WINIARSKA HALINA, aktorka
| < Poprzednie | Następne > |
HALINA WINIARSKA (ur. 8 X 1933 Chrzanów), aktorka teatralna i filmowa, honorowa obywatelka miasta Gdańska. W 1952 roku ukończyła filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim i rozpoczęła pracę aktorską w amatorskim teatrze Nurt z Nowej Huty. W latach 1956–1958 występowała w Teatrze Dramatycznym im. Aleksandra Węgierki w Białymstoku, gdzie w roku 1957, grając rolę Kamy w Faraonie według Prusa, zdała eksternistyczny egzamin aktorski i otrzymała uprawnienia zawodowego aktora. Występowała w Teatrze im. Wandy Siemaszkowej w Rzeszowie (1958–1960), Teatrze Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze (1960–1963) i Teatrze Dramatycznym w Poznaniu (1963–1966).
W 1966 związała się z Teatrem Wybrzeże, tam w roku 2003 obchodziła 50-lecie pracy twórczej. Zagrała ponad sto ról teatralnych, kilkanaście filmowych. Zasłynęła jako mistrzyni repertuaru klasycznego, grając m.in. tytułową Elektrę w tragedii Sofoklesa (reż. Jerzy Zegalski), Królową w Królu Ryszardzie II Shakespeare’a, Ifigenię w Ifigenii w Taurydzie Goethego, Gertrudę w Hamlecie Shakespeare’a (reż. Marek Okopiński), tytułowe role w Marii Stuart Schillera (reż. Jerzy Hoffmann) i w Helenie Eurypidesa (reż. Stanisław Hebanowski), Raniewską w Wiśniowym sadzie (reż. Krzysztof Babicki). Do jej najwybitniejszych kreacji w repertuarze współczesnym należą: Molly Bloom w Ulissesie według Joyce’a (reż. Zygmunt Hübner), tytułowa rola w Matce Witkacego (reż. Tadeusz Minc), role w sztukach Albeego w reżyserii S. Hebanowskiego: Marta w Kto się boi Virginii Woolf? i Alicja w Maleńkiej Alicji. Wystąpiła w kilkudziesięciu przedstawieniach Teatru TV, m.in. jako Pani Alving w Upiorach Ibsena (1979), Hrabina w Wallensteinie Schillera (1989) i Klytajmestra w Elektrze Eurypidesa (1994).
W okresie 1977–1985 wykładowca w Studium Aktorskim przy Teatrze Wybrzeże, w gdańskim Biskupim Seminarium Duchownym ( Gdańskie Seminarium Duchowne) i Liceum Jezuitów w Gdyni. W latach 1961–1981 była członkiem SPATiF-ZASP, 1979–1981 Zarządu Głównego. Od roku 1980 w Solidarności: wspierała występami w Stoczni Gdańskiej strajkujących robotników, uczestniczyła w strajku okupacyjnym pracowników kultury w Urzędzie Wojewódzkim w Gdańsku. Z mężem Jerzym Kiszkisem internowana od 13 XII 1981 do 19 I 1982 (pierwszego dnia z mężem w Ośrodku Odosobnienia w Strzebielinku, następnie w areszcie w Gdańsku, w więzieniu w Fordonie i w Ośrodku Odosobnienia w Gołdapi). Występowała podczas mszy za ojczyznę w gdańskich kościołach (1982–1988) i dla strajkujących w stoczni i porcie gdańskim w sierpniu 1988. W roku 1989 była członkiem Komitetu Obywatelskiego „Solidarność” w Gdańsku.
Uhonorowana między innymi za całokształt twórczości aktorskiej Srebrnym Medalem Zasłużony Kulturze – Gloria Artis (2007); laureatka Nagrody Prezydenta Miasta Gdańska „Neptuny” (2012). W latach 1997–2013 zasiadała w kapitule medali św. Wojciecha i księcia Mściwoja II. 14 IX 2020, z mężem Jerzym Kiszkisem, otrzymała tytuł honorowego obywatela miasta Gdańska.
Z pierwszego małżeństwa z aktorem i dramaturgiem Zenonem Noconiem (1923– 1992) matka Krzysztofa (ur. 1954), prezesa Towarzystwa Investing, który przyjął nazwisko ojczyma. Od 29 VI 1963 żona Jerzego Kiszkisa, matka Joanny (ur. 1967), rzecznika prasowego Teatru Capitol we Wrocławiu.
