MIKOS STANISŁAW, profesor Uniwersytetu Gdańskiego
| < Poprzednie | Następne > |
STANISŁAW MIKOS (23 III 1927 Zalesie województwo mazowieckie – 5 XI 2006 Gdańsk), historyk, profesor w Instytucie Historii Uniwersytetu Gdańskiego (UG). Syn rolnika Franciszka i Józefy z domu Bidzińskiej. Podczas II wojny światowej pracował jako robotnik, w 1944 roku został wywieziony na roboty przymusowe do Niemiec. W 1949 roku zdał maturę w Państwowym Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącym im. króla Władysława Jagiełły w Płocku.
Studiował historię na Wydział Filologiczno-Historyczny Wyższej Szkole Pedagogicznej w Gdańsku (WSP), studia I stopnia ukończył w 1952 roku, studia II stopnia w 1956, magister historii. W latach 1952–1970 pracował w WSP, w 1970–2000 na UG. Od 1962 roku doktor (na Wydziale Filologiczno-Historycznym Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu), od 1972 doktor habilitowany (na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu). W 1969 roku docent, od 1983 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1993 profesor zwyczajny.
Na UG w latach 1973–1974 był kierownikiem Podyplomowego Studium Wychowania Obywatelskiego, w 1974–1975 dyrektorem Instytutu Historii, w 1975–1978 dziekanem Wydziału Humanistycznego, w 1970–1974 kierownikiem Zakładu Historii Nowożytnej i Najnowszej, w 1974–1997 kierownikiem Zakładu Historii Najnowszej w Instytucie Historii. Był członkiem Rady Naukowej Instytutu Bałtyckiego. Od 1997 roku na emeryturze.
Specjalista z historii najnowszej Polski i powszechnej, dziejów Wielkiej Emigracji i II Wolnego Miasta Gdańska. Autor monografii Gromady Ludu Polskiego w Anglii (1835–1846) (1962), Działalność Komisariatu Generalnego Rzeczpospolitej Polskiej w Wolnym Mieście Gdańsku 1920–1939 (1972), Wolne Miasto Gdańsk a Liga Narodów 1920-1939 (1979), Polacy na Politechnice Gdańskiej w latach 1904–1939 (1987). Członek między innymi Polskiego Towarzystwa Historycznego (od 1962), Gdańskiego Towarzystwa Naukowego (od 1975), redakcji „Rocznika Gdańskiego” (1972–1991), „Gdańskich Zeszytów Humanistycznych” (1975–1980), Komunikatów Instytutu Bałtyckiego.
Odznaczony między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1971), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1983), odznaką honorową „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”, laureat nagrody Prezydenta miasta Gdańska (1987).
Był dwukrotnie żonaty: z Wacławą (17 IX 1928 – 5 IX 1988) i Genowefą Kurpis-Mikos z domu Koncewicz (24 XII 1930 Nouzonville, Francja – 25 IV 1999 Gdańsk), doc. dr w Instytucie Historii UG, wdową po Kazimierzu Kurpisie. Pochowany na cmentarzu Łostowickim.
