DOROSZ ŁUKASZ, rektor Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
ŁUKASZ DOROSZ (18 II 1897 Zielona, województwo tarnopolskie – 10 V 1954 Gdańsk), wojskowy, elektryk, rektor Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Gdańsku (WSP). Podjętą w 1910 naukę w gimnazjum w Kamionce Strumiłłowej przerwało powołanie w 1914 do wojska austriackiego, maturę zdał eksternistycznie w 1917, rozpoczął studia w Oficerskiej Szkole Łączności.
W 1919 jako podporucznik wstąpił do Wojska Polskiego, od 1 VI 1919 porucznik. Skierowany na stanowisko dowódcy kompanii 2 pułku łączności we Lwowie, rozpoczął studia na Wydziale Budowy Maszyn tamtejszej Szkoły Politechnicznej. W 1921 przeniesiony do Wilna (był szefem łączności dywizji), w 1923 przeniesiony do rezerwy, kontynuował studia na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym tamtejszego uniwersytetu, ukończył je w 1930 obroną pracy dyplomowej Obliczanie linii dalekonośnej na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej, gdzie w latach 1924–1928 był asystentem w Katedrze Fizyki. W okresie 1926–1939 był m.in. wykładowcą w Państwowej Szkole Technicznej we Lwowie i dyrektorem technicznym Telefonów Lwowskich Polskiej Spółki Telefonicznej. W kampanii wrześniowej w 1939 w stopniu kapitana szef łączności Brygady Pościgowej w Zielonce koło Warszawy, podczas okupacji prowadził tajne nauczanie w Warszawie i Zalesiu Dolnym.
W 1945 został dziekanem Wydziału Elektryczno-Mechanicznego Politechniki Warszawskiej i wykładowcą fizyki na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. W Gdańsku od września 1945, pracownik Politechniki Gdańskiej (PG), początkowo jako zastępca profesora, w latach 1946–1954 profesor. W 1950–1952 wraz z żoną współorganizator Wydziału Łączności PG ( Wydział Elektroniki, Telekomunikacji i Informatyki PG ), którego od 29 stycznia do 7 VII 1952 był pierwszym dziekanem, w 1953–1954 kierownik Katedry Techniki Przenoszenia Przewodowego. Jednocześnie w latach 1946–1954 pracował jako profesor kontraktowy na WSP w Gdańsku, w 1947–1948 był jej dyrektorem, w 1948 jej pierwszym rektorem.
Członek zespołu Rady Naukowej Instytutu Łączności w Ministerstwie Poczt i Telegrafów (1952–1954), Związku Polskich Inżynierów Elektryków, Stowarzyszenia Elektryków Polskich, Stowarzyszenia Teletechników Polskich, Polskiego Towarzystwa Fizycznego oraz Związku Nauczycielstwa Polskiego (przewodniczący jego Rady Miejscowej).
Mąż Haliny z domu Kaszubowskiej (21 VIII 1909 – 16 XII 1972 Gdańsk), pochowany wraz z nią na cmentarzu Garnizonowym ( cmentarze na terenie Śródmieścia. Zespół przy Grodzisku).
