RADWAŃSKI STANISŁAW, rektor Akademii Sztuk Pięknych
(Utworzył nową stronę „{{paper}} RADWAŃSKI STANISŁAW (ur. 5 VII 1941 Poturzyno), rzeźbiarz, pedagog. Studiował w gd. PWSSP (q ASP) na Wydz. Rzeźby. Dyplom uzyskał 1968 w pracowni q S...”) |
|||
| (Nie pokazano 21 wersji utworzonych przez 6 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | + | [[File:1_Stanisław_Radwański.jpg|thumb|Stanisław Radwański, 1992]] | |
| + | [[File:2_Stanisław_Radwański.jpg|thumb|Stanisław Radwański w pracowni, 1992]] | ||
| + | [[File:Pomnik_Jana_Gutenberga.JPG|thumb|Pomnik Jana Gutenberga w Parku Jaśkowej Doliny]] | ||
| + | |||
| + | '''STANISŁAW RADWAŃSKI''' (ur. 5 VII 1941 Poturzyno, woj. lubelskie), rzeźbiarz, rektor gdańskiej [[AKADEMIA SZTUK PIĘKNYCH W GDAŃSKU | Akademii Sztuk Pięknych]] (ASP). Syn Witalisa, żołnierza Armii Krajowej (AK), po II wojnie światowej pracownika drukarni, oraz Genowefy z domu Chmielewskiej. Po wojnie mieszkał z rodziną w Koszlinie, od 1948 w Sopocie. Od 1955 do 1961 uczył się w Państwowym Liceum Plastycznym w Gdyni-Orłowie. W latach 1961–1968 studiował w gdańskiej [[AKADEMIA SZTUK PIĘKNYCH W GDAŃSKU | Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych]] (późniejsza ASP) na Wydziale Rzeźby. Dyplom uzyskał w 1968 w pracowni [[HORNO-POPŁAWSKI STANISŁAW, rzeźbiarz, profesor Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych | Stanisława Horno-Popławskiego]], od 1973 do 2011 pracownik gdańskiej uczelni. W 1990 profesor nadzwyczajny, od 1995 profesor zwyczajny. Od roku 1981 prowadził pracownię rzeźby, od 1996 równocześnie kierował Katedrą Rzeźby i Rysunku na Wydziale Rzeźby, 1981–1983 prodziekan, 1983–1990 dziekan tego wydziału, 1990–1996 rektor ASP. W latach 1971–1973 pracował jednocześnie jako nauczyciel wychowania plastycznego w [[LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCĄCE, III | III Liceum Ogólnokształcącym]]. W 1996 prowadził Pracownię Rzeźby na Uniwersytecie Radford w Wirginii (USA). <br/><br/> | ||
| + | Autor licznych pomników, m.in.: Jacka Malczewskiego w Radomiu (1984), Karola Marcinkowskiego w Poznaniu (2005), Jana Pawła II na Jordankach w Toruniu (2007) i Pampelunie (Hiszpania, 2010, kopia rzeźby toruńskiej) oraz w Mławie (2011), Juliusza Słowackiego dla Kijowa (2009), w Gdańsku [[POMNIK JANA GUTENBERGA | pomnika Jana Gutenberga]] i [[PŁAŻYŃSKI MACIEJ, polityk| Macieja Płażyńskiego]]. We wnętrzach sakralnych wykonał m.in. w Gdańsku posągi Jana Pawła II i kard. Stefana Wyszyńskiego oraz św. Brygidy i św. Elżbiety w [[BURSZTYNOWY OŁTARZ w kościele św. Brygidy| bursztynowym ołtarzu]] [[KOŚCIÓŁ ŚW. BRYGIDY | kościoła św. Brygidy]] (2001/2002), w Gdyni św. Józefa w kościele pod tym wezwaniem (2002). Tworzył też figury parkowe: ''Alina i Balladyna'' (1990), ''Jesień'' i ''Zima'' w Arboretum w Bydgoszczy (2008/2010), liczne portrety, popiersia kompozytorów (''Benjamin Britten'', Filharmonia w Bydgoszczy, 1986; ''Karol Szymanowski'', Muzeum Narodowe w Gdańsku, 1968; ''Kompozytor / Stanisław Moniuszko'', 1987; ''Fryderyk Chopin'', pałac w Ostromecku, 1988), autor (1999) rzeźby wieńczącej monumentalna fontannę „Święta Brygida z rodziną” w domu zakonnym brygidek w [[DWÓR II „QUELLBRUNN” | Dworze II]] w Oliwie przy ul. Polanki 124.<br/><br/> | ||
| + | W rzeźbie pomnikowej, poddanej wymogom zlecenia, łączy realizm z tendencją do dynamizacji stojącej lub siedzącej figury przez kontrastowanie drobnych detali z szerokimi płaszczyznami, komponowanie fragmentów wzdłuż linii diagonalnych lub skręconych, przesunięcia od pionu itp. Figury parkowe bliskie są estetyce klasycznej, cechuje je idealizacja, gładkie powierzchnie, powściągliwa gestyka, antykizująca stylizacja draperii. W kameralnej rzeźbie popiersiowej i portretowej artysta sięga po środki ekspresjonistyczne: zróżnicowanie faktury i efekty światłocieniowe, deformację, powtórzenie, niedokończenie i fragmentaryzację. Toczy tu swoisty dialog z utrwalonymi schematami ikonograficznymi (''Mojżesz'', 1984; ''Muza'', 1985), z kanonem rzeźbiarskiego biustu bohaterów (''Dante''; ''Colonia'', 1988; ''Napoleon''; ''Popiersie romantyczne''; ''Popiersie renesansowe'', 2003) i mimetyzmem portretu, który staje się zarazem uogólnieniem i wyrazem idei, np. muzyki w wizerunkach kompozytorów.<br/><br/> | ||
| + | W latach 1996–2002 był członkiem Rady Wyższego Szkolnictwa Artystycznego przy Ministrze Kultury i Sztuki. Od 2002 ekspert w Komisji Akredytacyjnej przy Ministerstwie Edukacji Narodowej, od 2003 do 2912 był członkiem Centralnej Komisji ds. Tytułów i Stopni Naukowych. Członek Związku Polskich Artystów Plastyków. W 2017 otrzymał tytuł Profesora Honorowego Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie. Odznaczony Srebrnym (1985) i Złotym Krzyżem Zasługi (1996), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2005), Srebrnym (2011) i Złotym (2021) Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2011), Medalem 100-lecia Odzyskania Niepodległości (2018). W 1987 otrzymał Nagrodę Artystyczną [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO PRZYJACIÓŁ SZTUKI | Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki]], w 2011 [[NAGRODY MIASTA GDAŃSKA: KULTURALNE I NAUKOWE | Nagrodę Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury]] za całokształt pracy twórczej oraz z okazji jubileuszu 70. urodzin, po raz drugi nagrodę otrzymał w 2015. Żonaty z Ewą z domu Tyszkiewicz, ojciec Rafała (ur. 1967), absolwenta Wydziału Malarstwa PWSSP, krytyka sztuki, dziennikarza. {{author: EKA}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 11:21, 5 paź 2024
STANISŁAW RADWAŃSKI (ur. 5 VII 1941 Poturzyno, woj. lubelskie), rzeźbiarz, rektor gdańskiej Akademii Sztuk Pięknych (ASP). Syn Witalisa, żołnierza Armii Krajowej (AK), po II wojnie światowej pracownika drukarni, oraz Genowefy z domu Chmielewskiej. Po wojnie mieszkał z rodziną w Koszlinie, od 1948 w Sopocie. Od 1955 do 1961 uczył się w Państwowym Liceum Plastycznym w Gdyni-Orłowie. W latach 1961–1968 studiował w gdańskiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych (późniejsza ASP) na Wydziale Rzeźby. Dyplom uzyskał w 1968 w pracowni Stanisława Horno-Popławskiego, od 1973 do 2011 pracownik gdańskiej uczelni. W 1990 profesor nadzwyczajny, od 1995 profesor zwyczajny. Od roku 1981 prowadził pracownię rzeźby, od 1996 równocześnie kierował Katedrą Rzeźby i Rysunku na Wydziale Rzeźby, 1981–1983 prodziekan, 1983–1990 dziekan tego wydziału, 1990–1996 rektor ASP. W latach 1971–1973 pracował jednocześnie jako nauczyciel wychowania plastycznego w III Liceum Ogólnokształcącym. W 1996 prowadził Pracownię Rzeźby na Uniwersytecie Radford w Wirginii (USA).
Autor licznych pomników, m.in.: Jacka Malczewskiego w Radomiu (1984), Karola Marcinkowskiego w Poznaniu (2005), Jana Pawła II na Jordankach w Toruniu (2007) i Pampelunie (Hiszpania, 2010, kopia rzeźby toruńskiej) oraz w Mławie (2011), Juliusza Słowackiego dla Kijowa (2009), w Gdańsku pomnika Jana Gutenberga i Macieja Płażyńskiego. We wnętrzach sakralnych wykonał m.in. w Gdańsku posągi Jana Pawła II i kard. Stefana Wyszyńskiego oraz św. Brygidy i św. Elżbiety w bursztynowym ołtarzu kościoła św. Brygidy (2001/2002), w Gdyni św. Józefa w kościele pod tym wezwaniem (2002). Tworzył też figury parkowe: Alina i Balladyna (1990), Jesień i Zima w Arboretum w Bydgoszczy (2008/2010), liczne portrety, popiersia kompozytorów (Benjamin Britten, Filharmonia w Bydgoszczy, 1986; Karol Szymanowski, Muzeum Narodowe w Gdańsku, 1968; Kompozytor / Stanisław Moniuszko, 1987; Fryderyk Chopin, pałac w Ostromecku, 1988), autor (1999) rzeźby wieńczącej monumentalna fontannę „Święta Brygida z rodziną” w domu zakonnym brygidek w Dworze II w Oliwie przy ul. Polanki 124.
W rzeźbie pomnikowej, poddanej wymogom zlecenia, łączy realizm z tendencją do dynamizacji stojącej lub siedzącej figury przez kontrastowanie drobnych detali z szerokimi płaszczyznami, komponowanie fragmentów wzdłuż linii diagonalnych lub skręconych, przesunięcia od pionu itp. Figury parkowe bliskie są estetyce klasycznej, cechuje je idealizacja, gładkie powierzchnie, powściągliwa gestyka, antykizująca stylizacja draperii. W kameralnej rzeźbie popiersiowej i portretowej artysta sięga po środki ekspresjonistyczne: zróżnicowanie faktury i efekty światłocieniowe, deformację, powtórzenie, niedokończenie i fragmentaryzację. Toczy tu swoisty dialog z utrwalonymi schematami ikonograficznymi (Mojżesz, 1984; Muza, 1985), z kanonem rzeźbiarskiego biustu bohaterów (Dante; Colonia, 1988; Napoleon; Popiersie romantyczne; Popiersie renesansowe, 2003) i mimetyzmem portretu, który staje się zarazem uogólnieniem i wyrazem idei, np. muzyki w wizerunkach kompozytorów.
W latach 1996–2002 był członkiem Rady Wyższego Szkolnictwa Artystycznego przy Ministrze Kultury i Sztuki. Od 2002 ekspert w Komisji Akredytacyjnej przy Ministerstwie Edukacji Narodowej, od 2003 do 2912 był członkiem Centralnej Komisji ds. Tytułów i Stopni Naukowych. Członek Związku Polskich Artystów Plastyków. W 2017 otrzymał tytuł Profesora Honorowego Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie. Odznaczony Srebrnym (1985) i Złotym Krzyżem Zasługi (1996), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2005), Srebrnym (2011) i Złotym (2021) Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2011), Medalem 100-lecia Odzyskania Niepodległości (2018). W 1987 otrzymał Nagrodę Artystyczną Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki, w 2011 Nagrodę Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury za całokształt pracy twórczej oraz z okazji jubileuszu 70. urodzin, po raz drugi nagrodę otrzymał w 2015. Żonaty z Ewą z domu Tyszkiewicz, ojciec Rafała (ur. 1967), absolwenta Wydziału Malarstwa PWSSP, krytyka sztuki, dziennikarza.
