ZEIDLER MIROSŁAW, zabytkoznawca, konserwator, marszand
| (Nie pokazano 3 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
[[File: Mirosław_Zeidler.jpg |thumb| Mirosław Zeidler]] | [[File: Mirosław_Zeidler.jpg |thumb| Mirosław Zeidler]] | ||
| − | '''MIROSŁAW JAN ZEIDLER''' (ur. 5 XI 1946 Warszawa), zabytkoznawca, konserwator, marszand. Syn dentysty, studiującego na Akademii Medycznej w Warszawie (nie ukończył) Jerzego (23 IV 1913 Warszawa – 9 IV 1999 Gdańsk) i poślubionej mu 30 VII 1939 Janiny z domu Ostoja–Owsiana (9 III 1908 Nowogródek – 5 VII 1993 Warszawa). W 1964 absolwent I Liceum Ogólnokształcące im. Stefana Czarnieckiego w Chełmie, w latach 1964–1970 studiował w Instytucie Zabytkoznawstwa i Konserwatorstwa Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, magister zabytkoznawstwa i konserwatorstwa. W latach 1978–1979 był słuchaczem Podyplomowego Studium Urbanistyki Instytutu Architektury i Urbanistyki [[WYDZIAŁ ARCHITEKTURY POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Wydziału Architektury Politechniki Gdańskiej]]. W 2001 złożył egzamin dla kandydatów na członków rad nadzorczych w spółkach Skarbu Państwa.<br/><br/> | + | '''MIROSŁAW JAN ZEIDLER''' (ur. 5 XI 1946 Warszawa), zabytkoznawca, konserwator, marszand. Syn dentysty, studiującego na Akademii Medycznej w Warszawie (nie ukończył) Jerzego (23 IV 1913 Warszawa – 9 IV 1999 Gdańsk) i poślubionej mu 30 VII 1939 Janiny z domu Ostoja–Owsiana (9 III 1908 Nowogródek – 5 VII 1993 Warszawa). W 1964 absolwent I Liceum Ogólnokształcące im. Stefana Czarnieckiego w Chełmie, w latach 1964–1970 studiował w Instytucie Zabytkoznawstwa i Konserwatorstwa Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu (UMK), magister zabytkoznawstwa i konserwatorstwa. W latach 1978–1979 był słuchaczem Podyplomowego Studium Urbanistyki Instytutu Architektury i Urbanistyki [[WYDZIAŁ ARCHITEKTURY POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Wydziału Architektury Politechniki Gdańskiej]]. W 2001 złożył egzamin dla kandydatów na członków rad nadzorczych w spółkach Skarbu Państwa.<br/><br/> |
| − | W 1970 zamieszkał w Sopocie. Po [[GRUDZIEŃ 1970 | wydarzeniach grudnia 1970]] jako członek PZPR zaangażował się w pracę polityczną z zespole kierowanym przez sekretarza Komitetu Wojewódzkiego PZPR [[FISZBACH TADEUSZ | Tadeusza Fiszbacha]], zajmując się polityką kulturalną, w tym uczestnicząc w opracowaniu ''Programu rozwoju kultury w województwie gdańskim do roku 1980''. Współopracował założenia merytoryczne i organizacyjne powstałej w 1980 Izby Tradycji Komendy Portu Wojennego Gdynia. W latach 1973–1975 oraz 1979–1980 był wojewódzkim konserwatorem zabytków, od 1975 do 1980 dyrektorem Gdańskiego Ośrodka Ochrony Dóbr Kultury.<br/><br/> | + | W 1970 zamieszkał w Sopocie. Po [[GRUDZIEŃ 1970 | wydarzeniach grudnia 1970]] jako członek PZPR zaangażował się w pracę polityczną z zespole kierowanym przez sekretarza Komitetu Wojewódzkiego PZPR [[FISZBACH TADEUSZ, I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego PZPR | Tadeusza Fiszbacha]], zajmując się polityką kulturalną, w tym uczestnicząc w opracowaniu ''Programu rozwoju kultury w województwie gdańskim do roku 1980''. Współopracował założenia merytoryczne i organizacyjne powstałej w 1980 Izby Tradycji Komendy Portu Wojennego Gdynia. W latach 1973–1975 oraz 1979–1980 był wojewódzkim konserwatorem zabytków, od 1975 do 1980 dyrektorem Gdańskiego Ośrodka Ochrony Dóbr Kultury.<br/><br/> |
| − | Pod kierownictwem profesora Wiesława Andersa, wraz z [[STANKIEWICZ JERZY | Jerzym Stankiewiczem]], [[CIEMNOŁOŃSKI JANUSZ, architekt, doktor Politechniki Gdańskiej | Januszem Ciemnołońskim]] i [[PIASKOWSKI TADEUSZ LEON | Tadeuszem Piaskowskim]] był w zespole inicjującym odbudowę historycznego centrum Elbląga (1974). Z architektem Arturem Kostarczykiem zdefiniowali gdańską dzielnicę historyczną w granicach XVII-wiecznych fortyfikacji jako podstawę działań ochrony przestrzennego dziedzictwa kultury gdańskiego zespołu miejskiego (1977–1980). Zainicjował rewaloryzację zabytkowych zespołów miejskich Pomorza: Tczewa, Gniewu, Pucka, Helu, | + | Pod kierownictwem profesora Wiesława Andersa, wraz z [[STANKIEWICZ JERZY, profesor Politechniki Gdańskiej, patron gdańskiej ulicy | Jerzym Stankiewiczem]], [[CIEMNOŁOŃSKI JANUSZ, architekt, doktor Politechniki Gdańskiej | Januszem Ciemnołońskim]] i [[PIASKOWSKI TADEUSZ LEON, dyrektor Muzeum Narodowego w Gdańsku | Tadeuszem Piaskowskim]] był w zespole inicjującym odbudowę historycznego centrum Elbląga (1974). Z architektem Arturem Kostarczykiem zdefiniowali gdańską dzielnicę historyczną w granicach XVII-wiecznych fortyfikacji jako podstawę działań ochrony przestrzennego dziedzictwa kultury gdańskiego zespołu miejskiego (1977–1980). Zainicjował rewaloryzację zabytkowych zespołów miejskich Pomorza: Tczewa, Gniewu, Pucka, Helu, Gdańska i Sopotu. Był inicjatorem utworzenia Muzeum Hymnu Narodowego w Będominie (1978). Doprowadził do otwarcia gdańskiego [[DWÓR ARTUSA| Dworu Artusa]] z jego historycznym wyposażeniem (1980). Działał w sprawie zwrotu [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościołowi Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny]] z Muzeum Narodowego w Warszawie i [[MUZEUM NARODOWE | Muzeum Narodowego]] w Gdańsku elementów zabytkowego wyposażenia, m.in. gotyckich ołtarzy, rzeźb i obrazów (1979–1980). W 1982, w [[STAN WOJENNY | stanie wojennym]], usunięty z PZPR.<br/><br/> |
| − | W 1981 zorganizował Gdański Kantor Sztuki, galerię i aukcyjny dom z siedzibą przy ulicy Długiej 81, od 1987 z możliwością sprzedaży dzieł sztuki współczesnej także w handlu zagranicznym, od 1988 z możliwością sprzedaży dzieł sztuki dawnej. Od 1989 prezes zarządu Gdańskiego Kantoru Sztuki Spółka z o.o. w Gdańsku, w 1992 Bernaerts & Zeidler Dom Aukcyjny Spółka z o.o. w Gdańsku oraz od 1993 India-Poland Commercial Corporation Indyjsko-Polska Korporacja Handlowa „IPCCo” Spółka z o.o. w Sopocie. <br/><br/> | + | W 1981 zorganizował Gdański Kantor Sztuki, galerię i aukcyjny dom z siedzibą przy ulicy Długiej 81, od 1987 z możliwością sprzedaży dzieł sztuki współczesnej także w handlu zagranicznym, od 1988 z możliwością sprzedaży dzieł sztuki dawnej. Od 1989 prezes zarządu Gdańskiego Kantoru Sztuki Spółka z o.o. w Gdańsku, w 1992 Bernaerts & Zeidler Dom Aukcyjny Spółka z o.o. w Gdańsku oraz od 1993 India-Poland Commercial Corporation (Indyjsko-Polska Korporacja Handlowa) „IPCCo” Spółka z o.o. w Sopocie. <br/><br/> |
| − | W 1994, na prośbę władz miejskich Kaliningradu w Federacji Rosyjskiej zorganizował tam międzynarodowe sympozjum, podczas którego wypracowano pierwszą po II wojnie światowej doktrynę ochrony w tym mieście dziedzictwa kultury europejskiej. W latach 1995–1997 w ramach Obywatelskiej Grupy Inicjatywnej i przy współudziale Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej współinicjował rewitalizację [[BRAMA ZIELONA | Bramy Zielonej]], w 1999–2000 zainicjował | + | W 1994, na prośbę władz miejskich Kaliningradu w Federacji Rosyjskiej zorganizował tam międzynarodowe sympozjum, podczas którego wypracowano pierwszą po II wojnie światowej doktrynę ochrony w tym mieście dziedzictwa kultury europejskiej. W latach 1995–1997 w ramach Obywatelskiej Grupy Inicjatywnej i przy współudziale Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej współinicjował rewitalizację [[BRAMA ZIELONA | Bramy Zielonej]], w 1999–2000 zainicjował rewitalizację zabytkowego zespołu pałacowo-parkowego hr. Sierakowskich w Waplewie Wielkim (powiat malborski) z przeznaczeniem na muzeum szlachty polskiej. W latach 2002–2004 prowadził wykłady i konwersatoria na specjalizacji „Ochrona dziedzictwa kulturowego” w Zakładzie Historii Sztuki [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]] (UG).<br/><br/> |
W latach 1999–2001 opracował dla Komisji Spraw Zagranicznych Sejmu RP ekspertyzę dotyczącą rewindykacji polskiego dziedzictwa kulturowego znajdującego się poza granicami Polski. W latach 2001–2004 był doradcą marszałka Senatu RP, uczestniczył w zespołach eksperckich w pracach inkorporacyjnych Polski do Unii Europejskiej. Inicjator uznania za pomnik historii pola bitwy na Westerplatte (2003); współinicjator i sygnatariusz „Gdańskiej Karty Ochrony Dziedzictwa” (2004). Pomysłodawca Światowego Zjazdu Chełmian we wrześniu 2005. W latach 2007–2008 pracował w międzynarodowym zespole architektów, urbanistów i konserwatorów, organizując pod patronatem Komitetu Urbanistyki i Architektury Polskiej Akademii Nauk polską grupę (pod kierownictwem profesora architekta Zbigniewa Bacia) pracującą nad koncepcją rewitalizacji historycznego centrum Kaliningradu. W 2015 brał udział w międzynarodowym zespole architektów, urbanistów i konserwatorów w otwartym konkursie architektonicznym na historyczno-kulturowy kompleks na terenie byłego zamku krzyżackiego w Kaliningradzie, zwieńczony specjalną nagrodą jury. Od 2016 pracuje nad zagadnieniami ochrony europejskiego dziedzictwa kultury w Królewcu, pełniąc funkcję doradcy gubernatora Obwodu Kaliningradzkiego Federacji Rosyjskiej.<br/><br/> | W latach 1999–2001 opracował dla Komisji Spraw Zagranicznych Sejmu RP ekspertyzę dotyczącą rewindykacji polskiego dziedzictwa kulturowego znajdującego się poza granicami Polski. W latach 2001–2004 był doradcą marszałka Senatu RP, uczestniczył w zespołach eksperckich w pracach inkorporacyjnych Polski do Unii Europejskiej. Inicjator uznania za pomnik historii pola bitwy na Westerplatte (2003); współinicjator i sygnatariusz „Gdańskiej Karty Ochrony Dziedzictwa” (2004). Pomysłodawca Światowego Zjazdu Chełmian we wrześniu 2005. W latach 2007–2008 pracował w międzynarodowym zespole architektów, urbanistów i konserwatorów, organizując pod patronatem Komitetu Urbanistyki i Architektury Polskiej Akademii Nauk polską grupę (pod kierownictwem profesora architekta Zbigniewa Bacia) pracującą nad koncepcją rewitalizacji historycznego centrum Kaliningradu. W 2015 brał udział w międzynarodowym zespole architektów, urbanistów i konserwatorów w otwartym konkursie architektonicznym na historyczno-kulturowy kompleks na terenie byłego zamku krzyżackiego w Kaliningradzie, zwieńczony specjalną nagrodą jury. Od 2016 pracuje nad zagadnieniami ochrony europejskiego dziedzictwa kultury w Królewcu, pełniąc funkcję doradcy gubernatora Obwodu Kaliningradzkiego Federacji Rosyjskiej.<br/><br/> | ||
| − | Współautor | + | Współautor m.in. artykułów ''Gdański Ośrodek Ochrony Dóbr Kultury – geneza koncepcji, założenia programowe'' (Ochrona Zabytków nr 3, 1978, wspólnie z [[DOMAŃSKA HANNA, historyk architektury, popularyzatorka | Hanną Domańską]], Zygmuntem Kruszelnickim, Ewą i Jerzym Wolskimi); ''Stan i program prac badawczych w dziedzinie ochrony dóbr kultury w województwie gdańskim'' (Ochrona zabytków nr 3, 1979, wspólnie z Zygmuntem Kruszelnickim); ''Rewindykacja gdańskich zabytków sakralnych'' (Studia Prawnicze KUL nr 1, 2008, wspólnie z Kamilem Zeidlerem). Współautor m.in. ekspertyzy ''Ekspertiza kaczestwa restavracjonych rabot pravodimych v byvszem kafedralnom sobore goroda Kaliningrada'' (1994, wspólnie z Krystyną Szczypińską-Anders, [[ANDERS WIESŁAW, architekt, urbanista | Wiesławem Andersem]], Irina Bielincewą i Wolfgangiem Deurerem (zob. [[DEURER PETER JAKOB, architekt, konserwator | Peter Jakob Deurer]])). <br/><br/> |
Członek [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO PRZYJACIÓŁ SZTUKI | Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki]], w 1972–1982 przewodniczył sekcji ochrony zabytków, [[INSTYTUT BAŁTYCKI | Instytutu Bałtyckiego]] (1997–2005), [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]] (od 2009), Rady Fundacji Ochrony Polsko-Niemieckiego Dziedzictwa Kulturowego im. Wita Stwosza, członek Prezydium Ogólnopolskiego Klubu Polsko-Niemieckiego Sąsiedztwa w Warszawie (1989–2009). | Członek [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO PRZYJACIÓŁ SZTUKI | Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki]], w 1972–1982 przewodniczył sekcji ochrony zabytków, [[INSTYTUT BAŁTYCKI | Instytutu Bałtyckiego]] (1997–2005), [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]] (od 2009), Rady Fundacji Ochrony Polsko-Niemieckiego Dziedzictwa Kulturowego im. Wita Stwosza, członek Prezydium Ogólnopolskiego Klubu Polsko-Niemieckiego Sąsiedztwa w Warszawie (1989–2009). | ||
| − | Odznaczony | + | Odznaczony m.in. Srebrnym (1980) oraz Złotym Krzyżem Zasługi (2005), Srebrnym Medalem „Gloria Artis” (2016), Medalem „Pro Patria” (2019), uhonorowany odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” (1978). Laureat Nagrody im. Wojciech Kalinowskiego, przyznawanej przez Stowarzyszenie Konserwatorów Zabytków (2019).<br/><br/> |
| − | Żonaty był z Ryszardą z domu Kostrzewską (1950 Tczew – 2018 Gdynia), doktorem nauk chemicznych w gdańskiej [[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Akademii Medycznej]] | + | Żonaty był z Ryszardą z domu Kostrzewską (18 II 1950 Tczew – 24 V 2018 Gdynia), doktorem nauk chemicznych (1977, UMK), od 1979 w Zakładzie Chemii Ogólnej w gdańskiej [[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Akademii Medycznej]]. Ojciec profesora nauk prawnych [[ZEIDLER KAMIL, profesor Uniwersytetu Gdańskiego | Kamila Zeidlera]], Dariusza (ur. 14 VIII 1982 Gdynia) licencjata pedagogiki Akademii Marynarki Wojennej w Gdyni, informatyka w Spółdzielczej Kasie Oszczędnościowo-Kredytowej SKOK im. Stefczyka, oraz Elizy (ur. 1984 Gdańsk), prawnika, adwokata, partnerki w Kancelarii Radców Prawnych i Adwokatów Głuchowski Siemiątkowski Zwara i Partnerzy, członkini Pomorskiej Izby Adwokackiej w Gdańsku. {{author: BM}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Aktualna wersja na dzień 18:23, 12 wrz 2024
MIROSŁAW JAN ZEIDLER (ur. 5 XI 1946 Warszawa), zabytkoznawca, konserwator, marszand. Syn dentysty, studiującego na Akademii Medycznej w Warszawie (nie ukończył) Jerzego (23 IV 1913 Warszawa – 9 IV 1999 Gdańsk) i poślubionej mu 30 VII 1939 Janiny z domu Ostoja–Owsiana (9 III 1908 Nowogródek – 5 VII 1993 Warszawa). W 1964 absolwent I Liceum Ogólnokształcące im. Stefana Czarnieckiego w Chełmie, w latach 1964–1970 studiował w Instytucie Zabytkoznawstwa i Konserwatorstwa Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu (UMK), magister zabytkoznawstwa i konserwatorstwa. W latach 1978–1979 był słuchaczem Podyplomowego Studium Urbanistyki Instytutu Architektury i Urbanistyki Wydziału Architektury Politechniki Gdańskiej. W 2001 złożył egzamin dla kandydatów na członków rad nadzorczych w spółkach Skarbu Państwa.
W 1970 zamieszkał w Sopocie. Po wydarzeniach grudnia 1970 jako członek PZPR zaangażował się w pracę polityczną z zespole kierowanym przez sekretarza Komitetu Wojewódzkiego PZPR Tadeusza Fiszbacha, zajmując się polityką kulturalną, w tym uczestnicząc w opracowaniu Programu rozwoju kultury w województwie gdańskim do roku 1980. Współopracował założenia merytoryczne i organizacyjne powstałej w 1980 Izby Tradycji Komendy Portu Wojennego Gdynia. W latach 1973–1975 oraz 1979–1980 był wojewódzkim konserwatorem zabytków, od 1975 do 1980 dyrektorem Gdańskiego Ośrodka Ochrony Dóbr Kultury.
Pod kierownictwem profesora Wiesława Andersa, wraz z Jerzym Stankiewiczem, Januszem Ciemnołońskim i Tadeuszem Piaskowskim był w zespole inicjującym odbudowę historycznego centrum Elbląga (1974). Z architektem Arturem Kostarczykiem zdefiniowali gdańską dzielnicę historyczną w granicach XVII-wiecznych fortyfikacji jako podstawę działań ochrony przestrzennego dziedzictwa kultury gdańskiego zespołu miejskiego (1977–1980). Zainicjował rewaloryzację zabytkowych zespołów miejskich Pomorza: Tczewa, Gniewu, Pucka, Helu, Gdańska i Sopotu. Był inicjatorem utworzenia Muzeum Hymnu Narodowego w Będominie (1978). Doprowadził do otwarcia gdańskiego Dworu Artusa z jego historycznym wyposażeniem (1980). Działał w sprawie zwrotu kościołowi Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny z Muzeum Narodowego w Warszawie i Muzeum Narodowego w Gdańsku elementów zabytkowego wyposażenia, m.in. gotyckich ołtarzy, rzeźb i obrazów (1979–1980). W 1982, w stanie wojennym, usunięty z PZPR.
W 1981 zorganizował Gdański Kantor Sztuki, galerię i aukcyjny dom z siedzibą przy ulicy Długiej 81, od 1987 z możliwością sprzedaży dzieł sztuki współczesnej także w handlu zagranicznym, od 1988 z możliwością sprzedaży dzieł sztuki dawnej. Od 1989 prezes zarządu Gdańskiego Kantoru Sztuki Spółka z o.o. w Gdańsku, w 1992 Bernaerts & Zeidler Dom Aukcyjny Spółka z o.o. w Gdańsku oraz od 1993 India-Poland Commercial Corporation (Indyjsko-Polska Korporacja Handlowa) „IPCCo” Spółka z o.o. w Sopocie.
W 1994, na prośbę władz miejskich Kaliningradu w Federacji Rosyjskiej zorganizował tam międzynarodowe sympozjum, podczas którego wypracowano pierwszą po II wojnie światowej doktrynę ochrony w tym mieście dziedzictwa kultury europejskiej. W latach 1995–1997 w ramach Obywatelskiej Grupy Inicjatywnej i przy współudziale Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej współinicjował rewitalizację Bramy Zielonej, w 1999–2000 zainicjował rewitalizację zabytkowego zespołu pałacowo-parkowego hr. Sierakowskich w Waplewie Wielkim (powiat malborski) z przeznaczeniem na muzeum szlachty polskiej. W latach 2002–2004 prowadził wykłady i konwersatoria na specjalizacji „Ochrona dziedzictwa kulturowego” w Zakładzie Historii Sztuki Uniwersytetu Gdańskiego (UG).
W latach 1999–2001 opracował dla Komisji Spraw Zagranicznych Sejmu RP ekspertyzę dotyczącą rewindykacji polskiego dziedzictwa kulturowego znajdującego się poza granicami Polski. W latach 2001–2004 był doradcą marszałka Senatu RP, uczestniczył w zespołach eksperckich w pracach inkorporacyjnych Polski do Unii Europejskiej. Inicjator uznania za pomnik historii pola bitwy na Westerplatte (2003); współinicjator i sygnatariusz „Gdańskiej Karty Ochrony Dziedzictwa” (2004). Pomysłodawca Światowego Zjazdu Chełmian we wrześniu 2005. W latach 2007–2008 pracował w międzynarodowym zespole architektów, urbanistów i konserwatorów, organizując pod patronatem Komitetu Urbanistyki i Architektury Polskiej Akademii Nauk polską grupę (pod kierownictwem profesora architekta Zbigniewa Bacia) pracującą nad koncepcją rewitalizacji historycznego centrum Kaliningradu. W 2015 brał udział w międzynarodowym zespole architektów, urbanistów i konserwatorów w otwartym konkursie architektonicznym na historyczno-kulturowy kompleks na terenie byłego zamku krzyżackiego w Kaliningradzie, zwieńczony specjalną nagrodą jury. Od 2016 pracuje nad zagadnieniami ochrony europejskiego dziedzictwa kultury w Królewcu, pełniąc funkcję doradcy gubernatora Obwodu Kaliningradzkiego Federacji Rosyjskiej.
Współautor m.in. artykułów Gdański Ośrodek Ochrony Dóbr Kultury – geneza koncepcji, założenia programowe (Ochrona Zabytków nr 3, 1978, wspólnie z Hanną Domańską, Zygmuntem Kruszelnickim, Ewą i Jerzym Wolskimi); Stan i program prac badawczych w dziedzinie ochrony dóbr kultury w województwie gdańskim (Ochrona zabytków nr 3, 1979, wspólnie z Zygmuntem Kruszelnickim); Rewindykacja gdańskich zabytków sakralnych (Studia Prawnicze KUL nr 1, 2008, wspólnie z Kamilem Zeidlerem). Współautor m.in. ekspertyzy Ekspertiza kaczestwa restavracjonych rabot pravodimych v byvszem kafedralnom sobore goroda Kaliningrada (1994, wspólnie z Krystyną Szczypińską-Anders, Wiesławem Andersem, Irina Bielincewą i Wolfgangiem Deurerem (zob. Peter Jakob Deurer)).
Członek Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki, w 1972–1982 przewodniczył sekcji ochrony zabytków, Instytutu Bałtyckiego (1997–2005), Gdańskiego Towarzystwa Naukowego (od 2009), Rady Fundacji Ochrony Polsko-Niemieckiego Dziedzictwa Kulturowego im. Wita Stwosza, członek Prezydium Ogólnopolskiego Klubu Polsko-Niemieckiego Sąsiedztwa w Warszawie (1989–2009).
Odznaczony m.in. Srebrnym (1980) oraz Złotym Krzyżem Zasługi (2005), Srebrnym Medalem „Gloria Artis” (2016), Medalem „Pro Patria” (2019), uhonorowany odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” (1978). Laureat Nagrody im. Wojciech Kalinowskiego, przyznawanej przez Stowarzyszenie Konserwatorów Zabytków (2019).
Żonaty był z Ryszardą z domu Kostrzewską (18 II 1950 Tczew – 24 V 2018 Gdynia), doktorem nauk chemicznych (1977, UMK), od 1979 w Zakładzie Chemii Ogólnej w gdańskiej Akademii Medycznej. Ojciec profesora nauk prawnych Kamila Zeidlera, Dariusza (ur. 14 VIII 1982 Gdynia) licencjata pedagogiki Akademii Marynarki Wojennej w Gdyni, informatyka w Spółdzielczej Kasie Oszczędnościowo-Kredytowej SKOK im. Stefczyka, oraz Elizy (ur. 1984 Gdańsk), prawnika, adwokata, partnerki w Kancelarii Radców Prawnych i Adwokatów Głuchowski Siemiątkowski Zwara i Partnerzy, członkini Pomorskiej Izby Adwokackiej w Gdańsku.
