BITTEL-DOBRZYŃSKA NADZIEJA, lekarz, wykładowczyni w Akademii Medycznej w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
NADZIEJA BITTEL-DOBRZYŃSKA (6 XI 1917 Rajok, gubernia Chersoń, Rosja – 3 II 1999 Gdańsk), lekarz chirurg ze specjalizacją I i II stopnia z pediatrii oraz II stopnia z endokrynologii. Córka artysty malarza Wiktora Bittela i Marii Tołstaji z domu Juraszew, śpiewaczki operowej. W Polsce od 1922, do 1928 uczęszczała do gimnazjum im. Jana Śniadeckiego w Oszmianie. Po maturze w 1936 studiowała na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie, a od 1940 na Uniwersytecie Witolda Wielkiego w Kownie. W 1943 uzyskała tytuł lekarza i została asystentką chirurgów w Szpitalu Powiatowym w Oszmianie. Podczas II wojny światowej była członkinią Armii Krajowej.
W 1945 przeniosła się do Poznania, a następnie do Gdańska, gdzie została młodszym asystentem w Akademii Lekarskiej, w 1949 uzyskała stopień doktora. Do 1946 pracowała w Klinice Chirurgii dla Dorosłych, następnie do 1950 w Klinice Chirurgii i Ortopedii dla Dzieci, równolegle w latach 1948–1950 była zatrudniona w Zakładzie Anatomii Prawidłowej. Od 1950 do emerytury w 1981 roku pracowała w I Klinice Chorób Dzieci Akademii Medycznej w Gdańsku. W 1963 została starszym asystentem, w 1972 adiunktem, w 1981 starszym wykładowcą.
Zajmowała się ciężkimi schorzeniami infekcyjnymi u dzieci, stanami zapalnymi ośrodkowego układu nerwowego, etiologią gruźliczą, schorzeniami układu moczowego i ich powiązaniami z nadciśnieniem tętniczym, schorzeniami endokrynologicznymi wieku rozwojowego (takimi jak cukrzyca i zaburzenia rozwoju fizycznego u dzieci z cukrzycą), zaburzeniami rozwoju płciowego u młodzieży i ich związku z nieprawidłowościami kariotypu (zwanego zespołem Turnera), przyczyną karłowatości i otyłości w wieku rozwojowym, niedoczynnością tarczycy u niemowląt, zespołem Recklinghausena, wrodzonym przerostem nadnerczy, odmiedniczkowym i kłębuszkowym zapaleniem nerek i moczówki prostej. Była polską prekursorką wdrażania szkolenia pacjentów i nauczania samokontroli chorych w terapii cukrzycy. Utworzyła tzw. gdańską szkołę endokrynologii dziecięcej oraz Oddział Endokrynologii Dziecięcej, Przykliniczną Poradnię Endokrynologiczno-Diabetologiczną dla Dzieci (kierowała nią do 1993).
Autorka m.in. prac Nowa metoda nakłucia stawu biodrowego oparta na badaniu stosunków anatomicznych u osobników różnego wieku i różnej płci („Chirurgia Narządu Ruchu” 1953, nr 4), Zespół Turnera z prawidłowym poziomem gonadotropin w moczu („Pediatria Polska” 1955, nr 7), Upośledzenie wydalania obciążenia wodnego w czasie stosowania kwasu 1-(3-merkaptopropionowego) 8-D-argininowazopresyny (Adiuretin) w moczówce prostej („Pediatria Polska” 1980, nr 4), Stany hipoglikemiczne jako pierwszy objaw choroby Addisona u dziecka chorego na cukrzycę („Pediatria Polska” 1990, nr 9/10, wspólnie z Bohdaną Dorant, Marią Korpal-Szczyrską, Dorotą Birkholz, Alicją Bąkowską).
Członkini Międzynarodowego i Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego oraz wiceprzewodnicząca gdańskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Endokrynologicznego. Wyróżniona w 1975 Złotym Krzyżem Zasługi, w 1975 Medalem 30-lecia Akademii Medycznej w Gdańsku, w 1985 Medalem 40-lecia Polski Ludowej, odznakami „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1975) i „Za wzorową pracę w służbie zdrowia” (1980).
Zajmowała się też pisarstwem, jej teksty ukazywały się w „Życiu Literackim”, „Autografie”, „Magazynie Wileńskim”. W 1991 opublikowała autobiografię Jak wiedźma Agrypicha znachorstwa mnie uczyła.
Jej mąż był starszym wykładowcą na Politechnice Gdańskiej.
