy magisterskiej na Politechnice Warszawskiej (w dziedzinie radiowych urządzeń mikrofalowych). Nie kończąc jej, wyjechał w styczniu 1968 do Francji, stamtąd do RFN do Hildesheim, gdzie pracował w firmie Blaupunkt jako radiotechnik w dziedzinie projektowania radioodbiorników samochodowych (marzec 1968 – czerwiec 1969), następnie pływał jako marynarz mechanik na m/s „Lisboa” (lipiec–sierpień 1969). <br/><br/> |
| + | W sierpniu 1969 przybył do Kanady. W latach 1969–1972 pracował jako Member of Scientific Staff w laboratoriach naukowo-badawczych Bell-Northern Research w Bramalea koło Toronto. W 1972 opublikował w „IEEE Transactions on Communications” pracę ''A theoretical analysis of telephone dial pulse sygnaling''. Od września 1972 do czerwca 1974 studiował na wydziale fizyki i astronomii University of Waterloo (stopień Master of Science, tytuł pracy dyplomowej: ''A Study of the Fermi Surface of Platinum Using the Induced-Torque Technique''). Od lipca do grudnia 1974 był studentem Alliance Française w Paryżu. W 1975 przyjęty w poczet członków L’Ordre des ingénieurs du Québec (Izba Inżynierów Quebecu). Od marca 1975 do marca 1976 pracował w firmie International Systcoms w Montrealu jako menadżer projektów urządzeń radiotelefonicznych VHF, w 1976 w firmie Bell w Montrealu jako inżynier projektant systemów transmisji mikrofalowej, w 1977 w firmie Sotel jako menadżer projektów radia mikrofalowego ''point-to-point'' dla Dalekiej Północy Kanady, w okresie 1977–1978 w firmie Bell jako menadżer planowania rozwoju systemu transmisji mikrofalowej. W latach 1978–1980 pracował w firmie Saudi Telephone w Królestwie Arabii Saudyjskiej jako menadżer dystryktu Taif w górach Hidżazu. Od 1980 do 2008 w firmie Bell, menadżer planowania rozwoju sieci. Uczył astronomii w Collège Stanislas w Montrealu. Tamże studiował rzeźbę na wydziałach sztuk pięknych Université Concordia i Université du Québec à Montréal. Jego rzeźby ilustrowały później tomiki poezji: [[HORODECKI RYSZARD, profesor Uniwersytetu Gdańskiego | Ryszarda Horodeckiego]] ''Sum ergo cogito'' (2003 i 2009) i Stanisławy Karmowskiej-Pinieckiej ''Rzeźba'' (2015). <br/><br/> | ||
| + | Dużo podróżował: 1966 – Niemcy, Holandia, Wyspy Kanaryjskie, Finlandia, Anglia, Francja; Sierra Leone, Ghana, Liberia, Wybrzeże Kości Słoniowej, Nigeria; 1968 – Włochy, Monako, Francja; 1969 – Hiszpania, Maroko; Toronto, Ottawa i wodospad Niagara (kaskada Horseshoe Falls) w Kanadzie; 1977 – Labrador; 1978 – Paramaribo, Wodospady Raleigha, rzeka Coppename i góra Voltzberg w Surinamie; Kourou i Diabelska Wyspa w Gujanie Francuskiej; 1978–1980 – rafy koralowe i pustynie Arabii Saudyjskiej, Egipt, Sudan, Kenia, Dżibuti, Grecja; 1981 – Wyspy Dziewicze na Morzu Karaibskim (rejs jachtem); 1982 – piramidy Majów, rafy koralowe i rzeka Monkey River w Belize; 1984 – Chorwacja, Francja, Anglia i fiordy Norwegii, 1992 – Kijów, Winnica i Lwów na Ukrainie. <br/><br/> | ||
| + | Od 1991 odwiedzał co roku Polskę, głównie Gdańsk. W 2001 kupił od skarbu państwa zniszczoną i porzuconą zabytkową [[LATARNIE MORSKIE (BLIZY) | latarnię morską]] w [[NOWY PORT | Nowym Porcie]]. Po przeprowadzeniu niezbędnych prac remontowych i konserwatorskich w 2004 udostępnił ją publiczności jako muzeum latarnictwa. W 2008 zrekonstruował na latarni jej dziewiętnastowieczną [[KULA CZASU | kulę czasu]]. Jeden z prekursorów światowego ruchu ratowania i ochrony zabytkowych, historycznych latarni morskich. Za tę działalność w 2009 roku kanadyjski minister obrony Greg Thompson i ambasador David Preston przekazali mu słowa uznania i podziękowania „w imieniu narodu kanadyjskiego”. <br/><br/> | ||
| + | Autor powieści podróżniczo-przygodowej ''Rub al Chali'' (1999). Ma obywatelstwo polskie i kanadyjskie, dzieli swój czas między Montreal i Gdańsk. Włada biegle trzema językami obcymi: francuskim, angielskim i niemieckim. <br/><br/> | ||
| + | 6 IV 2010 odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej [[KACZYŃSKI LECH, prezydent Polski, patron ulicy | Lecha Kaczyńskiego]] „za zasługi w działalności na rzecz kultywowania tradycji i kultury polskiej”. 23 V 2010 [[RADA MIEJSKA | Rada Miasta]] przyznała mu tytuł Honorowego Ambasadora Miasta Gdańska w Kanadzie, 27 VI 2014 otrzymał tytuł „Zasłużony w historii miasta Gdańska”. {{author: BŚ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 19:45, 23 gru 2022
STEFAN JACEK MICHALAK (ur. 25 IX 1943 Warszawa), fizyk, inżynier, podróżnik. Syn Stefana Stanisława Michalaka. W kwietniu 1945 przyjechał z rodzicami do Gdańska. Po śmierci ojca, w 1950 władze zakazały jego matce i jemu mieszkania w strefie przygranicznej. Przeniósł się do Poznania, gdzie w 1961 w IX Liceum Ogólnokształcącym uzyskał maturę. Studiował elektronikę na Politechnice Gdańskiej (1961–1963) i Politechnice Warszawskiej (1963–1967). Dzięki dobrym wynikom na studiach zakwalifikował się na praktykę studencką w firmie Siemens w Brunszwiku w RFN (lipiec–wrzesień 1966). Po praktyce zaciągnął się do niemieckiej marynarki handlowej w Hamburgu jako marynarz mechanik (m/s „Gran Canaria”, wrzesień–październik 1966), potem asystent elektryk (m/s „Ilri” październik–grudzień 1966). W styczniu 1967 wrócił do Polski i rozpoczął pisanie pracy magisterskiej na Politechnice Warszawskiej (w dziedzinie radiowych urządzeń mikrofalowych). Nie kończąc jej, wyjechał w styczniu 1968 do Francji, stamtąd do RFN do Hildesheim, gdzie pracował w firmie Blaupunkt jako radiotechnik w dziedzinie projektowania radioodbiorników samochodowych (marzec 1968 – czerwiec 1969), następnie pływał jako marynarz mechanik na m/s „Lisboa” (lipiec–sierpień 1969).
W sierpniu 1969 przybył do Kanady. W latach 1969–1972 pracował jako Member of Scientific Staff w laboratoriach naukowo-badawczych Bell-Northern Research w Bramalea koło Toronto. W 1972 opublikował w „IEEE Transactions on Communications” pracę A theoretical analysis of telephone dial pulse sygnaling. Od września 1972 do czerwca 1974 studiował na wydziale fizyki i astronomii University of Waterloo (stopień Master of Science, tytuł pracy dyplomowej: A Study of the Fermi Surface of Platinum Using the Induced-Torque Technique). Od lipca do grudnia 1974 był studentem Alliance Française w Paryżu. W 1975 przyjęty w poczet członków L’Ordre des ingénieurs du Québec (Izba Inżynierów Quebecu). Od marca 1975 do marca 1976 pracował w firmie International Systcoms w Montrealu jako menadżer projektów urządzeń radiotelefonicznych VHF, w 1976 w firmie Bell w Montrealu jako inżynier projektant systemów transmisji mikrofalowej, w 1977 w firmie Sotel jako menadżer projektów radia mikrofalowego point-to-point dla Dalekiej Północy Kanady, w okresie 1977–1978 w firmie Bell jako menadżer planowania rozwoju systemu transmisji mikrofalowej. W latach 1978–1980 pracował w firmie Saudi Telephone w Królestwie Arabii Saudyjskiej jako menadżer dystryktu Taif w górach Hidżazu. Od 1980 do 2008 w firmie Bell, menadżer planowania rozwoju sieci. Uczył astronomii w Collège Stanislas w Montrealu. Tamże studiował rzeźbę na wydziałach sztuk pięknych Université Concordia i Université du Québec à Montréal. Jego rzeźby ilustrowały później tomiki poezji: Ryszarda Horodeckiego Sum ergo cogito (2003 i 2009) i Stanisławy Karmowskiej-Pinieckiej Rzeźba (2015).
Dużo podróżował: 1966 – Niemcy, Holandia, Wyspy Kanaryjskie, Finlandia, Anglia, Francja; Sierra Leone, Ghana, Liberia, Wybrzeże Kości Słoniowej, Nigeria; 1968 – Włochy, Monako, Francja; 1969 – Hiszpania, Maroko; Toronto, Ottawa i wodospad Niagara (kaskada Horseshoe Falls) w Kanadzie; 1977 – Labrador; 1978 – Paramaribo, Wodospady Raleigha, rzeka Coppename i góra Voltzberg w Surinamie; Kourou i Diabelska Wyspa w Gujanie Francuskiej; 1978–1980 – rafy koralowe i pustynie Arabii Saudyjskiej, Egipt, Sudan, Kenia, Dżibuti, Grecja; 1981 – Wyspy Dziewicze na Morzu Karaibskim (rejs jachtem); 1982 – piramidy Majów, rafy koralowe i rzeka Monkey River w Belize; 1984 – Chorwacja, Francja, Anglia i fiordy Norwegii, 1992 – Kijów, Winnica i Lwów na Ukrainie.
Od 1991 odwiedzał co roku Polskę, głównie Gdańsk. W 2001 kupił od skarbu państwa zniszczoną i porzuconą zabytkową latarnię morską w Nowym Porcie. Po przeprowadzeniu niezbędnych prac remontowych i konserwatorskich w 2004 udostępnił ją publiczności jako muzeum latarnictwa. W 2008 zrekonstruował na latarni jej dziewiętnastowieczną kulę czasu. Jeden z prekursorów światowego ruchu ratowania i ochrony zabytkowych, historycznych latarni morskich. Za tę działalność w 2009 roku kanadyjski minister obrony Greg Thompson i ambasador David Preston przekazali mu słowa uznania i podziękowania „w imieniu narodu kanadyjskiego”.
Autor powieści podróżniczo-przygodowej Rub al Chali (1999). Ma obywatelstwo polskie i kanadyjskie, dzieli swój czas między Montreal i Gdańsk. Włada biegle trzema językami obcymi: francuskim, angielskim i niemieckim.
6 IV 2010 odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Kaczyńskiego „za zasługi w działalności na rzecz kultywowania tradycji i kultury polskiej”. 23 V 2010 Rada Miasta przyznała mu tytuł Honorowego Ambasadora Miasta Gdańska w Kanadzie, 27 VI 2014 otrzymał tytuł „Zasłużony w historii miasta Gdańska”.
