BLECH ABRAHAM FRIEDRICH, pastor
| (Nie pokazano 23 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 3: | Linia 3: | ||
[[File:Abraham_Friedrich_Blech.png|thumb|Adolf Bergen (Abraham Friedrich Blech), ''Konradin'', Królewiec 1803]] | [[File:Abraham_Friedrich_Blech.png|thumb|Adolf Bergen (Abraham Friedrich Blech), ''Konradin'', Królewiec 1803]] | ||
| − | '''ABRAHAM FRIEDRICH BLECH''' (12 II 1762 Gdańsk – 17 XII 1830 Kiełpino Górne koło Gdańska), pastor. | + | '''ABRAHAM FRIEDRICH BLECH''' (12 II 1762 Gdańsk – 17 XII 1830 Kiełpino Górne koło Gdańska), pastor. Jeden z jedenaściorga dzieci armatora, właściciela statku, Benjamina Blecha (8 IV 1712 – 1783), od 21 VI 1740 posiadającego kupieckie [[OBYWATELSTWO MIEJSKIE | obywatelstwo Gdańska]], od 1775 bankruta, oraz poślubionej mu 24 V 1740 Marii Dorothei, córki Johanna Christopha Jacobiego (ur. Falkenau (Sokolica powiat Bartoszyce) – 23 VIII 1742 Neuteich (Nowy Staw)), od 11 III 1698 kaznodziei w Liessau (Lisewo Malborskie), w latach 1699 – 16 IV 1741 w Nowym Stawie. M.in. brat przyrodni [[BLECH BENJAMIN FRIEDRICH, pastor | Benjamina Friedricha Blecha]] i Christopha Benjamina (pochowany 14 V 1818, w wieku 77 lat), od 23 V 1769 również posiadającego kupieckie obywatelstwo Gdańska.<br /><br /> |
| − | Oprócz nauczania opiekował się, po śmierci ich ojca, braćmi Reinick: [[REINICK ROBERT | Robertem]], późniejszym poetą i malarzem oraz [[REINICK ALFRED | Alfredem]], | + | 20 VII 1775 zapisany został do przedostatniej klasy (secundy) gdańskiego [[GIMNAZJUM AKADEMICKIE | Gimnazjum Akademickiego]], uzyskawszy stypendium [[DIESSELDORF JOHANN GOTTFRIED, burmistrz Gdańska | Johanna Gotffrieda Diesseldorfa]] od 1782 studiował teologię na uniwersytecie w Getyndze, od 1784 w Lipsku, gdzie uzyskał doktorat. W Gdańsku od 1786 starszy nauczyciel (Oberlehrer) w [[SZKOŁA ŚW. BARTŁOMIEJA | szkole św. Bartłomieja]] oraz w [[SZKOŁA ŚW. BARBARY | szkole św. Barbary]], od 1789 diakon [[KOŚCIÓŁ ZBAWICIELA (I) | kościoła Zbawiciela na Zaroślaku]]. W tym samym roku (1789) był autorem kantaty na introdukcję [[EWERBECK CHRISTIAN GOTTFRIED, rektor Gimnazjum Akademickiego | Christiana Gottfrieda Ewerbecka]] jako nauczyciela Gimnazjum Akademickiego. W 1796 przeszedł do pracy kaznodziejskiej w [[KOŚCIÓŁ ŚW. JAKUBA (Stare Miasto) | kościele św. Jakuba]], w 1802 w [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościele Najświętszej Marii Panny]] (NMP). Od 1812 profesor historii i geografii w Gimnazjum Akademickim i ostatni jego inspektor, od 1817 w [[GIMNAZJUM MIEJSKIE | Gimnazjum Miejskim]]. Od 1816 członek prowincjonalnego, zachodniopruskiego Królewskiego Konsystorza Ewangelickiego w Gdańsku. <br /><br /> |
| − | Był właścicielem rodzinnego majątku w [[KIEŁPINO GÓRNE | Kiełpinie Górnym]] oraz od 1808 kamienicy przy Frauengasse 878 (ul. Mariacka 29), którą przebudował na czterokondygnacyjną, z klasycystyczną fasadą. Autor wydanych w 1815 dziejów [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1807–1815 | I Wolnego Miasta Gdańska]] ''Geschichte der siebenjährigen Leiden Danzigs von | + | Oprócz nauczania opiekował się, po śmierci ich ojca, braćmi Reinick: [[REINICK ROBERT, artysta plastyk, poeta, były patron gdańskiej ulicy | Robertem]], późniejszym poetą i malarzem oraz [[REINICK ALFRED, kupiec, radny | Alfredem]], późniejszym kupcem. Sfinansował z własnych środków naukę [[HIRSCH SIMON JOSEPH THEODOR, pedagog, historyk, archiwista| Simona Josepha Theodora Hirscha]], którego nakłonił także do przyjęcia chrztu w obrządku luterańskim. W 1825 ze względu na stan zdrowia przeszedł na emeryturę. <br /><br /> |
| − | + | Był właścicielem rodzinnego majątku w [[KIEŁPINO GÓRNE | Kiełpinie Górnym]] oraz od 1808 kamienicy przy Frauengasse 878 (ul. Mariacka 29), którą przebudował na czterokondygnacyjną, z klasycystyczną fasadą. Autor wydanych w 1815 dziejów [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1807–1815 | I Wolnego Miasta Gdańska]] ''Geschichte der siebenjährigen Leiden Danzigs von 1807–1814'' (''Historia siedmioletniego cierpienia Gdańska w latach 1807–1814'', Danzig 1815), ukazujących jego negatywny stosunek do cesarza Napoleona i jego polityki wobec Gdańska. Głosił poglądy, że Gdańsk słusznie przeszedł w 1793 i 1814 w ręce władców Prus. Autor podręczników i dramatów historycznych (m.in. wystawianego w [[TEATR MIEJSKI | Teatrze Miejskim]] w 1805–1811 ''Stanislaus Leszczyński oder die Belagerung von Danzig'' (''Stanisław Leszczyński albo oblężenie Gdańska''), z końcową sceną modlitwy polskiego króla o dalsza pomyślność miasta), wydawanych także pod pseudonimem Adolf Bergen.<br /><br /> | |
| + | 4 II 1790 zawarł w kościele Zbawiciela pierwszy związek małżeński z Renatą Louisą, córką Christopha Hildebrandta (ur. 1735), kwatermistrza [[KWARTAŁY | Kwartał Kogi]], zmarłą w czasie połogu 1 I 1791 po urodzeniu córki Friederike Auguste (chrzest 9 XII 1791). Po raz drugi 22 XI 1791 w kościele NMP ożenił się z jej siostrą Agatą Wirginią Hildebrandt. Miał z nią sześcioro, ochrzczonych w kościele Zbawiciela, dzieci, w tym syna [[BLECH KARL ADOLPH, pastor| Karla Adolpha Blecha]] i dwie córki urodzone w latach 1792-1794: Amalie Pauline i Marie Wilhelmine. Wdowa wychowywała także Johannę Marię (19 VI 1827 Gdańsk – 2 VI 1858 Gdańsk), sierotę po kupcu Johannie Carlu Lau, później żonę fotografika [[LAU FRIEDRICH WILHELM, fotograf | Friedricha Wilhelma Laua]]. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /> | ||
| + | '''Bibliografia''':<br /> | ||
| + | Księga wpisów uczniów Gimnazjum Gdańskiego 1580–1814, wyd. Zbigniew Nowak i Przemysław Szafran, Warszawa–Poznań 1974, s. 357.<br /> | ||
| + | Rhesa Ludwig, ''Kurzgefaßte Nachrichten von allen seit der Reformation an den evangelischen Kirchen in Westpreuszen angestellten Predigern'', Königsberg 1834, s. 181, 206.<br /> | ||
| + | Rühle Siegfried, ''Die Stipendiaten des Diesseldorfichen Stipendiums'', „Danziger Familiengeschichtliche Beiträge“ Bd. 1, Danzig 1929, s. 56.<br /> | ||
| + | Weichbrodt Dorothea, ''Patrizier, Bürger, Einwohner der Freien und Hansestadt Danzig in Stamm- und Namentafeln vom 14.–18. Jahrhundert'', Klausdorf–Schwentine 1986–1992, Bd. 2, 88, 419; 3, 16. | ||
Aktualna wersja na dzień 18:33, 18 mar 2024
ABRAHAM FRIEDRICH BLECH (12 II 1762 Gdańsk – 17 XII 1830 Kiełpino Górne koło Gdańska), pastor. Jeden z jedenaściorga dzieci armatora, właściciela statku, Benjamina Blecha (8 IV 1712 – 1783), od 21 VI 1740 posiadającego kupieckie obywatelstwo Gdańska, od 1775 bankruta, oraz poślubionej mu 24 V 1740 Marii Dorothei, córki Johanna Christopha Jacobiego (ur. Falkenau (Sokolica powiat Bartoszyce) – 23 VIII 1742 Neuteich (Nowy Staw)), od 11 III 1698 kaznodziei w Liessau (Lisewo Malborskie), w latach 1699 – 16 IV 1741 w Nowym Stawie. M.in. brat przyrodni Benjamina Friedricha Blecha i Christopha Benjamina (pochowany 14 V 1818, w wieku 77 lat), od 23 V 1769 również posiadającego kupieckie obywatelstwo Gdańska.
20 VII 1775 zapisany został do przedostatniej klasy (secundy) gdańskiego Gimnazjum Akademickiego, uzyskawszy stypendium Johanna Gotffrieda Diesseldorfa od 1782 studiował teologię na uniwersytecie w Getyndze, od 1784 w Lipsku, gdzie uzyskał doktorat. W Gdańsku od 1786 starszy nauczyciel (Oberlehrer) w szkole św. Bartłomieja oraz w szkole św. Barbary, od 1789 diakon kościoła Zbawiciela na Zaroślaku. W tym samym roku (1789) był autorem kantaty na introdukcję Christiana Gottfrieda Ewerbecka jako nauczyciela Gimnazjum Akademickiego. W 1796 przeszedł do pracy kaznodziejskiej w kościele św. Jakuba, w 1802 w kościele Najświętszej Marii Panny (NMP). Od 1812 profesor historii i geografii w Gimnazjum Akademickim i ostatni jego inspektor, od 1817 w Gimnazjum Miejskim. Od 1816 członek prowincjonalnego, zachodniopruskiego Królewskiego Konsystorza Ewangelickiego w Gdańsku.
Oprócz nauczania opiekował się, po śmierci ich ojca, braćmi Reinick: Robertem, późniejszym poetą i malarzem oraz Alfredem, późniejszym kupcem. Sfinansował z własnych środków naukę Simona Josepha Theodora Hirscha, którego nakłonił także do przyjęcia chrztu w obrządku luterańskim. W 1825 ze względu na stan zdrowia przeszedł na emeryturę.
Był właścicielem rodzinnego majątku w Kiełpinie Górnym oraz od 1808 kamienicy przy Frauengasse 878 (ul. Mariacka 29), którą przebudował na czterokondygnacyjną, z klasycystyczną fasadą. Autor wydanych w 1815 dziejów I Wolnego Miasta Gdańska Geschichte der siebenjährigen Leiden Danzigs von 1807–1814 (Historia siedmioletniego cierpienia Gdańska w latach 1807–1814, Danzig 1815), ukazujących jego negatywny stosunek do cesarza Napoleona i jego polityki wobec Gdańska. Głosił poglądy, że Gdańsk słusznie przeszedł w 1793 i 1814 w ręce władców Prus. Autor podręczników i dramatów historycznych (m.in. wystawianego w Teatrze Miejskim w 1805–1811 Stanislaus Leszczyński oder die Belagerung von Danzig (Stanisław Leszczyński albo oblężenie Gdańska), z końcową sceną modlitwy polskiego króla o dalsza pomyślność miasta), wydawanych także pod pseudonimem Adolf Bergen.
4 II 1790 zawarł w kościele Zbawiciela pierwszy związek małżeński z Renatą Louisą, córką Christopha Hildebrandta (ur. 1735), kwatermistrza Kwartał Kogi, zmarłą w czasie połogu 1 I 1791 po urodzeniu córki Friederike Auguste (chrzest 9 XII 1791). Po raz drugi 22 XI 1791 w kościele NMP ożenił się z jej siostrą Agatą Wirginią Hildebrandt. Miał z nią sześcioro, ochrzczonych w kościele Zbawiciela, dzieci, w tym syna Karla Adolpha Blecha i dwie córki urodzone w latach 1792-1794: Amalie Pauline i Marie Wilhelmine. Wdowa wychowywała także Johannę Marię (19 VI 1827 Gdańsk – 2 VI 1858 Gdańsk), sierotę po kupcu Johannie Carlu Lau, później żonę fotografika Friedricha Wilhelma Laua.
Bibliografia:
Księga wpisów uczniów Gimnazjum Gdańskiego 1580–1814, wyd. Zbigniew Nowak i Przemysław Szafran, Warszawa–Poznań 1974, s. 357.
Rhesa Ludwig, Kurzgefaßte Nachrichten von allen seit der Reformation an den evangelischen Kirchen in Westpreuszen angestellten Predigern, Königsberg 1834, s. 181, 206.
Rühle Siegfried, Die Stipendiaten des Diesseldorfichen Stipendiums, „Danziger Familiengeschichtliche Beiträge“ Bd. 1, Danzig 1929, s. 56.
Weichbrodt Dorothea, Patrizier, Bürger, Einwohner der Freien und Hansestadt Danzig in Stamm- und Namentafeln vom 14.–18. Jahrhundert, Klausdorf–Schwentine 1986–1992, Bd. 2, 88, 419; 3, 16.
