VOLMAR ERICH, architekt, konserwator miejski
| < Poprzednie | Następne > |
ERICH VOLMAR (13 III 1887 Gdańsk – 19 V 1975 Würzburg), inżynier architekt, konserwator miejski. Syn kupca Karla i Eleonory Schröder. W 1906 absolwent Gimnazjum Miejskiego w Gdańsku, w latach 1906–1913 studiował architekturę w Monachium, Berlinie i na Technische Hochschule Danzig. W 1913 mieszkał przy Fleischergasse 7 (ul. Rzeźnicka). Podczas I wojny światowej walczył na froncie, następnie – po zdaniu w 1920 egzaminu państwowego z budownictwa – od 1921 uczestniczył w odbudowie zniszczonych podczas wojny zabytkowych ośrodków miejskich Warmii i Mazur.
Pracował w Wydziale Architektury Zarządu II Wolnego Miasta Gdańska (WMG), od 1924 zajmował się głównie problematyką zabytkowej architektury i historycznego układu przestrzennego miasta. Od 1926 kierownik Stelle für Bauberatung und Denkmalpflege, urzędu doradztwa budowlanego i konserwacji zabytków, placówki podległej Senatowi II WMG. Od 1929 radca budowlany (Baurat), od 1939 starszy radca (Oberbaurat). Kierował ukończeniem renowacji kościoła Najświętszej Marii Panny (NMP), podobnymi pracami przy kościele św. Bartłomieja. 25 V 1930 biskup gdański Eduard O’Rourke poświęcił w kościele (katedrze) Trójcy Świętej w Oliwie wykonany przez niego pomnik grobowy opatów Johanna Karla Hohenzollern-Hechingen i Josepha Wilhelma Friedricha Hohenzollern-Hechingen, ufundowany przez diecezje gdańską, warmińską i Senat II Wolnego Miasta Gdańska (usunięty w 1945).
W latach 1934–1941 stał na czele zespołu realizującego na zamówienie Senatu renowację i przywrócenie oryginalnego wyglądu gdańskim kamieniczkom. Przebudowano wówczas fasady kamienic przy obecnych ul. Mariackiej, Kaletniczej 3, Św. Ducha 77, Chlebnickiej 36, przy Długim Pobrzeżu 13 i Garbary 1. Jego autorstwa jest między innymi chronostych portalu kamienicy przy ul. Chlebnickiej 1 oraz projekt przedproży przy ul. Mariackiej 12. Prace prowadzono i przy innych obiektach (np. fontanna Neptuna), połączonych z likwidacją śladów polskości (np. usunięcie orłów z fontanny). Przebieg prac opisał w książce, z przedmową gauleitera Alberta Forstera, Danzigs Bauwerke und ihre Wiederherstellung. Ein Rechenschaftsbericht der Baudenkmalpflege (Danzig 1940). Od 1939 konserwator zabytków w Okręgu Rzeszy Gdańsk–Prusy Zachodnie. Był autorem projektów monet obowiązujących w WMG.
Pod koniec II wojny światowej, z Willim Drostem i Peterem Jakobem Deurerem, zabezpieczał i ewakuował przed nadchodzącym frontem gdańskie zbiory muzealne i zabytkowe wyposażenia wnętrz. Pozostał w Gdańsku, współpracował z polskimi konserwatorami,
głównie z przybyłym do Gdańska na początku kwietnia 1945 Janem Kilarskim, prof. Stanisławem Turskim i prof. Janem Borowskim, wskazując miejsca ukrycia zbiorów. Między innymi przy jego pomocy odnaleziono zamurowaną w ścianie kościoła NMP „Piękną Madonnę”, wyposażenie Sali Czerwonej Ratusza Głównego Miasta, Dworu Artusa, Domu Uphagena, prospekt organowy i ambonę z kościoła św. Jana, posąg Neptuna z fontanny.
Zatrudniony w Zarządzie Miasta, wyjechał z Gdańska jesienią 1946, pracował jako konserwator zabytków w Berlinie. Od 1922 żonaty był z Thusneldą Bittner. 30 I 2015 jego imię otrzymał gdańskich tramwaj Pesa Jazz Duo 128NG nr 1052.
