KOŚCIÓŁ ŚW. ELŻBIETY

Z Encyklopedia Gdańska
(Różnice między wersjami)
Skocz do: nawigacji, wyszukiwania
 
(Nie pokazano 37 wersji utworzonych przez 7 użytkowników)
Linia 1: Linia 1:
 
{{paper}}
 
{{paper}}
−
[[File:Znak własnościowy kościoła św. Elżbiety.JPG|thumb|Znak własnościowy kościoła św. Elżbiety]][[File:Kościół św. Elżbiety, 1896 .JPG|thumb|Kościół św. Elżbiety, 1896 ]][[File:Kościół św. Elżbiety i kościół św. Józefa, Johann Carl Schultz, 1850 .JPG|thumb|Kościół św. Elżbiety i kościół św. Józefa, Johann Carl Schultz, 1850 ]]'''KOŚCIÓŁ ŚW. ELŻBIETY''', Stare Miasto, między obecną ul. Elżbietańską a Podwalem Grodzkim. Początkowo kaplica związana z powstałym w 1394 roku q szpitalem św. Elżbiety. Zgody na wzniesienie kaplicy udzielił 15 III 1394 wielki mistrz krzyżacki Konrad von Jungingen w przywileju fundacyjnym szpitala. Miała ona własnych kapelanów, udzielających sakramentów i opieki duszpasterskiej zarówno mieszkańcom szpitala, jak i Starego Miasta Gdańska, miała też uroczyście obchodzić dni patronów: św. Elżbiety i św. Jakuba Apostoła. Kaplica znajdowała się w wydzielonej sali szpitala (w miejscu obecnego prezbiterium), wyposażonej w ołtarz. Przed rokiem 1417, po południowej stronie szpitala wybudowano kościół z jednonawowym, czteroprzęsłowym korpusem zachodnim z wysuniętymi na zewnątrz przyporami. Od strony zachodniej usytuowano niewielką kruchtę z ośmioboczną wieżyczką w osi kościoła. Wieżyczkę nadwieszono nad wejściem na kamiennych wspornikach i przykryto strzelistym hełmem. W 2. połowie XV wieku kościół otrzymał gwiaździste sklepienia. Prezbiterium otwarto od strony północnej szerokim przejściem do budynków szpitala, dzięki czemu chorzy mieli bezpośredni kontakt ze świątynią. Z powodu usypania wałów obronnych w bezpośrednim sąsiedztwie kruchty, w 1554 roku (wraz z wyburzeniem części zabudowań szpitalnych położonych najdalej na zachód) zamurowano zachodni portal. W okresie q reformacji przeszedł w ręce gminy kalwińskiej. Na początku XVII wieku wysoki średniowieczny hełm został zastąpiony nowym, wyposażonym w latarnię. Na miejscu prezbiterium wykorzystującego mury najwcześniejszej sali szpitalnej powstało nowe, barokowe. Po przejęciu w roku 1844 (wraz ze szpitalem św. Elżbiety) przez wojsko pełnił do 1920 funkcję kościoła garnizonowego, co wiązało się z przebudową budynku. W latach 1846–1847 Friedrich August Stüler wzniósł neogotyckie prezbiterium na miejscu dawnego barokowego. Rozbiórka zachodniego ciągu fortyfikacji Gdańska w końcu XIX wieku spowodowała możliwość przywrócenia głównego wejścia. W latach 1895–1898 odrestaurowano kruchtę w duchu neogotyckim i otwarto zamurowany wcześniej zachodni portal. W 1920 roku przekazany przez wojsko władzom miasta po likwidacji gdańskiego garnizonu. W 1920–1945 kościół misyjny (Stadtmissionskirche), zarządzany przy Towarzystwo Misyjne (Freistadtverein für Innere Mission). Przed rokiem 1945 kościół z zewnątrz przypominał swoją architekturą czasy średniowiecza, wyposażenie wnętrza było jednak w większości nowożytne. Wzdłuż bocznych ścian korpusu nawowego stały drewniane empory, przy ścianie zachodniej znajdowały się organy, a pod łukiem tęczowym ambona. W 1945 spłonęło wyposażenie, dach i hełm wieży. Runęło sklepienie prezbiterium, natomiast mury i sklepienia nawy zachowały się w stosunkowo dobrym stanie. Odbudowany jako jeden z pierwszych kościołów w Gdańsku: podstawowe prace przeprowadzono w latach 1947–1949. Zostały zrekonstruowane dachy i sklepienia w prezbiterium, przy odbudowie których zastosowano współczesny materiał – żelbet. Jedynym znaczącym elementem, którego brakuje na zewnątrz kościoła, jest hełm wieżyczki. Został on zastąpiony stożkowym daszkiem, przez co wieżyczka straciła dawną smukłość. Wnętrze kościoła zostało dostosowane do potrzeb nowych użytkowników, którym od 21 XII 1946 zostało Stowarzyszenie Apostolstwa Katolickiego (q pallotyni). Poświęcony 6 II 1949 przez q ks. Andrzeja Wronkę. Zezwolenie na odbudowę zespołu otrzymano dopiero w roku 1956. {{author: JASZ}} <br /><br />Tabela: Kalwińscy pastorzy kościoła św. Elżbiety [[Category: Encyklopedia]]
+
[[File:Znak własnościowy kościoła św. Elżbiety.JPG|thumb|Znak własnościowy kościoła św. Elżbiety]]
 +
[[File:Kościół_św._Elżbiety,_Der_Stadt_Dantzig.JPG|thumb| [[WILLER PETER, architekt, grafik, kartograf | Peter Willer]] w pracy [[CURICKE REINHOLD, historyk, sekretarz Rady Miejskiej, były patron ulicy | Reinholda Curickego]], Kościół św. Elżbiety, 1687]]
 +
[[File:Barthel_Ranisch,_kościół_św._Elżbiety,_1695.jpg|thumb|Kościół św. Elżbiety, <br> Barthel Ranisch, 1695]]
 +
[[File:Kościół św. Elżbiety i kościół św. Józefa, Johann Carl Schultz, 1850 .JPG|thumb|Kościół św. Elżbiety i kościół św. Józefa, Johann Carl Schultz, 1850]]
 +
[[File:Kościół św. Elżbiety, 1896 .JPG|thumb|Kościół św. Elżbiety, 1896 (w trakcie rozbierania fortyfikacji miejskich)]]
 +
[[File:6__Kościól_św._Elzbiety.jpg|thumb|Tablica ku czci żołnierzy z gdańskich pułków piechoty poległych podczas I wojny światowej, odsłonięta 22 VIII 1937 w kościele św. Elżbiety]]
 +
[[File:7_Kosciol_sw._Elzbiety.jpg|thumb|Kościół św. Elżbiety, lata 60. XX wieku]]
 +
[[File:Kościół_św._Elżbiety.jpg|thumb|Kościół św. Elżbiety, 2010]]
 +
[[File: Św._Elżbieta.jpg |thumb| Kościół św. Elżbiety, 2012]]
 +
[[File: Kościól_św._Elżbiety,_drzwi_główne.JPG |thumb| Drzwi główne (pd strony zachodniej) do kościoła św. Elżbiety z 1997]]
 +
[[File: Kościół_św._Elżbiety_wejście.jpg |thumb| Drzwi boczne (od strony południowej) do kościoła św. Elżbiety z 1998]]
 +
 
 +
 
 +
'''KOŚCIÓŁ ŚW. ELŻBIETY WĘGIERSKIEJ''', Stare Miasto, między obecną ul. Elżbietańską a Podwalem Grodzkim. Początkowo kaplica związana z powstałym w 1394 [[SZPITAL ŚW. ELŻBIETY | szpitalem św. Elżbiety]]. Zgody na wzniesienie kaplicy udzielił 15 III 1394 wielki mistrz krzyżacki Konrad von Jungingen w przywileju fundacyjnym szpitala. Miała ona własnych kapelanów, udzielających sakramentów i opieki duszpasterskiej zarówno mieszkańcom szpitala, jak i Starego Miasta Gdańska, miała też uroczyście obchodzić dni patronów: św. Elżbiety i św. Jakuba Apostoła. Kaplica znajdowała się w wydzielonej sali szpitala (w miejscu obecnego prezbiterium), wyposażonej w ołtarz.<br/><br/>
 +
Przed 1417, po południowej stronie szpitala wybudowano kościół z jednonawowym, czteroprzęsłowym korpusem zachodnim z wysuniętymi na zewnątrz przyporami. Od strony zachodniej usytuowano niewielką kruchtę z ośmioboczną wieżyczką w osi kościoła. Wieżyczkę nadwieszono nad wejściem na kamiennych wspornikach i przykryto strzelistym hełmem. W 2. połowie XV wieku kościół otrzymał gwiaździste sklepienia. Prezbiterium otwarto od strony północnej szerokim przejściem do budynków szpitala, dzięki czemu chorzy mieli bezpośredni kontakt ze świątynią. Z powodu usypania wałów obronnych w bezpośrednim sąsiedztwie kruchty, w 1554 (wraz z wyburzeniem części zabudowań szpitalnych położonych najdalej na zachód) zamurowano zachodni portal.<br/><br/>
 +
W okresie [[REFORMACJA | reformacji]] przeszedł w ręce gminy kalwińskiej, w dużej mierze za sprawą pozostajacych w gdańskiej służbie wojskowej Szkotów i Holendrów. Na początku XVII wieku wysoki średniowieczny hełm został zastąpiony nowym, wyposażonym w latarnię. Na miejscu prezbiterium wykorzystującego mury najwcześniejszej sali szpitalnej powstało nowe, barokowe. W 1735–1737 ustawiono i poświęcono nowe organy, sfinansowane ze zbiórek przeprowadzonych w Gdańsku i w Holandii, w 1764–1767 kościół otrzymał nowy chór i nowe ławki. Po przejęciu w 1844 (wraz ze szpitalem św. Elżbiety) przez wojsko pełnił do 1920 funkcję kościoła garnizonowego (zastąpił w tej roli [[KOŚCIÓŁ ŚW. APOSTOŁÓW PIOTRA I PAWŁA| kościół św. Piotra i Pawła]]). W latach 1846–1847 Friedrich August Stüler wzniósł neogotyckie prezbiterium na miejscu dawnego barokowego, pierwsza msza dla żołnierzy miała miejsce 24 X 1847. Rozbiórka zachodniego ciągu [[FORTYFIKACJE | fortyfikacji]] Gdańska w końcu XIX wieku spowodowała możliwość przywrócenia głównego wejścia. W latach 1895–1898 odrestaurowano kruchtę w duchu neogotyckim i otwarto zamurowany wcześniej zachodni portal.<br/><br/>
 +
W 1920 przekazany przez wojsko władzom miasta po likwidacji gdańskiego garnizonu. W 1921 był obiektem bezskutecznych starań strony polskiej podczas podziału mienia po państwie niemieckim. W 1920–1939 kościół misyjny (Stadtmissionskirche), zarządzany przy Towarzystwo Misyjne (Freistadtverein für Innere Mission). Od 1939 ponownie główny gdański kościół garnizonowy (pierwsza wojskowa msza odbyła się 12 XI 1939). Jesienią 1940 dokonano remontu dachów, naprawiono organy, jednak z uwagi na potrzebę generalnego remontu obiekt 21 IV 1941 zamknięto (funkcje zastępcze świątyni garnizonowej spełniały od tej pory [[KOŚCIÓŁ ŚW. BARBARY | kościół św. Barbary]] i [[KOŚCIÓŁ ŚW. PAWŁA | kościół św. Pawła]]). Przed 1945 kościół z zewnątrz przypominał swoją architekturą czasy średniowiecza, wyposażenie wnętrza było jednak w większości nowożytne. Wzdłuż bocznych ścian korpusu nawowego stały drewniane empory, przy ścianie zachodniej znajdowały się organy, a pod łukiem tęczowym ambona.<br/><br/>
 +
W 1945 spłonęło wyposażenie, dach i hełm wieży. Runęło sklepienie prezbiterium, natomiast mury i sklepienia nawy zachowały się w stosunkowo dobrym stanie. Odbudowany jako jeden z pierwszych kościołów w Gdańsku: podstawowe prace przeprowadzono w latach 1947–1949. Zostały zrekonstruowane dachy i sklepienia w prezbiterium, przy odbudowie których zastosowano współczesny materiał – żelbet. Jedynym znaczącym elementem, którego brakuje na zewnątrz kościoła, jest hełm wieżyczki. Został on zastąpiony stożkowym daszkiem, przez co wieżyczka straciła dawną smukłość. Wnętrze kościoła zostało dostosowane do potrzeb nowych użytkowników, którym od 21 XII 1946 zostało Stowarzyszenie Apostolstwa Katolickiego ([[PALLOTYNI | pallotyni]]). Kościół rektorksi, poświęcony 6 II 1949 przez administratora apostolskiego diecezji gdańskiej, [[WRONKA ANDRZEJ, ksiądz, administrator diecezji, patron gdańskiej ulicy | ks. Andrzeja Wronkę]]. Odbudowany wedle projektu [[ŚWIAŁKOWSKI CZESŁAW, architekt, działacz gdańskiej Polonii | Czesława Świałkowskiego]]. Witraże i Drogę Krzyżową zaprojektowała w latach 1950–1955 Zofia Baudouin de Courtenay, organy (15 głosów) zamontowano w 1957.<br/><br/>
 +
Z okazji 1000-lecia pobytu w Gdańsku [[WOJCIECH (Adalbert) | św. Wojciecha]] prof. Czesław Dźwigaj z Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie wykonał dla kościoła pamiątkowe drzwi w brązie, poświęcone przez [[GOCŁOWSKI TADEUSZ, arcybiskup gdański | abp. Tadeusza Gocłowskiego]] 17 XI 1997. Drugie drzwi ten sam artysta wykonał z okazji jubileuszu 2000-lecia chrześcijaństwa i 20-lecia pontyfikatu Jana Pawła II, poświęcone 17 XI 1998 przez [[PAWŁOWICZ ZYGMUNT, biskup pomocniczy gdański | bp. Zygmunta Pawłowicza]]. {{author: JASZ}} <br /><br />
 +
{| class="tableGda"
 +
|-
 +
|+ Kalwińscy pastorzy kościoła św. Elżbiety
 +
|-
 +
| 1567–1583
 +
| Joachim Moldenhauer
 +
|-
 +
| 1584–1602
 +
| Martinus Rauchstädt (zm. 9 X 1602), poprzednio rektor gdańskiej [[SZKOŁA ŚW. BARTŁOMIEJA | szkoły św. Bartłomieja]], teść [[KECKERMANN BARTHOLOMÄUS, profesor Gimnazjum Akademickiego | Bartholomäusa Keckermanna]] 
 +
|-
 +
| 1603–1618
 +
| [[ADAM JAKOB, pastor kościoła św. Elżbiety| Jacob Adam (Adami)]]
 +
|-
 +
| 1619–1622
 +
| Wolfgang Modelius
 +
|-
 +
| 1622–1626
 +
| Valentin Burchardus (1580–1626), w 1605 student w Würzburg (Bawaria), 1611 rektor gdańskiej [[SZKOŁA ŚW. PIOTRA I PAWŁA | szkoły św. Piotra i Pawła]]
 +
|-
 +
| 1626–1631
 +
| Bartholdäus Nigrinus
 +
|-
 +
| 1631–1632
 +
| Joachim Magirus
 +
|-
 +
| 1632–1647
 +
| George Sommer
 +
|-
 +
| 1648–1682
 +
| Casper Conrad Cruciger
 +
|-
 +
| 1682–1704
 +
| Gerhard Wildermann
 +
|-
 +
| 1704–1720
 +
| Daniel Pauli
 +
|-
 +
| 1720–1749
 +
| [[SOSTMANN ALEXANDER, pastor kościoła św. Elżbiety| Alexander Sostmann]]
 +
|-
 +
| 1749–1754
 +
| Johann Daniel Frenske
 +
|-
 +
| 1755–1772
 +
| David Ludwig
 +
|-
 +
| 1772–1814
 +
| Christian Gottlieb von Duisburg
 +
|-
 +
| 1815–1838
 +
| [[BOESZOERMENY ERNST GOTTFRIED, pastor kościoła św. Elżbiety | Ernst Gottfried Boeszoermeny]]
 +
|-
 +
| 1838–1844
 +
| remont kościoła
 +
|-
 +
| 1844–1920
 +
| protestancki kościół garnizonowy – kapelani wojskowi
 +
|-
 +
| class="authorEgTab" | {{author: MrGl}}
 +
|}
 +
{| class="tableGda"
 +
|-
 +
|+ Rektorzy kościoła św. Elżbiety
 +
|-
 +
| 1946–1949
 +
| Stanisław Wierzbica SAC
 +
|-
 +
| 1949–1956
 +
| Kazimierz Mielewski SAC
 +
|-
 +
| 1956–1958
 +
| Alfons Kremzer SAC
 +
|-
 +
| 1958–1961
 +
| Józef Kloc SAC
 +
|-
 +
| 1961–1962
 +
| span style="white-space: nowrap" | Stanisław Uramowski SAC
 +
|-
 +
| 1962–1965
 +
| Piotr Drews SAC
 +
|-
 +
| 1965–1968
 +
| Jan Stefanowski
 +
|-
 +
| 1968–1972
 +
| Jan Pałyga SAC
 +
|-
 +
| 1972–1978
 +
| Jan Papkała SAC
 +
|-
 +
| 1978–1984
 +
| Jerzy Błaszczak SAC
 +
|-
 +
| 1984–1990
 +
| Jerzy Firczyk SAC
 +
|-
 +
| 1990–1999
 +
| Stefan Potoniec SAC
 +
|-
 +
| span style="white-space: nowrap" |  1999–2002
 +
| Jan Papkała SAC
 +
|-
 +
| 2002–2011
 +
| Edward Szram SAC
 +
|-
 +
| 2011–2023
 +
| Janusz Łuczak SAC
 +
|-
 +
| 2023–
 +
| Sławomir Maizner SAC
 +
|-
 +
| class="authorEgTab" | {{author: AGK}}
 +
|} [[Category: Encyklopedia]][[Category: Przestrzeń miasta]]

Aktualna wersja na dzień 16:39, 4 paź 2024

Znak własnościowy kościoła św. Elżbiety
Peter Willer w pracy Reinholda Curickego, Kościół św. Elżbiety, 1687
Kościół św. Elżbiety,
Barthel Ranisch, 1695
Kościół św. Elżbiety i kościół św. Józefa, Johann Carl Schultz, 1850
Kościół św. Elżbiety, 1896 (w trakcie rozbierania fortyfikacji miejskich)
Tablica ku czci żołnierzy z gdańskich pułków piechoty poległych podczas I wojny światowej, odsłonięta 22 VIII 1937 w kościele św. Elżbiety
Kościół św. Elżbiety, lata 60. XX wieku
Kościół św. Elżbiety, 2010
Kościół św. Elżbiety, 2012
Drzwi główne (pd strony zachodniej) do kościoła św. Elżbiety z 1997
Drzwi boczne (od strony południowej) do kościoła św. Elżbiety z 1998


KOŚCIÓŁ ŚW. ELŻBIETY WĘGIERSKIEJ, Stare Miasto, między obecną ul. Elżbietańską a Podwalem Grodzkim. Początkowo kaplica związana z powstałym w 1394 szpitalem św. Elżbiety. Zgody na wzniesienie kaplicy udzielił 15 III 1394 wielki mistrz krzyżacki Konrad von Jungingen w przywileju fundacyjnym szpitala. Miała ona własnych kapelanów, udzielających sakramentów i opieki duszpasterskiej zarówno mieszkańcom szpitala, jak i Starego Miasta Gdańska, miała też uroczyście obchodzić dni patronów: św. Elżbiety i św. Jakuba Apostoła. Kaplica znajdowała się w wydzielonej sali szpitala (w miejscu obecnego prezbiterium), wyposażonej w ołtarz.

Przed 1417, po południowej stronie szpitala wybudowano kościół z jednonawowym, czteroprzęsłowym korpusem zachodnim z wysuniętymi na zewnątrz przyporami. Od strony zachodniej usytuowano niewielką kruchtę z ośmioboczną wieżyczką w osi kościoła. Wieżyczkę nadwieszono nad wejściem na kamiennych wspornikach i przykryto strzelistym hełmem. W 2. połowie XV wieku kościół otrzymał gwiaździste sklepienia. Prezbiterium otwarto od strony północnej szerokim przejściem do budynków szpitala, dzięki czemu chorzy mieli bezpośredni kontakt ze świątynią. Z powodu usypania wałów obronnych w bezpośrednim sąsiedztwie kruchty, w 1554 (wraz z wyburzeniem części zabudowań szpitalnych położonych najdalej na zachód) zamurowano zachodni portal.

W okresie reformacji przeszedł w ręce gminy kalwińskiej, w dużej mierze za sprawą pozostajacych w gdańskiej służbie wojskowej Szkotów i Holendrów. Na początku XVII wieku wysoki średniowieczny hełm został zastąpiony nowym, wyposażonym w latarnię. Na miejscu prezbiterium wykorzystującego mury najwcześniejszej sali szpitalnej powstało nowe, barokowe. W 1735–1737 ustawiono i poświęcono nowe organy, sfinansowane ze zbiórek przeprowadzonych w Gdańsku i w Holandii, w 1764–1767 kościół otrzymał nowy chór i nowe ławki. Po przejęciu w 1844 (wraz ze szpitalem św. Elżbiety) przez wojsko pełnił do 1920 funkcję kościoła garnizonowego (zastąpił w tej roli kościół św. Piotra i Pawła). W latach 1846–1847 Friedrich August Stüler wzniósł neogotyckie prezbiterium na miejscu dawnego barokowego, pierwsza msza dla żołnierzy miała miejsce 24 X 1847. Rozbiórka zachodniego ciągu fortyfikacji Gdańska w końcu XIX wieku spowodowała możliwość przywrócenia głównego wejścia. W latach 1895–1898 odrestaurowano kruchtę w duchu neogotyckim i otwarto zamurowany wcześniej zachodni portal.

W 1920 przekazany przez wojsko władzom miasta po likwidacji gdańskiego garnizonu. W 1921 był obiektem bezskutecznych starań strony polskiej podczas podziału mienia po państwie niemieckim. W 1920–1939 kościół misyjny (Stadtmissionskirche), zarządzany przy Towarzystwo Misyjne (Freistadtverein für Innere Mission). Od 1939 ponownie główny gdański kościół garnizonowy (pierwsza wojskowa msza odbyła się 12 XI 1939). Jesienią 1940 dokonano remontu dachów, naprawiono organy, jednak z uwagi na potrzebę generalnego remontu obiekt 21 IV 1941 zamknięto (funkcje zastępcze świątyni garnizonowej spełniały od tej pory kościół św. Barbary i kościół św. Pawła). Przed 1945 kościół z zewnątrz przypominał swoją architekturą czasy średniowiecza, wyposażenie wnętrza było jednak w większości nowożytne. Wzdłuż bocznych ścian korpusu nawowego stały drewniane empory, przy ścianie zachodniej znajdowały się organy, a pod łukiem tęczowym ambona.

W 1945 spłonęło wyposażenie, dach i hełm wieży. Runęło sklepienie prezbiterium, natomiast mury i sklepienia nawy zachowały się w stosunkowo dobrym stanie. Odbudowany jako jeden z pierwszych kościołów w Gdańsku: podstawowe prace przeprowadzono w latach 1947–1949. Zostały zrekonstruowane dachy i sklepienia w prezbiterium, przy odbudowie których zastosowano współczesny materiał – żelbet. Jedynym znaczącym elementem, którego brakuje na zewnątrz kościoła, jest hełm wieżyczki. Został on zastąpiony stożkowym daszkiem, przez co wieżyczka straciła dawną smukłość. Wnętrze kościoła zostało dostosowane do potrzeb nowych użytkowników, którym od 21 XII 1946 zostało Stowarzyszenie Apostolstwa Katolickiego ( pallotyni). Kościół rektorksi, poświęcony 6 II 1949 przez administratora apostolskiego diecezji gdańskiej, ks. Andrzeja Wronkę. Odbudowany wedle projektu Czesława Świałkowskiego. Witraże i Drogę Krzyżową zaprojektowała w latach 1950–1955 Zofia Baudouin de Courtenay, organy (15 głosów) zamontowano w 1957.

Z okazji 1000-lecia pobytu w Gdańsku św. Wojciecha prof. Czesław Dźwigaj z Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie wykonał dla kościoła pamiątkowe drzwi w brązie, poświęcone przez abp. Tadeusza Gocłowskiego 17 XI 1997. Drugie drzwi ten sam artysta wykonał z okazji jubileuszu 2000-lecia chrześcijaństwa i 20-lecia pontyfikatu Jana Pawła II, poświęcone 17 XI 1998 przez bp. Zygmunta Pawłowicza. JASZ

Kalwińscy pastorzy kościoła św. Elżbiety
1567–1583 Joachim Moldenhauer
1584–1602 Martinus Rauchstädt (zm. 9 X 1602), poprzednio rektor gdańskiej szkoły św. Bartłomieja, teść Bartholomäusa Keckermanna
1603–1618 Jacob Adam (Adami)
1619–1622 Wolfgang Modelius
1622–1626 Valentin Burchardus (1580–1626), w 1605 student w Würzburg (Bawaria), 1611 rektor gdańskiej szkoły św. Piotra i Pawła
1626–1631 Bartholdäus Nigrinus
1631–1632 Joachim Magirus
1632–1647 George Sommer
1648–1682 Casper Conrad Cruciger
1682–1704 Gerhard Wildermann
1704–1720 Daniel Pauli
1720–1749 Alexander Sostmann
1749–1754 Johann Daniel Frenske
1755–1772 David Ludwig
1772–1814 Christian Gottlieb von Duisburg
1815–1838 Ernst Gottfried Boeszoermeny
1838–1844 remont kościoła
1844–1920 protestancki kościół garnizonowy – kapelani wojskowi
MrGl
Rektorzy kościoła św. Elżbiety
1946–1949 Stanisław Wierzbica SAC
1949–1956 Kazimierz Mielewski SAC
1956–1958 Alfons Kremzer SAC
1958–1961 Józef Kloc SAC
1961–1962 Stanisław Uramowski SAC
1962–1965 Piotr Drews SAC
1965–1968 Jan Stefanowski
1968–1972 Jan Pałyga SAC
1972–1978 Jan Papkała SAC
1978–1984 Jerzy Błaszczak SAC
1984–1990 Jerzy Firczyk SAC
1990–1999 Stefan Potoniec SAC
1999–2002 Jan Papkała SAC
2002–2011 Edward Szram SAC
2011–2023 Janusz Łuczak SAC
2023– Sławomir Maizner SAC
AGK
Źródło „https://gdansk.gedanopedia.pl/index.php?title=KO%C5%9ACI%C3%93%C5%81_%C5%9AW._EL%C5%BBBIETY&oldid=141418”
⇦ WRÓĆ
Osobiste
Przestrzenie nazw

Warianty
Widok
Działania