HOTEL GDAŃSK RADISSON BLU
| (Nie pokazano 24 wersji utworzonych przez 4 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''HOTEL GDAŃSK RADISSON BLU''' (właściwie | + | [[File:1_Hotel_Gdańśk_Radisson_Blu.jpg|thumb|Długi Targ i Hotel zum Preußischen Hof (z prawej, z najwyższą wieżyczką), fot. [[KUHN RUDOLF THEODOR ROBERT, fotografik | Rudolf Theodor Robert Kuhn]]]] |
| + | [[File:2_Hotel_Gdańsk_Radisson_Blu.jpg|thumb|Hotel zum Preußischen Hof, 1864, fot. [[KUHN RUDOLF THEODOR ROBERT, fotografik | Rudolf Theodor Robert Kuhn]]]] | ||
| + | [[File:3_Hotel_Gdańsk_Radisson_Blu.jpg|thumb|Siedziba banku Norddeutsche Creditanstalt, 1910]] | ||
| + | [[File:1_Hotel_Gdańsk_Radisson_Blu.jpg|thumb|Hotel Jantar z otwartą już restauracją (szyld nad wejściem), po 1958]] | ||
| + | [[File:Hotel_Gdańsk_Radisson_Blu.jpg|thumb|Hotel Gdańsk Radisson Blu]] | ||
| + | [[File: Tablica_pamiątkowa_wizyty_Jana_Matejki,_Długi_Targ_19.jpg |thumb| Tablica upamiętniająca wizytę Jana Matejki]] | ||
| + | |||
| + | '''HOTEL GDAŃSK RADISSON BLU''' (właściwie „Radisson Blu Hotel Gdańsk”), do 1945: „De Leipzig”, „Hotelu du Nord”, „Hotel zum Preußischen Hof”, po 1945: „Jantar”, „Radisson Blu Hotel Gdańsk”, Długi Targ 19. W kamienicy z 2. połowy XV wieku, przebudowany w formach późnobarokowych w 1. połowie XVIII wieku.<br/><br/> | ||
| + | W 1825 kamienicę nabył oberżysta Theodor Linck jr (1797–1873) i otworzył w niej „Hotel de Leipzig”. W kamienicy i oficynie ciągnącej się do [[OGARNA, ulica | ul. Ogarnej]] (gdzie znajdował się wjazd do stajni i wozowni hotelowej) znajdowało się około 20 pokoi; w miejscu dawnej winiarni restauracja na parterze (z wejściem z przedproża na Długim Targu). W 1839 Theodor Linck dokupił dwie sąsiednie posesje, w miejsce wyburzonych starych kamienic w 1842 wybudowano wspólny budynek „Hotelu du Nord”. <br/><br/> | ||
| + | W 1846 właścicielką kamienicy oraz hotelu została rodzinna firma „C.G. Steffens und Söhne”. Otwarty 1 XII 1846, pierwsi goście od 16 XII 1846. W imieniu właścicieli jego kierownikiem był Friedrich Wilhelm Dekert. Czynna też była znajdująca się w oficynie sala koncertowo-wystawowa w wystroju rokokowym, zwana Apollo-Saale, w której pierwszy koncert odbył się już 15 XI 1845. 3 VIII 1847 otwarto (po przebudowie) ogólnodostępną restaurację i piwiarnię (z piwem z browaru [[WITT JACOB, kupiec | Jacoba Witta]] przy ul. Rycerskiej 10), wiosną 1849, z uwagi na narzekania na panujące w niej zimno, przebudowano salę koncertowo-wystawową (67 stóp długości, 40 stóp szerokości i 35 stóp wysokości). 8 VII 1852 otwarto salę spotkań towarzyskich, w której do 1859 sporadycznie odbywały się imprezy towarzyskie, m.in. w 1855 występy teatru marionetek z Drezna. Około 1 X 1849 zamknięty z powodu zastrzeżeń policji budowlanej. <br/><br/> | ||
| + | Po poważnych pracach budowlanych (które przystosowały dawne wnętrza do wymogów hotelowych i obowiązującego w Prusach prawa budowlanego, podniesieniu komfortu pokoi dla gości i wprowadzeniu po 1853 oświetlenia gazowego) wznowił działalność 5 V 1859 pod nazwą „Hotel zum Preußischen Hof”, z pierwszymi gośćmi od 26 maja. Zaliczony do pierwszej kategorii gdańskich hoteli, miał 30–40 pokoi, restaurację, czytelnię prasy, pokój bilardowy, piwiarnię, bar winny i salę imprezową (Apollo-Saal, miejsce koncertów, odczytów i wystaw). 5 X 1877 zatrzymał się w nim Jan Matejko z żoną, i tu odebrał należny mu hołd od przedstawicieli miejscowych Polaków (w kwietniu 1966 Towarzystwo Literackie im. Adama Mickiewicza, przy wsparciu Miejskiej Rady Narodowej w Gdańsku, podjęło nawet (niezrealizowaną) uchwałę o umieszczeniu na ścianie budynku tablicy upamiętniającej ten pobyt). <br/><br/> | ||
| + | W grudniu 1865 nowym właścicielem został gdański restaurator Carl Julius Dirschauer, który 1 V 1866 przywrócił dawną nazwę „Hotelu du Nord”. Po 1873 doprowadzono bieżącą wodę oraz kanalizację. Pod względem komfortu i prestiżu hotel był wówczas uważany za drugi po [[DOM ANGIELSKI | Domu Angielskim]] lokal w Gdańsku. Sytuacja uległa zmianie w 1898, kiedy spadło zainteresowanie dawnymi hotelami ([[HOTELE | hotele]]). Hermann Steinacker, ostatni właściciel, 15 IX 1905 sprzedał obiekt bankowi Norddeutsche Creditanstalt z Królewca; hotel zakończył działalność 29 IX 1905. <br/><br/> | ||
| + | Nowy właściciel rozebrał do fundamentów kamienicę przy Długim Targu 19 wraz z oficyną i w jej miejsce zbudował obiekt bankowy (oddany do użytku 1 V 1908) według projektu i pod nadzorem radcy budowlanego [[SCHADE ERNST AUGUST, architekt, teolog, radny | Ernsta Schadego]]. Na parterze znajdowała się sala obsługi klientów, wyżej biura firmy. Około 1920 Norddeutsche Creditanstalt został przejęty przez Deutsche Bank, który stał się też nowym właścicielem kamienicy. Do 1945 na parterze znajdowała się sala obsługi klientów, w piwnicy skarbiec, pokoje na piętrach wynajmowano firmom i instytucjom. <br/><br/> | ||
| + | W marcu 1945 kamienica uległa zniszczeniu (ocalał fragment ściany frontowej do wysokości I piętra). W ramach odbudowy [[GŁÓWNE MIASTO | Głównego Miasta]] kamieniczkę ze skrzydłem w miejscu dawnej oficyny odbudowano według projektu Henryka Freya, z przeznaczeniem na hotel publiczny. Początkowo obiekt pełnił funkcję hotelu robotniczego dla osób pracujących przy odbudowie Gdańska ze zniszczeń wojennych. następnie dla pracowników Stoczni Gdańskiej. Przekazany miastu, do 1957 pełnił funkcję punktu hotelowego dla repatriantów z ZSRR. Próba odzyskania obiektu przez Stocznię Gdańską w 1957 i przeznaczenia go na mieszkania pracownicze zakończyła się ugodą z władzami miasta, które otworzyło tu średniej klasy hotel „Jantar” o kilkudziesięciu pokojach. 4 IX 1958 na parterze uruchomiono restaurację „Jantar” (dwie sale, 280 miejsc) z wystrojem według projektu inż. Bruzdewicza z Miastoprojektu. Całość została przekazana w zarząd sopockiej firmie Kąpielisko Morskie. <br/><br/> | ||
| + | W 2002 sprzedany Rezidor SAS Hospitality. Po rozebraniu części budynku od strony podwórza przeprowadzono tam badania architektoniczne; kamieniczkę przy Długim Targu rozebrano wiosną 2003, pozostawiając nienaruszoną ścianę frontową, która potem została wkomponowana w nowy budynek hotelu. Powstały obiekt (według projektu Piotra Rutkowskiego i Zbigniewa Młodzianowskiego, Sopot) o żelbetowej konstrukcji zajął dużą działkę, obejmującą podwórza domów przy ul. Ogarnej. Elewacji od strony podwórza nadano kształt frontów dawnych gdańskich kamienic. W części podziemnej znalazły się miejsca garażowe. 25 IV 2004 wmurowano kamień węgielny pod nowy, luksusowy, pięciogwiazdkowy „Radisson Blu Hotel Gdańsk”, ze 134 pokojami, dużym zapleczem gastronomicznym i salami konferencyjnymi, otwarty w maju 2009. Zachowano socrealistyczną fasadę z okresu pierwszej odbudowy projektu [[OSTROWSKI KAZIMIERZ, artysta plastyk, profesor Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych | Kazimierza Ostrowskiego]], wykonana przez Józefa Łakomiaka i [[BARYŁKO MIECZYSŁAW, artysta malarz | Mieczysława Baryłko]]. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Przestrzeń miasta]] | ||
Aktualna wersja na dzień 16:30, 21 lis 2024
HOTEL GDAŃSK RADISSON BLU (właściwie „Radisson Blu Hotel Gdańsk”), do 1945: „De Leipzig”, „Hotelu du Nord”, „Hotel zum Preußischen Hof”, po 1945: „Jantar”, „Radisson Blu Hotel Gdańsk”, Długi Targ 19. W kamienicy z 2. połowy XV wieku, przebudowany w formach późnobarokowych w 1. połowie XVIII wieku.
W 1825 kamienicę nabył oberżysta Theodor Linck jr (1797–1873) i otworzył w niej „Hotel de Leipzig”. W kamienicy i oficynie ciągnącej się do ul. Ogarnej (gdzie znajdował się wjazd do stajni i wozowni hotelowej) znajdowało się około 20 pokoi; w miejscu dawnej winiarni restauracja na parterze (z wejściem z przedproża na Długim Targu). W 1839 Theodor Linck dokupił dwie sąsiednie posesje, w miejsce wyburzonych starych kamienic w 1842 wybudowano wspólny budynek „Hotelu du Nord”.
W 1846 właścicielką kamienicy oraz hotelu została rodzinna firma „C.G. Steffens und Söhne”. Otwarty 1 XII 1846, pierwsi goście od 16 XII 1846. W imieniu właścicieli jego kierownikiem był Friedrich Wilhelm Dekert. Czynna też była znajdująca się w oficynie sala koncertowo-wystawowa w wystroju rokokowym, zwana Apollo-Saale, w której pierwszy koncert odbył się już 15 XI 1845. 3 VIII 1847 otwarto (po przebudowie) ogólnodostępną restaurację i piwiarnię (z piwem z browaru Jacoba Witta przy ul. Rycerskiej 10), wiosną 1849, z uwagi na narzekania na panujące w niej zimno, przebudowano salę koncertowo-wystawową (67 stóp długości, 40 stóp szerokości i 35 stóp wysokości). 8 VII 1852 otwarto salę spotkań towarzyskich, w której do 1859 sporadycznie odbywały się imprezy towarzyskie, m.in. w 1855 występy teatru marionetek z Drezna. Około 1 X 1849 zamknięty z powodu zastrzeżeń policji budowlanej.
Po poważnych pracach budowlanych (które przystosowały dawne wnętrza do wymogów hotelowych i obowiązującego w Prusach prawa budowlanego, podniesieniu komfortu pokoi dla gości i wprowadzeniu po 1853 oświetlenia gazowego) wznowił działalność 5 V 1859 pod nazwą „Hotel zum Preußischen Hof”, z pierwszymi gośćmi od 26 maja. Zaliczony do pierwszej kategorii gdańskich hoteli, miał 30–40 pokoi, restaurację, czytelnię prasy, pokój bilardowy, piwiarnię, bar winny i salę imprezową (Apollo-Saal, miejsce koncertów, odczytów i wystaw). 5 X 1877 zatrzymał się w nim Jan Matejko z żoną, i tu odebrał należny mu hołd od przedstawicieli miejscowych Polaków (w kwietniu 1966 Towarzystwo Literackie im. Adama Mickiewicza, przy wsparciu Miejskiej Rady Narodowej w Gdańsku, podjęło nawet (niezrealizowaną) uchwałę o umieszczeniu na ścianie budynku tablicy upamiętniającej ten pobyt).
W grudniu 1865 nowym właścicielem został gdański restaurator Carl Julius Dirschauer, który 1 V 1866 przywrócił dawną nazwę „Hotelu du Nord”. Po 1873 doprowadzono bieżącą wodę oraz kanalizację. Pod względem komfortu i prestiżu hotel był wówczas uważany za drugi po Domu Angielskim lokal w Gdańsku. Sytuacja uległa zmianie w 1898, kiedy spadło zainteresowanie dawnymi hotelami ( hotele). Hermann Steinacker, ostatni właściciel, 15 IX 1905 sprzedał obiekt bankowi Norddeutsche Creditanstalt z Królewca; hotel zakończył działalność 29 IX 1905.
Nowy właściciel rozebrał do fundamentów kamienicę przy Długim Targu 19 wraz z oficyną i w jej miejsce zbudował obiekt bankowy (oddany do użytku 1 V 1908) według projektu i pod nadzorem radcy budowlanego Ernsta Schadego. Na parterze znajdowała się sala obsługi klientów, wyżej biura firmy. Około 1920 Norddeutsche Creditanstalt został przejęty przez Deutsche Bank, który stał się też nowym właścicielem kamienicy. Do 1945 na parterze znajdowała się sala obsługi klientów, w piwnicy skarbiec, pokoje na piętrach wynajmowano firmom i instytucjom.
W marcu 1945 kamienica uległa zniszczeniu (ocalał fragment ściany frontowej do wysokości I piętra). W ramach odbudowy Głównego Miasta kamieniczkę ze skrzydłem w miejscu dawnej oficyny odbudowano według projektu Henryka Freya, z przeznaczeniem na hotel publiczny. Początkowo obiekt pełnił funkcję hotelu robotniczego dla osób pracujących przy odbudowie Gdańska ze zniszczeń wojennych. następnie dla pracowników Stoczni Gdańskiej. Przekazany miastu, do 1957 pełnił funkcję punktu hotelowego dla repatriantów z ZSRR. Próba odzyskania obiektu przez Stocznię Gdańską w 1957 i przeznaczenia go na mieszkania pracownicze zakończyła się ugodą z władzami miasta, które otworzyło tu średniej klasy hotel „Jantar” o kilkudziesięciu pokojach. 4 IX 1958 na parterze uruchomiono restaurację „Jantar” (dwie sale, 280 miejsc) z wystrojem według projektu inż. Bruzdewicza z Miastoprojektu. Całość została przekazana w zarząd sopockiej firmie Kąpielisko Morskie.
W 2002 sprzedany Rezidor SAS Hospitality. Po rozebraniu części budynku od strony podwórza przeprowadzono tam badania architektoniczne; kamieniczkę przy Długim Targu rozebrano wiosną 2003, pozostawiając nienaruszoną ścianę frontową, która potem została wkomponowana w nowy budynek hotelu. Powstały obiekt (według projektu Piotra Rutkowskiego i Zbigniewa Młodzianowskiego, Sopot) o żelbetowej konstrukcji zajął dużą działkę, obejmującą podwórza domów przy ul. Ogarnej. Elewacji od strony podwórza nadano kształt frontów dawnych gdańskich kamienic. W części podziemnej znalazły się miejsca garażowe. 25 IV 2004 wmurowano kamień węgielny pod nowy, luksusowy, pięciogwiazdkowy „Radisson Blu Hotel Gdańsk”, ze 134 pokojami, dużym zapleczem gastronomicznym i salami konferencyjnymi, otwarty w maju 2009. Zachowano socrealistyczną fasadę z okresu pierwszej odbudowy projektu Kazimierza Ostrowskiego, wykonana przez Józefa Łakomiaka i Mieczysława Baryłko.
