BINNEBESEL BRUNO, proboszcz kościoła św. Antoniego w Brzeźnie
| < Poprzednie | Następne > |
BRUNO BINNEBESEL (26 IX 1902 Tuchola – 13 XI 1944 Brandenburg), proboszcz w kościele św. Antoniego w Brzeźnie. Syn nauczyciela w Tucholi Franciszka (7 XI 1872 Dzierzgoń – 19 VII 1956 Berlin) i Pauli (15 I 1878 – 1 I 1939) z domu Schmelter. Brat więźnia obozów koncentracyjnych Kurta Johannesa (9 II 1905 – 2 V 1980 Salzgitter Bad) i Adolfa Antoniego (27 XI 1903 – 9 V 1945 Praga), rozstrzelanego przez czeskich partyzantów. Kuzyn Alfonsa Binnebesela (ur. 1902 Iława), pracownika gdańskiej Dyrekcji Kolei, między innymi członka Związku Polaków w Wolnym Mieście Gdańsku i sekretarza filii Dolne Miasto, rozstrzelanego w obozie Stutthof 22 III 1940, oraz jego brata Bernarda (ur. 20 V 1893), pracownika zmarłego z ran doznanych podczas obrony budynku Poczty Polskiej 1 IX 1939.
Od około 1910 z rodziną w Gdańsku, gdzie ojciec pracował jako nauczyciel szkoły podstawowej św. Piotra przy Żabim Kruku i Lastadii (zob. szkoła św. Piotra i Pawła). Rodzina mieszkała przy Langgarten 101 (ul. Długie Ogrody), po 1939 przy Fleischergasse 69 (ul. Rzeźnicka). Uczył się w szkole powszechnej przy Weidengasse 61 (Łąkowa; obecnie Szkoła Podstawowa nr 4), następnie w Gimnazjum Królewskim. Po maturze w 1922 studiował teologię katolicką i filozofię we Fryburgu Bryzgowijskim i od 1923 Wrocławiu, gdzie (po trzymiesięcznym epizodzie nauki na uniwersytecie w Monachium) w roku 1929 otrzymał święcenia kapłańskie, w 1935 tytuł doktora teologii na podstawie rozprawy Die Stellung der Theologen des Dominikanerordens zur Frage nach der Unbefleckten Empfängnis Marias bis zum Konzil von Basel (Stanowisko teologów zakonu dominikanów w kwestii Niepokalanego Poczęcia Marii do soboru w Bazylei).
Pracował jako drugi wikariusz w Nowym Stawie (1 IV – 24 IX 1928), w Gdańsku był wikariuszem w kościele św. Franciszka w Emaus (26 X 1928 – 30 IV 1930), drugim wikariuszem w kościele Trójcy Świętej w Oliwie (1 V 1930 – 18 IV 1931), następnie pracował w parafii w Nowej Cerkwi (18 IV 1931 – 2 II 1932), jako trzeci wikariusz w parafii Matki Bożej Królowej Morza w Sopocie (4 II – 15 X 1932), od 15 X 1932 do 1 IV 1935 był wikariuszem w parafii kościoła św. Brygidy, krótko wikariuszem w Pręgowie (1 IV – 1 VII 1935), od 1 VII 1935 do 1 VIII 1936 wikariuszem w parafii św. Józefa w Gdańsku, od 1 VIII 1936 do 1 IV 1939 w parafii Najświętszego Serca Jezusowego we Wrzeszczu (1936–1939), od 6 IV 1939 proboszczem w kościele św. Antoniego.
Znany z poglądów antyhitlerowskich, 3 XI 1943 aresztowany pod zarzutem słuchania zagranicznego radia i przekazywania usłyszanych informacji wiernym. Mimo zabiegów o uwolnienie podejmowanych przez biskupa gdańskiego Carla Marię Spletta latem 1944 roku przewieziony do więzienia Brandenburg-Görden, 7 września skazany przez Trybunał Ludowy (Volksgerichtshof) w Berlinie pod przewodnictwem Rolanda Freislera za „osłabianie ducha obrony narodu niemieckiego” na śmierć przez ścięcie. Wyrok wykonano 13 listopada. Ciało skremowano, urnę z prochami pochowano 16 X 1947 na cmentarzu św. Jadwigi w Berlinie.
Od 18 IX 2020 jego imię nosi tramwaj typu Alstom NGd99 nr 1004.
