STRZYCKI KRZYSZTOF, kamieniarz, budowniczy
| < Poprzednie | Następne > |
i o odbudowie szpitala, 2017
KRZYSZTOF STRZYCKI (Stryjecki, Striezki, Stricki, Stricke) (1694 Kiszpork, obecnie Dzierzgoń – 29 III 1753 Gdańsk), kamieniarz, budowniczy. Syn Dawida, właściciela gospodarstwa ogrodniczego. W 1700 zamieszkał z rodziną w Gdańsku, na ► Zaroślaku. W wieku szesnastu lat rozpoczął naukę w zakładzie kamieniarskim Ephreima Stahenaua, następnie w warsztacie rzeźbiarza Jana Erlauchera. W 1715, po wyzwoleniu się na czeladnika, odbył wędrówkę po warsztatach w różnych krajach europejskich, doskonaląc umiejętności. Po powrocie do Gdańska od 1721 pracował u mistrza Paula Weissa. W 1724 bogato się ożenił (ze starszą o 16 lat wdową) i uzyskał tytuł mistrza oraz ► obywatelstwo gdańskie. 28 X 1724 założył własny warsztat kamieniarski na działce dzierżawionej od miasta przy ► Kanale Na Stępce, tuż obok Czerwonego Mostu, zwanego później ► Mostem Kamieniarskim. Na działce nie miał jednak prawa zbudować domu mieszkalnego i stajni. W związku z tym w lipcu 1727 zakupił ową dzierżawioną parcelę i zbudował na niej dom, który z czasem zyskał miano ► Domu pod Murzynkiem. W 1732 zakupił spichrz „Góra Oliwna”, w którym zainstalował młyn szlifierski.
W 1732 został starszym ► cechu kamieniarzy. Coraz bardziej doceniany, otrzymywał wiele zamówień, zatrudniając uczniów (jednym z nich był ► Daniel Eggert). Wykonywał elementy rzeźbiarskie, płyty posadzkowe do dworków, kamieniczek mieszczańskich, kościołów i innych obiektów. W 1749 wykonał posąg boga wojny Marsa, ustawiony przed ► Domem Strzeleckim. Ostatnim jego dziełem był barokowy portal w budynku ► szpitala przy ul. Elżbietańskiej, odbudowanym po pożarze z 4/5 lutego 1752.
W 1733 wykupił w ► kościele Najświętszej Marii Panny miejsce na rodzinny grobowiec. W 1737 zmarła jego pierwsza żona; pochowano ją w tym grobowcu. W marcu 1738 (przed zakończeniem żałoby) w ► kościele Wszystkich Bożych Aniołów poślubił Dorotę Weinstein. Miał siedmioro dzieci, z których czworo zmarło w młodym wieku. Został pochowany w rodzinnym grobowcu, pod wykonaną przez siebie w 1751 płytą posadzkową z napisem: „Tu jest miejsce mojego snu” oraz z postacią dziecka trzymającego w jednej ręce kwiat, a w drugiej symbole śmierci: czaszkę i kości.
