DEMBICKI EUGENIUSZ WIESŁAW, rektor Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
EUGENIUSZ WIESŁAW DEMBICKI (ur. 18 XII 1929 Walichnowy Wielkie, powiat Tczew), rektor Politechniki Gdańskiej (PG), specjalista mechaniki gruntów i fundamentowania. W latach 1950–1956 studiował na Wydziale Budownictwa Lądowego PG
(zob. Wydział Inżynierii Lądowej i Środowiska PG), jej pracownik w okresie 1953–2004. W latach 1961–1962 odbył studia doktoranckie w Université Joseph Fourier w Grenoble, ukończone doktoratem, od 1965 doktor habilitowany, od 1971 profesor tytularny, od 1977 profesor zwyczajny; w latach 1967–1969 kierownik Katedry Fundamentowania, 1971–1975 dyrektor Instytutu Hydrotechniki, 1973–1983 kierownik Katedry Budownictwa Morskiego i Geotechniki, 1983–2000 kierownik Katedry Geotechniki. W latach 1984–1987 rektor PG, był 1984–1987 przewodniczącym Kolegium Rektorów Uczelni Wybrzeża Gdańskiego, 1981–1987 członkiem Europejskiej Komisji Rektorów (CRE). Był przedstawicielem Polskiego Komitetu Normalizacyjnego w Europejskim Komitecie Normalizacji (CEN) w Brukseli.
W okresie 1987–1999 pracował także w Instytucie Morskim, Instytucie Budownictwa Wodnego PAN, w latach 1991–2004 na Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim w Olsztynie (kierownik Zakładu (1996–1999) i Katedry (1999–2004) Geotechniki). Wykładał na uniwersytetach i politechnikach w Grenoble (1976–1977 i 1980–1981), Kassel (1987–1988), Lyonie (1991–1992), Nantes (1985), Poitiers (1989), Rouen (1982), Turynie (1988), Wollongong (Australia, 1989), Zagrzebiu (1984). W latach 1971–1973 przewodniczący Wydziału IV, Nauk Technicznych, w 1973–1977 skarbnik Gdańskiego Towarzystwa Naukowego. Twórca Studium Doktoranckiego z Geotechniki i Inżynierii Środowiska PG i w latach 1992–2003 jego kierownik.
Specjalista z zakresu mechaniki gruntów i fundamentowania, budownictwa morskiego, metod rozwiązywania stanów granicznych w mechanice stosowanej, metod obliczeniowych konstrukcji oporowych i wsporczych, nowoczesnych technik analitycznych i komputerowych w geotechnice. Stworzył w Polsce własną szkołę naukową z mechaniki gruntów. Autor m.in. Une méthode d’approximation non linéaire de résolution des problémes d’équilibre limite des milieux cohérents (1964, wersja polska: Przybliżone metody wyznaczania pola naprężeń w gruncie w stanie granicznym, 1969), Stany graniczne gruntów. Teoria i zastosowania (1970), Fundamentowanie. Projektowanie i wykonawstwo (2 wyd.: 1976; t. 1 (1987), t. 2 (1988)), Parcie, odpór i nośność gruntu (1979; wersja słoweńska: Tlak, odpor i nosivost tla, 1982; wersja francuska: Poussé, butée et la portance des sols, 1982), Izbrannyje probliemy fundamientostrojenia gidrotiechniczeskich soorożenij (1981), Zagadnienia geotechniczne budowli morskich (1987).
Założyciel i redaktor naczelny ogólnopolskiego czasopisma naukowo-technicznego „Inżynieria Morska” (1980–1990), kontynuowanego jako „Inżynieria Morska i Geotechnika” (od 1991). Doktor honoris causa Université J. Fourier w Grenoble (1987), Politechniki Wrocławskiej (1999), Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie (2003), Politechniki Łódzkiej (2008). Autor wspomnień (Wspomnienia, Gdańsk 2020).
Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim (1974), Krzyżem Oficerskim (1993), Krzyżem Komandorskim (1999) Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Kawalerskim (1982) i Orderem Komandorskim (1986), Francuskimi Palmami Akademickimi (nadawanymi wybitnym przedstawicielom nauki), Krzyżem Oficerskim Narodowego Orderu Republiki Francuskiej (1996), Krzyżem Kawalerskim (1998) i Krzyżem Oficerskim (2005) Legii Honorowej Republiki Francuskiej. Laureat prestiżowej Nagrody Naukowej Maxa Plancka (1991). W 2015 wyróżniony tytułem Honorowy Profesor Emeritus Politechniki Gdańskiej. Mąż Haliny (ur. 1934) z domu Trajtler, lekarza stomatologa, bezdzietny.
