LEWON JANINA ANTONINA, farmaceutka
| < Poprzednie | Następne > |
JANINA ANTONINA LEWON (Lewonowa) (22 II 1909 Stanisławów - 28 III 1965 Gdańsk) farmaceutka, dydaktyk gdańskiej Akademii Lekarskiej (AL) i Akademii Medycznej (AMG). Córka Jana Latwisa, urzędnika państwowego, i Marii z domu Karnickiej, siostra Haliny i Stanisława. Od 1919 uczęszczała do Gimnazjum Sióstr Nazaretanek w Wilnie. W 1927 otrzymała świadectwo dojrzałości i podjęła studia na Wydziale Farmaceutycznym Uniwersytetu Stefana Batorego. Od 1931 pracowała w aptece Piotra Jundziłła w Wilnie, początkowo jako praktykantka, od 1932 jako asystentka. W 1933 ukończyła studia, magister farmacji, w 1939 awansowała w aptece na stanowisko pultrantki. Po zbombardowaniu apteki przez wojska niemieckie w 1944, rok później podjęła pracę w przyszpitalnej aptece Czerwonego Krzyża w Wilnie na stanowisku asystentki.
W Gdańsku od 1945, pracowała w aptece Wacława Domańskiego w Nowym Porcie, działała w komitecie organizacyjnym gdańskiej AL. W 1946 otrzymała zgodę Ministerstwa Zdrowia na pełnienie funkcji kierownika apteki klinicznej (późniejsza apteka Akademickiego Centrum Klinicznego) i jednoczesną pracę w Katedrze Farmakognozji AL na stanowisku starszego asystenta, co dawało możliwość praktycznego szkolenia studentów farmacji. Rok później otrzymała tymczasowy awans na stanowisko adiunkta w nowo powstałej Katedrze Farmacji Stosowanej AL. W 1948 została przeniesiona do Katedry Farmakognozji, gdzie pracowała na stanowisku adiunkta, w 1949 współorganizowała kurs dla pomocniczych sił naukowych. W tym samym roku uczestniczyła też w szkoleniu w jedynej w kraju Pracowni Fitochemicznej w Poznaniu. W latach 1949–1951 pracowała w Katedrze Farmakognozji na stanowisku starszego asystenta kontraktowego, następnie ponownie w Katedrze Farmacji Stosowanej na stanowisku starszego asystenta.
W 1953 rozpoczęła pierwsze samodzielne badania nad oznaczaniem alkaloidów w poszczególnych częściach rośliny z rodziny dzwonkowatych Lobelia inflata. Od 1956 prowadziła kursy podyplomowe dla farmaceutów w zakresie przygotowania oraz kontroli leku jałowego. W 1958 awansowała na stanowisko adiunkta. Od 1958 redagowała dodatek kwartalny „Apteka Szpitalna” do „Farmacji Polskiej”.
Ze względu na brak dyplomu doktorskiego w 1960 zakończyła pracę w Katedrze Farmacji Stosowanej AMG. Skoncentrowała się na pracy w aptece, która oprócz swojej funkcji usługowej stała się również bazą badań naukowych oraz pełniła funkcję dydaktyczną. Jako pierwsza w kraju zainstalowała w niej boksy aseptyczne do sporządzania leków. Umożliwiło to rozpoczęcie prowadzenia ćwiczeń ze studentami farmacji. Apteka (pod nazwą Apteka Państwowego Szpitala Klinicznego nr 1) stała się bazą dydaktyczną Katedry Farmacji Stosowanej AMG, a od 1959 wprowadzono do programu studiów farmaceutycznych odbywane tu praktyki zawodowe.
W 1963 na podstawie rozprawy Przeżywalność drobnoustrojów w alkaloidowych lekach stosowanych w chorobach oczu (promotor prof. Henryk Ellert) doktor nauk farmaceutycznych. W 1964 planowano uruchomić w aptece pracownię chemiczną do badań nad stabilnością leków, do czego nie doszło z uwagi na jej ciężką chorobę.
Zajmowała się badaniem jałowości leków, metodami sporządzania leków jałowych, między innymi ocznych i antybiotyków, zakażeniami wewnątrzszpitalnymi, drogą leków, inhibitorami antybiotyków oraz kiełkowaniem zarodników laseczek tlenowych w lekach tyndalizowanych. Interesowała się i badała czas przeżywalności drobnoustrojów w lekach oraz rozkład alkaloidów wywołany mikroorganizmami. Autorka między innymi Zagadnienia aptek zakładowych („Farmacja Polska” 1956), Lek wewnątrz zakażeń wewnątrzszpitalnych („Farmacja Polska” 1959), Badania nad kiełkowaniem zarodników w lekach wyjałowionych metodą tyndalizacji („Farmacja Polska” 1959), Produkcja leków jałowych w aptekach szpitalnych („Szpitalnictwo Polskie” 1963), Preparatyka i kontrola leku jałowego (Warszawa, 1964).
Należała do Polskiego Towarzystwa Farmaceutycznego, Polskiego Towarzystwa Mikrobiologicznego. Była członkiem gdańskiej Okręgowej Izby Aptekarskiej, Związku Zawodowego Farmaceutów Pracowników Rzeczpospolitej Polskiej (od lat trzydziestych) i Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia (od 1953). Odznaczona została między innymi Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 10-lecia Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej, Odznaką Honorową Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia.
Była żoną Józefa Lewona. Pochowana została na cmentarzu Srebrzysko.
