JEŻ KAZIMIERA, nauczycielka w Gimnazjum Polskim
| < Poprzednie | Następne > |
KAZIMIERA JEŻ (Jeżowa) z Paszkowskich (18 IX 1884 Dakowy Mokre koło Grodziska Wielkopolskiego – 10 XI 1957 Gdynia), nauczycielka Gimnazjum Polskiego, działaczka społeczna. Córka nauczyciela Leona i Marii z domu Wentzel. Ukończyła niemieckie gimnazjum w Poznaniu (późniejsze Gimnazjum im. Dąbrówki), pracowała jako nauczycielka w Baworówku koło Szamotuł, następnie razem z ojcem w szkole w rodzinnej wsi. W kwietniu 1918 podjęła studia na Wydziela Filozoficznym Uniwersytetu Poznańskiego w zakresie geografii i historii. po kilku miesiącach przerwała studia, angażując się w 1920–1921 Bytomiu w działalność propagandową związaną z plebiscytem na Śląsku, była redaktorką pisma dla kobiet "Głos Polek", prowadziła kursy z języka polskiego i śpiewu. W latach 1922–1924 ponownie studiowała w Poznaniu, uzyskała uprawnienia do nauczania geografii i historii w szkołach średnich.
Od sierpnia 1924 urlopowania z Państwowego Gimnazjum w Starogardzie Gdańskim do pracy w gdańskim Gimnazjum Polskim. Od 1925 doktor (w Poznaniu, na podstawie pracy Geografia ruin w Polsce). Prowadziła działalność oświatową w polskich organizacjach w II Wolnym Mieście Gdańsku (WMG), działała w Towarzystwie Przyjaciół Nauki i Sztuki, od 29 V 1936 II wiceprzewodnicząca, od 1938 członkini honorowa. Od 1930 była członkinią redakcji „Rocznika Gdańskiego” (RG). Publikowała po polsku (między innymi Przyczynek do historii szlachty kaszubskiej w Sprawozdaniach Gimnazjum Polskiego za rok 1928/1929, Agitacja antypolska w geografii niemieckiej w RG 1928/1929) i niemiecku, także prace naukowo-publicystyczne o germanizacji Pomorza Wschodniego. W 1933 opublikowała pracę Die Bevölkerungs- und Wirtschaftsverhältnisse im westlichen Polen (1772–1932), w której polemizowała z głośną książką Hermanna Rauschninga Die Entdeutschung Westpreußens und Posens. Pod naciskiem władz oświatowych II WMG i pod pretekstem złego stanu zdrowia 31 III 1931 zmuszona została do przejścia w stan spoczynku.
Od 1938 z mężem w Warszawie, podczas okupacji przebywała we Lwowie i w Kielcach, gdzie w początkach 1945 podjęła pracę w Gimnazjum Żeńskim im. Królowej Jadwigi. Po kilku miesiącach zrezygnowała, powróciła na Wybrzeże. Pracowała w Instytucie Bałtyckim (z siedzibą w Gdyni), w dziale toponomastyki. Od 15 X 1947 do emerytury jesienią w 1953 pracowała w dziale kartografii Archiwum Państwowego w Gdańsku ( archiwa), gdzie między innymi współpracowała w 1948 ze Stefanem Hrabecem przy nadawaniu polskich nazw w Gdańsku. W latach 1948–1949 była sekretarze Oddziału Gdańskiego Polskiego Towarzystwa Historycznego. W styczniu 1957 została członkinią Wydziału I Nauk Społecznych i Humanistycznych Gdańskiego Towarzystwa Naukowego.
Odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi (1935). Od 1925 żona Piotra Jeża, matka Macieja.
Bibliografia:
Groth Paweł, Jeżowa Kazimiera, w: Polski Słownik Biograficzny, 11, 1964-1965, s. 225-226.
Janik Bernard, Życiorysy pracowników Gimnazjum Polskiego w Gdańsku, w: Gimnazjum Polskie Macierzy Szkolnej w Gdańsku 1922–1939. Księga pamiątkowa, Gdańsk 1976, s. 163-164.
Sławoszewska Maria, Kazimiera Paszkowska-Jeżowa, "Rocznik Gdański", t. 15/16, 1956/1957, s. 284-286.
Sroczyńska-Wyczańska Krystyna, Nauczyciele Gimnazjum, w: Gimnazjum Polskie Macierzy Szkolnej w Gdańsku 1922–1939. Księga pamiątkowa, Gdańsk 1989, s. 307-308.
Stępniak Henryk, Kazimiera Jeżowa, w: Działacze polscy i przedstawiciele RP w Wolnym Mieście Gdańsku, Gdańsk 1974, s. 81-85.
Stępniak Henryk, Jeżowa Kazimiera, w: Słownik Biograficzny Pomorza Nadwiślańskiego, t. 2, Gdańsk 1994, s. 318-319.
