RABOWICZ EDMUND, docent Uniwersytetu Gdańskiego
| < Poprzednie | Następne > |
EDMUND RABOWICZ (6 I 1928 Felino, województwo wileńskie – 31 VIII 1987 Gdańsk), historyk literatury, doktor habilitowany ► Uniwersytetu Gdańskiego (UG). Pochodził z rodziny chłopskiej, syn Tadeusza (zm. 7 XII 1961 Gdańsk) i Marianny z domu Stwoła (zm. 7 VII 1985 Gdańsk), miał sześcioro rodzeństwa. Uczył się w szkołach powszechnych w Felinie, Baranicach i Kluszczanach. Naukę w szkole średniej rozpoczął w Święcianach, kontynuował na tajnych kompletach w Wilnie (1942–1944). W 1944 żołnierz Armii Krajowej (pseudonim Sokrates), po odniesieniu rany w walce z Niemcami na linii Wilno—Kowno leczył się w domu.
Po wojnie z rodziną w Poznaniu, gdzie we wrześniu 1945 zdał maturę. W latach 1945–1950 studiował filologię polską i psychologię na Uniwersytecie Poznańskim, który ukończył z tytułem magistra filologii polskiej (czerwiec 1950). Podczas studiów pracował jako nauczyciel języka polskiego w Przyzakładowej Szkole Zawodowej w Stomilu pod Poznaniem (1947/1948) i w Ogólnokształcącej Szkole Średniej w Słupcy (1949/1950).
W latach 1950–1953 był asystentem w ► Państwowej Wyższej Szkole Pedagogicznej (WSP) w Gdańsku, od 1955 pracował na stanowisku starszego asystenta, od 1965 doktor i adiunkt na podstawie rozprawy Stanisław Trembecki w dobie sejmu delegacyjnego (1773—1775) (promotor: prof. Władysław Floryan, przewód na Uniwersytecie Wrocławskim). Od 1969 był zatrudniony na stanowisku docenta etatowego w Katedrze Historii Literatury Polskiej gdańskiej WSP, następnie pracował na UG, od 1986 jako doktor habilitowany. W latach 1969–1972 kierownik Zaocznego Studium Doktoranckiego, 1972–1987 kierownik Zakładu Historii Literatury Polskiej. Jednocześnie w okresie 1973–1985 pracował w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Słupsku.
Badacz literatury polskiego oświecenia, znawca twórczości Stanisława Trembeckiego, pionier w zakresie badań rokoka literackiego, edytor i badacz literatury ulotnej okresu Sejmu Czteroletniego. Prace edytorskie realizował m.in. w ramach Programu Międzyresortowego „Zapomniani poeci polskiego Oświecenia”. Autor prac: Gdańska literatura ulotna w latach „potopu” szwedzkiego (1655–1660) (1958), Stanisław Trembecki w świetle nowych źródeł (1965), edycji i opracowania Wierszy i arietek Józefa Wybickiego (wspólnie z Tadeuszem Swatem, 1973), haseł w Słowniku literatury polskiego oświecenia (1977) oraz 69 biogramów w Polskim słowniku biograficznym. Redaktor Studiów nad oświeceniem (1985). W latach 1985–1987 członek komitetu redakcyjnego periodyku „Zeszyty Naukowe Wydziału Humanistycznego. Prace Historycznoliterackie”.
Członek m.in. ► Gdańskiego Towarzystwa Naukowego, Towarzystwa Literackiego im. Adama Mickiewicza. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1985), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1985), Złotym Krzyżem Zasługi (1981), odznaczeniami ► „Za Zasługi dla Gdańska” (1974), ► „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1980). Pochowany na ► cmentarzu Srebrzysko.
