SAMOLIŃSKI WOJCIECH, żeglarz, nauczyciel, konstruktor jachtów
| < Poprzednie | Następne > |
WOJCIECH SAMOLIŃSKI (4 IV 1922 Poznań – 29 IX 2014 Gdańsk), żeglarz, nauczyciel, konstruktor jachtów. Syn Mieczysława i Leokadii z domu Polaszek. W 1938 uzyskał małą maturę w IV Państwowym Gimnazjum im. św. Marii Magdaleny, w latach 1938–1939 był uczniem I Liceum im. Bergera w Poznaniu. Należał do sekcji żeglarskiej szkolnego koła Ligi Morskiej i Kolonialnej (LMiK; w 1939 pływał po Zatoce Gdańskiej i Zatoce Puckiej na obozie żeglarskim LMiK). We wrześniu 1939 jako starszy strzelec brał udział w obronie Warszawy. Poszukiwany przez Gestapo za przynależność do konspiracyjnej organizacji Związek Orła Białego, od 1941 przebywał w Woli Więcławskiej w Małopolsce; pracował jako robotnik rolny i leśny, w latach 1942–1943 przy dostawach mleka w Michałowicach.
W 1945 uzyskał maturę w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. Henryka Sienkiewicza w Krakowie, w tym samym roku przyjechał do Gdańska. Studiował na Wydziale Budowy Okrętów Politechniki Gdańskiej (PG). Był członkiem Zarządu Bratniej Pomocy Studentów PG, a w latach 1945–1947 skarbnikiem. W 1945 wraz z kilkoma działaczami sprzed 1939 reaktywował gdański oddział Akademickiego Związku Morskiego (AZM). W latach 1945–1948 był członkiem jego zarządu i skarbnikiem, 1947–1948 instruktorem kursów żeglarskich prowadzonych w Jastarni, 1948–1949 ostatnim prezesem AZM-u, a po jego scaleniu z Akademickim Zrzeszeniem Sportowym od kwietnia do listopada 1949 wiceprzewodniczącym Sekcji Żeglarskiej Akademickiego Zrzeszenia Sportowego przy PG.
W latach 1948–1949 pracował w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej w Gdańsku, 1948–1950 w Państwowym Gimnazjum Przemysłowym Przetwórstwa Rybnego w Sopocie, 1950–1951 jako nauczyciel instruktor żeglarstwa w Państwowym Centrum Wychowania Morskiego – Państwowej Szkole Jungów w Gdyni. W 1952 został inżynierem budownictwa okrętowego, w 1955 magistrem inżynierem budowy okrętów. W latach 1952–1957 pracował w Stoczni Gdańskiej jako współprojektant jachtów (między innymi jednostek „Śmiały” i „Otago”), 1958–1990 w Zjednoczeniu Przemysłu Okrętowego, 1991–2003 w Centrum Techniki Okrętowej w Gdańsku jako kierownik Działu Postępu Technicznego i Racjonalizacji.
Po reaktywowaniu w 1956 Polskiego Związku Żeglarskiego był komandorem Akademickiego Klubu Morskiego w Akademickim Związku Sportowym przy PG, w latach 1956–1958 przewodniczącym Komisji Morskiej Zarządu Głównego, 1960–1965 przewodniczącym Komisji Technicznej, 1974–1977 przewodniczącym i 1977–1979 wiceprzewodniczącym Zespołu Nadzoru Technicznego. Przez wiele lat pełnił funkcję rzeczoznawcy Morskiego Zespołu Technicznego – prowadził nadzór techniczny: wystawiał orzeczenia o zdolności żeglugowej jachtów, zajmował się pomiarami jachtów. W latach 1972–2002 był ławnikiem Odwoławczej Izby Morskiej przy Sądzie Wojewódzkim w Gdańsku, od 1992 biegłym sądowym, w okresie 1991–2003 inspektorem Polskiego Rejestru Statków.
Jako żeglarz wziął udział w pierwszym pełnomorskim rejsie na jachcie „Przygoda” na Gotlandię (1947, kapitan Juliusz Sieradzki), w 1956 na jachcie PZZ „Szkwał” (s/y „Nordster”) zajął I miejsce w dwóch klasach regat Ostseewoche. Uprawiał także żeglarstwo lodowe. Miał patenty: sternika śródlądowego (1939), sternika morskiego (1949), jachtowego kapitana żeglugi wielkiej (1957). Był honorowym członkiem Akademickiego Klubu Morskiego (2011). Został wyróżniony między innymi Złotym Krzyżem Zasługi, odznaką „Za Zasługi dla Gdańska”, Złotą Odznaką Akademickiego Zrzeszenia Sportowego (1956), Złotą Odznaką Zasłużony Działacz Polskiego Związku Żeglarskiego.
Pochowany na cmentarzu w Krakowcu.
