RENNEN PETER van den, złotnik
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | [[File:Peter_van_der_Renne.png|thumb|Konewka w kształcie wielbłąda wykonana przez Salomona von der | + | [[File:Peter_van_der_Renne.png|thumb|Konewka w kształcie wielbłąda wykonana przez Salomona von der Rennen, brata Petera, w początkach XX wieku w Muzeum Arsenału na Kremlu w Moskwie]] |
| − | '''PETER van den RENNEN''' (4 IX 1607 Gdańsk – 30 VII 1669 Gdańsk), [[ZŁOTNICTWO | złotnik]]. Syn Reinharda, złotnika pochodzącego prawdopodobnie z Nadrenii, przybyłego do Gdańska przed 1592 | + | '''PETER van den RENNEN''' (4 IX 1607 Gdańsk – 30 VII 1669 Gdańsk), [[ZŁOTNICTWO | złotnik]]. Syn Reinharda, złotnika pochodzącego prawdopodobnie z Nadrenii, przybyłego do Gdańska przed 1592. Był szóstym z dziewięciorga rodzeństwa, złotnikiem został także jego brat Salomon. <br/><br/> |
| − | Zawodu uczył się w warsztacie ojca, w 1626 | + | Zawodu uczył się w warsztacie ojca, w 1626 został wyzwolony na czeladnika. Pracę mistrzowską wykonał w 1631 roku u [[GOTTSCHALCK HEINRICH | Heinricha Gottschalcka]]. 17 II 1633 otrzymał od króla Władysława IV serwitorat, przywilej wyjęcia spod jurysdykcji miejskiej osoby pracującej dla królewskiego dworu. W 1637 uzyskał [[OBYWATELSTWO MIEJSKIE | obywatelstwo miejskie Gdańska]], w 1648 otrzymał je jego brat Salomon. Bracia zajmowali się handlem, sprowadzali też gotowe wyroby złotnicze. Za pośrednictwem Petera sprowadzono z Augsburga naczynie służące do mieszania wina z wodą, podarowane przez [[RADA MIEJSKA | Radę Miejską Gdańska]] w 1646 królowi Władysławowi IV i królowej Ludwice Marii Gonzadze. <br/><br/> |
| − | Od 1654 | + | Od 1654 korzystał z posiadłości nad [[STRZYŻA, potok | potokiem Strzyża]], którą odstąpił mu Johanes Kratzer, jej właściciel od co najmniej 1656 do 1659. W kuźni przy dworze zorganizował miejsce do obróbki srebra, posiadłość nazwano więc Silberhammer (obecnie [[SREBRZYSKO | Srebrzysko]]). <br/><br/> |
| − | Najsłynniejszymi dziełami zamówionymi i częściowo wykonanymi w jego warsztacie były [[RELIKWIARZ ŚW. WOJCIECHA W GNIEŹNIE | relikwiarz sarkofagowy św. Wojciecha dla katedry w Gnieźnie]] oraz [[RELIKWIARZ ŚW. STANISŁAWA W KRAKOWIE | relikwiarz sarkofagowy św. Stanisława dla katedry na Wawelu]] (niedokończony). W 1644 | + | Najsłynniejszymi dziełami zamówionymi i częściowo wykonanymi w jego warsztacie były [[RELIKWIARZ ŚW. WOJCIECHA W GNIEŹNIE | relikwiarz sarkofagowy św. Wojciecha dla katedry w Gnieźnie]] oraz [[RELIKWIARZ ŚW. STANISŁAWA W KRAKOWIE | relikwiarz sarkofagowy św. Stanisława dla katedry na Wawelu]] (niedokończony). W 1644 wykonał tron biskupi dla katedry we Fromborku (przetopiony w czasie wojen szwedzkich) oraz dwie (również niezachowane) misy, z których jedna ze scenami z życia Aleksandra Macedońskiego była wtórnie wykorzystywana jako chrzcielnica i pozostawała co najmniej do 1911 w posiadaniu rodziny Schenk von Tautenburg z Doben (Doba) w powiecie Angerburg (Węgorzewo). Druga z mis, zamówiona przez Radę Miejską Gdańska, została ofiarowana w 1646 królowej Ludwice Marii Gonzadze z okazji zaślubin z królem Władysławem IV. Z nim lub z jego bratem Salomonem łączy się również misę i dzban z bogatym, prawie pełnoplastycznym ornamentem małżowinowo-chrząstkowym, które zostały sprzedane 14 XI 1988 w domu aukcyjnym Sotheby’s w Genewie. Dzieła sygnował literami PR w ozdobnej tarczy lub tylko R. <br/><br/> |
| − | 11 IX 1657 zwarł umowę przedślubną z Josiną Bergmann o wzajemnym dziedziczeniu. Małżeństwo doczekało się co najmniej trzech synów: Daniela, Georga i Reinhardta. Pierwszy pobierał nauki u ojca w latach 1655–1660, miał być wyzwolony przez [[CECHY, XIV–XVIII wiek | cech]] bez konieczności wykonania pracy mistrzowskiej | + | 11 IX 1657 zwarł umowę przedślubną z Josiną Bergmann o wzajemnym dziedziczeniu. Małżeństwo doczekało się co najmniej trzech synów: Daniela, Georga i Reinhardta. Pierwszy pobierał nauki u ojca w latach 1655–1660, miał być wyzwolony przez [[CECHY, XIV–XVIII wiek | cech]] w 1674 bez konieczności wykonania pracy mistrzowskiej, pod warunkiem wypłacenia 800 florenów i wyprawienia uczty. Dwaj pozostali synowie rozpoczęli naukę u ojca w 1658, jednak brak informacji o ich dalszych losach. <br/><br/> |
| − | Zmarł rażony apopleksją w swojej kuźni, położonej w pobliżu [[SZPITAL WSZYSTKICH BOŻYCH ANIOŁÓW | szpitala Wszystkich Bożych Aniołów]]. Prawdopodobnie został pochowany w [[KOŚCIÓŁ ŚW. TRÓJCY | kościele św. Trójcy]], obok swojego ojca, który | + | Zmarł rażony apopleksją w swojej kuźni, położonej w pobliżu [[SZPITAL WSZYSTKICH BOŻYCH ANIOŁÓW | szpitala Wszystkich Bożych Aniołów]]. Prawdopodobnie został pochowany w [[KOŚCIÓŁ ŚW. TRÓJCY | kościele św. Trójcy]], obok swojego ojca, który wykupił miejsce na pochówek w 1604 roku. Na płycie przed głównym ołtarzem zachował się napis: „VND SEINEN ERB EN”. {{author: MMK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 19:51, 12 kwi 2022
PETER van den RENNEN (4 IX 1607 Gdańsk – 30 VII 1669 Gdańsk), złotnik. Syn Reinharda, złotnika pochodzącego prawdopodobnie z Nadrenii, przybyłego do Gdańska przed 1592. Był szóstym z dziewięciorga rodzeństwa, złotnikiem został także jego brat Salomon.
Zawodu uczył się w warsztacie ojca, w 1626 został wyzwolony na czeladnika. Pracę mistrzowską wykonał w 1631 roku u Heinricha Gottschalcka. 17 II 1633 otrzymał od króla Władysława IV serwitorat, przywilej wyjęcia spod jurysdykcji miejskiej osoby pracującej dla królewskiego dworu. W 1637 uzyskał obywatelstwo miejskie Gdańska, w 1648 otrzymał je jego brat Salomon. Bracia zajmowali się handlem, sprowadzali też gotowe wyroby złotnicze. Za pośrednictwem Petera sprowadzono z Augsburga naczynie służące do mieszania wina z wodą, podarowane przez Radę Miejską Gdańska w 1646 królowi Władysławowi IV i królowej Ludwice Marii Gonzadze.
Od 1654 korzystał z posiadłości nad potokiem Strzyża, którą odstąpił mu Johanes Kratzer, jej właściciel od co najmniej 1656 do 1659. W kuźni przy dworze zorganizował miejsce do obróbki srebra, posiadłość nazwano więc Silberhammer (obecnie Srebrzysko).
Najsłynniejszymi dziełami zamówionymi i częściowo wykonanymi w jego warsztacie były relikwiarz sarkofagowy św. Wojciecha dla katedry w Gnieźnie oraz relikwiarz sarkofagowy św. Stanisława dla katedry na Wawelu (niedokończony). W 1644 wykonał tron biskupi dla katedry we Fromborku (przetopiony w czasie wojen szwedzkich) oraz dwie (również niezachowane) misy, z których jedna ze scenami z życia Aleksandra Macedońskiego była wtórnie wykorzystywana jako chrzcielnica i pozostawała co najmniej do 1911 w posiadaniu rodziny Schenk von Tautenburg z Doben (Doba) w powiecie Angerburg (Węgorzewo). Druga z mis, zamówiona przez Radę Miejską Gdańska, została ofiarowana w 1646 królowej Ludwice Marii Gonzadze z okazji zaślubin z królem Władysławem IV. Z nim lub z jego bratem Salomonem łączy się również misę i dzban z bogatym, prawie pełnoplastycznym ornamentem małżowinowo-chrząstkowym, które zostały sprzedane 14 XI 1988 w domu aukcyjnym Sotheby’s w Genewie. Dzieła sygnował literami PR w ozdobnej tarczy lub tylko R.
11 IX 1657 zwarł umowę przedślubną z Josiną Bergmann o wzajemnym dziedziczeniu. Małżeństwo doczekało się co najmniej trzech synów: Daniela, Georga i Reinhardta. Pierwszy pobierał nauki u ojca w latach 1655–1660, miał być wyzwolony przez cech w 1674 bez konieczności wykonania pracy mistrzowskiej, pod warunkiem wypłacenia 800 florenów i wyprawienia uczty. Dwaj pozostali synowie rozpoczęli naukę u ojca w 1658, jednak brak informacji o ich dalszych losach.
Zmarł rażony apopleksją w swojej kuźni, położonej w pobliżu szpitala Wszystkich Bożych Aniołów. Prawdopodobnie został pochowany w kościele św. Trójcy, obok swojego ojca, który wykupił miejsce na pochówek w 1604 roku. Na płycie przed głównym ołtarzem zachował się napis: „VND SEINEN ERB EN”.
