GNIECH KLEMENS, dyrektor Stoczni Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
KLEMENS GNIECH (14 XII 1933 Wejherowo – 27 IV 2007 Monachium Niemcy)), stoczniowiec, dyrektor ► Stoczni Gdańskiej. Syn robotnika Pawła (1902–1958) i Anny (ur. 1908) z domu Kuperschmidt, zatrudnionej w spółdzielni krawieckiej. Miał czworo rodzeństwa: brata Brunona (ur. 1932) i siostry Magdalenę (ur. 1935), Stefanię (ur. 1939) i Krystynę (ur. 1951).
Ukończył szkołę podstawową i gimnazjum w Wejherowie. W latach 1950–1952 uczęszczał do ► Liceum Budowy Okrętów „Conradinum” w Gdańsku w Gdańsku. W 1952, na mocy dyplomu „Przodownika Nauki”, został przyjęty na studia na ► Wydziale Budowy Okrętów Politechniki Gdańskiej (PG) (do 1956 na kursie inżynierskim), które ukończył w 1958 (1956–1958 kurs magisterski). Dyplom ukończenia studiów otrzymał 31 XII 1958. W czasie studiów odbył półroczne praktyki w stoczniach w Gdyni, Gdańsku i Szczecinie. W 1954 wyjechał na pół roku na praktyki w Stoczni Deutsche Werft AG w Hamburgu, w 1955 odbył trzymiesięczną praktykę na jednostce pływającej PLO. Nie odbywał zasadniczej służby wojskowej, ukończył studia w stopniu podporucznika rezerwy.
18 IV 1958 zatrudniony został w Stoczni Gdańskiej na stanowisku mistrza na pochylni Wydziału K–3. 1 VII 1959 został kierownikiem Blachowni na Wydziale K–1 Obróbki Kadłubów. 1 IX 1961 awansował na stanowisko zastępcy kierownika ds. postępu technicznego na Wydziale K–3. W październiku 1966 nie uzyskał zgody na przeniesienie się do pracy w Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni. Od 1 IV 1969 był kierownikiem Wydziału Montażu Kadłubów K–2, 1 XI 1971 awansował na stanowisko Szefa Produkcji Kadłubów Stoczni Gdańskiej.
Od 1950 należał do Związku Młodzieży Polskiej, awansował na członka Prezydium Zarządu Wojewódzkiego ZMP w Gdańsku (październik 1953– grudzień 1955). Od marca 1954 członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR) (na pewno do 1980), w czasie studiów członek Egzekutywy OOP Wydziału Budowy Okrętów. W latach 1958–1962 był wykładowcą szkolenia partyjnego, w latach 60. XX wieku działał aktywnie w komisjach przy Wydziałowej Radzie Robotniczej i Egzekutywie OOP stoczni.
Po wydarzeniach ► grudnia 1970, 25 I 1971 figurował na liście uczestników i prawdopodobnie wziął udział, w spotkaniu stoczniowców z nowo wybranym I sekretarzem KC PZPR Edwardem Gierkiem w siedzibie Miejskiej Rady Narodowej w Gdańsku. 30 III 1973 współautor wynalazku „Płoza wypornościowa do wzdłużnego wodowania statku”, zaaprobowanego przez Urząd Patentowy PRL. W kwietniu lub czerwcu (różnica dat w dokumentrach) 1973 awansował w Stoczni Gdańskiej na stanowisko głównego inżyniera i zastępcę dyrektora ds. technicznych (pierwszego zastępcę dyrektora naczelnego Stoczni). 20 IV 1976 powołany został na stanowisko dyrektora naczelnego Stoczni.
Podczas wydarzeń ► czerwca 1976, 25 tego miesiąca, na wiecu robotniczym pod budynkiem dyrekcji stoczni wraz z m.in. I sekretarzem KW PZPR ► Tadeuszem Fiszbachem, bezskutecznie namawiał stoczniowców do rozejścia się i powrotu do pracy, po kilku dniach ze Stoczni zwolniono ze skutkiem natychmiastowym kilkadziesiąt osób, głównych „prowodyrów” protestu. Od grudnia 1977, poprzez kolejne rocznice (1978 i 1979) wydarzeń ► grudnia’ 70, z racji zajmowanego stanowiska współdziałał z kierownictwem gdańskiej ► Słuzbu Bezpieczeństwa (SB) w zapobieganiu organizowania obchodów niezależnych pod murem czy bramą stoczni. W styczniu 1980 za radą (pod naciskiem?) SB zdecydował o przeniesieniu ► Anny Walentynowicz do pracy na suwnicy w ► Stoczni Północnej. 14 III 1980 przyjęty został do ► Ochotniczej Rezerwy Milicji Obywatelskiej (ORMO), prawdopodobnie chcąc zostać Społecznym Inspektorem Ruchu Drogowego, pozostał w tych szeregach najpewniej do wydarzeń ► sierpnia 1980.
Po rozpoczęciu strajku sierpniowego 1980 w Stoczni Gdańskiej, w dniach od 14 do 16 sierpnia, prowadził rozmowy z zakładowym komitetem strajkowym. Na jego wniosek (albo żądanie) doszło wówczas do poszerzenia komitetu strajkowego o przedstawicieli wszystkich wydziałów stoczni. Pod naciskiem strajkujących zgodził się na przyjęcie z powrotem do pracy Stoczni Anny Walentynowicz (choć podkreślał „jej trudny charakter”) i zwolnionych przed nią ► Andrzeja Kołodzieja i ► Lecha Wałęsę. Podczas negocjacji zgadzał się na spełnienie wszystkich postulatów oprócz tzw. politycznych, co do których nie był władny podejmować decyzji, nie doprecyzowano też, w jakiej postaci upamiętnieni zostaną zabici w 1970 stoczniowcy. W efekcie 16 VIII 1980, patrząc z jego perspektywy jako dyrektora zakładu, odniósł sukces, uzyskując zgodę strajkujących na zakończenie protestu i przystąpienia do pracy.
Po wznowieniu strajku, 18 sierpnia, bezskutecznie namawiał do przestrzegania wcześniejszego porozumienia, zbywany był przez strajkujących nawet w mocnych, wulgarnych słowach. Po okrzepnięciu akcji strajkowej, na prośbę komitetu strajkowego, udostępnił do jego dyspozycji radiowęzeł zakładowy i drukarnię stoczniową. Po zakończeniu strajku i powstaniu ► Społecznego Komitetu Budowy Pomnika Poległych Stoczniowców 1970 bardzo poważnie i prestiżowo potraktował sprawę jego budowy. Według wspomnień byłych działaczy Prezydium Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” (► Alicja Kowalczyk,► Alojzy Szablewski, ► Tomasz Moszczak) nie czynił przeszkód w działalności NSZZ na terenie zakładu i starał się wdrażać w życie podnoszone przez związkowców uwagi (np. w sprawie poprawy bezpieczeństwa warunków pracy). Symbolem owej dobrej współpracy, a pewnie też efektem rzeczywistości, był jego udział (obok m.in. ks. ► Henryka Jankowskiego i Tadeusza Fiszbacha) w I Walnym Zebraniu Delegatów NSZZ „Solidarność” Stoczni Gdańskiej w lutym 1981. Po ogłoszeniu ► stanu wojennego i wybuchu strajku protestacyjnego w Stoczni, w czasie późniejszego procesu przywódców protestu przed Sądem Wojewódzkim w Gdańsku zeznawał na korzyść oskarżonych stoczniowców: Alojzego Szablewskiego i Tomasza, Moszczaka.
12 XII 1981 Rada Pracownicza Stoczni Gdańskiej, działając na podstawie ustawy o samorządzie załogi przedsiębiorstwa państwowego i statutu Stoczni, powołała go na dalsze pełnienie funkcji dyrektora naczelnego. 23 XII 1981, decyzją Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego, został odwołany z tego stanowiska. Od 24 XII 1981 (w aktach także data: 16 VIII 1982) do 31 XII 1984 zatrudniony był w Stoczni na stanowisku głównego budowniczego. Od 1 X 1982, za porozumieniem stron, oddelegowany został do pracy w Zrzeszeniu Przedsiębiorstw Przemysłu Okrętowego. Od 10 I 1983 do 31 XII 1984, biorąc urlop bezpłatny, przebywał na kontraktach zagranicznych „Polservice”, CMIE „Centromor”, Polmarine”. Formalnie odszedł ze Stoczni 31 XII 1984. Od stycznia 1985 pracował w ► Stoczni Wisła, od września 1985 do przynajmniej do 1989 w AW Nach GMBH w Hamburgu w charakterze rzeczoznawcy. W 2005, podczas ► procesu przed Sądem Okręgowym w Warszawie w sprawie masakry robotników w grudniu 1970, zeznał, iż był świadkiem rozmowy, podczas której ► Stanisław Kociołek wyraził zgodę na użycie broni.
Odznaczony m.in. Srebrnym (1963) i Złotym (1972) Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1977), Medalem 30-lecia PRL (1974), Medalem ZSRR „Za Wyróżnienie w Pracy” (1978), Złotą Odznaką im. Janka Krasickiego (1977), odznaką „Zasłużony Stoczniowiec PRL” (1979) oraz pośmiertnie odznaką honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej” (2014).
Od 1955 żonaty był z Marią (ur. 1934) z domu Idasiak, laborantką medyczną, nauczycielki w Szkole Laborantek Medycznych (następnie Państwowa Szkoła Medyczna) w Gdańsku, członkinią PZPR, matką chrzestną wodowanego 19 IX 1969 dla armatora tureckiego drobnicowca m/s. „General K. Orbay”. Ojciec Krzysztofa (ur. 1959) i Piotra (ur. 1967). Pochowany na ► cmentarzu Srebrzysko. Podczas ceremonii żałobnej żegnali go stoczniowcy i działacze ► Solidarności. W mszy w ► katedrze oliwskiej uczestniczyli m.in. ► Lech Wałęsa, przywódca sierpniowego strajku, i ► Tadeusz Fiszbach, ówczesny I sekretarz ► Komitetu Wojewódzkiego PZPR.
Bibliografia:
Archiwum Instytutu Pamieci Narodowej, akta paszportowe.
Archiwum Zakładowe Stoczni Gdańsk, akta osobowe.
Relacje Alicji Kowalczyk, Tomasza Moszczaka, Alojzego Szablewskiego;
Sterlingow Marek, Wąs Marek, Dyrektor na bardzo trudne czasy, w: Narodziny Solidarności. Kroniki Sierpniowe w 25 zeszytach, dodatek do „Gazety Wyborczej”, 2005, nr 22, s. 9;
Cenckiewicz Sławomir, Anna Solidarność. Życie i działalność Anny Walentynowicz na tle epoki (1929–2010), Poznań 2010.
