HELM OTTO, aptekarz, radny
| (Nie pokazano 21 wersji utworzonych przez 6 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | [[File: | + | [[File:Helm Otto.JPG|thumb|Otto Helm]] |
| + | |||
| + | '''OTTO HELM''' (21 II 1826 Słupsk – 24 III 1902 Gdańsk), aptekarz, kolekcjoner, [[RADA MIEJSKA | radny Gdańska]]. Syn lekarza Johanna Ludwiga (1784 – 1857 Gdańsk), brat lekarza Gustava (1814 Słupsk – 1869 Wiesbaden), od 1856 pracujących w Gdańsku. Po ukończeniu gimnazjum w Słupsku studiował farmację w Królewcu. W latach 1854–1874 właściciel dawnej Polnische Apotheke (Apteka Polska), za jego czasów Königliche Apotheke (Apteka Królewska) przy Heilige-Geist-Gasse 25 (ul. św. Ducha 26/30; zob. [[APTEKI | apteki]]). Sprzedał ją 1 I 1874 Albinowi Rehefeldowi (1843–1907). W latach 1863–1874 członek Rady Miejskiej, od 1875 do 1897 radca, nieetatowy członek Zarządu Miasta. Od 1865 działał w gdańskim [[TOWARZYSTWO PRZYRODNICZE | Towarzystwie Przyrodniczym]], od 1892 zasiadał w Radzie [[MUZEUM PROWINCJI ZACHODNIOPRUSKIEJ | Muzeum Prowincji Zachodniopruskiej]], był członkiem Zachodniopruskiego Stowarzyszenia Botaniczno-Zoologicznego.<br/><br/> | ||
| + | Zwolennik budowy w Gdańsku wodociągów i kanalizacji, był autorem chemicznej analizy wody pitnej dla miasta (w przewodach wodociągowych i wodach gruntowych). Podczas dyskusji o wyborze koncepcji budowy wodociągów w Gdańsku, jego badania zadecydowały o budowie [[UJĘCIE WODY PRĘGOWO | ujęcia wody w Pręgowie]], a nie czerpanie jej z rzek. <br/><br/> | ||
| + | Kolekcjoner bursztynu, w tym inkluzji (okazów z wtopionymi elementami roślin i owadów; [[BURSZTYN BAŁTYCKI | bursztyn bałtycki: inkluzje]]). Liczącą blisko 5000 okazów kolekcję, przekazaną po jego śmierci do Muzeum Prowincji Zachodniopruskiej, podczas II wojny światowej wywieziono z Gdańska, w Museum der Natur (Muzeum Przyrodnicze) w Gotha odnalazło się ponad 2400 okazów; przechowywane są w Westpreußische Landesmuseum (Zachodnopruskie Muzeum Krajowe) w Münster w Niemczech. Do Gdańska wróciły jedynie próbki żywic kopalnych, które odkupił i przekazał do [[MUZEUM ARCHEOLOGICZNE W GDAŃSKU | Muzeum Archeologicznego]] doktor Günter Krumbiegel.<br/><br/> | ||
| + | Autor m.in. prac: ''Mitteheilungen über Bernstein. Gedanit ein neues f0ssiles Harz'' (''Wiadomości o bursztynie. Gedanit nową żywicą kopalną'', „Archiv der Pharmazie”, 1878); ''Mittheilungen über Bernstein. XVII. Ueber den Gedanit, Succinit und eine Abart des letzteren, den sogenannten mürben Bernstein'' (''Wiadomości o bursztynie. XVII. O gedanicie, sukcynicie i odmianie tego ostatniego, tak zwanego kruchego bursztynu''; „Schriften der Naturforschenden Gesellschaft Danzig”, 1896). W czasopiśmie „Schriften der Naturforsch Gesellschaft in Dantzig” opublikował szereg artykułów o inkluzjach (''Beiträge zur Kenntnis der Insecten des Bernsteins'' (''Przyczynki do znajomości owadów w bursztynie''; 1869); ''Thierische Einschlüsse im Succinit'' (''Zwierzęce inkluzje w sukcynicie''; 1869); ''Ueber einige Einschlüsse im Bernstein'' (''O niektórych inkluzjach w bursztynie''; 1884); ''Ueber die Insekten des Bernsteins'' (''O owadach w bursztynie''; 1886); ''Bemerkenswerte Käfereinschlüsse im Bernstein'' (''Godne uwagi inkluzje chrząszczy w bursztynie''; 1899); ''Insekteneinschlüsse in Gedanit'' (''Inkluzje owadów w gedanicie''; 1899).<br/><br/> | ||
| + | Był autorem prac z dziedziny historii gdańskiego aptekarstwa. W 1899 uniwersytet w Królewcu przyznał mu tytuł doktora honoris causa za prace z dziedziny [[BURSZTYNNICTWO, BURSZTYNIARSTWO | bursztynnictwa]], w tym za badanie przedmiotów z bursztynu wykopanych przez Heinricha Schliemanna (1822–1890) w czasie jego prac w latach 1874–1876 w Mykenach na Peloponezie i udowodnienie bałtyckiego pochodzenia tego bursztynu. Jego ustalenia w tej kwestii zapoczątkowały dyskusję nad przebiegiem dawnych szlaków handlowych znad Morza Bałtyckiego nad Morze Śródziemne.<br/><br/> | ||
| + | W Gdańsku otrzymał tytuł [[STARSZY OBYWATEL | starszego obywatela]] (''Stadtältester''). Od 1857 członek [[WOLNOMULARSTWO | loży Eugenia]]. W 1892 mieszkał przy Poggenpfuhl 88 (ul. Żabi Kruk). Żonaty był z Elisabeth Leupold. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] <br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | ||
| + | '''Bibliografia''': <br/> | ||
| + | Archiwum Państowe Gdańsk, Urząd Stanu Cywilnego Gdańsk, 1609, 708, nr 744/02 (akt zgonu).<br/> | ||
| + | Altpreuss. Biogr., Bd. 1, s. 264. | ||
Aktualna wersja na dzień 14:13, 13 lip 2024
OTTO HELM (21 II 1826 Słupsk – 24 III 1902 Gdańsk), aptekarz, kolekcjoner, radny Gdańska. Syn lekarza Johanna Ludwiga (1784 – 1857 Gdańsk), brat lekarza Gustava (1814 Słupsk – 1869 Wiesbaden), od 1856 pracujących w Gdańsku. Po ukończeniu gimnazjum w Słupsku studiował farmację w Królewcu. W latach 1854–1874 właściciel dawnej Polnische Apotheke (Apteka Polska), za jego czasów Königliche Apotheke (Apteka Królewska) przy Heilige-Geist-Gasse 25 (ul. św. Ducha 26/30; zob. apteki). Sprzedał ją 1 I 1874 Albinowi Rehefeldowi (1843–1907). W latach 1863–1874 członek Rady Miejskiej, od 1875 do 1897 radca, nieetatowy członek Zarządu Miasta. Od 1865 działał w gdańskim Towarzystwie Przyrodniczym, od 1892 zasiadał w Radzie Muzeum Prowincji Zachodniopruskiej, był członkiem Zachodniopruskiego Stowarzyszenia Botaniczno-Zoologicznego.
Zwolennik budowy w Gdańsku wodociągów i kanalizacji, był autorem chemicznej analizy wody pitnej dla miasta (w przewodach wodociągowych i wodach gruntowych). Podczas dyskusji o wyborze koncepcji budowy wodociągów w Gdańsku, jego badania zadecydowały o budowie ujęcia wody w Pręgowie, a nie czerpanie jej z rzek.
Kolekcjoner bursztynu, w tym inkluzji (okazów z wtopionymi elementami roślin i owadów; bursztyn bałtycki: inkluzje). Liczącą blisko 5000 okazów kolekcję, przekazaną po jego śmierci do Muzeum Prowincji Zachodniopruskiej, podczas II wojny światowej wywieziono z Gdańska, w Museum der Natur (Muzeum Przyrodnicze) w Gotha odnalazło się ponad 2400 okazów; przechowywane są w Westpreußische Landesmuseum (Zachodnopruskie Muzeum Krajowe) w Münster w Niemczech. Do Gdańska wróciły jedynie próbki żywic kopalnych, które odkupił i przekazał do Muzeum Archeologicznego doktor Günter Krumbiegel.
Autor m.in. prac: Mitteheilungen über Bernstein. Gedanit ein neues f0ssiles Harz (Wiadomości o bursztynie. Gedanit nową żywicą kopalną, „Archiv der Pharmazie”, 1878); Mittheilungen über Bernstein. XVII. Ueber den Gedanit, Succinit und eine Abart des letzteren, den sogenannten mürben Bernstein (Wiadomości o bursztynie. XVII. O gedanicie, sukcynicie i odmianie tego ostatniego, tak zwanego kruchego bursztynu; „Schriften der Naturforschenden Gesellschaft Danzig”, 1896). W czasopiśmie „Schriften der Naturforsch Gesellschaft in Dantzig” opublikował szereg artykułów o inkluzjach (Beiträge zur Kenntnis der Insecten des Bernsteins (Przyczynki do znajomości owadów w bursztynie; 1869); Thierische Einschlüsse im Succinit (Zwierzęce inkluzje w sukcynicie; 1869); Ueber einige Einschlüsse im Bernstein (O niektórych inkluzjach w bursztynie; 1884); Ueber die Insekten des Bernsteins (O owadach w bursztynie; 1886); Bemerkenswerte Käfereinschlüsse im Bernstein (Godne uwagi inkluzje chrząszczy w bursztynie; 1899); Insekteneinschlüsse in Gedanit (Inkluzje owadów w gedanicie; 1899).
Był autorem prac z dziedziny historii gdańskiego aptekarstwa. W 1899 uniwersytet w Królewcu przyznał mu tytuł doktora honoris causa za prace z dziedziny bursztynnictwa, w tym za badanie przedmiotów z bursztynu wykopanych przez Heinricha Schliemanna (1822–1890) w czasie jego prac w latach 1874–1876 w Mykenach na Peloponezie i udowodnienie bałtyckiego pochodzenia tego bursztynu. Jego ustalenia w tej kwestii zapoczątkowały dyskusję nad przebiegiem dawnych szlaków handlowych znad Morza Bałtyckiego nad Morze Śródziemne.
W Gdańsku otrzymał tytuł starszego obywatela (Stadtältester). Od 1857 członek loży Eugenia. W 1892 mieszkał przy Poggenpfuhl 88 (ul. Żabi Kruk). Żonaty był z Elisabeth Leupold.
Bibliografia:
Archiwum Państowe Gdańsk, Urząd Stanu Cywilnego Gdańsk, 1609, 708, nr 744/02 (akt zgonu).
Altpreuss. Biogr., Bd. 1, s. 264.
