GIEDROYĆ JERZY, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
JERZY GIEDROYĆ (24 II 1916 Piotrogród (Petersburg) – 2 VI 1991 Gdańsk), profesor Akademii Medycznej w Gdańsku (AMG). Syn Aleksandra Giedroycia i Marii z domu Siemionowej. W 1921 wraz z rodzicami przeniósł się do Wilna, gdzie ukończył Gimnazjum im. Adama Mickiewicza. W latach 1933–1939 studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Stefana Batorego (USB). Od czerwca 1939 do kwietnia 1941 pracował jako lekarz-wolontariusz w Zakładzie Anatomii Prawidłowej USB, od 1940 do 1941 był etatowym młodszym asystentem w Zakładzie Anatomii tej uczelni. Jednocześnie od czerwca 1939 do kwietnia 1941 odbywał staże w I, a następnie w IV Szpitalu Miejskim w Wilnie. W latach 1941–1944 pracował jako lekarz rejonowy w Ejszyszkach, na tajnych kompleksach w Wilnie nauczał anatomii prawidłowej. Od czerwca 1944 do stycznia 1945 pracował jako lekarz w Szpitalu Gruźlicy Kostno-Stawowej w Wilnie.
W 1945 z rodziną repatriowany do kraju, do 1946 pracował w Ostrołęce jako lekarz rejonowy Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowej. W czerwcu 1946 otrzymał etat asystenta, następnie starszego asystenta na Oddziale Chirurgicznym Szpitala Kolejowego w Gdańsku. W latach 1946–1952 pracował na Oddziale Chirurgicznym Szpitala Miejskiego we Wrzeszczu. Jednocześnie w 1947 został starszym asystentem w Zakładzie Anatomii Prawidłowej Akademii Lekarskiej w Gdańsku.
W 1948 uzyskał specjalizację I stopnia z chirurgii i jeszcze w tym samym roku został powołany do służby wojskowej w stopniu porucznika. W grudniu 1949 przeniesiony do rezerwy rozpoczął pracę w II Klinice Chirurgii ALG na stanowisku starszego asystenta. W latach 1950–1952 ponownie pracował w Szpitalu Miejskim w Gdańsku. W 1952 otrzymał stanowisko adiunkta, a rok później uzyskał specjalizację II stopnia z chirurgii. W 1955 i w 1959 przebywał na stażu w Instytucie Onkologii im. Marii Curie-Skłodowskiej w Warszawie, jak również w ośrodkach chirurgicznych w Glasgow, Londynie, Hradec Králové, Pradze.
Od marca 1958 doktor nauk medycznych w oparciu o pracę Wartość venografii śródmostkowej dla oceny stanu węzłów chłonnych przymostkowych w raku sutka(promotor prof. Kazimierz Dębicki). Od 1965 doktor habilitowany na podstawie dorobku i rozprawy Wpływ powolnego przerywania dopływu tętniczego na miąższ wątroby psa. W latach 1968–1970 pracował na stanowisku docenta w II Klinice Chirurgicznej AMG. W 1969 był wojewódzkim specjalistą w zakresie chirurgii. W 1970 utworzył pierwszy Samodzielny Oddział Chirurgii Onkologicznej w Klinice Chirurgii Klatki Piersiowej Instytutu Chirurgii AMG, którym kierował do 1981. Od 1977 profesor nadzwyczajny (tytularny), uzyskał też w tym roku II stopień specjalizacji z onkologii. Do emerytury w 1986 był kierownikiem Kliniki Chirurgii Onkologicznej AMG.
Specjalista z zakresu nowotworów przewodu pokarmowego, przełyku i jelita grubego. Pracował nad metodami rozpoznawania i leczenia raka piersi i czerniaka złośliwego. Był twórcą metody rozszerzonej mastektomii w leczeniu raka sutka i prekursorem badania limfograficznego nowotworów. Upowszechnił punkcję cienkoigłową, oligobiopsję oraz tomografię płytkową. Był twórcą tzw. zespołu onkologicznego, w którego skład wchodzili: radioterapeuta, chemioterapeuta, patomorfolog i chirurg. Poprawił skuteczność metody skojarzonego leczenia raka sutka i chirurgicznego leczenia raka wpustu żołądka. Autor m.in. Chirurgii raka sutka („Polski Tygodnik Lekarski” 1955); Radykalizacji zabiegu Halsteda przez usuwanie przymostkowych węzłów chłonnych metodą własną („Polski Przegląd Chirurgiczny” 1958).
Od 1973 był członkiem Międzynarodowego Towarzystwa Chirurgii, Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, Polskiego Towarzystwa Gastroenterologicznego i Polskiego Towarzystwa Onkologicznego. Od 1953 należał do Sekcji Chirurgii Klatki Piersiowej, Serca i Naczyń Towarzystwa Chirurgów Polskich (TChP) oraz jego Sekcji Chirurgii Onkologicznej, której był przewodniczącym Zarządu Oddziału Gdańskiego w latach 1964-1968, a której w 1980 został członkiem honorowym. Od 1985 członek honorowy TChP. Należał do Aeroklubu Gdańskiego, w latach 1947–1957 był pilotem, w 1947–1948 członkiem Zarządu.
Odznaczony i wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1974), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1979), Medalem Komisji Edukacji Narodowej, medalem „Zasłużonemu Akademii Medycznej w Gdańsku” (1978), odznaką „Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia”(1980), odznaką „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1973), medalem pamiątkowym 30-lecia Akademii Medycznej w Gdańsku (1975). Otrzymał honorowy tytuł „Zasłużony Nauczyciel PRL” (1986).
Pochowany 18 VI 1991 na cmentarzu Srebrzysko.
