RYBICKA-GRZYWACZEWSKA BOŻENA, działaczka opozycji demokratycznej
| < Poprzednie | Następne > |
Rybicka-Grzywaczewska
BOŻENA RYBICKA-GRZYWACZEWSKA (ur. 10 IX 1957 Gdynia), działaczka opozycji demokratycznej. Siostra ► Arkadiusza, ► Mirosława i ► Sławomira Rybickich. W 1976 ukończyła Technikum Gastronomiczne w Gdańsku, specjalistka w zakresie technologii żywienia. W latach 1976–1980 pracowała w WSS Społem w Gdańsku i Agencji Reklamowej Biura Projektów i Zakładu Ceramiki Artystycznej.
W okresie 1977–1980 uczestniczka Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela, współpracowała z niezależnym Wydawnictwem im. Konstytucji 3 Maja. Wraz z bratową ► Magdaleną Modzelewską-Rybicką organizowała w 1978 odbijające się dużym echem modlitwy w ► kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w intencji uwięzionego działacza ► Błażeja Wyszkowskiego, a od maja do sierpnia 1980 ► Dariusza Kobzdeja i
► Tadeusza Szczudłowskiego. Współorganizatorka manifestacji rocznicowych 3 maja, 11 listopada, ► grudnia 1970 w Gdańsku. W 1979 współzałożycielka ► Ruchu Młodej Polski.
W ► sierpniu 1980 uczestniczka strajku w ► Stoczni Gdańskiej; po podpisaniu ► porozumień sierpniowych została sekretarką przewodniczącego Komitetu Krajowego ► NSZZ „Solidarność” ► Lecha Wałęsy. Po ogłoszeniu ► stanu wojennego (13 XII 1981) do czerwca 1982 ukrywała się. Po ujawnieniu, ponownie prowadziła nieoficjalny sekretariat Lecha Wałęsy.
Od 16 X 1982 żona ► Macieja Grzywaczewskiego (ślub planowany na 16 XII 1981 przełożono z uwagi na wprowadzenie ► stanu wojennego). W 1984 wraz z mężem i chorym na białaczkę dzieckiem wyjechała na leczenie do Francji (list Lecha Wałęsy w jej sprawie do Jacques’a Chiraca, wówczas mera Paryża, spowodował przyznanie mieszkania przez władze francuskiej stolicy). Była przedstawicielką Lecha Wałęsy w rozmowach z wydawcami francuskimi (między innymi przy wydaniu jego pierwszej autobiografii Droga Nadziei), współpracowała z pismem „Kontakt” w Paryżu i z Biurem Koordynacyjnym „Solidarności” za Granicą w Brukseli. W 1985 z dr Aliną Margolis Edelman założyła Fundusz SOS Pomoc Chorym w Polsce, zajmujący się sprowadzaniem z Polski na leczenie chorych i lekarzy na staże medyczne.
Powróciła do kraju w 1988. Współzałożycielka ► Stowarzyszenia Pomocy Osobom Autystycznym i Stowarzyszenia Wspólny Dom; organizowała zbiórkę pieniędzy na budowę Domu dla Osób z Upośledzeniem Umysłowym w Starogardzie Gdańskim. Od 1992 prezes Gdańskiej Fundacji Dobroczynności, prowadzącej Dom Pomocy Społecznej dla osób starszych w Stawiskach koło Kościerzyny i Środowiskowy Dom Samopomocy dla Osób z Upośledzeniem Umysłowym w Kościerzynie. Od 2008 działaczka ► Gdańskiej Rady Seniorów przy Prezydencie Miasta Gdańska. Od 2021 członkini Pomorskiego Zespołu do Spraw Kobiet przy Zarządzie Województwa Pomorskiego.
W 2006 Odznaczona Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, w 2016 Krzyżem Wolności i Solidarności. W 2019 została jedną z bohaterek muralu „Kobiety wolności”, odsłoniętym na filarze ► przystanku kolejowego Gdańsk Strzyża.
