TUMULT 1678
(Utworzył nową stronę „{{paper}} TUMULT 1678.Spowodowany sytuacją wyznaniową w Gd., nasilającą się od lat 70. XVII w., w związku z antykatolickimi wystąpieniami rektora q Gimnazjum ...”) |
|||
| (Nie pokazano 13 wersji utworzonych przez 4 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | TUMULT 1678.Spowodowany sytuacją wyznaniową w | + | [[File:1Tumult_1678.jpg|thumb|Karta z miedziorytem Johanna (Jana) Luikena (Luykena) opisująca tumult w Gdańsku w 1678]] |
| + | [[File: 2_Tumult_1678.jpg|thumb|Rycina z końca XVII wieku przedstawiająca grabież gdańskiego klasztoru karmelitów]] | ||
| + | |||
| + | '''TUMULT 1678.''' Spowodowany sytuacją wyznaniową w Gdańsku, nasilającą się od lat 70. XVII wieku, w związku z antykatolickimi wystąpieniami rektora [[GIMNAZJUM AKADEMICKIE | Gimnazjum Akademickiego]] i pastora [[KOŚCIÓŁ ŚW. TRÓJCY | kościoła św. Trójcy]] [[STRAUCH AEGIDIUS, rektor Gimnazjum Akademickiego | Aegidiusa Straucha]], staraniami katolików o zwrot [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościoła Najświętszej Marii Panny]] lub innej świątyni w obrębie miasta, pretensjami [[JEZUICI | jezuitów]] do odszkodowania za zniszczenie [[KOLEGIUM GDAŃSKIE W STARYCH SZKOTACH | kolegium w Starych Szkotach]], także dążeniami króla polskiego Jana Sobieskiego do równouprawnienia w Gdańsku katolików poprzez uzyskanie przez nich dostępu do władzy w mieście.<br/><br/> | ||
| + | Wykorzystując konflikt pomiędzy [[RADA MIEJSKA | Radą Miejską]] (patrycjatem) a cechami (rzemieślnikami), Jan Sobieski od sierpnia 1677 do lutego 1678 przebywał w Gdańsku, prowadząc negocjacje między stronami i uzyskując wprowadzenie do [[TRZECI ORDYNEK | Trzeciego Ordynku]] sześciu katolików. Pojawił się także projekt zbudowania od podstaw zastępczej świątyni parafialnej w obrębie murów miejskich, [[KAPLICA KRÓLEWSKA I PLEBANIA KOŚCIOŁA NMP | Kaplicy Królewskiej]], do którego realizacji przystąpiono między lutym a kwietniem 1678, po wyjeździe króla. Podczas pobytu króla gdańscy katolicy korzystali z pewnej swobody w publicznym sprawowaniu kultu (w sierpniu 1677 odbyła się w Gdańsku wielka katolicka manifestacja, podczas pogrzebu faktycznego inicjatora budowy Kaplicy Królewskiej, prymasa Andrzeja Olszowskiego), próbowali więc podtrzymać swoją pozycję również po jego wyjeździe.<br/><br/> | ||
| + | W święto Znalezienia Krzyża, 3 V 1678, działające na [[STARE MIASTO | Stary Mieście]] Gdańsku przy karmelickim kościele św. Eliasza i Elizeusza ([[KOŚCIÓŁ ŚW. JÓZEFA (Stare Miasto) | kościół św. Józefa]]; [[KARMELICI | karmelici]]), Bractwo Trójcy Świętej zorganizowało procesję z chorągwiami i obrazami do [[KLASZTOR CYSTERSÓW W OLIWIE | klasztoru cystersów w Oliwie]], naruszając tym samym istniejący w Gdańsku od 1555 zakaz odbywania tego rodzaju publicznych nabożeństw. Po zakończeniu uroczystości w Oliwie – mimo ostrzeżeń ze strony świeckich i duchownych dygnitarzy katolików – karmelicka procesja w tym samym szyku powróciła do Gdańska, już we [[WRZESZCZ | Wrzeszczu]] narażając się na zaczepki protestanckich gapiów, w tym terminatorów, czeladników, wyrobników miejskich. Pod murami miasta doszło do bójek i drobnych utarczek. Po dotarciu procesji do klasztoru karmelitów, rozniosła się (nieprawdziwa) pogłoska o uwięzieniu przez zakonników trzech uczniów cechowych. Przy biernej postawie Rady Miejskiej tłum podczas szturmu na budynki klasztoru karmelitów oraz kościoła poturbował zakonników (siedmiu odniosło rany) i czeladź, splądrował pomieszczenia, zniszczył wyposażenie, zapasy, zbiory biblioteczne, ołtarze, wyrzucił do [[KANAŁ RADUNI | Kanału Raduni]] sprzęt liturgiczny łącznie z dzwonami; zrabowano depozyty okolicznej szlachty. 4 maja z rozkazu Rady Miejskiej zamknięto bramy, obsadzono wojskiem obwarowania, spuszczono nawet wodę z Kanału Raduni w celu odzyskania wrzuconych tam przedmiotów.<br/><br/> | ||
| + | Wydarzenie odbiło się głośnym echem w Polsce i w Europie. Rada Miejska usiłowała wykorzystać tumult w walce z gdańskimi cechami ([[MEYER CHRISTIAN, szewc, przywódca opozycji | Christian Meyer]]), zrzucając na nie winę za całe zajście. Wszczęto śledztwo (w skład gdańskiej komisji wchodzili ówczesny sędzia [[SCHMIEDEN JOHANN ERNST, burmistrz Gdańska | Johann Ernst Schmieden]], rajca Emanuel Dilger i Bartholomäus Wedderschen – reprezentancji [[GŁÓWNE MIASTO | Głównego Miasta Gdańska]] i sędzia Starego Miasta Georg Lilienthal), zatrzymano około setki osób (głównie terminatorów, czeladników i wyrobników), 21 pociągnięto do odpowiedzialności, trzech czeladników: Martina Köpke (czeladnika młynarskiego), Johanna Georga Köchela (czeladnika piekarskiego) i Davida Nardela (czeladnika kuśnierskiego) skazano na śmierć. Niezależnie od tego karmelici wnieśli skargę przed sąd grodzki, a następnie królewski (m.in. o profanację Eucharystii), winą za zaistniałe wydarzenie obarczając także władze Gdańska. W imieniu króla sprawą zajmował się wojewoda pomorski Władysław Doenhof, specjalną komisję powołał także Sejm Rzeczypospolitej, ściągnięto pod miasto oddziały wojska koronnego. W rezultacie blisko dwuletnich negocjacji karmelici otrzymali 25 000 zł odszkodowania, płatne w ratach, a 12 IV 1680 odbyła się przed [[RATUSZ GŁÓWNEGO MIASTA| Ratuszem Głównego Miasta]] publiczna egzekucja jednego uczestnika tumultu, Martina Köpke. Pozostali wcześniej również skazani na karę śmierci, Johann Georg Köchel i David Nardel, otrzymali wyrok dożywotniego więzienia (z utrzymaniem na koszt własny), cztery osoby zostały skazane na pięć lat pobytu w [[DOM POPRAWY | Domu Poprawy]], jedna na rok. Egzekucja Martina Köpke doprowadziła jeszcze tego samego dnia do kolejnych rozruchów, napadów na katolików i księży. W związku z tym w Gdańsku wprowadzono specjalne ustawodawstwo antyrozruchowe. {{author: SK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]] | ||
Aktualna wersja na dzień 08:01, 4 wrz 2024
TUMULT 1678. Spowodowany sytuacją wyznaniową w Gdańsku, nasilającą się od lat 70. XVII wieku, w związku z antykatolickimi wystąpieniami rektora Gimnazjum Akademickiego i pastora kościoła św. Trójcy Aegidiusa Straucha, staraniami katolików o zwrot kościoła Najświętszej Marii Panny lub innej świątyni w obrębie miasta, pretensjami jezuitów do odszkodowania za zniszczenie kolegium w Starych Szkotach, także dążeniami króla polskiego Jana Sobieskiego do równouprawnienia w Gdańsku katolików poprzez uzyskanie przez nich dostępu do władzy w mieście.
Wykorzystując konflikt pomiędzy Radą Miejską (patrycjatem) a cechami (rzemieślnikami), Jan Sobieski od sierpnia 1677 do lutego 1678 przebywał w Gdańsku, prowadząc negocjacje między stronami i uzyskując wprowadzenie do Trzeciego Ordynku sześciu katolików. Pojawił się także projekt zbudowania od podstaw zastępczej świątyni parafialnej w obrębie murów miejskich, Kaplicy Królewskiej, do którego realizacji przystąpiono między lutym a kwietniem 1678, po wyjeździe króla. Podczas pobytu króla gdańscy katolicy korzystali z pewnej swobody w publicznym sprawowaniu kultu (w sierpniu 1677 odbyła się w Gdańsku wielka katolicka manifestacja, podczas pogrzebu faktycznego inicjatora budowy Kaplicy Królewskiej, prymasa Andrzeja Olszowskiego), próbowali więc podtrzymać swoją pozycję również po jego wyjeździe.
W święto Znalezienia Krzyża, 3 V 1678, działające na Stary Mieście Gdańsku przy karmelickim kościele św. Eliasza i Elizeusza ( kościół św. Józefa; karmelici), Bractwo Trójcy Świętej zorganizowało procesję z chorągwiami i obrazami do klasztoru cystersów w Oliwie, naruszając tym samym istniejący w Gdańsku od 1555 zakaz odbywania tego rodzaju publicznych nabożeństw. Po zakończeniu uroczystości w Oliwie – mimo ostrzeżeń ze strony świeckich i duchownych dygnitarzy katolików – karmelicka procesja w tym samym szyku powróciła do Gdańska, już we Wrzeszczu narażając się na zaczepki protestanckich gapiów, w tym terminatorów, czeladników, wyrobników miejskich. Pod murami miasta doszło do bójek i drobnych utarczek. Po dotarciu procesji do klasztoru karmelitów, rozniosła się (nieprawdziwa) pogłoska o uwięzieniu przez zakonników trzech uczniów cechowych. Przy biernej postawie Rady Miejskiej tłum podczas szturmu na budynki klasztoru karmelitów oraz kościoła poturbował zakonników (siedmiu odniosło rany) i czeladź, splądrował pomieszczenia, zniszczył wyposażenie, zapasy, zbiory biblioteczne, ołtarze, wyrzucił do Kanału Raduni sprzęt liturgiczny łącznie z dzwonami; zrabowano depozyty okolicznej szlachty. 4 maja z rozkazu Rady Miejskiej zamknięto bramy, obsadzono wojskiem obwarowania, spuszczono nawet wodę z Kanału Raduni w celu odzyskania wrzuconych tam przedmiotów.
Wydarzenie odbiło się głośnym echem w Polsce i w Europie. Rada Miejska usiłowała wykorzystać tumult w walce z gdańskimi cechami ( Christian Meyer), zrzucając na nie winę za całe zajście. Wszczęto śledztwo (w skład gdańskiej komisji wchodzili ówczesny sędzia Johann Ernst Schmieden, rajca Emanuel Dilger i Bartholomäus Wedderschen – reprezentancji Głównego Miasta Gdańska i sędzia Starego Miasta Georg Lilienthal), zatrzymano około setki osób (głównie terminatorów, czeladników i wyrobników), 21 pociągnięto do odpowiedzialności, trzech czeladników: Martina Köpke (czeladnika młynarskiego), Johanna Georga Köchela (czeladnika piekarskiego) i Davida Nardela (czeladnika kuśnierskiego) skazano na śmierć. Niezależnie od tego karmelici wnieśli skargę przed sąd grodzki, a następnie królewski (m.in. o profanację Eucharystii), winą za zaistniałe wydarzenie obarczając także władze Gdańska. W imieniu króla sprawą zajmował się wojewoda pomorski Władysław Doenhof, specjalną komisję powołał także Sejm Rzeczypospolitej, ściągnięto pod miasto oddziały wojska koronnego. W rezultacie blisko dwuletnich negocjacji karmelici otrzymali 25 000 zł odszkodowania, płatne w ratach, a 12 IV 1680 odbyła się przed Ratuszem Głównego Miasta publiczna egzekucja jednego uczestnika tumultu, Martina Köpke. Pozostali wcześniej również skazani na karę śmierci, Johann Georg Köchel i David Nardel, otrzymali wyrok dożywotniego więzienia (z utrzymaniem na koszt własny), cztery osoby zostały skazane na pięć lat pobytu w Domu Poprawy, jedna na rok. Egzekucja Martina Köpke doprowadziła jeszcze tego samego dnia do kolejnych rozruchów, napadów na katolików i księży. W związku z tym w Gdańsku wprowadzono specjalne ustawodawstwo antyrozruchowe.
