SZAWŁOWSKI KAZIMIERZ, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
KAZIMIERZ SZAWŁOWSKI (8 I 1924 Podgórze, powiat Brodnica – 31 V 1999 Gdańsk), lekarz ze specjalizacją z dermatologii i wenerologii, I i II stopnia z pediatrii, I i II stopnia z rehabilitacji, profesor gdańskiej Akademii Medycznej (AMG). Syn Bolesława Szawłowskiego i Feliksy. Pochodził z rodziny chłopskiej, był jednym z siedmiorga rodzeństwa.
Od 1930 uczęszczał do szkoły powszechnej w Brodnicy. W 1936 rozpoczął naukę w tamtejszym gimnazjum ogólnokształcącym. W chwili wybuchu II wojny światowej uczeń III klasy, wraz z rodziną został osadzony w obozie przesiedleńczym w Potulicach. W 1941 wysłany na roboty przymusowe w gospodarstwie rolnym. W 1945, po wkroczeniu Armii Czerwonej, ukrył się w Borach Tucholskich, schwytany przez NKWD, zbiegł z transportu w głąb ZSRR.
W 1946 zdał egzamin dojrzałości w Liceum Ogólnokształcącym w Brodnicy i podjął studia na Wydziale Lekarskim Akademii Lekarskiej (AL) w Gdańsku. Na szóstym roku studiów został zatrudniony w Oddziale Promieniolecznictwa Kliniki Dermatologii AMG na stanowisku technika fizjoterapii. W 1952 ukończył studia lekarskie i otrzymał dyplom lekarza. Po otrzymaniu nakazu pracy do marca 1952 był lekarzem Brygady Służby Polsce w Stoczni Gdańskiej, następnie do sierpnia 1954 był asystentem w Klinice Dermatologii AMG. W maju 1954 podjął pracę w Zakładzie Leczniczo-Wychowawczym dla Dzieci chorujących na chorobę Heinego-Medina (późniejsze Sanatorium Usprawniania Leczniczego dla Dzieci po chorobie Heinego-Medina), od października tego roku był przez kolejne 24 lata, do grudnia 1978 ordynatorem.
W latach 1954–1957 pracował też na stanowisku asystenta w Poradni Usprawniania Leczniczego przy Szpitalu Wojewódzkim im. Mikołaja Kopernika w Gdańsku, w 1957–1966 był kierownikiem Poradni Wad Postawy i Poradni Kardiologicznej w Wojewódzkiej Przychodni Higieny w Gdańsku, a w 1958–1960 pełnił funkcję konsultanta do spraw rehabilitacji dzieci po chorobie Heinego-Medina w szpitalach wojewódzkich w Gdańsku, Toruniu, Olsztynie, Słupsku i Szczecinie, prowadząc równolegle kursy doszkalające dla lekarzy oddziałów zakaźnych w zakresie rehabilitacji. W 1958 pracował na stanowisku wykładowcy w nowo powstałym Technikum Fizjoterapii w Gdańsku. W latach 1959–1960 był konsultantem do spraw rehabilitacji w Koszalinie, Olsztynie i Szczecinie. Od 1965 do 1971 wykładał rehabilitację na Wydziale Fizjoterapii Medycznego Studium Zawodowego nr 2 w Gdańsku. W latach 1968–1982 był koordynatorem placówek rehabilitacyjnych w Gdańsku.
Od 1964 doktor nauk medycznych. Od 1969 był konsultantem do spraw rehabilitacji w Przychodni Specjalistycznej Państwowego Szpitala Klinicznego nr 1 w Gdańsku. Od grudnia 1971 doktor habilitowany nauk medycznych. W tym samym roku utworzył Zakład Rehabilitacji w Instytucie Chorób Układu Nerwowego i Narządów Zmysłu w AMG. W 1973 uzyskał stanowisko docenta i został kierownikiem Zakładu Rehabilitacji AMG. Od września 1979 profesor nadzwyczajny (tytularny). W latach 1980–1982 był przewodniczącym Komisji do spraw Osób Niepełnosprawnych, od 1982 jako członek Krajowego Zespołu Specjalistów do spraw Rehabilitacji Ministerstwa Zdrowia i Opieki Społecznej pełnił nadzór nad sześcioma województwami: bydgoskim, elbląskim, gdańskim, słupskim, koszalińskim i szczecińskim. W latach 1984–1987 był przewodniczącym Rady Programowej Wojewódzkiego Ośrodka Doskonalenia Kadr Medycznych w Gdańsku. Był też koordynatorem licznych programów kształcenia podyplomowego dla rehabilitantów i lekarzy wielu specjalności. Od grudnia 1989 profesor zwyczajny AMG. Od 1994 na emeryturze.
Był członkiem komisji rektorskich do spraw nauki i dyscypliny AMG, w latach 1971–1981 pełnił funkcję sekretarza Senackiej Komisji do spraw Kształcenia Podyplomowego i był redaktorem „Informatora Kształcenia Podyplomowego Akademii Medycznej w Gdańsku”. Autor prac naukowych, między innymi: Rehabilitacja lecznicza, zawodowa i społeczna (Gdańsk 1976), Ekspertyza o stanie inwalidztwa i rehabilitacji w Polsce (1978), Podstawy rehabilitacji klinicznej (Gdańsk 1983), Rehabilitacja w Gdańsku (Gdańsk 1993), Rehabilitacja: podstawy diagnostyki funkcjonalnej, usprawniania leczniczego i reintegracji społecznej (Gdańsk 1998). Zajmował się przede wszystkim dermatologią, rehabilitacją dzieci po chorobie Heinego-Medina i z dziecięcym porażeniem mózgowym oraz po operacyjnym usunięciu wad serca, jak również rehabilitacją osób dorosłych z uszkodzeniem ośrodkowego i obwodowego układu nerwowego, narządu ruchu, układu oddechowego i układu krążenia. Badał zespoły bólowe kręgosłupa, ze szczególnym uwzględnieniem odcinka szyjnego i skoliozy. Współpracował z rehabilitacyjnymi ośrodkami naukowymi, między innymi z Czechosłowacji, Jugosławii i USA. Uznawany za twórcę gdańskiej szkoły rehabilitacyjnej.
W czasie studiów w AL był członkiem Związku Młodzieży Polskiej. Członek Komisji Rehabilitacji i Readaptacji Człowieka Komitetu Terapii PAN, Komisji do spraw Rehabilitacji PAN (od 1978) i Międzynarodowego Towarzystwa Medycyny Rehabilitacyjnej w Szwajcarii. Od 1954 był też członkiem Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, od 1964 – Polskiego Towarzystwa Walki z Kalectwem. W latach 1960–1982 członek Zarządu Głównego Sekcji Lekarskiej w Oddziale Wojewódzkim w Gdańsku, od 1966 do 1969 – jego przewodniczący. Od 1976 należał do Gdańskiego Towarzystwa Naukowego. Od 1986 był członkiem Rady Redakcyjnej czasopisma „Postęp Rehabilitacyjny”.
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1972), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1982), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1983), Medalem 40-lecia Polski Ludowej (1985), Medalem „Zasłużonemu AMG” (1993), Złotą Odznaką Polskiego Towarzystwa Walki z Kalectwem (1972), odznaką „Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia” (1976), odznaką „Za Zasługi dla Gdańska” (1977), odznaką „Zasłużonego Działacza Frontu Jedności Narodu” (1981), Złotą Odznaką Towarzystwa Przyjaciół Dzieci (1981). W tym samym czasie został czterokrotnie wyróżniony przez Komisję do spraw Wynalazczości Urzędu Wojewódzkiego w Gdańsku, w 1994 Polskie Towarzystwo Rehabilitacji nadało mu tytuł Członka Honorowego.
Żonaty był z Gabrielą z domu Chojnacką (ur. 25 IX 1946 Toruń), profesorem psychologii Uniwersytetu Gdańskiego oraz Wyższej Szkoły Finansów i Zarządzania w Warszawie. Ojciec dwóch córek.
Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
