WYDZIAŁ ELEKTRONIKI, TELEKOMUNIKACJI I INFORMATYKI POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ
| (Nie pokazano 3 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 8: | Linia 8: | ||
'''WYDZIAŁ ELEKTRONIKI, TELEKOMUNIKACJI I INFORMATYKI''' [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | '''POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ''']], ul. Siedlicka 3. Początki Wydziału związane były z utworzonymi na Wydziale Elektrycznym dwoma oddziałami (od 1947 sekcjami): radiotechniki i teletechniki. W 1950 podjęto starania o utworzenie nowego Wydziału Łączności, organizatorami byli [[DOROSZ ŁUKASZ, rektor Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Gdańsku | prof. nadzw. mgr inż. Łukasz Dorosz]], [[SZULKIN PAWEŁ, rektor Politechniki Gdańskiej | prof. nadzw. dr inż. Paweł Szulkin]] i doc. mgr inż. Leon Drozdowicz. 12 VII 1952 zarządzeniem Ministra Szkolnictwa Wyższego powstał na PG Wydział Łączności z sześcioma katedrami: Fizyki I, Urządzeń Radionadawczych, Urządzeń Radioodbiorczych, Podstaw Telekomunikacji, Techniki Przenoszenia Przewodowego, Teletechniki Łączeniowej. Utworzenie Wydziału wiązało się z opracowaniem nowych podręczników, programów wykładów i utworzeniem laboratoriów. W 1953 powstała Katedra Radionawigacji, w 1956 Katedra Miernictwa Telekomunikacyjnego, w 1957 Katedra Techniki Fal Ultrakrótkich. Zakłady istniejące przy Katedrach realizowały współpracę badawczą m.in. z Gdańskimi Zakładami Radiowymi T-18 ([[UNIMOR | Unimor]]). <br/><br/> | '''WYDZIAŁ ELEKTRONIKI, TELEKOMUNIKACJI I INFORMATYKI''' [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | '''POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ''']], ul. Siedlicka 3. Początki Wydziału związane były z utworzonymi na Wydziale Elektrycznym dwoma oddziałami (od 1947 sekcjami): radiotechniki i teletechniki. W 1950 podjęto starania o utworzenie nowego Wydziału Łączności, organizatorami byli [[DOROSZ ŁUKASZ, rektor Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Gdańsku | prof. nadzw. mgr inż. Łukasz Dorosz]], [[SZULKIN PAWEŁ, rektor Politechniki Gdańskiej | prof. nadzw. dr inż. Paweł Szulkin]] i doc. mgr inż. Leon Drozdowicz. 12 VII 1952 zarządzeniem Ministra Szkolnictwa Wyższego powstał na PG Wydział Łączności z sześcioma katedrami: Fizyki I, Urządzeń Radionadawczych, Urządzeń Radioodbiorczych, Podstaw Telekomunikacji, Techniki Przenoszenia Przewodowego, Teletechniki Łączeniowej. Utworzenie Wydziału wiązało się z opracowaniem nowych podręczników, programów wykładów i utworzeniem laboratoriów. W 1953 powstała Katedra Radionawigacji, w 1956 Katedra Miernictwa Telekomunikacyjnego, w 1957 Katedra Techniki Fal Ultrakrótkich. Zakłady istniejące przy Katedrach realizowały współpracę badawczą m.in. z Gdańskimi Zakładami Radiowymi T-18 ([[UNIMOR | Unimor]]). <br/><br/> | ||
W ciągu lat Wydział zmieniał nazwy: 1952–1966 funkcjonował jako Wydział Łączności, w latach 1966–1996 jako Wydział Elektroniki, od 1996 jako Wydział Elektroniki, Telekomunikacji i Informatyki (ETI). W 1969 zlikwidowano Katedry, zastępując je trzema Instytutami: Cybernetyki Technicznej, Technologii Elektronicznej, Radiokomunikacji. Katedrę Fizyki wyłączono ze struktury. W 1970 utworzono Instytut Informatyki, Technologii Elektronicznej, Telekomunikacji z Zakładami, gospodarstwami pomocniczymi, zespołami naukowo-badawczymi. W 1992 rozwiązano Instytuty z 16 zakładami, tworząc w ramach Wydziału 17 katedr. <br/><br/> | W ciągu lat Wydział zmieniał nazwy: 1952–1966 funkcjonował jako Wydział Łączności, w latach 1966–1996 jako Wydział Elektroniki, od 1996 jako Wydział Elektroniki, Telekomunikacji i Informatyki (ETI). W 1969 zlikwidowano Katedry, zastępując je trzema Instytutami: Cybernetyki Technicznej, Technologii Elektronicznej, Radiokomunikacji. Katedrę Fizyki wyłączono ze struktury. W 1970 utworzono Instytut Informatyki, Technologii Elektronicznej, Telekomunikacji z Zakładami, gospodarstwami pomocniczymi, zespołami naukowo-badawczymi. W 1992 rozwiązano Instytuty z 16 zakładami, tworząc w ramach Wydziału 17 katedr. <br/><br/> | ||
| − | Od 1 IX 1952 Wydział Łączności mieścił się w nowym gmachu PG. W 1960 Komitet Ekonomiczny Rady Ministrów PRL przyznał fundusze na budowę nowego gmachu przy ul. Siedlickiej 3. Koordynatorem budowy został ówczesny p.o. kierownika Katedry i Zakładu Teletransmisji Przewodowej tegoż Wydziału, prof. dr inż. Józef Sałaciński, projekt gmachu wykonano w 1961, projekt technologiczny opracował [[WIERZBA HENRYK, profesor Politechniki Gdańskiej | Henryk Wierzba]], bezpośrednim inwestorem był Zarząd Inwestycji Szkół Wyższych w Gdańsku, mający swą siedzibę w Gmachu Głównym PG, budowę ukończono w pierwszym etapie w 1968, drugą część gmachu w 1972. W 1973 oddano dwa audytoria dla Wydziału Elektroniki, z których to z nr 2, dzięki staraniom [[SANKIEWICZ-BUDZYŃSKA MARIANNA, prorektor Politechniki Gdańskiej | Marianny Sankiewicz–Budzyńskiej]], otrzymało wyposażenie, stawiające je na pozycji lidera polskich studiów nagrań (wielokrotnie korzystało z niego [[RADIO GDAŃSK | Radio Gdańsk]], np. materiał na swoją pierwszą płytę nagrywał w nim laureat VIII Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina (1970), Janusz Olejniczak). W 2006–2007 wybudowano (Korporacja Budowlana [[DORACO, korporacja budowlana | Doraco]]) nowy nowoczesny gmach Wydziału z dwoma audytoriami i Laboratorium Zanurzonej Wizualizacji Przestrzennej. <br/><br/> | + | Od 1 IX 1952 Wydział Łączności mieścił się w nowym gmachu PG. W 1960 Komitet Ekonomiczny Rady Ministrów PRL przyznał fundusze na budowę nowego gmachu przy ul. Siedlickiej 3. Koordynatorem budowy został ówczesny p.o. kierownika Katedry i Zakładu Teletransmisji Przewodowej tegoż Wydziału, prof. dr inż. [[SAŁACIŃSKI JÓZEF, prorektor Politechniki Gdańskiej | Józef Sałaciński]], projekt gmachu wykonano w 1961, projekt technologiczny opracował [[WIERZBA HENRYK, profesor Politechniki Gdańskiej | Henryk Wierzba]], bezpośrednim inwestorem był Zarząd Inwestycji Szkół Wyższych w Gdańsku, mający swą siedzibę w Gmachu Głównym PG, budowę ukończono w pierwszym etapie w 1968, drugą część gmachu w 1972. W 1973 oddano dwa audytoria dla Wydziału Elektroniki, z których to z nr 2, dzięki staraniom [[SANKIEWICZ-BUDZYŃSKA MARIANNA, prorektor Politechniki Gdańskiej | Marianny Sankiewicz–Budzyńskiej]], otrzymało wyposażenie, stawiające je na pozycji lidera polskich studiów nagrań (wielokrotnie korzystało z niego [[RADIO GDAŃSK | Radio Gdańsk]], np. materiał na swoją pierwszą płytę nagrywał w nim laureat VIII Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina (1970), Janusz Olejniczak). W 2006–2007 wybudowano (Korporacja Budowlana [[DORACO, korporacja budowlana | Doraco]]) nowy nowoczesny gmach Wydziału z dwoma audytoriami i Laboratorium Zanurzonej Wizualizacji Przestrzennej. <br/><br/> |
Początkowo (w sekcjach na Wydziale Elektrycznym) kształcono studentów na poziomie inżyniera, od 1948 na dwustopniowych studiach: trzyipółletnich inżynierskich i dwuletnich magisterskich. Od 1954 program studiów realizowano na jednolitych, pięcioipółletnich studiach magisterskich. W roku akademickim 1955/1956 uruchomiono wieczorowe studia magisterskie sześcioletnie, od 1957/1958 studia wieczorowe II stopnia dla absolwentów studiów I stopnia. W 1965 Wydział uzyskał prawo doktoryzowania. W latach 1970–1972 prowadzono studia doktoranckie z cybernetyki technicznej, systemów przesyłania i przetwarzania informacji oraz telekomunikacji i elektroniki. W 1974 absolwenci WE otrzymywali tytuł mgr elektronika lub inż. elektronika. W 1975 WE uzyskał prawo habilitowania, w tym samym roku rozpoczęto kształcenie na kierunku Informatyka. W 1991 uruchomiono nowy kierunek: Automatyka i Robotyka. W 1994 powołano Studium Doktoranckie, a w 1998 reaktywowano kształcenie na studiach inżynierskich. <br/><br/> | Początkowo (w sekcjach na Wydziale Elektrycznym) kształcono studentów na poziomie inżyniera, od 1948 na dwustopniowych studiach: trzyipółletnich inżynierskich i dwuletnich magisterskich. Od 1954 program studiów realizowano na jednolitych, pięcioipółletnich studiach magisterskich. W roku akademickim 1955/1956 uruchomiono wieczorowe studia magisterskie sześcioletnie, od 1957/1958 studia wieczorowe II stopnia dla absolwentów studiów I stopnia. W 1965 Wydział uzyskał prawo doktoryzowania. W latach 1970–1972 prowadzono studia doktoranckie z cybernetyki technicznej, systemów przesyłania i przetwarzania informacji oraz telekomunikacji i elektroniki. W 1974 absolwenci WE otrzymywali tytuł mgr elektronika lub inż. elektronika. W 1975 WE uzyskał prawo habilitowania, w tym samym roku rozpoczęto kształcenie na kierunku Informatyka. W 1991 uruchomiono nowy kierunek: Automatyka i Robotyka. W 1994 powołano Studium Doktoranckie, a w 1998 reaktywowano kształcenie na studiach inżynierskich. <br/><br/> | ||
W 2000 na Wydziale funkcjonowało 18 Katedr i jeden Zakład, w 2017 funkcjonowało 15 Katedr: Algorytmów i Modelowania Systemów, Architektury Systemów Komputerowych, Inteligentnych Systemów Informatycznych, Inżynierii Biomedycznej, Inżynierii Mikrofalowej i Systemowej, Inżynierii Oprogramowania, Metrologii i Optoelektroniki, Sieci Teleinformacyjnych, Systemów Automatyki, Systemów Decyzyjnych i Robotyki, Systemów Elektroniki Morskiej, Systemów Geoinformatycznych i Sieci Radiokomunikacyjnych Systemów Mikroelektronicznych, Systemów Multimedialnych, Teleinformatyki oraz trzy laboratoria: Akustyki Fonicznej, Hydroakustyki, Zanurzonej Wizualizacji Przestrzennej. <br/><br/> | W 2000 na Wydziale funkcjonowało 18 Katedr i jeden Zakład, w 2017 funkcjonowało 15 Katedr: Algorytmów i Modelowania Systemów, Architektury Systemów Komputerowych, Inteligentnych Systemów Informatycznych, Inżynierii Biomedycznej, Inżynierii Mikrofalowej i Systemowej, Inżynierii Oprogramowania, Metrologii i Optoelektroniki, Sieci Teleinformacyjnych, Systemów Automatyki, Systemów Decyzyjnych i Robotyki, Systemów Elektroniki Morskiej, Systemów Geoinformatycznych i Sieci Radiokomunikacyjnych Systemów Mikroelektronicznych, Systemów Multimedialnych, Teleinformatyki oraz trzy laboratoria: Akustyki Fonicznej, Hydroakustyki, Zanurzonej Wizualizacji Przestrzennej. <br/><br/> | ||
Wydział posiada uprawnienia do nadawania stopnia doktora nauk technicznych w dyscyplinie: automatyka i robotyka, doktoryzowania oraz habilitowania: biocybernetyka i inżynieria biomedyczna, elektronika, informatyka, telekomunikacja. W 2017 prowadził studia stacjonarne i niestacjonarne na kierunkach: Automatyka i Robotyka, Telekomunikacja, Informatyka, Inżynieria Biomedyczna (z Wydziałem Chemicznym i Wydziałem Zarządzania i Ekonomii), Elektronika, Inżynieria Danych (z Wydziałem Zarządzania i Ekonomii), Technologie Kosmiczne i Satelitarne (z Wydziałem Mechanicznym). Studia stacjonarne I stopnia (inżynierskie) trwają siedem semestrów, studia II stopnia (magisterskie) trzy–cztery semestry. Studia niestacjonarne stopnia I trwają siedem semestrów, II stopnia (magisterskie) i magisterskie cztery semestry. W 2016 na studiach podyplomowych otwarto pierwszy w Polsce kierunek „Inżynieria produkcji urządzeń elektronicznych". <br/><br/> | Wydział posiada uprawnienia do nadawania stopnia doktora nauk technicznych w dyscyplinie: automatyka i robotyka, doktoryzowania oraz habilitowania: biocybernetyka i inżynieria biomedyczna, elektronika, informatyka, telekomunikacja. W 2017 prowadził studia stacjonarne i niestacjonarne na kierunkach: Automatyka i Robotyka, Telekomunikacja, Informatyka, Inżynieria Biomedyczna (z Wydziałem Chemicznym i Wydziałem Zarządzania i Ekonomii), Elektronika, Inżynieria Danych (z Wydziałem Zarządzania i Ekonomii), Technologie Kosmiczne i Satelitarne (z Wydziałem Mechanicznym). Studia stacjonarne I stopnia (inżynierskie) trwają siedem semestrów, studia II stopnia (magisterskie) trzy–cztery semestry. Studia niestacjonarne stopnia I trwają siedem semestrów, II stopnia (magisterskie) i magisterskie cztery semestry. W 2016 na studiach podyplomowych otwarto pierwszy w Polsce kierunek „Inżynieria produkcji urządzeń elektronicznych". <br/><br/> | ||
| − | W budynku B Wydziału ETI ma siedzibę Centrum Informatyczne Trójmiejskiej Akademickiej Sieci Komputerowej (TASK), które dysponuje nowoczesnymi superkomputerami (klastrami), | + | W budynku B Wydziału ETI ma siedzibę Centrum Informatyczne Trójmiejskiej Akademickiej Sieci Komputerowej (TASK), które dysponuje nowoczesnymi superkomputerami (klastrami), m.in. do poszukiwania nowych rozwiązań informatycznych wymagających dużych mocy obliczeniowych: od 2008 była to „Galera”, w 2015 zastąpiona przez superkomputer „Tryton”.<br/><br/> |
W 1975 Wydział Elektroniki nadał pierwszy doktorat honoris causa prof. dr hab. inż. Januszowi Groszkowskiemu. W 2015 zespół kierowany przez prof. Krzysztofa Goczyłę stworzył Elektroniczną Księgę Absolwentów PG. {{author: WP}} <br/><br/> | W 1975 Wydział Elektroniki nadał pierwszy doktorat honoris causa prof. dr hab. inż. Januszowi Groszkowskiemu. W 2015 zespół kierowany przez prof. Krzysztofa Goczyłę stworzył Elektroniczną Księgę Absolwentów PG. {{author: WP}} <br/><br/> | ||
{| class="tableGda" | {| class="tableGda" | ||
| Linia 27: | Linia 27: | ||
|- | |- | ||
| style="vertical-align:top" | 1952–1955 | | style="vertical-align:top" | 1952–1955 | ||
| − | | style="vertical-align:top" | zastępca prof. mgr inż. Wiktor Szukszta | + | | style="vertical-align:top" | zastępca prof. mgr inż. [[SZUKSZTA WIKTOR, profesor Politechniki Gdańskiej | Wiktor Szukszta]] |
|- | |- | ||
| style="vertical-align:top" | 1955–1958 | | style="vertical-align:top" | 1955–1958 | ||
| Linia 33: | Linia 33: | ||
|- | |- | ||
| style="vertical-align:top" | 1958–1964 | | style="vertical-align:top" | 1958–1964 | ||
| − | | style="vertical-align:top" | prof. dr inż. Józef Lenkowski | + | | style="vertical-align:top" | prof. dr inż. [[LENKOWSKI JÓZEF, profesor Politechniki Gdańskiej| Józef Lenkowski]] |
|- | |- | ||
| style="vertical-align:top" | 1964–1966 | | style="vertical-align:top" | 1964–1966 | ||
| Linia 39: | Linia 39: | ||
|- | |- | ||
| style="vertical-align:top" | 1966–1967 | | style="vertical-align:top" | 1966–1967 | ||
| − | | style="vertical-align:top" | prof. dr inż. Józef Sałaciński | + | | style="vertical-align:top" | prof. dr inż. [[SAŁACIŃSKI JÓZEF, prorektor Politechniki Gdańskiej | Józef Sałaciński]] |
|- | |- | ||
| style="vertical-align:top" | 1967–1968 | | style="vertical-align:top" | 1967–1968 | ||
| − | | style="vertical-align:top" | doc. dr hab. inż. Wiktor Szukszta | + | | style="vertical-align:top" | doc. dr hab. inż. [[SZUKSZTA WIKTOR, profesor Politechniki Gdańskiej | Wiktor Szukszta]] |
|- | |- | ||
| class="tytulKol" colspan= colspan="5" | Wydział Elektroniki | | class="tytulKol" colspan= colspan="5" | Wydział Elektroniki | ||
| Linia 50: | Linia 50: | ||
|- | |- | ||
| style="vertical-align:top" | 1971–1972 | | style="vertical-align:top" | 1971–1972 | ||
| − | | style="vertical-align:top" | prof. dr inż. Józef Sałaciński | + | | style="vertical-align:top" | prof. dr inż. [[SAŁACIŃSKI JÓZEF, prorektor Politechniki Gdańskiej | Józef Sałaciński]] |
|- | |- | ||
| style="vertical-align:top" | 1972–1975 | | style="vertical-align:top" | 1972–1975 | ||
| − | | style="vertical-align:top" | prof. dr inż. Marian Zientalski | + | | style="vertical-align:top" | prof. dr inż. [[ZIENTALSKI MARIAN, profesor Politechniki Gdańskiej| Marian Zientalski]] |
|- | |- | ||
| style="vertical-align:top" | 1975–1982 | | style="vertical-align:top" | 1975–1982 | ||
| Linia 62: | Linia 62: | ||
|- | |- | ||
| style="vertical-align:top" | 1987–1990 | | style="vertical-align:top" | 1987–1990 | ||
| − | | style="vertical-align:top" | prof. dr inż. Marian Zientalski | + | | style="vertical-align:top" | prof. dr inż. [[ZIENTALSKI MARIAN, profesor Politechniki Gdańskiej| Marian Zientalski]] |
|- | |- | ||
| style="vertical-align:top" | 1990–1996 | | style="vertical-align:top" | 1990–1996 | ||
| Linia 104: | Linia 104: | ||
| class="authorEgTab" | {{author: WP}} | | class="authorEgTab" | {{author: WP}} | ||
|} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]] | |} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]] | ||
| + | <br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | ||
| + | '''Bibliografia''': <br/> | ||
| + | ''Księga Wydziału wydana z okazji jubileuszu piećdzesieciolecia 1952–2002'', Gdansk 2004, s. 15–25.<br/> | ||
| + | Stepnowski Andrzej, ''Zarys historii Wydziału'', „Pismo PG”, 2012, nr 10, s. 5–17. | ||
Aktualna wersja na dzień 11:22, 1 wrz 2024
WYDZIAŁ ELEKTRONIKI, TELEKOMUNIKACJI I INFORMATYKI POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ, ul. Siedlicka 3. Początki Wydziału związane były z utworzonymi na Wydziale Elektrycznym dwoma oddziałami (od 1947 sekcjami): radiotechniki i teletechniki. W 1950 podjęto starania o utworzenie nowego Wydziału Łączności, organizatorami byli prof. nadzw. mgr inż. Łukasz Dorosz, prof. nadzw. dr inż. Paweł Szulkin i doc. mgr inż. Leon Drozdowicz. 12 VII 1952 zarządzeniem Ministra Szkolnictwa Wyższego powstał na PG Wydział Łączności z sześcioma katedrami: Fizyki I, Urządzeń Radionadawczych, Urządzeń Radioodbiorczych, Podstaw Telekomunikacji, Techniki Przenoszenia Przewodowego, Teletechniki Łączeniowej. Utworzenie Wydziału wiązało się z opracowaniem nowych podręczników, programów wykładów i utworzeniem laboratoriów. W 1953 powstała Katedra Radionawigacji, w 1956 Katedra Miernictwa Telekomunikacyjnego, w 1957 Katedra Techniki Fal Ultrakrótkich. Zakłady istniejące przy Katedrach realizowały współpracę badawczą m.in. z Gdańskimi Zakładami Radiowymi T-18 ( Unimor).
W ciągu lat Wydział zmieniał nazwy: 1952–1966 funkcjonował jako Wydział Łączności, w latach 1966–1996 jako Wydział Elektroniki, od 1996 jako Wydział Elektroniki, Telekomunikacji i Informatyki (ETI). W 1969 zlikwidowano Katedry, zastępując je trzema Instytutami: Cybernetyki Technicznej, Technologii Elektronicznej, Radiokomunikacji. Katedrę Fizyki wyłączono ze struktury. W 1970 utworzono Instytut Informatyki, Technologii Elektronicznej, Telekomunikacji z Zakładami, gospodarstwami pomocniczymi, zespołami naukowo-badawczymi. W 1992 rozwiązano Instytuty z 16 zakładami, tworząc w ramach Wydziału 17 katedr.
Od 1 IX 1952 Wydział Łączności mieścił się w nowym gmachu PG. W 1960 Komitet Ekonomiczny Rady Ministrów PRL przyznał fundusze na budowę nowego gmachu przy ul. Siedlickiej 3. Koordynatorem budowy został ówczesny p.o. kierownika Katedry i Zakładu Teletransmisji Przewodowej tegoż Wydziału, prof. dr inż. Józef Sałaciński, projekt gmachu wykonano w 1961, projekt technologiczny opracował Henryk Wierzba, bezpośrednim inwestorem był Zarząd Inwestycji Szkół Wyższych w Gdańsku, mający swą siedzibę w Gmachu Głównym PG, budowę ukończono w pierwszym etapie w 1968, drugą część gmachu w 1972. W 1973 oddano dwa audytoria dla Wydziału Elektroniki, z których to z nr 2, dzięki staraniom Marianny Sankiewicz–Budzyńskiej, otrzymało wyposażenie, stawiające je na pozycji lidera polskich studiów nagrań (wielokrotnie korzystało z niego Radio Gdańsk, np. materiał na swoją pierwszą płytę nagrywał w nim laureat VIII Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina (1970), Janusz Olejniczak). W 2006–2007 wybudowano (Korporacja Budowlana Doraco) nowy nowoczesny gmach Wydziału z dwoma audytoriami i Laboratorium Zanurzonej Wizualizacji Przestrzennej.
Początkowo (w sekcjach na Wydziale Elektrycznym) kształcono studentów na poziomie inżyniera, od 1948 na dwustopniowych studiach: trzyipółletnich inżynierskich i dwuletnich magisterskich. Od 1954 program studiów realizowano na jednolitych, pięcioipółletnich studiach magisterskich. W roku akademickim 1955/1956 uruchomiono wieczorowe studia magisterskie sześcioletnie, od 1957/1958 studia wieczorowe II stopnia dla absolwentów studiów I stopnia. W 1965 Wydział uzyskał prawo doktoryzowania. W latach 1970–1972 prowadzono studia doktoranckie z cybernetyki technicznej, systemów przesyłania i przetwarzania informacji oraz telekomunikacji i elektroniki. W 1974 absolwenci WE otrzymywali tytuł mgr elektronika lub inż. elektronika. W 1975 WE uzyskał prawo habilitowania, w tym samym roku rozpoczęto kształcenie na kierunku Informatyka. W 1991 uruchomiono nowy kierunek: Automatyka i Robotyka. W 1994 powołano Studium Doktoranckie, a w 1998 reaktywowano kształcenie na studiach inżynierskich.
W 2000 na Wydziale funkcjonowało 18 Katedr i jeden Zakład, w 2017 funkcjonowało 15 Katedr: Algorytmów i Modelowania Systemów, Architektury Systemów Komputerowych, Inteligentnych Systemów Informatycznych, Inżynierii Biomedycznej, Inżynierii Mikrofalowej i Systemowej, Inżynierii Oprogramowania, Metrologii i Optoelektroniki, Sieci Teleinformacyjnych, Systemów Automatyki, Systemów Decyzyjnych i Robotyki, Systemów Elektroniki Morskiej, Systemów Geoinformatycznych i Sieci Radiokomunikacyjnych Systemów Mikroelektronicznych, Systemów Multimedialnych, Teleinformatyki oraz trzy laboratoria: Akustyki Fonicznej, Hydroakustyki, Zanurzonej Wizualizacji Przestrzennej.
Wydział posiada uprawnienia do nadawania stopnia doktora nauk technicznych w dyscyplinie: automatyka i robotyka, doktoryzowania oraz habilitowania: biocybernetyka i inżynieria biomedyczna, elektronika, informatyka, telekomunikacja. W 2017 prowadził studia stacjonarne i niestacjonarne na kierunkach: Automatyka i Robotyka, Telekomunikacja, Informatyka, Inżynieria Biomedyczna (z Wydziałem Chemicznym i Wydziałem Zarządzania i Ekonomii), Elektronika, Inżynieria Danych (z Wydziałem Zarządzania i Ekonomii), Technologie Kosmiczne i Satelitarne (z Wydziałem Mechanicznym). Studia stacjonarne I stopnia (inżynierskie) trwają siedem semestrów, studia II stopnia (magisterskie) trzy–cztery semestry. Studia niestacjonarne stopnia I trwają siedem semestrów, II stopnia (magisterskie) i magisterskie cztery semestry. W 2016 na studiach podyplomowych otwarto pierwszy w Polsce kierunek „Inżynieria produkcji urządzeń elektronicznych".
W budynku B Wydziału ETI ma siedzibę Centrum Informatyczne Trójmiejskiej Akademickiej Sieci Komputerowej (TASK), które dysponuje nowoczesnymi superkomputerami (klastrami), m.in. do poszukiwania nowych rozwiązań informatycznych wymagających dużych mocy obliczeniowych: od 2008 była to „Galera”, w 2015 zastąpiona przez superkomputer „Tryton”.
W 1975 Wydział Elektroniki nadał pierwszy doktorat honoris causa prof. dr hab. inż. Januszowi Groszkowskiemu. W 2015 zespół kierowany przez prof. Krzysztofa Goczyłę stworzył Elektroniczną Księgę Absolwentów PG.
| Lata | Imię i nazwisko | |||
|---|---|---|---|---|
| Wydział Łączności | ||||
| 1952 | prof. mgr inż. Łukasz Dorosz | |||
| 1952–1955 | zastępca prof. mgr inż. Wiktor Szukszta | |||
| 1955–1958 | zastępca prof. mgr inż. Tadeusz Karolczak | |||
| 1958–1964 | prof. dr inż. Józef Lenkowski | |||
| 1964–1966 | prof. dr inż. Jerzy Seidler | |||
| 1966–1967 | prof. dr inż. Józef Sałaciński | |||
| 1967–1968 | doc. dr hab. inż. Wiktor Szukszta | |||
| Wydział Elektroniki | ||||
| 1968–1971 | prof. dr hab. inż. Krzysztof Grabowski | |||
| 1971–1972 | prof. dr inż. Józef Sałaciński | |||
| 1972–1975 | prof. dr inż. Marian Zientalski | |||
| 1975–1982 | prof. dr hab. inż. Michał Białko | |||
| 1982–1987 | prof. dr hab. inż. Wojciech Sobczak | |||
| 1987–1990 | prof. dr inż. Marian Zientalski | |||
| 1990–1996 | prof. dr hab. inż. Henryk Krawczyk | |||
| Wydział Elektroniki, Telekomunikacji i Informatyki | ||||
| 1996–2002 | prof. dr hab. inż. Józef Woźniak | |||
| 2002–2008 | prof. dr hab. inż. Henryk Krawczyk | |||
| 2008–2016 | prof. dr hab. inż. Krzysztof Goczyła | |||
| 2016–2020 | prof. dr hab. inż. Jerzy Wtorek | |||
| 2020– | prof. dr hab. inż. Jacek Stefański | |||
| Lata | Imię i nazwisko |
|---|---|
| 1994 | prof. zw. dr hab. inż. Michał Białko |
| 1994–2007 | prof. zw. dr hab. inż. Andrzej Czyżewski |
| 2007 – | prof. zw. dr hab. inż. Michał Mrozowski |
Bibliografia:
Księga Wydziału wydana z okazji jubileuszu piećdzesieciolecia 1952–2002, Gdansk 2004, s. 15–25.
Stepnowski Andrzej, Zarys historii Wydziału, „Pismo PG”, 2012, nr 10, s. 5–17.
