KAŹMIERCZAK JÓZEF, konstruktor, pracownik Politechniki Gdańskiej
| (Nie pokazano 11 wersji utworzonych przez 5 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | [[File: | + | [[File: Kaźmierczak Józef.JPG|thumb|Józef Kaźmierczak]] |
| + | |||
| + | '''JÓZEF KAŹMIERCZAK''' (17 XI 1903 Essen – 9 II 1953 Gdańsk), konstruktor, pracownik [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG). Z rodziny wielkopolskiej, syn rolnika Michała i Stanisławy z domu Filipiak, brat adwokata Franciszka, pracownika fizycznego Antoniego (zm. 1941), Zofii po mężu Stabrowskiej i Pelagii po mężu Tarczyńskiej. Szkołę powszechną ukończył w 1914 w Essen, jego rodzina przebywała tam na emigracji. W 1920 powrócił do kraju, w 1923 zdał egzamin do VI klasy gimnazjum w Gnieźnie, maturę zdał w 1925 i wstąpił na Wydział Techniki Maszyn, Techniki Okrętowej i Elektrotechniki [[TECHNISCHE HOCHSCHULE DANZIG | Technische Hochschule Danzig]]. W 1930 uzyskał dyplom inżyniera budowy okrętów, specjalność maszyny okrętowe.<br/><br/> | ||
| + | W latach 1930–1936 pracował w Stoczni Modlińskiej, opracowywał z zespołem konstrukcje statków rzecznych, trałowców dla Marynarki Wojennej (MW), 1936–1938 w Warsztatach Portowych MW w Pińsku, w styczniu 1938 przeniósł się do Stoczni Marynarki Wojennej w Gdyni-Oksywiu, gdzie był kierownikiem biura konstrukcyjnego. W początku września 1939 aresztowany przez Gestapo i wysiedlony z Gdyni razem z rodziną. Podczas II wojny światowej w Krakowie był stróżem nocnym w elektrowni, od 1941 w Zarządzie Stoczni Rzecznych Generalnego Gubernatorstwa w Krakowie.<br/><br/> | ||
| + | W marcu 1945 dołączył do tworzącego się w Krakowie Oddziału [[MORSKA GRUPA OPERACYJNA | Morskiej Grupy Operacyjnej]], która dotarła do Gdańska na początku kwietnia. Po rozwiązaniu Grupy zajął się organizacją Wydziału Budowy Okrętów PG ([[WYDZIAŁ OCEANOTECHNIKI I OKRĘTOWNICTWA POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Wydział Oceanotechniki i Okrętownictwa]]), formalnie etat zastępcy profesora Katedry Teorii Okrętu i Napędu Okrętowego objął 23 I 1946. Wykładał jednocześnie teorię okrętu w Państwowym Liceum Budownictwa Okrętowego [[CONRADINUM | Conradinum]], był rzeczoznawcą [[POLSKI REJESTR STATKÓW | Polskiego Rejestru Statków]], do końca kwietnia 1948 dyrektor Państwowego Przedsiębiorstwa Konstrukcji Stalowych we Wrzeszczu, od początku 1948 do 1 V 1950 dyrektor Centralnego Biura Konstrukcji Okrętowych (CBKO) w Zjednoczeniu Stoczni Polskich ([[STOCZNIE PO 1945 | stocznie]]). Od kwietnia do maja 1948 był kierownikiem grupy, która w Holandii nadzorowała budowę holowników dla Polskiej Żeglugi na Odrze. Za jego czasów dzięki CBKO polski przemysł uniezależnił się od zagranicznych dokumentacji konstrukcyjnych. Również w ramach kierowanej przez niego Katedry Budowy Okrętów PG przygotowywano dokumentację techniczną i statecznościową remontu statków otrzymywanych przez Polskę w ramach reparacji wojennych. W latach 1945–1948 napisał trzy skrypty dotyczące teorii okrętu. Pośmiertnie wydano w 1954 jego podręcznik ''Pływalność i stateczność okrętu''. Od 16 V 1950 pracował wyłącznie na PG.<br/><br/> | ||
| + | Żonaty był z Czesławą z domu Kotulskiej (21 VII 1907 – 1 IX 2001 Gdańsk), ojciec Hanny (ur. 21 V 1935) i Władysława (ur. 8 VII 1944). Zmarł nagle podczas sesji egzaminacyjnej. Pochowany z żoną na [[CMENTARZ SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author:RED}}[[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | ||
| + | '''Bibliografia''': <br/> | ||
| + | ''Pionierzy Politechniki Gdańskiej'', red. Zygmunt Paszota, Janusz Rachoń, Edmund Wittbrodt, Gdańsk 2005, s. 268. <br/> | ||
Aktualna wersja na dzień 18:25, 5 lip 2024
JÓZEF KAŹMIERCZAK (17 XI 1903 Essen – 9 II 1953 Gdańsk), konstruktor, pracownik Politechniki Gdańskiej (PG). Z rodziny wielkopolskiej, syn rolnika Michała i Stanisławy z domu Filipiak, brat adwokata Franciszka, pracownika fizycznego Antoniego (zm. 1941), Zofii po mężu Stabrowskiej i Pelagii po mężu Tarczyńskiej. Szkołę powszechną ukończył w 1914 w Essen, jego rodzina przebywała tam na emigracji. W 1920 powrócił do kraju, w 1923 zdał egzamin do VI klasy gimnazjum w Gnieźnie, maturę zdał w 1925 i wstąpił na Wydział Techniki Maszyn, Techniki Okrętowej i Elektrotechniki Technische Hochschule Danzig. W 1930 uzyskał dyplom inżyniera budowy okrętów, specjalność maszyny okrętowe.
W latach 1930–1936 pracował w Stoczni Modlińskiej, opracowywał z zespołem konstrukcje statków rzecznych, trałowców dla Marynarki Wojennej (MW), 1936–1938 w Warsztatach Portowych MW w Pińsku, w styczniu 1938 przeniósł się do Stoczni Marynarki Wojennej w Gdyni-Oksywiu, gdzie był kierownikiem biura konstrukcyjnego. W początku września 1939 aresztowany przez Gestapo i wysiedlony z Gdyni razem z rodziną. Podczas II wojny światowej w Krakowie był stróżem nocnym w elektrowni, od 1941 w Zarządzie Stoczni Rzecznych Generalnego Gubernatorstwa w Krakowie.
W marcu 1945 dołączył do tworzącego się w Krakowie Oddziału Morskiej Grupy Operacyjnej, która dotarła do Gdańska na początku kwietnia. Po rozwiązaniu Grupy zajął się organizacją Wydziału Budowy Okrętów PG ( Wydział Oceanotechniki i Okrętownictwa), formalnie etat zastępcy profesora Katedry Teorii Okrętu i Napędu Okrętowego objął 23 I 1946. Wykładał jednocześnie teorię okrętu w Państwowym Liceum Budownictwa Okrętowego Conradinum, był rzeczoznawcą Polskiego Rejestru Statków, do końca kwietnia 1948 dyrektor Państwowego Przedsiębiorstwa Konstrukcji Stalowych we Wrzeszczu, od początku 1948 do 1 V 1950 dyrektor Centralnego Biura Konstrukcji Okrętowych (CBKO) w Zjednoczeniu Stoczni Polskich ( stocznie). Od kwietnia do maja 1948 był kierownikiem grupy, która w Holandii nadzorowała budowę holowników dla Polskiej Żeglugi na Odrze. Za jego czasów dzięki CBKO polski przemysł uniezależnił się od zagranicznych dokumentacji konstrukcyjnych. Również w ramach kierowanej przez niego Katedry Budowy Okrętów PG przygotowywano dokumentację techniczną i statecznościową remontu statków otrzymywanych przez Polskę w ramach reparacji wojennych. W latach 1945–1948 napisał trzy skrypty dotyczące teorii okrętu. Pośmiertnie wydano w 1954 jego podręcznik Pływalność i stateczność okrętu. Od 16 V 1950 pracował wyłącznie na PG.
Żonaty był z Czesławą z domu Kotulskiej (21 VII 1907 – 1 IX 2001 Gdańsk), ojciec Hanny (ur. 21 V 1935) i Władysława (ur. 8 VII 1944). Zmarł nagle podczas sesji egzaminacyjnej. Pochowany z żoną na cmentarzu Srebrzysko.
Bibliografia:
Pionierzy Politechniki Gdańskiej, red. Zygmunt Paszota, Janusz Rachoń, Edmund Wittbrodt, Gdańsk 2005, s. 268.
