RYDLEWSKI STANISŁAW, rektor Politechniki Gdańskiej
| (Nie pokazano 5 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
| − | '''STANISŁAW RYDLEWSKI''' (29 X 1911 Rogowo powiat Pińczów – 28 II 1970 Gdańsk), rektor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG). Studiował w latach 1930–1938 na | + | '''STANISŁAW RYDLEWSKI''' (29 X 1911 Rogowo powiat Pińczów – 28 II 1970 Gdańsk), rektor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG). Syn Stanisława i Marii. Ukończył Szkołę Powszechną w Opatowcu oraz II Gimnazjum w Tarnowie. Studiował w latach 1930–1938 na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Lwowskiej (absolutorium), egzamin dyplomowy zdał z odznaczeniem 17 XII 1945 na PG. <br/><br/> |
| + | W latach 1934–1935 odbył Dywizyjny Kurs Podchorążych Rezerwy Piechoty we Lwowie. Od 1938 zastępca kierownika budowy Drogi Państwowej nr 9 w tamtejszym Urzędzie Wojewódzkim. W 1939 zmobilizowany do pułku piechoty, jako podporucznik rezerwy brał udział w obronie Warszawy. Od 1 VI 1940 do 25 I 1945 przebywał w niewoli w oflagach: X B, XVIII C i II C w Woldenbergu (Dobiegniew), wykładając w Kole Inżynierii Lądowej i Wodnej w ramach Studium Dokształcania Politechnicznego.<br/><br/> | ||
| + | Po powrocie z niewoli od 8 lutego do 15 sierpnia 1945 pracował w Zarządzie Miejskim w Łodzi, następnie do 1 VI 1946 kierownik | ||
| + | gdyńskiego oddziału [[BIURO ODBUDOWY PORTÓW | Biura Odbudowy Portów]]. Jednocześnie od 1 XI 1945 pracował na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej oraz [[WYDZIAŁ ARCHITEKTURY POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Wydziale Architektury PG]], prowadził wykłady ze statyki budowli oraz drewnianych konstrukcji i mostów. Od 1 III 1946 adiunkt, od 1 IX 1948 zastępca profesora i kierownik Katedry Budownictwa Drewnianego i zastępca dziekana Wydziału Inżynierii Lądowej i Wodnej PG. Od 1949 doktor na podstawie rozprawy ''Drgania własne układów kratowych o węzłach sztywnych''. W roku akademickim 1950–1951 dziekan Wydziału Budownictwa Wieczorowej Szkoły Inżynierskiej, od 1 VI 1951 do 15 IX 1954 jej rektor. Od semestru letniego 1951–1952 kierował także Katedrą i Zakładem Statyki i Konstrukcji Budowlanych na Wydziale Architektury. <br/><br/> | ||
| + | 12 XI 1953 powołany został na rzeczoznawcę Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej. W latach 1953–1956 przewodniczący Zespołu Wieczorowych Szkół Inżynierskich. Od 1955 profesor nadzwyczajny (tytularny). W 1956 przebywał w Chinach jako rzeczoznawca z ramienia Ministerstwa Handlu Zagranicznego. W latach 1954–1956 i 1959–1968 prorektor PG do spraw nauczania. Od 1966 profesor zwyczajny. Po [[MARZEC 1968 W GDAŃSKU | marcu 1968]] rektor PG, przeprowadził zmiany w strukturze organizacyjnej uczelni. W 1969, jako przewodniczący kolegium rektorów uczelni Trójmiasta, poparł decyzję o utworzeniu [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]].<br/><br/> | ||
| + | Specjalista z zakresu konstrukcji budowlanych. Autor i współautor projektów między innymi chłodni w Gdyni, Świnoujściu i Białymstoku, magazynów w Gdyni i Gdańsku-Nowym Porcie, mostu drogowego w Czarnej Wodzie, 225 orzeczeń technicznych.<br/><br/> | ||
| + | W latach 1947–1949 sekretarz Związku Zawodowego Nauczycielstwa Polskiego, od 1949 kurator [[BRATNIA POMOC ZRZESZENIA STUDENTÓW POLAKÓW POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Bratniej Pomocy Studentów PG]], w latach 1952–1954 przewodniczący Komitetu Uczelnianego Frontu Narodowego (FN, później Front Jedności Narodu), a od 1953 członek Prezydium Miejskiego Komitetu FN. W 1953 organizator Ligi Przyjaciół Żołnierza na PG. Od grudnia 1954 do stycznia 1957 radny wojewódzki i przewodniczący Komisji Finansów, Budżetu i Planu, następnie do 1958 członek Rady Techniczno-Ekonomicznej Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku oraz członek Kolegium Wojewódzkiej Komisji Planowania Gospodarczego. Od stycznia 1947 członek Polskiej Parii Socjalistycznej (PPS), od 1948 Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR), od 1949 I sekretarz POP PZPR na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej, członek egzekutywy Komitetu Zakładowego, w latach 1952–1970 członek Plenum Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Gdańsku. W 1968 awansowany na podpułkownika rezerwy. <br/><br/> | ||
| + | Członek Rady Głównej Ministerstwa Oświaty (w latach 1954–1956 przewodniczący Sekcji Technicznej), w 1958 w prezydium Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa oraz Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej. Od 1965 przewodniczący Zespołu Kierunkowego Budownictwa Sekcji Technicznej Rady Głównej, od 1968 Rady Naukowej Zakładu Badań nad Szkolnictwem Wyższym. <br/><br/> | ||
| + | Odznaczony między innymi Srebrnym Krzyżem Orderu Virtuti Militari (przyznany w 1939, otrzymany w 1966), Krzyżem Kawalerskim (1954), Krzyżem Oficerskim (1960) i Krzyżem Komandorskim (1966) Orderu Odrodzenia Polski. Laureat Nagrody Państwowej I stopnia (1963), Nagrody Ministra Szkolnictwa Wyższego I stopnia (1964 i 1967) oraz tytułu „Zasłużony Nauczyciel PRL” (1968).<br/><br/> | ||
| + | Żonaty był z Janiną (21 VI 1912 Lwów – 29 X 2008 Gdańsk). Jego pogrzebowi na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]] władze nadały propagandowo uroczystą oprawę. {{author: MA}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 10:03, 6 cze 2023
STANISŁAW RYDLEWSKI (29 X 1911 Rogowo powiat Pińczów – 28 II 1970 Gdańsk), rektor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Stanisława i Marii. Ukończył Szkołę Powszechną w Opatowcu oraz II Gimnazjum w Tarnowie. Studiował w latach 1930–1938 na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Lwowskiej (absolutorium), egzamin dyplomowy zdał z odznaczeniem 17 XII 1945 na PG.
W latach 1934–1935 odbył Dywizyjny Kurs Podchorążych Rezerwy Piechoty we Lwowie. Od 1938 zastępca kierownika budowy Drogi Państwowej nr 9 w tamtejszym Urzędzie Wojewódzkim. W 1939 zmobilizowany do pułku piechoty, jako podporucznik rezerwy brał udział w obronie Warszawy. Od 1 VI 1940 do 25 I 1945 przebywał w niewoli w oflagach: X B, XVIII C i II C w Woldenbergu (Dobiegniew), wykładając w Kole Inżynierii Lądowej i Wodnej w ramach Studium Dokształcania Politechnicznego.
Po powrocie z niewoli od 8 lutego do 15 sierpnia 1945 pracował w Zarządzie Miejskim w Łodzi, następnie do 1 VI 1946 kierownik
gdyńskiego oddziału Biura Odbudowy Portów. Jednocześnie od 1 XI 1945 pracował na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej oraz Wydziale Architektury PG, prowadził wykłady ze statyki budowli oraz drewnianych konstrukcji i mostów. Od 1 III 1946 adiunkt, od 1 IX 1948 zastępca profesora i kierownik Katedry Budownictwa Drewnianego i zastępca dziekana Wydziału Inżynierii Lądowej i Wodnej PG. Od 1949 doktor na podstawie rozprawy Drgania własne układów kratowych o węzłach sztywnych. W roku akademickim 1950–1951 dziekan Wydziału Budownictwa Wieczorowej Szkoły Inżynierskiej, od 1 VI 1951 do 15 IX 1954 jej rektor. Od semestru letniego 1951–1952 kierował także Katedrą i Zakładem Statyki i Konstrukcji Budowlanych na Wydziale Architektury.
12 XI 1953 powołany został na rzeczoznawcę Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej. W latach 1953–1956 przewodniczący Zespołu Wieczorowych Szkół Inżynierskich. Od 1955 profesor nadzwyczajny (tytularny). W 1956 przebywał w Chinach jako rzeczoznawca z ramienia Ministerstwa Handlu Zagranicznego. W latach 1954–1956 i 1959–1968 prorektor PG do spraw nauczania. Od 1966 profesor zwyczajny. Po marcu 1968 rektor PG, przeprowadził zmiany w strukturze organizacyjnej uczelni. W 1969, jako przewodniczący kolegium rektorów uczelni Trójmiasta, poparł decyzję o utworzeniu Uniwersytetu Gdańskiego.
Specjalista z zakresu konstrukcji budowlanych. Autor i współautor projektów między innymi chłodni w Gdyni, Świnoujściu i Białymstoku, magazynów w Gdyni i Gdańsku-Nowym Porcie, mostu drogowego w Czarnej Wodzie, 225 orzeczeń technicznych.
W latach 1947–1949 sekretarz Związku Zawodowego Nauczycielstwa Polskiego, od 1949 kurator Bratniej Pomocy Studentów PG, w latach 1952–1954 przewodniczący Komitetu Uczelnianego Frontu Narodowego (FN, później Front Jedności Narodu), a od 1953 członek Prezydium Miejskiego Komitetu FN. W 1953 organizator Ligi Przyjaciół Żołnierza na PG. Od grudnia 1954 do stycznia 1957 radny wojewódzki i przewodniczący Komisji Finansów, Budżetu i Planu, następnie do 1958 członek Rady Techniczno-Ekonomicznej Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku oraz członek Kolegium Wojewódzkiej Komisji Planowania Gospodarczego. Od stycznia 1947 członek Polskiej Parii Socjalistycznej (PPS), od 1948 Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR), od 1949 I sekretarz POP PZPR na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej, członek egzekutywy Komitetu Zakładowego, w latach 1952–1970 członek Plenum Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Gdańsku. W 1968 awansowany na podpułkownika rezerwy.
Członek Rady Głównej Ministerstwa Oświaty (w latach 1954–1956 przewodniczący Sekcji Technicznej), w 1958 w prezydium Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa oraz Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej. Od 1965 przewodniczący Zespołu Kierunkowego Budownictwa Sekcji Technicznej Rady Głównej, od 1968 Rady Naukowej Zakładu Badań nad Szkolnictwem Wyższym.
Odznaczony między innymi Srebrnym Krzyżem Orderu Virtuti Militari (przyznany w 1939, otrzymany w 1966), Krzyżem Kawalerskim (1954), Krzyżem Oficerskim (1960) i Krzyżem Komandorskim (1966) Orderu Odrodzenia Polski. Laureat Nagrody Państwowej I stopnia (1963), Nagrody Ministra Szkolnictwa Wyższego I stopnia (1964 i 1967) oraz tytułu „Zasłużony Nauczyciel PRL” (1968).
Żonaty był z Janiną (21 VI 1912 Lwów – 29 X 2008 Gdańsk). Jego pogrzebowi na cmentarzu Srebrzysko władze nadały propagandowo uroczystą oprawę.
