SAMBOR I
| < Poprzednie | Następne > |
SAMBOR I (zm. przed 1205), namiestnik gdański, z dynastii Sobiesławiców. Domniemany najstarszy syn Sobiesława I. W 1186 roku ufundował w rodzinnych posiadłościach w Oliwie klasztor cystersów, przekazując na jego uposażenie także 10. część dochodów z portu gdańskiego i karczem w Gdańsku. Pod koniec życia rozciągnął władzę na południową (świecko-lubiszewską) część Pomorza Wschodniego, wcześniej zarządzaną przez takiego jak on namiestnika książąt polskich Grzymisława. Stworzył tym samym obszar, na którym od roku 1227 samodzielnie rządzili jego rodowcy, książęta gdańscy. Pochowany w klasztorze oliwskim. Pozostawił syna Sobiesława II, który nie przejął władzy po ojcu, książę krakowski Leszek Biały wyznaczył bowiem na namiestnika Pomorza Wschodniego brata Sambora I, Mściwoja I. Na czas działalności Sambora przypadają początki osiedlania się w Gdańsku kupców niemieckich ( Stare Miasto) i fundacja kościoła św. Mikołaja.
