GAŁUSZKO PAWEŁ, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku, patron skweru
| < Poprzednie | Następne > |
PAWEŁ GAŁUSZKO (6 II 1924 Wilno – 28 X 1996 Gdańsk) lekarz psychiatra, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku (AMG), patron skweru w Gdańsku- Strzyży. Syn Michała, urzędnika pocztowego i Marii z domu Koll. Brat Edmunda i Ryszarda.
Uczęszczał do szkoły powszechnej w Baranowiczach (obecnie Białoruś), następnie do Gimnazjum Państwowego im. Tadeusza Reytana. Po wkroczeniu Armii Czerwonej (1939) kontynuował naukę w „dziesięciolatce”. Po wybuchu wojny niemiecko-radzieckiej (1941) uczęszczał na tajne kursy dokształcające. W latach 1942–1944 pracował w drukarni w Baranowiczach na stanowisku drukarza-mechanika. W 1944 wstąpił do Ludowego Wojska Polskiego i podjął naukę w Szkole Oficerów Frontowych, od 1945 podporucznik, w 1946 przeniesiony do rezerwy. W tym samym roku zdał egzamin dojrzałości przed Komisją Weryfikacyjno-Kwalifikacyjną w Kuratorium Okręgu Gdańskiego.
Studiował na Wydziale Lekarskim Akademii Lekarskiej (AL) w Gdańsku. W trakcie studiów, w latach 1946–1952, był współzałożycielem Międzywydziałowego Chóru, od 1946 do 1948 zastępcą kierownika Bratniej Pomocy Studentów AL. Na II roku studiów (1948) został nauczycielem biologii, neurologii i psychiatrii w Liceum Felczerskim w Gdańsku i w szkołach pielęgniarskich w Gdańsku oraz Gdyni i był nim do 1954. Na III roku studiów (1949) podjął pracę w Klinice Psychiatrycznej AL w Gdańsku na stanowisku laboranta. Od 1950 młodszy asystent w AMG. W 1952 ukończył studia i otrzymał dyplom lekarza. Rok później został starszym asystentem. W 1954 zrobił specjalizację I stopnia, a w 1956 II stopnia z psychiatrii. W 1956 otrzymał etat adiunkta w AMG.
Od 1959 prowadził wykłady dla studentów AMG z psychologii, psychopatologii i psychiatrii oraz ćwiczenia z psychiatrii. Jednocześnie wykładał psychiatrię i seksuologię w gdańskiej Wyższej Szkole Pedagogicznej. W latach 1960-1961 przebywał na stażu naukowym w Paryżu.
W 1961 uzyskał stopień doktora nauk medycznych na podstawie rozprawy Wartość lupuliny i jej wyciągów w lecznictwie psychiatrycznym (promotor Tadeusz Bilikiewicz). Od 1963 był konsultantem w Przychodni Chorób Zawodowych Instytutu Medycyny Morskiej w Gdańsku i specjalistą wojewódzkim do spraw psychiatrii dla województw gdańskiego i elbląskiego. W latach 1969–1972 był prodziekanem Wydziału Lekarskiego AMG, od 1971 kierownikiem Katedry i Kliniki Chorób Psychicznych Wydziału Lekarskiego, w latach 1972–1973 dziekanem tego Wydziału (zrezygnował w trakcie kadencji). W 1975 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. W latach 1977-1982 pełnił funkcję konsultanta regionalnego do spraw psychiatrii. W 1983 został członkiem krajowego zespołu specjalistycznego do spraw psychiatrii, a rok później kierownikiem Katedry i I Kliniki Chorób Psychicznych AMG. W 1984 zainicjował otwarcie II Kliniki Chorób Psychicznych. Od 1990 profesor zwyczajny.
Przez wiele lat był opiekunem Studenckiego Koła Naukowego, działającego przy Katedrze Psychiatrii. W 1989 był promotorem doktoratu honorowego profesora Ingemara Petersena, neurofizjologa klinicznego z Uniwersytetu w Göteborgu.
Autor m.in. prac: Zarys metod farmakologicznego leczenia zaburzeń psychicznych, Warszawa 1996; Doświadczenia własne w leczeniu schizofrenii Klozapolem (w: Pamiętnik Siódmych Gdańskich Dni Lecznictwa Psychiatrycznego, Gdańsk 1993); Zespoły depresyjne u chorych uzależnionych od alkoholu z uwzględnieniem chorób psychicznych w rodzinie („Psychiatria Polska” 1992). Brał udział między innymi w 1970 w VII Międzynarodowym Kongresie Psychoterapii w Mediolanie, był uczestnikiem kongresów z zakresu farmakoterapii zaburzeń psychicznych w Moskwie, Wilnie, Irkucku i we Lwowie. Był redaktorem czasopisma „Psychiatria Polska” oraz wydawanego w Związku Radzieckim periodyku „Nowosti Farmacji i Mediciny” („Новости фармации и медицины”). Członek Komisji Psychiatrycznej Polskiej Akademii Nauk, członek i przewodniczący Zarządu Głównego oraz wiceprezes (od 1963) Oddziału Gdańskiego Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego. Należał też do Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, Polskiego Towarzystwa Endokrynologicznego, Polskiego Towarzystw Higieny Pacy, Towarzystwa Wiedzy Powszechnej, Towarzystwa Medycyny Sądowej i Kryminalistyki, Rady Naukowej Instytutu Przemysłu Farmaceutycznego i Rady Naukowej Instytutu Medycyny Morskiej w Gdańsku. Był członkiem Senackiej Komisji do spraw Studentów AMG, Senackiej Komisji Lekowej (1963–1966), Rektorskiej Komisji Wydawniczej i Rektorskiej Komisji Inwestycyjnej.
Odznaczony był m.in.: Srebrnym (1955) i Złotym (1974) Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1979), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1982), Medalem Zwycięstwa i Wolności (1946), Medalami 30-lecia (1975), 40-lecia (1985) i 50-lecia (1995) Akademii Medycznej w Gdańsk, Medalem „Zasłużony dla Akademii Medycznej w Gdańsku” (1976), Medalem 40-lecia Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej (1984), Odznaką Grunwaldu (1946), odznakami „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1968) i „Za Zasługi dla Gdańska” (1973), odznakami „Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia” (1954), „Za Berlin” (1972), „Zasłużony Pracownik Morza” (1978), „Za szczególne zasługi dla rozwoju województwa bydgoskiego” (1984). Otrzymał tytuł Zasłużonego Nauczyciela Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej (1985). W 1971 został laureatem zespołowej nagrody naukowej I stopnia przyznanej przez Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej za całość badań nad atropiną. Był twórcą ogólnopolskich spotkań psychiatrów zwanych „Gdańskimi Dniami Lecznictwa Psychiatrycznego” organizowanych od 1969.
Od 1994 na emeryturze. Żonaty był z Krystyną de Walden-Gałuszko, profesorem nauk medycznych, ojciec Mikołaja (ur. 1972), prawnika oraz dr n. med. Marii Gałuszko-Węgielnik (ur. 1976), lekarza psychiatry. Pochowany 4 XI 1996 na cmentarzu Srebrzysko. Od 25 III 2010 patron skweru w Gdańsku-Strzyży.
