GERIKE OTTO JULIUS, kupiec, radny
| < Poprzednie | Następne > |
OTTO JULIUS GERIKE (29 III 1856 Magdeburg – 26 VII 1933 Sopot), kupiec, radny Gdańska. Syn kupca z Marburga Ottona Gerikego i Lauretty z domu Wesemeyer. Od 1879 w Gdańsku prowadził firmę (do 1910 „Otto Gerike”, następnie „Gerike, Bahr und Co”), zajmującą się hurtowym handlem cukrem trzcinowym i buraczanym pochodzącym z zakładów na Pomorzu i na Ukrainie, eksportowanym następnie z Gdańska do Europy Zachodniej. W 1884 kantor firmy znajdował się przy Langer Markt 32 (Długi Targ), w latach 1892–1900 przy Hundegasse 120 (ul. Ogarna), 1914–1921 przy Langer Markt 19, następnie przy Dominikswall 11 (ul. Wały Jagiellońskie), jej prokurentem był wówczas Wilhelm Bülle. Po nim prokurentem, a potem współwłaścicielem firmy został Walter Pikuritz (4 VI 1877 Gdańsk-Orunia – 26 XI 1961 Berlin). Firma miała swoje kantory także w Szczecinie i Hamburgu przy Gröningerstaße 14, gdzie prokurentem był krewny właściciela, Otto Adolph Ernst Gerike (2 I 1868 Görlitz – 28 XII 1934 Altona-Nienstedten (obecnie Hamburg)).
Od 1885 był członkiem gdańskiej Korporacji Kupców, a w latach 1903–1912 i 1913–1916 radnym Gdańska. Od 1890 należał do gdańskiej loży masońskiej Eugenia ( wolnomularstwo), członkostwo zawiesił po 1922. W latach 1897–1899 i w 1904 był prezesem Danziger Ruderverein (Gdańskiego Stowarzyszenia Wioślarskiego). Od 1906 do 1919 przewodniczył Towarzystwu Upiększania i Popierania Wrzeszcza, organizował doroczne festyny sobótkowe w Parku Jaśkowej Doliny.
W 1884 mieszkał przy Langer Markt 19 (Długi Targ), w 1889 przy Langgarten 14 (ul. Długie Ogrody), w 1892 przy Milchkannengasse 30 (ul. Stągiewna), w 1897 we Wrzeszczu przy Jäschkenthaler Weg 19 (ul. Jaśkowa Dolina, leśniczówka, obecnie nr 45). W 1906 mieszkał we własnej willi przy Jäschkenthaler Weg 33A (ul. Jaśkowa Dolina 48). W latach 1912–1913 wybudował nową willę przy tej ulicy pod numerem 20A (obecnie nr 47), w około 1914 sprzedał ją właścicielowi fabryki tekstylnej Brunonowi Borschke.
W 1919 w obliczu spadku dochodów z handlu cukrem sprzedał swoją firmę. Zamieszkał przy Karmelitergasse 6 (ul. Karmelicka, obecnie nie istnieje), skąd około 1922 przeniósł się do Sopotu, gdzie w 1925 mieszkał we własnej willi przy Sternweg 24/26 (ul. Żeromskiego). W latach 1922–1924 był członkiem Zarządu Miasta Sopotu, następnie został jego radnym. Działał w sopockim Komitecie Upiększania Miasta, którego od 1924 był prezesem, autor wydanej w 1932 broszury z okazji pięćdziesięciolecia komitetu 50 Jahre Verein Verschönerung und Förderung der Stadt Zoppot 1881–1931. Z jego inicjatywy pojawiły się pierwsze w uzdrowisku Sopot znakowane szlaki turystyczne, na leśnych ścieżkach znajdowały się punkty widokowe, altanki, ławeczki, tablice z mapami. Nazwano je Drogą Ottona Gerikego (Otto Gerike Weg). W końcu lat 60-tych XX wieku sopockie PTTK zreorganizowało je, nazywając szlakami różnych zwierząt leśnych. Na początku jednego z nich, zwanego Szlakiem Saren, przy ścieżce wychodzącej z Osiedla im Adama Mickiewicza w Dolinę Siedlisko, znajdują się trzy głazy narzutowe, na środkowym, zwanym Diabelskim Kamieniem, widoczny jest zatarty napis: Herrn Otto Gerike, 1924-1933 Zoppoter Stadtverordneter (Panu Otto Gerike, radnemu sopockiemu w latach 1924-1933).
Jego pierwszą żoną była Clara Henrietta Madsack (zm. po 1908), z którą zawarł ślub poza Gdańskiem. Od 1915 był żonaty z Rosą Albrecht, która po jego śmierci sprzedała sopocką willę przy Sternweg (ul. Żeromskiego) i w 1939 roku mieszkała w Sopocie przy Gromschallee 2 (ul. Sikorskego).
Syn Hans w 1908 był studentem Technische Hochschule Danzig, w 1914 prokurentem ojcowskiej firmy, zginął na froncie w czasie I wojny światowej, pozostawiając wdowę Kate z domu Schmidt. Córka Elisabeth Christine Schreiber (ur. 12 III 1886 Gdańsk) w 1933 mieszkała w Berlinie i była żoną Theodora Schreibera, radcy Admiralicji. Kolejne córki to Gertrud Clara Gaertner (ur. 4 III 1887 Gdańsk) oraz Charlotta Emilia Braunschweig (ur. 31 VIII 1897 Gdańsk), żona Horsta Braunschweiga, dyplomowanego rolnika. Przed śmiercią Otto Julius Gerike doczekał się siedmiu wnucząt i jednego prawnuka.
Został pochowany 29 VI 1933 w Sopocie na cmentarzu ewangelickim przy Groß Katzer Straße (obecnie Cmentarz Komunalny, ul. Malczewskiego).
