RYNKOWSKI KAZIMIERZ, prezydent Gdańska
| < Poprzednie | Następne > |
KAZIMIERZ RYNKOWSKI (9 IX 1933 Pelplin – 10 VI 2022 Gdańsk), działacz partyjny i społeczny, prawnik, prezydent Gdańska. Syn Marianny z domu Kowal (1911–2006) i Bernarda Rynkowskiego (1909–1989), w okresie międzywojennym robotnika rolnego, w czasie wojny w latach 1939–1945 przebywającego w niemieckiej niewoli, po wojnie robotnika budowlanego w Gdańsku. Miał dwie siostry: Danutę (ur. 1936) i Halinę (ur. 1951), pracowniczki spółdzielczości rolniczej i ubezpieczeń, oraz sześciu braci, między innymi: Edwarda (ur. 1937), technika budowy okrętów, pracownika Stoczni Gdańskiej; Tadeusza (ur. 1939), inżyniera budownictwa, pracownika przedsiębiorstw budownictwa inżynieryjnego i spółdzielczości mieszkaniowej; Stanisława (ur. 1948), technika łączności, pracownika przedsiębiorstw usługowych i produkcyjnych tej branży; Zdzisława (ur. 1954), pracownika Stoczni Remontowej.
Okres II wojny światowej spędził z matką i pięciorgiem rodzeństwa w Pelplinie. Rodzina utrzymywała się z dorywczej pracy matki i pomocy dziadka, zatrudnionego w cukrowni w Pelplinie. W maju 1945 rozpoczął naukę w szkole podstawowej w Pelplinie, w lutym 1946 przeniósł się do klasy wstępnej nowo powstałej prywatnej szkoły średniej (Prywatne Gimnazjum i Liceum im. Stolicy Biskupiej w Pelplinie, obecnie Collegium Marianum). W 1951 uzyskał maturę. W latach 1959–1964 studiował zaocznie prawo na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, uzyskując tytuł magistra.
W latach 1951–1953 pracował jako instruktor w Zarządzie Wojewódzkim Związku Młodzieży Polskiej w Gdańsku, 1953–1954 w Okręgowej Dyrekcji Szkolenia Zawodowego we Wrzeszczu, nadzorującej szkolnictwo zawodowe. W okresie 1954–1956 odbywał służbę wojskową w jednostce w Toruniu.
Od 1 X 1957 do lutego 1960 był pracownikiem politycznym Komitetu Miejskiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR) w Gdańsku. Od lutego 1960 do października 1963 pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego Prezydium Dzielnicowej Rady Narodowej Gdańsk-Portowa. Nadzorował gospodarkę komunalną i mieszkaniową, odpowiadał za współpracę z mieszczącymi się na terenie dzielnicy największymi gdańskimi zakładami pracy ( port, stocznie, Przedsiębiorstwo Robót Czerpalnych i Podwodnych, Zakłady Naprawcze Taboru Kolejowego na Przeróbce i inne). Od listopada 1964 do listopada 1970 pracował jako drugi, a od 1965 jako pierwszy sekretarz Komitetu Dzielnicowego PZPR Wrzeszcz-Oliwa.
Od listopada 1970 do grudnia 1973 był pierwszym zastępcą przewodniczącego Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Gdańsku Jana Nikołajewa. Po zmianie 19 XI 1973 ustawy o Radach Narodowych od 16 XII 1973 do maja 1979 był pierwszym zastępcą prezydentów Gdańska: Andrzeja Kaznowskiego w latach 1973–1977 i Jerzego Młynarczyka w latach 1977–1979. Na tym stanowisku zajmował się początkowo polityką społeczną, oświatą, ochroną zdrowia oraz organizacją usług i handlu w mieście. W 1972 współorganizował reaktywowanie po latach Jarmarku Dominikańskiego, zainicjowane przez redakcję „Wieczoru Wybrzeża”. Od 1974 do jego obowiązków należał nadzór nad wydziałami Urzędu Miejskiego w Gdańsku, które zajmowały się planowaniem i realizacją zadań w miejskiej gospodarce przestrzennej (urbanistyka, architektura, gospodarka komunalna, zagospodarowanie terenów, budownictwo mieszkaniowe i przemysłowe oraz inwestycje w tych dziedzinach).
Od maja 1979 do grudnia 1981 był dyrektorem naczelnym Gdańskiego Zjednoczenia Budownictwa przy ul. Żytniej. Od 22 XII 1981 do 23 XI 1989 pracował na stanowisku prezydenta Miasta Gdańska. Był między innymi przewodniczącym Rady Budowy Szpitala na Zaspie ( Szpital Specjalistyczny im. św. Wojciecha) do momentu oddania go do użytku w styczniu 1985, inicjatorem ustanowienia w 1987 Nagrody Naukowej Miasta Gdańska im. Jana Heweliusza. Po rezygnacji z funkcji prezydenta prowadził w Gdańsku w latach 1990–1997 kancelarię prawniczą, jednocześnie od 1995 do przejścia na emeryturę (31 XII 2004) pracując w prywatnych instytucjach ubezpieczeniowych.
Jako działacz partyjny był członkiem Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Gdańsku oraz różnych organizacji społecznych i kulturalnych, w tym w latach 1979–1985 prezesem zarządu Wojewódzkiego Towarzystwa Krzewienia Kultury Świeckiej w Gdańsku. Wspólnie z prof. Tadeuszem Kielanowskim (1903–1992) z Akademii Medycznej w Gdańsku organizował cykliczne ogólnopolskie konferencje naukowe lekarzy i humanistów na temat filozofii i etyki medycznej. W latach 2002–2012 był Pomorskim Rzecznikiem Dyscypliny Partyjnej Sojuszu Lewicy Demokratycznej w Gdańsku; działał również w Klubie Współczesnej Myśli Politycznej (przewodniczący Komisji Rewizyjnej).
Został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1986), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1974), Złotym Krzyżem Zasługi (1969), Srebrnym Krzyżem Zasługi (1964), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1985), odznakami „Za Zasługi dla Gdańska” i „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”, Medalem Pamiątkowym 30-lecia Akademii Medycznej w Gdańsku (1975) oraz medalami i odznakami licznych organizacji społecznych i kulturalnych.
Rozwiedziony; mieszkał w bloku wielorodzinnym we Wrzeszczu. Córka Grażyna (ur. 1958 Gdańsk), magister ekonomii, od 1991 z rodziną w Hiszpanii. Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
