WEBER CARL, profesor Technische Hochschule Danzig
| < Poprzednie | Następne > |
CARL WEBER (3 X 1870 Berlin – 22 VIII 1915 Charsy nad Bugiem, obecnie obwód brzeski, Białoruś), architekt, profesor Technische Hochschule Danzig (THD). Syn Maxa Webera (31 V 1836 Bielefeld – 10 VIII 1897 Ryga), prawnika, polityka, urzędnika komunalnego, między innymi rajcy miejskiego Erfurtu (1862–1869) i Berlina (1869–1893) oraz poślubionej w 1863 Helene z domu Fallenstein (1844–1919). Brat między innymi Maximiliana Carla Emila (Max Weber jun.) (21 IV 1864 Erfurt – 14 VI 1920 Monachium), socjologa; Carla Davida Alfreda (30 VII 1868 Erfurt – 2 V 1958 Heidelberg), ekonomisty i socjologa; Clary (1875–1953), zamężnej za lekarza Ernsta Mommsena (1863–1930); Arthura (1877–1952), oficera.
Po studiach w Berlinie budowniczy w służbie państwowej, w 1902 budowniczy rządowy, w latach 1905–1906 kierował budową kościołów. Od 1907 do 1915 profesor średniowiecznego budownictwa i architektury na THD. W 1910 kierował pracami przy renowacji Małego Refektarza (sala podpisania w 1660 pokoju oliwskiego) w byłym klasztorze w Oliwie. W 1912 opracował projekt rekonstrukcyjny dekoracji fasady Domu Angielskiego, w 1913 kierował budową zaprojektowanego przez siebie Kościoła Pojednania w Oliwie ( kościół Matki Bożej Królowej Korony Polskiej), przerwaną przez jego śmierć we frontowym lazarecie w czasie I wojny światowej. Działał w Stowarzyszeniu na Rzecz Zachowania Zabytków Budownictwa i Sztuki Gdańska. W 1913 profesor architektury antyku, renesansu i baroku na politechnice w Hanowerze.
Na grobie rodzinnym Weberów na cmentarzu Friedhof IV przy Bergmannstraße 45-47 w Berlinie-Kreuzbergu, gdzie spoczywają rodzice i siostra Clara z mężem, umieszczona została poświęcona mu tablica pamiątkowa.
Bibliografia:
Roth Günther, Max Webers deutsch-englische Familiengeschichte 1800–1950, Tübingen 2002.
