GROMADZKI WOJCIECH JERZY, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
WOJCIECH JERZY GROMADZKI (3 XI 1915 Warszawa – 9 X 1986 Gdańsk) lekarz ze specjalizacją I i II stopnia z położnictwa i ginekologii, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku (AMG). Syn Bronisława Przemysława Gromadzkiego, nauczyciela muzyki, inspektora szkolnego, zamordowanego przez Niemców podczas II wojny światowej, i Stanisławy z domu Szablickiej, nauczycielki, zmarłej przed 1939. Bratanek profesora Henryka Gromadzkiego, lekarza ginekologa AMG.
Naukę rozpoczął w Nieszawie nad Wisłą, od 1925 kontynuował ją w gimnazjum w Ostrowie Wielkopolskim. Po ukończeniu czwartej klasy przeniósł się z rodziną do Bydgoszczy, gdzie uczył się w Państwowym Gimnazjum Humanistycznym i wstąpił do Związku Harcerstwa Polskiego. Po zdaniu w 1934 matury podjął naukę w Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie, którą ukończył w stopniu starszego sierżanta. Następnie studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego (UW) i uzyskał absolutorium. Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 w stopniu podporucznika. Wobec wybuchu wojny władze UW postanowiły wydać mu – jak i wszystkim studentom ostatniego roku Wydziału Lekarskiego – dyplomy lekarskie mimo braku ostatnich egzaminów dyplomowych.
Podczas okupacji uczęszczał na tajne komplety na UW, gdzie zdał dwa brakujące egzaminy. W latach 1939–1940 odbywał praktyki lekarskie w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie na oddziałach Chirurgicznym i Wewnętrznym. Następnie pracował w charakterze lekarza terenowego na Wydziale Zdrowia Miasta Warszawy. Od 1941 był członkiem Izby Zdrowia Generalnej Guberni. Od końca 1941 do 1944 pracował w Zakładzie Położniczo-Ginekologicznym imienia Księżnej Anny Mazowieckiej w charakterze stażysty na etacie asystenta-wolontariusza. Jednocześnie od 1943 do 1944 był wolontariuszem na II Oddziale Chirurgicznym Szpitala Przemienienia Pańskiego w Warszawie, a w 1944–1945 pracował w Szpitalu Polskiego Czerwonego Krzyża nr 1 w Otwocku na stanowisku starszego asystenta. Od 1945 pracował w II Klinice Chirurgicznej UW. Od marca do października 1945 odbywał służbę wojskową, przeniesiony do rezerwy w stopniu podporucznika.
W 1945 awansował na stanowisko starszego asystenta w II Klinice Chirurgicznej UW. W maju 1946 zmuszony był ponownie zdać egzamin (na Uniwersytecie Poznańskim) z medycyny sądowej. W tym samym roku przeniósł się do Gdańska i podjął pracę w Akademii Lekarskiej. W 1948, w oparciu o pracę doktorską Zagadnienie leukocytozy w ciąży, której promotorem był Henryk Gromadzki, uzyskał stopień doktora nauk medycznych. W 1948 przez kilka miesięcy pełnił funkcję ordynatora Oddziału Ginekologicznego Szpitala Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Gdańsku. W latach 1949–1950 pełnił funkcję inspektora położnictwa w Centralnej Poradni Ochrony Macierzyństwa i Zdrowia Dziecka w Gdańsku. W 1951 awansował na stanowisko adiunkta kontraktowego AMG. W 1952 został przeniesiony służbowo do Akademii Medycznej w Poznaniu, gdzie objął stanowisko adiunkta stabilizowanego. W 1954, na podstawie pracy Wyniki własnego sposobu operacji udrażniających jajowody w niepłodności kobiet, nadano mu tytuł docenta. W 1955 został ponownie oddelegowany do pracy w AMG, na stanowisko kierownika Katedry i II Kliniki Położnictwa i Chorób Kobiecych, którym był do 1971. Od 1955 był też kierownikiem Ośrodka Naukowo-Badawczego w Połczynie-Zdroju. W 1956 przyczynił się do stworzenia tam Sanatorium Ginekologicznego. Od 1961 profesor nadzwyczajny (tytularny).
W 1965 wyjechał na staż naukowy do Francji, szkolił się w klinikach położniczych w Paryżu, w Lyonie i w Marsylii. W latach 1967-1971 prowadził kursy doszkalające dla lekarzy z niepłodności i endokrynologii ginekologicznej w Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego AMG. Po reorganizacji AMG w 1970 i połączeniu Katedry Położnictwa i Chorób Kobiecych w Państwowy Szpital Kliniczny nr 2 AMG przy ulicy Klinicznej ( Szpital Chorób Kobiecych) został kierownikiem Kliniki Rozrodczości i zastępcą dyrektora Instytutu, którym był do 1977. W 1973 zorganizował pierwsze w AMG szkolenie z laparoskopii. W 1982 został zastępcą dyrektora Instytutu Położnictwa i Chorób Kobiecych tej uczelni. W 1984 powierzono mu kierowanie tym Instytutem. Był konsultantem, a z czasem został kierownikiem, Ośrodka Naukowo-Badawczego w Uzdrowisku Państwowym Inowrocław. Był inicjatorem stworzenia pierwszej w Polsce, w Poznaniu, poradni dla niepłodnych małżeństw.
Do ważniejszych jego prac naukowych należały: Niepłodność. Klinika niepłodności z uwzględnieniem przyczyn niepłodności u mężczyzn (współautorstwo z Witoldem Michałkiewiczem i Jerzym Teterem, Warszawa, 1960), Niepłodność jako troska zainteresowanych oraz ich lekarza (Warszawa, 1961), Perspektywy leczenia niepłodności i sterowania płodnością („Ginekologia Polska”, 1973), Ocena stanu noworodków urodzonych przez matki leczone z powodu niepłodności i infertilitas („Ginekologia Polska”, 1979), Wyniki operacji udrażniających metodami konwencjonalnymi przy niedrożności dystalnej jajowodów („Ginekologia Polska”, 1982).
Był członkiem Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia (od 1946), Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej (od 1947), członkiem-założycielem Gdańskiego Towarzystwa Ginekologicznego (1948), Gdańskiego Komitetu Walki o Pokój, Rady Instytutu Balneoklimatycznego w Poznaniu (od 1957), Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego, Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, członkiem-założycielem Wojewódzkiego Towarzystwa Świadomego Macierzyństwa (1958), Bułgarskiego Towarzystwa Ginekologicznego (od 1960), Tymczasowej Rady Uzdrowiskowej przy Ministerstwie Zdrowia (1962), Francuskiego Towarzystwa Ginekologicznego (od 1966), Rady Naukowej Instytutu Matki i Dziecka w Warszawie (od 1974), Nadzoru Krajowego do Spraw Położnictwa i Ginekologii, Komisji Antykoncepcyjnej i Niepłodności przy Specjaliście Krajowym do Spraw Położnictwa i Ginekologii. Należał do Senackiej Komisji Naukowej i Wydziałowej Komisji do spraw Badań Naukowych (w latach 1972–1977), Odwoławczej Komisji Dyscyplinarnej dla Studentów Akademii Medycznej w Gdańsku (1974). Był członkiem Komitetu Redakcyjnego czasopism: „Ginekologia Polska” i „Balneologia Polska”.
Odznaczony został między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1967), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1973), Medalem 40-lecia Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej (1986), Medalem 30-lecia Akademii Medycznej w Gdańsku (1975), Medalem „Zasłużonemu Akademii Medycznej w Gdańsku” (1981), odznaką „Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia” (1953), odznaką „Tysiąclecia” (1965), odznaką „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1968), odznakę honorową „Zasłużony Działacz Towarzystwa Świadomego Macierzyństwa” (1968), odznakę „Za Zasługi dla Województwa Koszalińskiego” (1972), odznaką „Za Zasługi dla Gdańska” (1973).
Był dwukrotnie żonaty. Po raz pierwszy od 1939 ze Stanisławą Jadwigą Tatianą z domu Halfter, z którą miał syna Jana (ur. 1940). Po raz drugi od 1947 z Aldoną Julią z domu Granke (5 IV 1912 – 7 V 1999 Gdańsk), księgową, z którą miał córkę Jolantę Marię (ur. 1950), między innymi dziennikarkę „Głosu Wybrzeża”.
W grudniu 1985 uległ ciężkiemu wypadkowi, od 1986 na emeryturze. Zmarł na skutek powikłań po przebytym zabiegu operacyjnym. Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
