DREHER LEON WALERIAN, profesor Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
LEON WALERIAN DREHER (27 XI 1900 Lwów – 19 VIII 1989 Gdańsk), profesor Politechniki Gdańskiej (PG), specjalista z dziedziny mechaniki i spawalnictwa. Syn artysty rzeźbiarza Ottona i Agnieszki z domu Sobol. Od listopada 1918 do sierpnia 1919 był żołnierzem w obronie Lwowa, w 1920 walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1920 ukończył I Szkołę Realną we Lwowie. Od 1921 studiował na Wydziale Mechanicznym (oddział maszynowy) Politechniki Lwowskiej, którą ukończył w 1931 jako inżynier mechanik technolog. W 1925 został przeniesiony do rezerwy w stopniu kaprala, w sierpniu 1925 awansowany na podporucznika rezerwy artylerii.
Od 1929 pracował w Hucie Baildon w Katowicach, w latach 1929–1933 był nauczycielem zawodu na Miejskich Stałych Kursach Przemysłowych Miasta Katowice. W okresie 1928–1939 pracował na Politechnice Lwowskiej. Odbył liczne praktyki zawodowe, między innymi w Hucie Batory, Fabryce Rur w Sosnowcu, Państwowych Zakładach Inżynierii w Czechowicach, w Badische Maschinenfabrik und Eisengießerei w Durlach w Niemczech. Absolwent wyższego kursu spawalniczego w École supérieure du soudage autogène w Paryżu (1935). W latach 1938–1939 dyrektor Instytutu Przemysłowego we Lwowie (od 1939 na stanowisku docenta), od 1938 doradca Państwowego Urzędu Funduszu Pracy, ekspert i doradca Izby Przemysłowo-Handlowej. W latach 1939–1941 pracował we Lwowskim Instytucie Politechnicznym, 1941–1942 w Warsztatach Kolejowych we Lwowie, 1942–1944 był nauczycielem zawodu w Państwowej Szkole Rzemieślniczej. W okresie 1944–1945 ponownie pracował w Lwowskim Instytucie Politechnicznym – tym razem jako kierownik Katedry Technologii Metali.
W Gdańsku od września 1945. Do 1971 pracownik PG. Od 1968 profesor nadzwyczajny (tytularny). W latach 1945–1948 kierował Katedrą Spawalnictwa i Wykonywania Ustrojów Stalowych na Wydziale Budowy Okrętów. Jednocześnie w 1946 roku był współtwórcą i doradcą Polskiego Rejestru Statków, a w latach 1946–1949 nauczycielem w Państwowym Liceum Budownictwa Okrętowego w Gdańsku ( Conradinum). W 1949 został kierownikiem Katedry i Zakładu Technologii Materiałów Maszynowych na Wydziale Mechanicznym i funkcję tę pełnił do 1952, w latach 1953–1955 kierował Katedrą i Zakładem Spawalnictwa na Wydziale Mechanicznym. W latach 1956–1963 był kierownikiem Katedry Technologii Materiałów Maszynowych na Wydziale Technologii Maszyn, 1956–1958 prodziekanem, 1960–1963 kierownikiem Katedry Metaloznawstwa, 1960–1964 dziekanem, 1964–1965 prodziekanem, 1965–1966 prodziekanem Wydziału Mechaniczno-Technologicznego, 1968–1971 kierownikiem Katedry i Zakładu Spawalnictwa Wydziału Mechaniczno-Technologicznego. W 1951 zaprojektował laboratorium spawalnictwa w gmachu Wydziału Budowy Okrętów. W 1971 przeszedł na emeryturę.
Autor i współautor publikacji z zakresu mechaniki i spawalnictwa, w tym podręcznika Spawalnictwo. Spawarki elektryczne (1961), a także czterech skryptów, między innymi Spawanie za pomocą łuku elektrycznego, cz. I: Urządzenia elektryczne (1947). W latach 1967–1973 członek Rady Programowej „Przeglądu Spawalnictwa”, Sekcji Spawalniczej Polskiego Komitetu Normalizacyjnego. Należał do Komisji Normalizacyjno-Okrętowej, był także przewodniczącym Podkomisji Materiałowo-Spawalniczej w Stoczni Gdańskiej. Członek organizacji zawodowych, między innymi Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich.
Odznaczony Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921 (1931), brązowym Medalem za Długoletnią Służbę (1938), Złotą Odznaką Zrzeszenia Studentów Polskich (1971), Medalem im. Stanisława Olszewskiego, medalem Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich (Sekcja Spawalnicza, 1988). Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
