BAX JOHANN CHRISTIAN LUDWIG, prezydent Gdańska
| < Poprzednie | Następne > |
JOHANN CHRISTIAN LUDWIG BAX (1771 Prenzlau, Meklemburgia – 20 XI 1827 Mleczno koło Braniewa), prezydent Gdańska. Syn rajcy miejskiego w Prenzlau. W 1794 roku, po ukończeniu studiów prawniczych w Halle, został pracownikiem sądu w Berlinie. Od 1796 był urzędnikiem rejencji w Kwidzynie. 13 IV 1804 roku został mianowany przez króla pruskiego Fryderyka Wilhelma II prezydentem Gdańska i dyrektorem tutejszej policji. Funkcję objął 16 kwietnia, przybywszy do miasta dzień wcześniej.
W listopadzie 1806 roku, przed spodziewanym atakiem wojsk napoleońskich, rozpoczął wraz z władzami państwowymi intensywne prace przy remoncie i wzmacnianiu zaniedbanych po 1793 fortyfikacji miejskich, zatrudniając przy nich wielu mieszkańców Gdańska. 1 I 1807 roku, po zwycięstwie wojsk rosyjsko-pruskich nad oddziałami francuskimi w bitwie pod Pułtuskiem (23 XII 1806), na czele władz miasta brał udział w nabożeństwie dziękczynnym w kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. Jako prezydent odpowiadał za organizację, uzbrojenie i wyposażenie gdańskich wojsk (także twierdzy Wisłoujście), za zapewnienie wojsku kwater, wyżywienie mieszkańców i organizację służb medycznych. 26 I 1807 roku podpisał zarządzenie wydane przez Zarząd Miasta, które zobowiązywało wszystkich mieszkańców do zaopatrzenia się w zapasy żywności na trzy miesiące; ponowił to 24 lutego.
Po zajęciu Gdańska przez wojska napoleońskie pozostał w nim jako osoba prywatna, choć nadal uważał się za prawowitego szefa jego administracji. Podkreślił to w prywatnym ogłoszeniu, zamieszczonym w „Danziger Nachrichten” ( „Königlich Preußische Danziger Nachrichten”) 13 VII 1808 roku, gdy „jako formalny prezydent” żegnał się z mieszkańcami Gdańska. W porozumieniu z pruskim dworem królewskim opuścił Gdańsk 11 lipca, udając się do Królewca. W grudniu 1808 roku na wniosek króla pruskiego został nadburmistrzem Elbląga. W 1818, po powołaniu do życia powiatu elbląskiego (w składzie rejencji gdańskiej), został jego pierwszym, tymczasowym landratem. Pełnił ten urząd jednocześnie z funkcją nadburmistrza Elbląga do czasu przejścia na emeryturę w 1819 roku. Zmarł w swoim majątku ziemskim. Jego sprawy rodzinne nie są znane.
