KOWNACKI JERZY, proboszcz kościoła św. Piotra i Pawła
| < Poprzednie | Następne > |
JERZY KOWNACKI (11 IX 1941 Toruń – 16 VII 2021 Gdańsk), proboszcz kościoła św. Piotra i Pawła na Starym Przedmieściu. Jeden z pięciorga dzieci Bonifacego i Agnieszki z domu Maćkowiak trudniących się rzemiosłem, mieszkających w Wąbrzeźnie. Starszy brat ks. prałata Januarego (18 VI 1951 Wąbrzeźno – 27 V 2017 Gdańsk), duszpasterza archidiecezji białostockiej, Polskiej Misji Katolickiej w Bremie oraz archidiecezji gdańskiej.
Po ukończeniu studiów teologicznych w Gdańskim Seminarium Duchownym przyjął 19 III 1964 święcenia diakonatu, 21 VI 1964 święcenia kapłańskie z rąk bp. Edmunda Nowickiego, za specjalnym pozwoleniem Stolicy Apostolskiej (ze względu na młody wiek). Od 1 VIII 1964 wikariusz w kościele (katedrze) Trójcy Świętej w Gdańsku- Oliwie i kapelan biskupa pomocniczego diecezji gdańskiej Lecha Kaczmarka. 28 VII 1965 skierowany na studia teologiczne do Rzymu w Papieskim Instytucie Liturgicznym św. Anzelma przy Uniwersytecie Laterańskim i jednocześnie na studia liturgiczne w Papieskim Instytucie Pastoralnym w Rzymie. W 1970 uzyskał licencjat z teologii na podstawie pracy Commune Sanctorum w Nowym Mszale Rzymskim (promotor: prof. Francisco Biffi), w 1971 doktor teologii na podstawie rozprawy L'evoluzione religiosa di Adamo Mickiewicz (promotor: prof. Antonio Dal Covolo). Świadek obrad Soboru Watykańskiego II. W 1971 wygrał konkurs na prowadzenie audycji w radiu watykańskim i pracował w jego sekcji polskiej do 1972.
Po powrocie z Watykanu od 15 IV 1972 do 1 V 1974 kapelan bp. Lecha Kaczmarka. Od 31 VIII do 20 XII 1974 wikariusz parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Sopocie. Od 20 XII 1974 do 12 II 1977 na urlopie zdrowotnym, w 1975 podczas zabiegu na stole operacyjnym przeszedł śmierć kliniczną. Od 12 II do 15 VI 1977 wikariusz w kościele Najświętszego Serca Pana Jezusa w Stegnie, od 15 VI 1977 do 15 VI 1979 wikariusz w kościele Chrystusa Króla w Gdańsku, od 15 VI 1979 do 3 II 1982 pomoc duszpasterska przy kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny (NMP).
Od 3 II 1982 administrator, od 5 VI 1986 do 30 VI 1991 proboszcz kościoła św. Piotra i Pawła w Gdańsku przy ul. Żabi Kruk. Od 30 VI 1991 do 24 VI 1993 skierowany do pomocy duszpasterskiej do parafii przy kościele NMP, od lutego do czerwca 1994 w kościele Chrystusa Odkupiciela na Żabiance, od 3 XII 1994 do 17 VIII 1999 w parafii Matki Bożej Różańcowej w Gdyni-Demptowie. Od 18 VIII 1999 kapelan i jednocześnie rezydent w Domu Seniora im. Jana Pawła II na Przymorzu.
W 1973 oraz w latach 2005–2009 członek Komitetu Redakcyjnego (później Rady Naukowej) „Studiów Gdańskich”, periodyku wydawanego przez Gdańskie Seminarium Duchowne. Od 1 IX 1980 do 30 VI 2017 wykładowca liturgiki w Gdańskim Seminarium Duchownym. W latach 1982–1984 Diecezjalny Duszpasterz Trzeźwości. Od 1985 członek redakcji gdańskiego dwutygodnika katolickiego „Gwiazda Morza”.
Podczas pielgrzymki papież Jana Pawła II w 1987 odpowiedzialny był za przygotowanie liturgii papieskich w Gdańsku. Od 2 XII 1987 kanonik honorowy gdańskiej Kapituły Katedralnej.
Jeden z czterech księży (obok Krzysztofa Niedałtowskiego, Witolda Bocka oraz Krzysztofa Paczosa), którzy jako asystenci kościelni współtworzyli od września 1992 katolicką rozgłośnię Radio Plus. W radiu tym przedstawiał krótkie felietony „Ksiądz dobrze nastawiony”, na podstawie jego porannych audycji powstały dwie książki: Na dobry dzień (Gdańsk 2004) i Na kolejny dobry dzień (Pelplin 2012).
Od 24 VI 1993 zastępca przewodniczącego nowo utworzonej komisji liturgicznej archidiecezji gdańskiej. Od 11 VI 2016 na emeryturze. Za działalność w eterze otrzymał nagrodę Radiowa Osobowość Roku 2001. 11 XI 2018, za zasługi w upamiętnianiu żołnierzy wyklętych, uhonorowany przez abp. Sławoja Leszka Głódzia pierścieniem “Inki”. Pochowany na Cmentarzu Katolickim w Sopocie.
