WYDZIAŁ OCEANOTECHNIKI I OKRĘTOWNICTWA POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ
| < Poprzednie | Następne > |
WYDZIAŁ OCEANOTECHNIKI I OKRĘTOWNICTWA POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ (od 2021 Wydział Inżynierii Mechanicznej i Okrętownictwa). W okresie II wojny światowej, w latach 1942–1944, na tajnej Politechnice Warszawskiej zorganizowano kurs budownictwa okrętów. W grupie wykładowców znaleźli się oficerowie Marynarki Wojennej z Komendy Głównej Armii Krajowej Marynarki Wojennej w konspiracji „Alfa”, m.in. Aleksander Potyrała, Aleksander Rylke i Hilary Sipowicz, późniejsi profesorowie Wydziału Budowy Okrętów Politechniki Gdańskiej (PG).
16 III 1946 na PG powołano Wydział Budowy Okrętów z dwunastoma katedrami (trzy bez kierownika katedry): Architektury Okrętów i Mechaniki Wiązań Okrętowych, Teorii Okrętu i Napędu Okrętowego, Budowy i Projektowania Okrętów, Budowy i Projektowania Statków Rzecznych i Małych Morskich Śródlądowych, Zastosowania i Użytkowania Maszyn Okrętowych, Elektrotechniki Okrętowej, Meteorologii Morskiej i Przyrządów Nawigacyjnych, Kotłów Parowych i Maszynoznawstwa, Turbin Parowych, Spalinowych i Sprężarek Wirnikowych, Budowy Pomp, Spawalnictwa i Wykonywania Ustrojów Stalowych, Mechaniki.
W latach 1945–1950 prowadzono jednolite czteroletnie studia magisterskie na dwóch specjalnościach: budowy okrętów oraz budowy maszyn i urządzeń okrętowych (w 1945 naukę uruchomiono równocześnie dla pierwszego, drugiego i trzeciego roku studiów). Między 1950 a 1956 wprowadzono dwustopniowe studia wyższe: trzyipółletnie inżynierskie oraz dwuletnie magisterskie, od 1957 działały jednolite studia pięcioipółletnie z dwoma specjalnościami: budowa okrętów i statków śródlądowych oraz maszyny i siłownie okrętowe. W latach 1950–1962 prowadzono studia wieczorowe z dwoma specjalnościami: budowa maszyn okrętowych oraz budowa okrętów: I stopnia – inżynierskie, od 1956 – jednolite studia magisterskie (sześcioletnie).
W 1969 na Wydziale Budowy Okrętów funkcjonowało dziesięć katedr: Konstrukcji Okrętów, Maszyn Cieplnych Wirnikowych, Mechaniki, Mechaniki i Ustrojów Okrętowych, Okrętowych Urządzeń Pomocniczych, Projektowania Okrętów, Siłowni Okrętowych, Statków Śródlądowych i Specjalnych, Technologii Okrętów, Teorii Okrętów. W latach 1972–1983 prowadzono studia ze specjalnością mechaniczną, absolwenci studiów dziennych i wieczorowych (w 1972–1988) uzyskiwali tytuł magistra inżyniera mechanika.
1 X 1969 Wydział Budowy Okrętów przekształcono w Instytut Okrętowy, funkcjonujący na prawach wydziału. W 1990 przyjęto dla niego nazwę Wydział Oceanotechniki i Okrętownictwa, wprowadzono też nowy kierunek studiów – oceanotechnikę – oraz dodatkowe specjalności: budowa okrętów i obiektów oceanotechnicznych, siłownie okrętów i obiektów oceanotechnicznych, urządzenia okrętów i obiektów oceanotechnicznych, małe statki i jachty.
W 1995 na wydziale działało osiem katedr: Automatyki Okrętowej i Napędów Turbinowych, Hydromechaniki Okrętu, Materiałoznawstwa Okrętowego i Oceanotechnicznego, Mechaniki Konstrukcji i Wytrzymałości Okrętu, Siłowni Okrętowych, Techniki Głębinowej, Urządzeń Okrętowych i Oceanotechnicznych, Technologii Okrętów i Obiektów Oceanotechnicznych, i dwa zakłady: Zakład Projektowania Okrętów oraz Zakład Obiektów Oceanotechnicznych i Technik Informatycznych.
Od roku akademickiego 1992/1993 prowadzono kształcenie na studiach inżynierskich i magisterskich ze specjalnościami technologia i konstrukcja jednostek pływających, energetyka, zarządzanie i marketing w gospodarce morskiej (studia magisterskie przygotowane wspólnie z Wydziałem Zarządzania i Ekonomii).
Na wydziale działały też studia podyplomowe: w latach 1974–1975 na kierunkach ekonomika i organizacja produkcji okrętowej, w 1975 hydromechanika okrętu, 1975–1976 okrętowe turbiny gazowe, od 2004 standardy ISO i zarządzanie przez jakość TQM, a także inżynieria ropy i gazu.
W 2017 na wydziale funkcjonowały następujące katedry: Projektowania Okrętów i Robotyki Podwodnej, Technologii Obiektów Pływających, Systemów Jakości i Materiałoznawstwa, Hydromechaniki i Hydroakustyki, Siłowni Morskich i Lądowych, Mechatroniki Morskiej, Automatyki i Energetyki. Prowadzono w nich kształcenie w trybie stacjonarnym i niestacjonarnym na kierunkach: oceanotechnika, energetyka (międzywydziałowe, wspólnie z Wydziałem Elektrotechniki, Automatyki i Mechanicznym) oraz transport, a także studiach II stopnia – techniki geodezyjne w inżynierii (z Wydziałem Inżynierii Lądowej i Środowiska), i studiach doktoranckich: współczesne technologie i konwersja energii (wspólnie z Wydziałem Mechanicznym, Wydziałem Fizyki Technicznej i Matematyki Stosowanej oraz Instytutem Maszyn Przepływowych Polskiej Akademii Nauk).
Od 1950 wydział posiada prawo doktoryzowania, od 1961 habilitowania. W 1957 wybudowano nowy gmach dla Wydziału Budowy Okrętów (i Wydziału Mechanicznego), w 1973 dla Instytutu Okrętowego. W 1980 wydział we współpracy z Wyższą Szkołą Morską, Fundacją Bezpieczeństwa Żeglugi i Ochrony Środowiska w Iławie oraz miastem Iława powołał Ośrodek Badawczo-Szkoleniowego Manewrowania Statkiem nad jeziorem Silm koło Iławy (jednym z organizatorów był prof. Lech Kobyliński). Od 1994 wydział wydawał czasopismo naukowe w języku angielskim „Polish Maritime Research”.
Wydział wyposażony był w nowoczesne laboratoria: konstrukcji wytrzymałości i technologii okrętu, maszyn i systemów okrętowych, napędów turbinowych, wytrzymałości materiałów, hydromechaniki okrętu, maszynowego, paliw i smarów okrętowych, symulatora siłowni okrętowej, techniki głębinowej oraz laboratorium komputerowe. 1 I 2021 połączony z Wydziałem Mechanicznym w Wydział Inżynierii Mechanicznej i Okrętownictwa (p.o. dziekana został prof. dr hab. inż. Dariusz Mikielewicz).
| Lata pełnienia funkcji | Imię i nazwisko | |||
|---|---|---|---|---|
| Wydział Budowy Okrętów | ||||
| 1945–1950 i 1951–1952 | prof. zw. dr inż. Aleksander Rylke | |||
| 1950–1951 | prof. nadwz. Robert Szewalski | |||
| 1952–1953 | mgr inż. zastępca prof. Henryk Markiewicz | |||
| 1953–1954 | prof. zw. dr inż. Jerzy Doerffer | |||
| 1954–1956 | mgr inż. prof. nadzw. Tadeusz Gerlach | |||
| 1956–1958 | mgr inż. prof. nadzw. Aleksander Potyrała | |||
| 1958–1964 | prof. zw. dr inż. Jerzy Doerffer | |||
| 1964–1968 | mgr inż. prof. nadzw. Janusz Staliński | |||
| 1968–1969 | doc. mgr inż. Tadeusz Gerlach | |||
| Dyrektorzy Instytutu Okrętowego | ||||
| 1969–1975 | prof. zw. dr hab. inż. Lech Kobyliński | |||
| 1975–1981 | prof. zw. dr hab. inż. Józef Więckowski | |||
| 1981–1987 | doc. dr inż. Józef Burzyński | |||
| 1987–1990 | prof. zw. dr hab. inż. Lech Kobyliński | |||
| Dziekani Wydziału Oceanotechniki i Okrętownictwa | ||||
| 1990 | prof. zw. dr hab. inż. Lech Kobyliński | |||
| 1990–1995 | prof. zw. dr hab. inż. Zygfryd Domachowski | |||
| 1996–2005 | prof. dr hab. inż. Krzysztof Rosochowicz | |||
| 2005–2012 | dr hab. inż. Marek Dzida | |||
| 2012–2020 | dr hab. inż. Janusz Kozak, prof. nadzw. PG | |||
| 2021–2024 | prof. dr hab. inż. Andrzej Seweryn | |||
| Wydział Inżynierii Mechanicznej i Okrętownictwa | ||||
| 2024– | dr hab. inż. Mariusz Deja, prof. PG | |||
Bibliografia:
50 lat Wydziału Oceanotechniki i Okrętownictwa 1945–1995, red. Zdzisław Puhaczewski, Marek Sperski, Gdańsk 1995, s. 5–16.
