BIELECKI JAN KRZYSZTOF, ekonomista, premier
| < Poprzednie | Następne > |
JAN KRZYSZTOF BIELECKI (ur. 3 V 1951 Bydgoszcz), ekonomista, polityk, premier polskiego rządu. W Gdańsku od 1957, po zwolnienu matki z pracy w Radiu Bydgoszcz i podjęciu przez nią pracy w Urzędzie Celnym w Gdyni. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego. Studia rozpoczął w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Sopocie, po zmianach organizacynych, w 1973 ukończył Wydział Ekonomiki Transportu Uniwersytetu Gdańskiego. Podczas studiów był sternikiem reprezentującej UG wioślarskiej ósemki. W 1973 asystent na tym wydziale, w 1974 kierownik Pracowni Badań i Analiz w Ośrodku Doskonalenia Kadr Kierowniczych Ministerstwa Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego w Gdańsku. Od sierpnia 1980 współpracował jako ekspert z Niezależnym Samorządnym Związkiem Zawodowym „Solidarność” (NSZZ „S”), od 1981 był kierownikiem sekcji ekonomicznej Ośrodka Prac Społeczno-Zawodowych przy Zarządzie Regionu Gdańska NSZZ „S”.
Za odmowę podpisania deklaracji lojalności w 1982 usunięty z resortu hutnictwa. W latach 1982–1985 zarobkował, przewożąc drewno zakupioną ciężarówką, w 1985 założył spółdzielnię konsultingową Doradca, zatrudniającą szykanowanych działaczy opozycji. Od 1989 członek Tymczasowego Zarządu Gdańskiego Towarzystwa Społeczno-Gospodarczego Kongres Liberałów, w 1990 współzałożyciel Kongresu Liberalno-Demokratycznego (KLD; 1991–1993 przewodniczący rady programowej). W latach 1989–1991 poseł na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej (RP) z listy Komitetu Obywatelskiego „S” z okręgu gdańskiego (otrzymał 162 900 głosów).
6 XII 1990 otrzymał od prezydenta Lecha Wałęsy misję sformowania rządu, 1 I 1991 powołany przez Sejm na prezesa Rady Ministrów, urząd sprawował do 6 XII 1991. Największym sukcesem jego rządu była redukcja przekraczającego 40 mld dolarów zadłużenia zagranicznego i ustabilizowanie sytuacji gospodarczej Polski po transformacji ustrojowej. W latach 1991–1993 poseł na Sejm RP I kadencji z ramienia KLD (uzyskał największą w Polsce liczbę głosów – 115 002). W rządzie Hanny Suchockiej w latach 1992–1993 był ministrem-członkiem Rady Ministrów do spraw kontaktów z Europejską Wspólnotą Gospodarczą. Od listopada 1993 przedstawiciel Polski w Radzie Dyrektorów i dyrektor Europejskiego Banku Odbudowy i Rozwoju w Londynie, utworzonego w celach pomocy w transformacji gospodarkom krajów postkomunistycznych.
Od 1994 członek Unii Wolności, od 2001 Platformy Obywatelskiej. Od 1 X 2003 do listopada 2009 (formalnie zakończył urzędowanie w styczniu 2010) prezes Zarządu Banku Pekao SA. 15 I 2010 został przewodniczącym Rady Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych. 9 III 2010 powołany przez premiera Donalda Tuska na przewodniczącego Rady Gospodarczej przy Prezesie Rady Ministrów. Pozostawał na tym stanowisku do stycznia 2015 (zastąpiony przez Janusza Lewandowskiego). W tym samym miesiącu przeszedł do pracy w EY Polska (usługi audytorskie, doradztwo biznesowe i transakcyjne) jako Przewodniczący Rady Partnerów.
Prowadzi wykłady na Wydziale Zarządzania UG, współautor podręcznika Zarządzanie wartością spółki kapitałowej (2015).
W 1989 członek-współzałożyciel Fundacji „Sprawni Inaczej”. Wyróżniony Nagrodą Kisiela (1991), odznaczony m.in. Orderem Orła Białego (2010), odznaką honorową Bene Merito (2010) za umacnianie wizerunku Polski na arenie międzynarodowej. Od 2024 doktor honoris causa Uniwersytetu Gdańskiego.
