BERENDT BENIAMIN I, złotnik
| < Poprzednie | Następne > |
BENIAMIN BERENDT I (9 V 1681 Gdańsk – 4 X 1756 Gdańsk), złotnik. W 1711 roku rozpoczął naukę zawodu w pracowni Constantina Heina i już dwa lata później (1713) wykonał pracę mistrzowską. Obywatelstwo Gdańska otrzymał 5 VIII 1713 roku. Funkcję starszego gdańskiego cechu złotników pełnił w latach 1729, 1734, 1743, 1747, 1753, kompanem był w latach 1728, 1746, 1752. Naukę pobierali u niego Bernhardt Spaht i Christian von Hausen. Prace mistrzowskie w jego warsztacie wykonali: Gottfried Edelmann, Johann Schwartz, Michael Schleich, Johann Lehnert. Wykształcił dwóch synów, Beniamina II i Carla Ludwiga, czynnych jako mistrzowie w Gdańsku; trzeci syn, Georg, stracił prawa cechowe, żeniąc się jako czeladnik. Wdowa po Beniaminie prowadziła warsztat przez rok i jeden dzień od śmierci męża.
Używał znaku warsztatowego z monogramem BB w polu o formie czteroliścia lub leżącego prostokąta. Jako probierz cechowy używał monogramu BB w prostokącie. Wykonywał głównie przedmioty świeckie: kubki ( Muzeum Narodowe w Gdańsku, skarbiec katedralny w Tarnowie), kufle (Zamek Królewski na Wawelu, Muzeum im. Witolda Wielkiego w Kownie), a także judaika. Do ciekawszych prac należy puchar w formie strusia z wykorzystaniem jaja tego ptaka (Muzeum Narodowe w Gdańsku). W mniejszym zakresie wykonywał sprzęty sakralne: kielichy (dawniej kościół św. Bartłomieja i św. Józefa w Gdańsku, Lubieszewo, Sztum, Topolno), cyboria (Płochocin), monstrancje (Leśno, Żuławki), tace do ampułek (Szynwałd), krzyże (dawniej kościół św. Jerzego w Malborku, Muzeum Okręgowe w Toruniu), plakiety wotywne (Żuromin). Początkowo w jego pracach dominowała ornamentyka akantowa, wyparta w latach 30. XVIII wieku przez motywy regencyjne, a następnie rokokowe.
Zob. też złotnictwo.
